আহুকাল- জয়ন্ত কুমাৰ ডেকা

আড্ডা দিয়া বন্ধুৰ সংখ্যা তেতিয়া লাহে লাহে কমি আহিছিল৷ সকলো ব্যস্ত৷ দুই এজনে গাৰ্হস্থ্য জীৱনতো প্ৰৱেশ কৰিলে৷ মুঠতে লাহে লাহে সময়ৰ হাতোৰাত সকলো বন্দী৷

ব্যতিক্ৰম আছিল মাথো লগৰ ভাস্কৰ৷ মানে সময়ৰ অভাৱ নাছিল তাৰ৷ দিনত এটা ৰাজনৈতিক পাৰ্টিৰ অফিচত কিছু হলি-গলি আৰু আবেলি আড্ডা পইণ্টত অকলে হ’লেও এবাৰ পৰিদৰ্শন৷ কিন্তু ক’ব লাগিব মনটো তাৰ বহুত ডাঙৰ৷ লগৰ কাৰোবাৰ কিবা সমস্যা বুলি জানিলে প্ৰথম সহায়কজন সিয়ে হয়৷ অৱশ্যে সাধাৰণ সমস্যাবোৰত হে কিন্তু৷ আৰু বিনিময়ত কেতিয়াবা লাগে তাক দিনৰ জৰ্ডা পাণৰ খৰচটো৷ দিনটোত ছয়-সাতখনলৈ জৰ্ডা পাণ গ্ৰহণ কৰিব পৰা ক্ষমতা আছিল তাৰ৷

আড্ডা পইণ্টত কেতিয়াবা আমাক লগ পালেই হ’ল, মুখত পাণ এখন চোবাই চোবাই তাৰ বৰ্তমানৰ অৱস্থাৰ লগতে ভৱিষ্যত পৰিকল্পনাবোৰ আমাৰ আগত শুনাই৷ মানে একেসময়তে তিনিজনীৰ লগত কেনেদৰে লিলি চলাই আছে আৰু ভৱিষ্যতে কিদৰে ৰাজনীতিত ভৰি দিব, এম.এল.এ. হ’ব ইত্যাদি ইত্যাদিবোৰ৷

সেইদিনা আবেলি লগৰ ইমৰানে ফোন কৰিলে৷

: ঐ ক’ত আছ তই? ভাস্কৰে তোক আৰু মোক  উজানবজাৰলৈ মাতিছে৷ ইমিডিয়েট পোৱাকৈ৷

: কিয়?

স্বভাবিকভাৱে প্ৰশ্ন কৰিলোঁঁ৷

: নাজানো বে৷ কিন্তু দুয়োকে সোনকালে বিবেকানন্দ কেন্দ্ৰৰ আগলৈ মাতিছে৷ কিবা প্ৰব্লেমত পৰিছে বোলে সি৷ যাওঁ ব’ল৷ সিও আমাক যথেষ্ট সহায় কৰে দেচোন৷

বৰ বিশেষ নাভাবি গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিলোঁঁ৷ দুয়ো মানে মই আৰু ইমৰান প্ৰায় একেলগেই উজানবজাৰ পালোঁঁ৷ ভাস্কৰ তাতে ৰৈ আছে৷

: ও… কি হ’ল ক? আমাক মাতিলি যে?

অলপ ইতস্ততঃ কৰি সি লাহে লাহে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে,

: এহ নক’বি আৰু, ডাঙৰ প্ৰব্লেম এটা হ’ল ৰে৷ ৰশ্মিক লৈ মানে পাৰ্কলৈ আহিছিলোঁঁ৷ এতিয়া মানে তাইৰ….

: দে কৈ যা৷

ইমৰানে অলপ খঙেৰেই ক’লে৷

: নহয় অ’ ….নাজানো তাইৰ গা তৎক্ষণাত বেয়া হ’লচোন৷ পাৰ্কৰ বেঞ্চত বহি আছে৷ ভালদৰে থিয় হ’বও পৰা নাই৷ সেয়েহে তহঁতক মাতিছোঁঁ৷ ব’লনা তাইক ৰূমত থৈ আহোঁগৈ৷ তাইৰ ৰূমমেট কেইজনীক ফোন কৰি ক’লোঁঁ৷ অকলে নিবলৈ ভাল নালাগে বাবেই তহঁতক মাতিলোঁঁ৷

: ক’ত ৰূম তাইৰ?

ময়ে সুধিলোঁ৷

: ইয়াত, শিলপুখুৰীতে৷

বেছি সময় নৰৈ তাইক পাৰ্কৰ পৰা উলিয়াই অ’টো এখন ভাড়া কৰি উঠালোঁঁ৷ ভাস্কৰো লগত বহিল৷

মই আৰু ইমৰানো পিছে পিছে বাইকত শিলপুখুৰীলৈ আহিলোঁঁ৷ তাইক ৰূমত থৈ আহি তিনিও পথৰ দাঁতিতে কিছু সময় থিয় দিলোঁ৷

: কি হ’ল নো তাইৰ? এনেকে যে তৎক্ষণাত গা বেয়া হ’ল?

নীৰৱতা ভাগি ইমৰানেই আৰম্ভ কৰিলে৷ কওঁ-নকওঁ কৈ ভাস্কৰে মুখ খুলিলে,

: আজি kiss day আছিল বুলি ক্ষণিকৰ মৌনতা৷ নাজানো ভাই…তাৰ পিছতে তাইৰ গা বেয়া হ’বলৈ ধৰিলেচোন!

তীব্ৰ অস্বাভাবিক লাগিল কথাষাৰ৷ তথাপিও একো নকৈ মনে মনে ৰ’লোঁঁ৷ প্ৰায় একমিনিটৰ মৌনতাৰ অন্তত ইমৰান যেন আৰ্কিমিডিচ হৈ পৰিল আৰু ভাস্কৰৰ ওপৰত চিঞৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে,

: হাৰামী! দিনটো জৰ্ডা পাণ চোবাই থাকিবি৷ তাৰ পিছত ‘কিছ ডে’ উদযাপন কৰিবি? ছোৱালী বেহুঁচ নহৈ কি হ’ব! আজি এতিয়ালৈ কেইখন চোবালি কুকুৰ?

☆ ★ ☆ ★ ☆