শনিপাত- পূৰ্ণাক্ষী ভট্টাচাৰ্য্য

এইবাৰৰ শনি এক্কেবাৰে পঢ়াকু শনি৷ দিনৰ দিনটো লাইব্ৰেৰীত বহি থাকে৷ প্ৰতি দুঘণ্টাৰ মূৰে মূৰে এবাৰকৈ উঠি আহে৷ কাৰণটো চাহ৷ শনি চাহপ্ৰেমী৷ পঢ়া আৰু চাহ নহ’লে শনিৰ জীৱন বৃথা৷

এপ্ৰিল মাহৰ কথা৷ লেবাৰ ৰুমত ডিউটি চলি আছে৷ শনি, মই আৰু আন তেৰজনৰ ডিউটি পৰিছে গোটেই এপ্ৰিল মাহটোত৷ পোন্ধৰজনৰ পাঁচজনকৈ তিনিটা সৰু সৰু গ্ৰুপত ভাগহৈ ইভিনিং আৰু নাইট ছিফটৰ ডিউটি কৰি আছিলোঁ‌৷ দুদিনৰ মূৰে মূৰে এদিন অফ্৷ প্ৰথম কেইদিনমান ঠিক ঠাকে গ’ল৷ কিন্তু যিমানেই বিহু ওচৰ চাপি আহিল, সিমানেই গ্ৰুপৰ মাজত এটা চেপা উত্তেজনা বিৰাজমান হ’ল৷ কাৰণ বিহু বুলি আমাৰ অফিচিয়েল ছুটি নাই৷ এপ্লিকেচন দি যাব পাৰি৷ কিন্তু এক্সটেনচন লাগিব পাছৰফালে যিটো কাৰো কৰাৰ মন নাই৷ আৰু এপ্লিকেচন দিলেও গোটেইবোৰ যাব নোৱাৰে৷ ডিউটি কৰিবলৈ কোনোবা নহয় কোনোবা থাকিব লাগিব৷ এতিয়া কোন যাব আৰু কোন নাযাব! সাতে পাঁচে মিলি আমাৰ অৱস্থাটো অলপ বেয়া হ’ল৷ বহুত ভাবি চিন্তি আমি দুটামানে এটা সিদ্ধান্তলৈ আহিলো‌৷ কথা হ’ল যে গোটেই পোন্ধৰজনে মিলি দুটা গ্ৰুপত ভাগ হৈ দহ দিনৰ ছুটি লোৱা যাওক৷ প্ৰথম পাঁচদিন এটা গ্ৰুপ ঘৰলৈ যাব আৰু বাকী থকাখিনিয়ে দুয়োটা গ্ৰুপৰ ডিউটি মিলাই কৰি ল’ব৷ পাঁচদিনৰ পাছত বাকী থকাখিনি ঘৰলৈ যাব আৰু আগৰখিনি আহি দুয়োটা গ্ৰুপৰ ডিউটি কৰিব৷ অলপ কষ্ট হ’ব৷ কিন্তু ঘৰলৈ যাবলৈ বাবে ইমানখিনি কষ্ট আমাৰ বাবে একোৱেই নাছিল৷

কিন্তু বাটত শনি বহি আছিল নহয়৷ শনিয়ামী হ’বই লাগিব৷ দুদিনমান পাছত শনিয়ে সদম্ভে ঘোষণা কৰিলে যে তেওঁ ঘৰলৈ নাযায়৷ গতিকে শনিক ছুটিৰ দৰকাৰ নাই৷ তেওঁ অকল নিজৰ ডিউটি কৰিব৷ বাকী ডিউটি কেনেকৈ মেনেজ হ’ব সেয়া তেওঁৰ বাবে বিচাৰ্য বিষয় নহয়৷ বোলো “শনিক দেখি উঠিল গা, ৰাহু-কেতুৱে বোলে মোকো চা৷“ আন দুজনমানেও শনিৰ কথাত হয়ভৰ দিলে৷ বাকী থকা আমাৰ কেইজনীৰ মুৰত আকাশখন খহি পৰাৰ দৰে হ’ল৷ ঘৰলৈ যাব নোৱাৰিব বুলি দুজনীমানৰ চকুৰ পানী নাকৰ পানী একাকাৰ হ’ল৷ ডিউটি নথকা লগৰবোৰে ইতিমধ্যেই টালি টোপোলা লৈ ঘৰ পালেগৈ৷ কি কৰা যায় ভাবি ভাবি অৱশেষত এপ্লিকেচন দি যোৱাটোকে ঠিক কৰিলো‌৷ দুদিন অফ্ মিলালো আৰু বাকী দুদিনৰ বাবে এপ্লিকেচন দিলো৷

পিছদিনা ৰাতিপুৱা বাছ আছে৷ আগদিনা নাইট ডিউটি৷ নটাৰ পৰাহে ডিউটি আৰম্ভ হয় যদিও খালী হোষ্টলটোত কাম বন একো নাই বাবে অলপ সোনকালেই ডিউটিলৈ ওলালো৷ আধামান গৈয়ে দেখিলো আগত সেয়া শনি৷ পিঠিয়ে হাতে দুটা বেগ লৈ ক’ৰবালৈ গৈ আছে৷ আমি অলপ হতভম্ব৷ শনিয়ে কি কৰি আছে চাবলৈ শনিৰ পিছে পিছে অলপ দূৰ গৈ থাকিলো৷ কথাটো ধৰিব পৰা নাই ভালদৰে৷ কলেজ গেটৰ সন্মুখ পাই শনি চাহ খাবলৈ দোকান এখনত সোমাল৷ ৰাস্তাৰ কাষৰ সৰু সৰু দোকান৷ আমিও ওচৰৰে দোকান এখনত সোমাই চাহৰ অৰ্ডাৰ দিলো৷ চকু কাণ সব শনিৰ ওপৰত৷ আমাক তেনেকৈ চোপ লৈ থকা দেখি চিনাকি ইণ্টাৰ্ন দাদা এজনে মাত লগালেহি৷ দাদাৰো প্ৰায়ে আমাৰ লগত ডিউটি পৰে৷ দাদাক সংক্ষেপে শনিৰ কথাটো ক’লে৷ দাদাই বোলে ৰ’বা, কিবা এটা কৰো৷ আমাক ক’লে শনিলৈ ফ’ন লগোৱা আৰু সোধা ক’ত আছে৷ শনিয়ে ফ’ন ধৰি ক’লে যে তেওঁ হোষ্টলতে আছে৷ পঢ়ি আছে৷ আমি ডবল হতভম্ব৷ দাদাই আমাক তাতে ৰ’বলৈ কৈ নিজে শনিৰ ওচৰলৈ গ’ল৷ আমি ফিল্মৰ লাষ্ট চিনটোৰ দৰে চাই আছো‌ দুয়োৰে পিনে৷ চকু ওলাই আহো আহো অৱস্থা৷ তেনেতে শনিয়ে আকৌ সদম্ভে ঘোষণা কৰিলে যে তেওঁ ঘৰলৈ গৈ আছে৷ আমাৰ মেলা মুখ মেলাতে ৰ’ল৷ দাদায়ো কি কৰো নকৰো হৈ অলপ সময় মনে মনে ৰ’ল৷ তেনেতে শনিয়ে চাহৰ পইচা দি যাবলৈ ওলাল৷ যাওঁতে দাদাক কৈ থৈ গ’ল যে আমাক যাতে শনি ঘৰলৈ যোৱা খবৰটো নিদিয়ে৷ তেতিয়াহে আমি অলপ ছেন্সটো ঘূৰাই পালো৷ বিদ্যা শপত, ঠেকেছি শনিৰ মুখ ভাঙি দিবৰ মন গৈছিল আটাইকেইজনীৰ৷ শনিক ক’বলৈ ওলাইছিলোহে কিবা এটা, শনি গৈ অট’ত উঠিল৷ আমাক হঠাত দেখি শনিৰ চেহেৰাটো চাব লগীয়া হৈছিল৷ লগৰজনীয়ে হাতখন মুঠি মাৰি ঘোচা কেইটামানকে দেখুৱালে শনিক৷ গোটেই ৰাতিটো শনিক শাওপাত দিয়ে কটালে‌৷

ছুটি শেষ কৰি সকলোবোৰ আহিল৷ শনিয়ো৷ দুমাহমান শনিৰ লগত মাতা মাতি বন্ধ৷ অৱশেষত সকলোকে চাহ একোকাপ খুৱাই শনিয়ে ক্ষমাভিক্ষা বিচাৰিলে আৰু নিজৰ কাৰ্যত কিমান অনুতপ্ত সেয়াও ব্যাখ্যা কৰিলে৷ আজিও আমাৰ কাৰোবাৰ খং উঠিলে শনিয়ে নিজৰ সেই ঘটনাটোৰ বাবে কথা শুনিয়ে আছে৷ তাৰ মাজতে আন কিছুমান সৰু সুৰা শনিয়ামীও কৰি আছে৷ শনি হয়তো!

কুকুৰৰ নেজ চৈধ্য বছৰ বাঁহৰ চুঙাত সুমুৱাই চিধা কৰি মাটিত পুতি থওক৷ চিধা নহয়৷ বেঁকা হৈয়ে থাকিব৷ আমাৰ এই শনিও সদায় শনি হৈয়ে থাকিল৷

ব্যস্ত জীৱনত এই শনিপাতবোৰৰ লগত হোৱা খং, অভিমান, হাঁহি, ধেমালীবোৰো এক সুকীয়া আমেজ আৰু অনন্য অভিজ্ঞতাৰ সোৱাদ৷

★★★★