পলিটিক্স – মনালিছা শইকীয়া

এই গল্প, উপন্যাস লিখা কামটো মোৰ দৰে মানুহৰ বাবে মুঠেই নহয়৷ কিবাকৈ সৰুতেই লিখা-মেলাৰ প্ৰতি হেঁপাহ এটাই জন্ম ল’লে৷ আচলতে মোৰ কথা সাজি কোৱা, মিছা কোৱা অভ্যাসটোৱেই কলমটোৰ সান্নিধ্যত ৰূপ দিবলৈ সহজ বুলি ভাবিলোঁ৷ সেয়ে লেখক হোৱাৰ বহুত হেঁপাহ৷ স্থানীয় মহিলা সমিতিৰ প্ৰাচীৰ পত্ৰিকাত দুটামান কবিতাও লিখিছোঁ৷ আৰু বৃহত্তৰ নাহৰণি ৰঙালী বিহু উদযাপন সমিতিৰ স্মৃতি গ্ৰন্থত “বিহুগীতত কপৌফুল “ বুলি প্ৰবন্ধ এটাও লিখিছো এইবাৰ৷ যি কি নহওক বেলেগ মানুহে লেখক বুলি নাভাবিলেও ঘৰৰ গৃহস্থৰ আগতেই অকণমান লেখক জাতীয় ভাও দিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ৷ কিজানি ঘৰখনতেই অকণমান পাত্তা পাওঁ৷ নহলে একোৰে লায়ক নহয় বুলি ভাবে৷

নাই, তেওঁৰ মতে লেখকৰ কোনো কেৰেক্টাৰেই মোৰ নাই৷ লেখক হবলৈ হ’লে গহীন -গম্ভীৰ মাত -কথা, খোজ-কাটল, পিন্ধা -উৰাতো জাতীয় সাজ হ’ব লাগিব৷ কান্ধত দীঘল মোনা এখন থাকিব লাগিব৷ তোমাক কোনে লেখক বুলি মানিব হে! চেৰা বলিয়া মানুহৰ দৰে যি টি কৰি ফুৰিবা৷ ইমান চেলেং -পেটেঙ৷ হাতত টেটু আঁকি ল’বা, পিন্ধনতো সেই সোপা জিকমিকাই থকা খাৰু – মণি! কোনে তোমাক পাত্তা দিব৷
খং উঠি আহে তেওঁৰ কথা শুনি৷

“পিন্ধা -উৰা সোপাহে দেখিলা৷ পুৱাৰ পৰাই যে গেবাৰি খাটিব লাগে৷ ঘৰৰ কাম বনৰ পৰাই আহৰি নাই, লিখিম কেতিয়া? ঘৰৰ ৰান্ধা-বঢ়া, কাপোৰ কানি সামৰি, আচবাবৰ ধূলি মচি গোটেইবোৰ চিজিল লগাব লাগে৷ আজিকালি লেখকে বহুত আৰামত লিখে৷ শীত-তাপ নিয়ন্ত্ৰিত কোঠাত বহি লিখে৷ ঘৰৰ কূটা গছো নকৰে৷ পানী গিলাচো বনকৰা মানুহে আনি দিয়ে৷ ঘৰৰ সমুখত ড্ৰাইভাৰে গাড়ী ৰাখি থয়“৷ একেৰাহে বকি দিলোঁ৷ হ’লে কি হ’ব মই যিমান গৰমত বকিছো তেওঁ সিমানেই ঠাণ্ডা হৈ লৈছে৷ অতি শান্ত স্বৰত কৈ উঠে, “ শুনা, লেখক জনে সৰ্বহাৰাৰ কথা ক’ব লাগিব৷ ভাবিব লাগিব৷ তেওঁলোকৰ মাজলৈ গৈ ৰ’দত পুৰি বৰষুণত তিতিব লাগিব৷ পথাৰৰ বোকাত ননমাকৈ পথাৰৰ কথা কোৱাতো বিলাসিতা৷ আৰু তেনেকৈ সাহিত্য নহয়“
তেওঁৰ স্পষ্ট কথা৷

এৰা, নীতিবচন কিমান শুনিম আৰু!

আমি বোলে হাল বাই আহিহে স্কুল গৈছিলো৷ আমি বোলে পঁইতা কৰ্কৰা খায়েই ডাঙৰ হ’লোঁ৷ ৰাতিয়েই চেপা পাতি থওঁ৷ পুৱা দাঙি চাই লৈ আহি জোকাৰি দিওঁ৷ সেই কেইটাকে বৌটিয়ে পুৰি দিয়ে৷ গোল নেমু অকণ, নিমখ, জলকীয়া লৈ একাঁহী দবাই দিনটোলৈ দপদপাই থাকো বুজিলা? আমাৰ অসমীয়া ভাত মুঠি, পিঠা-পনাৰ সৈতে এই পিজ্জা, বাৰ্গাৰবোৰে পাত্তা পাব নেকি! “

মনতে ভাবোঁ, দিনকাল সলনি হ’ল৷ সময়ৰ সৈতে মিলাই খোজ দিব লাগিব৷ আনৰ বোৰো চিনি থব লাগিব আৰু নিজৰ খিনিও খামুচি ধৰি থব লাগিব!
সকলো কথা মন দি নুশুনিলেও দুদিনমানৰ আগতে কোৱা কথাখিনি পিছে মন দি শুনিলোঁ৷ কথাখিনি আছিল কিছু দৰ্শন সম্পৰ্কীয়৷ আধ্যাত্মিক৷ অনবৰতে খিঙখিঙাই থকা দেখি তেওঁ মোক খুব বুজালে৷ ধ্যান আৰু যোগাসনৰ প্ৰয়োজনীয়তা সম্পৰ্কে৷ সেইবোৰ কৰিলে দেহ-মন দুয়োটাই ভাল হৈ থাকে৷ খং-ৰাগবোৰ কমি থাকে ইত্যাদি৷ সকলো কথা কাণত নোসোমালেও এষাৰ কথা মনত ভালদৰে ৰৈ গ’ল৷ তেওঁ কৈছিল, “ তুমি যদি মনত খং ৰাগ লৈ আহাৰ ৰান্ধি আমাক খাবলৈ দিয়া তেন্তে খাদ্যৰ সৈতে সেই নিগেটিভ ভাইব্ৰেচন আমালৈও গুচি যাব৷ ফলত সেই খাদ্যই আমাৰ উপকাৰ নকৰে৷ সেয়ে ৰান্ধনি শালত মনটো ভাল ৰাখি পৱিত্ৰ মনেৰে ৰান্ধিলে দাইল ভাত খাবলৈও অমৃত যেন লাগে৷ আমাৰ আইতাই সদায় ৰান্ধনিশালত ৰান্ধি থাকোতে অনবৰতে ঘোষা এফাঁকি গাইছিল৷ আইতাই ৰন্ধা জুতি আজিলৈকে মই ক’তোৱেই পোৱা নাই৷ তেল -মছলা একো নাছিল৷ উহুৱাই জবৰাই যি দিছিল সেয়াই সোৱাদ লগা “

“সঁচা ন? “ মই ক’লো
“কি সঁচা ন? সঁচাকৈয়ে কৈ আছোঁ “
“বুজিছোঁ“
“কি বুজিলা? ’
“যে খাদ্য বস্তু ৰন্ধাৰ সময়ত খং-ৰাগ, দুখ-শোক কৰাতো বেয়া“
“অঁ, বেয়া মানে বিৰাট অপকাৰী৷ মাইনা, মোৰ, আমাৰ সকলোৰে অপকাৰ কৰিব৷ ভাইব্ৰেচনটো বিৰাট ডাঙৰ কথা“

কি জানো হ’ল, সেই দিনাৰ পৰাই গধূলি সদায় মনটো বেয়া লগাহে হ’ল মোৰ৷ সৰু সৰু কথাতে খং উঠা হ’ল৷ তেওঁ অফিচৰ পৰা আহি দেখে মাইনাক বকি আছোঁ,

“দিনৰ দিনটো গেবাৰী খাটিছো৷ বাপেৰে বিনা পইচাত বনকৰা মানুহ পাইছেতো৷ লগৰ চব চাকৰ -নাকৰ লৈ আৰামত আছে৷ মোৰহে কি কপাল! আই –

বোপাইৰ কথা নুশুনি বিয়া হোৱাৰ মজা পাইছোঁ উঁ উঁ উঁ ..“
এওঁৰ চাগৈ দুখ লাগে৷ মোক কয়, “ তুমি ৰেষ্ট কৰা৷ ৰাতিৰ সাঁজ ময়েই ৰান্ধিম “!
“নালাগে৷ ময়েই ৰান্ধিম৷ “
“নালাগে, তোমাৰ মন বেয়া হৈ আছে নহয়৷ ভাল হ’লে ৰান্ধিবা“
“তেন্তে ভাজি দালি অলপ বেছিকৈ ৰান্ধি থবা, কাইলৈ দিনৰ বাবেও “ কোনোমতে মোৰ মাত ওলায়৷ তেওঁ সেই মতেই কৰে৷ দুদিন হ’ল৷ কালি হালধি বেছি হ’ল ভাজিত৷ আজি দাইলত নিমখ নাই৷ ৰান্ধোতে ৰান্ধিছে কিন্তু মাইনাই মুখ বিকটাই দিছে৷

ময়ো চান্সতে “ফটা-ঢোল”ত প্ৰথম লিখাটো লিখি ল’লোঁ দিনত৷

ৰাতিলৈ মাইনাই এক প্ৰকাৰ আন্দোলনেই কৰিলে৷
“পিতা, তুমি আৰু ৰান্ধিব নালাগে৷ উৱাক! মোৰ বমি হৈ যাব৷ মা তুমি ৰান্ধিবা৷ টেষ্টি টেষ্টি খানা “
পিতাকে ধমক লগালে, “ময়েই ৰান্ধিম৷ মাৰ গা বেয়া দেখা নাই? যি ৰান্ধো তাকেই খাব লাগিব “

তিনিদিনৰ দিনা নোৱাৰিলোঁ আৰু৷ নালাগে, লেখক নহওঁ৷ সেইবুলি এই সোপা দানা খাই থাকিব নোৱাৰি৷ ময়েই ৰান্ধিম৷ পুনৰ চম্ভালি ল’লো পাকঘৰ৷ আজি পছলা আৰু মূৰ্গী মাংস ৰান্ধিছিলোঁ৷ লগত ৰহৰ দাইল৷ মাইনাই টকালি পাৰি খালে৷ খাই থকাৰ মাজতে মাইনাই এবাৰ বাপেকক সুধিলে,

“ পিতা, এটা কথা কওঁ“
“কোঁৱা “ তল মূৰকৈ খাই আছে তেওঁ৷
“তুমি পলিটিক্সত কিয় নোযোৱা৷ তুমি কিন্তু পাৰিবা৷ ন মা? “ মাইনাই সোধে

মই মূৰ জোকাৰিলোঁ৷■■