নিউ ইয়েৰ ৰিজলিউচন – হেমন্ত কাকতি

এটা সময় আছিল, যেতিয়া সৰু আছিলো- কেতিয়া ডাঙৰ হম,  কেতিয়া ডাঙৰ হম সেই চিন্তাত দিন নাযায় ৰাতি নুপুৱাই হৈছিল৷ এতিয়া আদবয়স পাৰ হওঁ হওঁ৷  ৰিলেটিভিটীৰ কৱলত পৰি বয়সটো তীব্ৰ গতিত বাঢ়িছে যদিও মনটোক আগবাঢ়িবলৈ দিয়া নাই৷ সেই তাহানিতে “লক” কৰি দিলো৷ কিছু অপূৰ্ণ আশা পুহি ৰাখিছোঁ,  পূৰণ কৰিম বুলি৷ আজিকালি কোনোবাই বয়স বাঢ়িলে বুলি ক’লে নিজকে সান্ত্বনা দিবলৈ এপাত “ডিফেন্স মেকানিজিম” বনাই লৈছো,-“মই চলমান খানৰ লগৰ৷ শ্বাহৰুখ আৰু আমিৰতকৈ সৰু মই৷” এইটোৰ পৰা দুটা লাভ হয়,  এক- নিজৰে ইয়ং ইয়ং ফিলিং এটা আহি থাকে,  দুই- প্ৰতিপক্ষৰ মনতো মোৰ প্ৰতি মনোবিজ্ঞানিক সহানুভূতি এটাই দখল কৰি লয়৷ অৱশ্যে মোৰ জীয়ৰীয়ে কেতিয়াবা এইটো “আৰ্গুমেণ্ট”তো “কাউণ্টাৰ” মাৰিব আহে-

“বয়সেদি কম হলে কি হ’ব, তোমাৰতো সিহতৰ দৰে বডি নাই!”

সেই আৰ্গুমেণ্টক ধুলিস্যাৎ কৰিবলৈ উত্তৰো ৰেডী থাকে- “অহা মাহৰ পৰা জিম জইন কৰি আছো,  তাৰ পিচত চাবা৷” নিজৰ মানুহ বুলি মুখ টিপি হাঁহি তাই আলোচনাটো সিমানতেই সমাপ্ত কৰে৷

প্ৰতি বছৰে “টু ডু লিষ্ট” খন আপডেট কৰি যাওঁ,  “নোৱাৰিম” বা “মোৰ দ্বাৰা নহব” বা “দৰ্কাৰ নাই” টাইপ বস্তুবোৰ ডিলিট মাৰি গৈ থাকো৷ এটা বস্তু ডিলিট কৰিব পৰা নাই- সেয়া হ’ল “জিম”ত গৈ ‘এক্সেৰচাইজ’ কৰা৷ ডিচেম্বৰ মাহৰ আৰম্ভণি মানৰ পৰা এই চিন্তাটোৱে ভূমুকি মাৰে, -টাৰগেট ডেট হিচাবে ১ জানুৱাৰীটো ৰেডিমেট তাৰিখ হিচাবে ফিক্স কৰি দিয়া হয়৷ এইবাৰো তাৰ পুনৰাবৃত্তি নোহোৱাকৈ নাথাকিল৷ পিচে এইবাৰ ঘটনাৰ আৰম্ভণিটো অলপ বেলেগ ধৰণৰ আছিল৷

জানুৱাৰী মাহৰ এক তাৰিখ,  মোৰ বাবে ছুটীৰ দিন৷ আগদিনা দুপৰ নিশালৈ পাৰ্টি কৰি আবেলি অলপ আৰাম কৰোঁ বুলি বিচনাতে মোবাইলটো লৈ কিবা কৰি আছিলোঁ৷ ক’বলৈ পাহৰিছিলোঁ,  মোবাইলটোক এওঁ সতিনীৰ চকুৰে চায়৷ ফেচবুকটো খুলি কি জানো কৰি আছিলো,  হেন সময়তে আহক এওঁ,  আহিয়েই আৰম্ভ কৰিলে,-

“কি হ’ল?  আজি চোন জিমৰ খবৰ কৰিব যাম বুলি কৈছিলা,  শুইয়েই থাকিলা যে?”

“কালিৰ পৰা যাম৷ এইবাৰ চিউৰ!”- মই কনফিডেণ্টলি উত্তৰ দিলোঁ৷

এওঁ কথাষাৰক বিশেষ গুৰুত্ব নিদি নিজৰ কামত লাগিল গৈ৷ যাওঁতে কৈ যোৱা বাক্য এষাৰে বুকুত শেলে বিন্ধাদি বিন্ধি গ’ল!

“হ’ব দিয়া,  পেট পেলাই শুইয়ে থাকা,  শুই-শুই কল্পনা কৰি থাকোতেই চলমানৰ দৰে বডি বনি যাব!”

তাৰ পিচত আৰু এক মিনিটো ৰৈ থকাৰ প্ৰশ্নই নুঠে৷ এনে লাগিল বাক্য শাৰীয়ে যেন মোৰ পুৰুষত্বৰ ওপৰতে এক বজ্ৰাঘাট হানি গ’ল৷ বিচনাৰ পৰা একেজাপে উঠি চিধাই জিম পালোগৈ৷

উল্লেখযোগ্য যে আগৰ বছৰত প্ৰৱেশ কৰা জিম বোৰত দ্বিতীয়বাৰ পদাৰ্পণ কৰাৰ দুঃসাহস নকৰিলো,  নতুন বছৰ নতুন জিম৷ গৈ পায়েই ইন্সট্ৰাক্টৰৰ লগত কথা বতৰা আৰম্ভ হ’ল৷

“এইফালে আহক”- বুলি আওঁহতীয়া কোঠা এটালৈ লৈ গৈ ক’লে, -“চোলাটো খোলক চোন! আৰু চিধাহৈ দীঘল দীঘল উশাহ নিশাহ লওক!”

চোলা খুলি দীঘল উশাহ লৈ পেটটো ভিতৰলৈ টানি হাত দুখন টান কৰি ঠিয় হ’লোঁ৷ তেওঁ মোক চাৰিওফালৰ পৰা চিৰিয়াখানাৰ জন্তু পৰীক্ষা কৰাদি কৰি উঠি ক’লে,- “উশাহটো এৰি দিয়ক!” পেটটো সামান্য হেঁচুকি দি ক’লে,- “আপুনি বহুত “ৱৰ্ক-আউট” কৰিব লাগিব,  ফেট্চ বহুত আছে৷”

ৱালত লগোৱা পোষ্টাৰ দুখন মান দেখুৱাই ক’লে, -“এইজন চিলভেষ্টাৰ ষ্টেল’ন আৰু অন্যজন আৰন’ল্ড ছোৱাৰজেনেগাৰ৷ এওঁলোকে জীৱন ভৰ কৰিহে এই অৱস্থা পাইছে৷ আপুনি মিনিমাম ছমাহ কৰিলেহে ছে’পত আহিব৷ পোন্ধৰ দিনত ৰিজাল্ট পাই যাব৷ “এবচ”, “বাইচেপ” আৰু “ঠাই-মাশ্বল”ৰ ওপৰত কাম কৰিব লগীয়া আছে৷ লগতে “ডায়েট” টো বঢ়াব লাগিব৷ ডায়েটৰ চাৰ্ট এখন দি ক’লে, – “এতিয়া অলপ ফ্ৰী হেণ্ড এক্সেৰচাইজ কৰক,  পাৰিলে ডাম্বেল প্ৰেকটিচ কৰক৷ ক’বলৈ পাহৰিছিলোঁ যে তেওঁ মোৰ দেহৰ সমগ্ৰ অংগ-পতংগৰ জোখ-মাখ এডাল ইঞ্চি টেপেৰে জুখি বহী এখনত নোট কৰি ল’লে৷ মোবাইলেৰে ময়ো জোখ-মাখ বোৰ ফটো মাৰি চেভ কৰি ল’লোঁ৷

মই মেইন জিম ৰুমত সোমালো৷ প্ৰায় পাঁচজন মান কলেজীয়া ল’ৰাই ঘামি জামি কিবা-কিবি যন্ত্ৰপাতি দাঙি দাঙি প্ৰেকটিচ কৰি আছে৷ মোৰ বয়সৰ কোনো নাছিল যদিও,  লাজ কাজ নকৰি সকলোতকৈ সহজে কৰিব পৰা দুই কিলো লিখা ডাম্বেল দুডালে হাতত তুলি ললো৷ প্ৰায় দুই মিনিট ডাম্বেল দুডাল অলিম্পিকৰ ভাৰোত্তোলন কৰা খেলুৱৈৰ দৰে উঠোৱা-নমোৱা কৰি আছো,  এনেতে চেঙেলিয়া হেন ল’ৰা এজনে আহি ক’লে, -“দাদা, ডাম্বেল তেনেকে নুঠাই নহয়,  একে জেগাতে বহি অকল হাত দুখন বাইচেপ বনিবৰ বাবেহে উঠায়!” সি দেখুৱা ধৰণে পাঁচ মিনিট মান কৰিহে বুজিলো এয়া কি কষ্টকৰ কাম হ’ব৷ বেঞ্চপ্ৰেচ খনতে এবাৰ চেষ্টা কৰোঁ বুলি সেইখনত সোমাই গ’লো৷ ল’ৰাজনে মোৰ অৱস্থাটো দেখি ৰ’ড ডালৰ পৰা ওজনবোৰ আঁতৰাই ক’লে,- “দাদা,  খালি ৰ’ড ডালকে উঠা নমা কৰি থাকক৷ “ৱেইট” দিলে কষ্ট পাব৷” তলত শুই লৈ খালি ৰ’ড ডালকে দুবাৰমান উঠা-নমা কৰি বুজি পালো এইটোত কৈ ডাম্বেলে বহুত সুবিধাজনক হ’ব৷ পুনৰ ডাম্বেলেৰে কছৰৎ কৰি কৰি হাত দুখন নিবিষোৱা লৈ চলাই গ’লো৷

প্ৰায় এঘণ্টা মানৰ মুৰত বাকী যন্ত্ৰপাতি বোৰো এফালৰ পৰা পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰি প্ৰথম দিনাৰ কাৰ্য্যসূচী ইয়াতেই সামৰোঁ বুলি ইন্স্ট্ৰাকটৰৰ ওচৰলৈ আহিলো৷ তেওঁ নাম,  ফোন নম্বৰ আদি এণ্ট্ৰি কৰি ছয় হাজাৰৰ ৰচিদ এখন কাটি মোলৈ আগবঢ়াই দিলে৷

লগতে ডায়েট চাৰ্ট আৰু কেইটামান মলম জাতীয় দৰৱৰ নাম লিখি দি ক’লে- “এইখিনি তলৰ ফাৰ্মাচীতে পাব লৈ লওঁক৷ বডীৰ লগত স্কীনৰ তালমিল দৰ্কাৰী হ’ব, গতিকে আজিয়েই কিনি ল’ব৷”

এডমিছন ফিজটো দি ধন্যবাদসূচক কথা বাৰ্তা পাতি জিমৰ পৰা বিদায় ললোঁ৷ ফাৰ্মাচী খনৰ পৰা এহেজাৰ মান টকাৰ দ্ৰব্য খিনি কিনি ওচৰৰে সৰু চাহ-দোকান খনত কণী চাৰিটা হাফ বইল কৰিব দি মোবাইলত ডায়েট চাৰ্টখন মেলি চালোঁ৷

এটাও পচন্দৰ বস্তু নাছিল যদিও “কিবা পাবলৈ কিবা হেৰুৱাবই লাগিব” টাইপ ফিলিং এটা আনি মই মানসিক ভাবে প্ৰস্তুত হ’লো৷ চাৰিটা হাফ বইল কণী খাই তাৰ পৰা ওভতিলোঁ৷ আহোতে বজাৰৰ পৰা কল,  কমলা,  আপেলৰ লগতে বজাৰৰ আধামান শাক-পাঁচলি দাঙি লৈ আহিলোঁ৷

ঘৰত আহিয়েই বডী বিল্ডাৰ টাইপ প’জ এটা দি অলপ পায়চাৰী কৰি থাকোতেই এওঁৰ চকুত পৰিলো৷ এওঁক বজাৰ খিনি চমজাই দি দি ক’লোঁ,-” বুজিছা,  আজিৰ পৰা যা-তা বস্তু খালে নহ’ব,  অলপ খোৱা লোৱাৰ যত্ন ল’ব লাগিব৷ আৰু তুমিও জিম জইন কৰি লোৱা৷ ছে’পত আহিবলৈ যত্ন কৰা৷”

প্ৰায় ভেকাহি মাৰিয়েই কৈ উঠিল, – “হব দিয়া,  আগতে নিজেই হৈ লোৱাচোন৷ মোৰ কথা ভাবিব নেলাগে৷ মই এনেও সেইটো জিমত নেযাওঁ৷ আৰু তোমাৰ দৰে ঘাঁহ বনসোপা খাই মই জীয়াই থাকিব নোৱাৰোঁ৷ চিকেন পোকৰি অলপ বনাই থৈছোঁ, খাই লোৱা৷”

জীৱনত প্ৰথম বাৰ চাৰিটা কণী একেলগে খাই পুনৰ দুই প্লেট চিকেন পোকৰী পেটত সুমুৱাই বেছি দেৰি ৰখিব পৰা নাছিলোঁ৷ ৰাতি বিশেষ একো নেখাই বিছনাত পৰিলোঁ৷

প্ৰায় পোন্ধৰদিন ধৰি নিৰ্বিঘ্নে এই কাৰ্য্যসূচীৰ লগতে খোৱা-লোৱাও পুৰ্ণোদ্যমে চলি থাকিল৷ দুসপ্তাহৰ মূৰত ইন্সট্ৰাক্টৰ আহিল মোৰ পৰীক্ষা ল’বলৈ৷ ইঞ্চি টেপ ডালেৰে মোৰ “ভাইটেল ষ্টেটিষ্টিকচ” বোৰ পুনৰ জুখিলে৷ মই একান্ত বাধ্য মিলিটাৰীৰ দৰে তেওঁৰ সন্মুখত ঠিয় দি থাকিলোঁ৷ নকলেও হ’ব যে মোৰ বাইচেপ,  ট্ৰাইচেপ,  বুকু পিঠি বা অন্য অংগ প্ৰত্যাংগৰ ১ মিলি মিটাৰো হেৰ ফেৰ ন’হ’ল৷ পেটৰ ব্যাস বোধহয় প্ৰায় আধা ইঞ্চি বাঢ়িছিল৷ ইন্সট্ৰাকটৰৰ আগৰ মুখৰ চেহেৰা লাহে লাহে সলনি হৈ দাৰ্শনিকৰ দৰে হ’ল৷ তেওঁৰ মুখেদি মাথো এটাই বাক্য নিৰ্গত হ’ল৷

“ইটচ্ নট ৱৰ্কিং! ইউ হেভ টু ট্ৰাই এ লিটল বিট হাৰ্ডাৰ!”

সেইদিনা চলচলীয়া চকুৰে মই বিদায় মাগিলোঁ৷

আপোনালোকক জনাবলৈ পাই সুখী হৈছোঁ যে মই যোৱা চাৰি দিন ধৰি জিমৰ ফালে যোৱা নাই! বোধহয় এই বছৰৰ নিউ ইয়েৰ ৰিজলিউচনৰ ইয়াতেই ডি এণ্ড হ’ব৷ মই নিজকে পুনৰ নীলা আকাশৰ তলত বিচৰণ কৰা মুক্ত-বিহংগৰ দৰে অনুভৱ কৰিছোঁ৷

এতিয়া চিন্তা কৰি আছোঁ এওঁক কি বুলি কওঁ!

☆★☆★☆