ভেকুলী-বিয়াৰ সাধুকথা – হৰেকৃষ্ণ ডেকা

উত্ৰাৱল হৈ জপিয়াই ফুৰিছে খহুৱা ভেকুলী৷
কি হ’ল ভেকুলী তোৰ?
তোৰ বিয়া পাতিবলৈ গঞাই তোক বিচাৰি ফুৰিছে৷
অ’ সেয়েহে ফুৰিছো লৱৰি৷
ৰ’দৰ পোৰণি, পিঠিৰ খহুত উঠিছে ৷
বিয়াৰ পীৰাত যদিহে উঠে ছট্ ফটনি,
নালাগিবনে বাৰু শীতল পানীৰ জুৰণি?
খাল-বিলত পিণ্ডত দিবলৈকে এটুপি পানী নাই,
পিঠিৰ পোৰণিত দিবলৈনো থাকে ক’ত?
গঞাই বিচাৰিছে তোৰ বিয়া পাতি আনিব পানী,
তইহে খাল-বিলত পানী বিচাৰি খাইছ হাবাথুৰি৷
লুকাই থকা মেঘে শুনিলে কিজানি,
মাৰিলে হাঁহিৰ গিৰ্জনি৷
বৰষুণ নামিল ধাৰাসাৰ,
গঞাই ভাবিলে,
আশীৰ্বাদ ভেকুলীৰ বিয়াৰ৷
বৰষুণ নাথামে৷
আকাশৰ ভগা কলহেৰে
পৰিয়েই আছে হুৰাওৰাৱে৷
টোৰটোৰাই আছে বুঢ়া ভেকুলীয়ে
বৰষুণ থাম, বৰষুণ থাম,
দৈৱাসন দেখোন তল যায়!
নাথামে বৰষুণ৷ থমাৰ কিটিপ
উলাহতে পাহৰিলে বৰষুণে৷
চোৱা কেনেকৈ
মানুহো ওপঙিছে ভেকুলীৰ দৰে৷

★★★★