যাদু (মূল মুন্সী : প্ৰেমচন্দৰ) – অনুবাদ – মিতালী নাৰায়ণি

নীলা : তই তালৈ কিয় লিখিলি?

মীনা : কালৈ?

তালৈ

মই বুজা নাই!

: ভালকৈ বুজি পাইছ৷ যিজন মানুহে মোৰ অপমান কৰিলে, অলিয়ে-গলিয়ে মোৰ ৰতনা ৰতি ফুৰিলে, তই তাৰ লগত ইমানকৈ লেনিয়াই থাক যে! এয়া উচিত হৈছেনে?

: তোমাৰ ভুল হৈছে!

: তই তালৈ চিঠি লিখা নাই?

: কেতিয়াও লিখা নাই৷

: তেন্তে মোৰ ভুল হৈছে, মোক ক্ষমা কৰ৷ যদি তই মোৰ ভনী নহ’লিহেঁতেন, তেন্তে তোক এই প্ৰশ্ন কেতিয়াও নকৰিলোঁহেঁতেন!

: মই কালৈকো চিঠি লিখা নাই৷

: শুনি ভাল পালোঁ৷

: তুমি কিয় মিচিক-মাচাককৈ হাঁহি আছা?

: মই!
:

হয়, তুমি৷

: মই দেখোন অলপো হঁহা নাই৷

: তেন্তে মই অন্ধ নেকি?

: তইহে দেখোন সেইবুলি কৈছ৷

: তুমি কিয় মিচিকিয়াই আছা?

: সঁচাকৈ কৈছোঁ, মই লেশমানো মিচিকিয়াই থকা নাই৷

: মই নিজ চকুৰে দেখিছোঁ৷

: এতিয়া মইনো তোক কি বুলি পতিয়ন নিয়াওঁ?

: তুমি চকুত ধূলি মাৰি আছা৷

: বাৰু, মিচিকিয়াই হাঁহিছোঁ বাৰু! হ’লনে, নে সুধি সুধি মোক জীয়াই থাকিব নোৱাৰা কৰি দিবি?

: কাৰোবাৰ ওপৰত হাঁহিবলৈ তোমাৰ কি অধিকাৰ?

: তোৰ ভৰিত ধৰিছোঁ নীলা, মোক এৰি দে৷ মই তিলমানো হঁহা নাই৷

: মই বুৰ্বক নহওঁ৷

: সেইটো মই জানো৷

: তুমি সদায় মোক মিছলীয়া বুলি ভাবি থাকা৷

: তই আজি কাৰ মুখ চাই উঠিছিলি অ?

: তোমাৰ৷

: তেন্তে মোক অকণমান বিহ আনি নিদিয়নো কিয়?

: অ, মইতো হত্যাকাৰীয়ে হওঁ৷

: মইতো কোৱা নাই৷

: আৰুনো কেনেকৈ ক’বা, ঢোল কোবাই ক’বা? মই হত্যাকাৰী, উন্মত্ত, চঞ্চল; তুমি সৰ্বগুণসম্পন্না, সীতা, সাবিত্ৰী৷ এতিয়া সুখী নে? অ, কওঁ শুনা, মই তেওঁলৈ চিঠি লিখিছোঁ৷ তাতে তোমাৰ কি হ’ল? মোক জাবাবদিহি কৰিবলৈ তুমি কোনহে?

: ভাল কৰিলি৷ সঁচাকৈ মোৰেই মূৰ্খামি হ’ল যে আহি তোক সুধিলোঁ৷

: মোৰ ইচ্ছা, যালৈ মন যায় চিঠি লিখিম, যাৰ লগত মন যায় কথা পাতিম৷ বাধা দিবলৈ তুমিনো কোন? তোমাকতো মই সুধিবলৈ যোৱা নাই; যদিও তোমাকো প্ৰতিদিনে জাপ জাপকৈ চিঠি লিখি থকা দেখোঁ!

: তই লাজ-চৰম সব ধুই খাইছই যেতিয়া যা যি মন যায় তাকে কৰি থাকগৈ৷ তোৰ অধিকাৰ আছে, স্বাধীনতা আছে৷

: পিচে তুমিনো কেতিয়াৰ পৰা ইমান লজ্জাৱতী হ’লা? আইক কৈ দিওঁগৈ বুলি ভাবিছা চাগৈ! পিচে সেই পন্থা অৱলম্বন কৰি ইয়াত লাভ নহ’ব৷ মই তেওঁলৈ চিঠিও লিখিছোঁ, তেওঁক পাৰ্কত লগো ধৰিছোঁ, কথা-বতৰাও পাতিছোঁ৷ আৰু তাৰপাছত গৈ আইক, ককাইদেউক আৰু গোটেই চুবুৰীটোতে কৈছোঁ৷

: যিয়ে যেনে কাম কৰে, নিজে তাৰে পৰিণাম ভুগিব! মই কিয় বা কাৰোবাক ক’বলৈ যাম?

: বাঃ বাঃ, বৰ ধৈৰ্যশীলাজনী! তাতকৈ আঙুৰ টেঙা বুলি নোকোৱানো কিয়?

: তই যি কৈছ, সেয়াই ঠিক৷

: মনে মনে জ্বলি মৰিছা চাগৈ!

: মোৰ আপদবোৰেই জ্বলি যাওক!

: অকণমান কান্দিয়ে লোৱা৷

: তই নিজে কান্দি থাক, মোৰ বুঢ়া আঙুলিয়েও কান্দিবলৈ নাযায়৷

: তেওঁ মোক এটা হাতঘড়ী উপাহাৰ দিছে, দেখাম নেকি?

: বৰ ভাল কথা! পিচে তাৰ পৰা মোৰ ভাগ্যদশাৰ শনি দূৰ নহয়৷

: মই সুধিছোঁ, তুমি কিয় ইমানকৈ জ্বলি মৰা?

: যদি মই তোৰ বাবে জ্বলিছোঁ, তেন্তে মোৰ চকু ভস্ম হৈ যাওক!

: তুমি যিমানে জ্বলিবা, মই সিমানে জ্বলাম৷

: মই নজ্বলোঁৱে৷

: দেখা দেখিকৈ জ্বলি মৰিছা৷

: কেতিয়া খবৰ আহিব?

: জ্বলি-পুৰি মৰি থাকা৷
:

আগতে তোৰ ভোমোৰাকেইটাকতো চাই লওঁ৷

: ভোমোৰাবোৰ তোমাৰেই আশে-পাশে ঘূৰি থাকে৷

: হয়নে! তেন্তে ভোমোৰা নোহোৱাকৈ বিয়া হ’ব নেকি?

: এইবোৰ ঠগামিৰ ব্যাপাৰ তুমিয়ে কৰি থাকা, মোৰ বাবে প্ৰেমেই যথেষ্ট৷

: তেন্তে তই কি সঁচাকৈয়ে…

:মই কাকো ভয় নকৰোঁ৷

: কথা তাৰমানে ইমানলৈ আগবাঢ়িছে? আৰু তই ইফালে কৈ আছিলি – মই তেওঁলৈ চিঠি লিখা নাই আৰু তোৰ এই কথাত বিশ্বাস নিয়াবলৈ শপতো খাই আছিলি!

: মোৰ মনৰ অৱস্থাৰ কথা কিয় আনক ক’বলৈ যাম?

: মইতো তোক সোধাও নাছিলোঁ, কিন্তু তইহে নিজে নিজে বকি পেলালি৷

: তুমি কিয় মিচিকিয়াইছিলা?

: কাৰণ সেই চয়তানটোৱে তোৰ লগতো তাকে কৰিব, যিটো সি মোৰ লগত কৰিলে আৰু তাৰপাছত তোৰ বিষয়েও একেধৰণৰ কথাবোৰ কৈ ফুৰিব আৰু পাছত তই মোৰ দৰে তাৰ বাবে কান্দি থাকিবি৷

: তোমালৈ তেওঁৰ প্ৰেম নাছিল?

: মোলৈ! মোৰ ভৰিত পৰি পৰি কান্দিছিল আৰু কৈছিল – মই বিহ খাই মৰি যাম৷

: সঁচাকৈ কৈছা?

: একেবাৰে সঁচা৷

: এইবোৰ কথাতো তেওঁ মোকো কৈছিল৷

: সঁচা?

: তোমাৰ মূৰত ধৰি শপত খাইছোঁ৷

: আৰু মই বুজি পাইছিলোঁ, সি বৰশীৰ টোপ পেলাই আছে৷

: তেওঁ! সঁচাকৈয়েনে?

: পাকৈত খেলুৱৈ৷

মীনাই মূৰে-কপালে হাত দি চিন্তাত ডুবি গ’ল৷

☆★☆★☆