কৰ্পোৰেট-অমিতাভ মহন্ত

আবেলি চাৰিটামানত এয়াৰপোৰ্টৰ পৰা ওলাই আহি গাড়ীত বহিলোঁ৷ ইয়াৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে হোটেললৈ৷ হোটেলত চেক্ ইন কৰিয়েই গা পা ধুই সৰুকৈ পেগ এটা সাজু কৰি লেপটপ অন কৰিছিলোহে মাত্ৰ, সেই সময়তেই ইন্টাৰকমটো বাজি উঠিল৷ ফোনটোৰ সিপাৰে এটা মিঠা নাৰীকন্ঠ৷

– গুড ইভিনিং চাৰ৷ হোটেল গ্ৰেণ্ড অবেৰয়লৈ আপোনাক স্বাগতম জনাইছোঁ৷

কি মিঠা কন্ঠ! তাতে আকৌ অসমীয়াত স্বাগতম জনাইছে৷ মনটো ভৰি পৰিল৷

– আৰে আপুনিও অসমীয়া৷  ভাল ভাল৷

আকৌ এটা মিঠা হাঁহি৷ উফফ্!

– মোক তুমি বুলিয়েই ক’ব চাৰ৷ মই আপোনাতকৈ সৰু হ’ম৷ বাই দ্যা ৱে, মোৰ নাম চাহিন আফ্ৰিন৷ মই ইয়াৰে বেংকুৱেট্  মেনেজাৰ৷ আপোনাৰ সতে কথা হৈ খুবেই ভাল লাগিল চাৰ৷

ভাল যে মোৰ বেছি লাগিছে সেয়া কোৱা বাহুল্য৷ কিন্তু মনত সৰুকৈ সন্দেহ এটাও নোহোৱা নহয়৷

– থেংকচ্ এ লট্ চাহিন৷ কিন্তু মইটো জাষ্ট ইণ্ডিভিজুৱেল কাষ্টমাৰ৷ তেনেক্ষেত্ৰত বেংকুৱেট……?

আকৌ হাঁহি! আজি মই “চেচ্”!

– নাই নাই চাৰ৷ মই আপোনাৰ সৈতে কেৱল কথা ক’বলৈকে ফোন কৰিলোঁ৷

হঠাৎ তাইলৈ খুব মায়া ওপজিল৷ বেচেৰীয়ে ঘৰ বাৰী এৰি ইমান দূৰত আছে৷ মাকলৈ হয়তো খুব মনত পৰে৷ বিহুত ঘৰলৈ যাবলৈ ছুটী নাপালে চাগে৷ পাক্কা তাইৰ এটা লম্পট্ বদমেজাজী বছ্ আছে৷ বেয়া লাগিল তাইলৈ৷ দৰদভৰা কণ্ঠ এটাৰে কথা আগুৱালোঁ৷

– ঘৰৰ পৰা ইমান দূৰত, কষ্ট হয় ন’?

টেলিফোনে জানো দীৰ্ঘশ্বাসৰ শব্দ কঢ়িয়াই নিব পাৰে? বিদ্যুতবাহী তাঁৰে জানেনে, কত কষ্ট পাৰ হৈ যায় ইপাৰৰ পৰা সিপাৰলৈ৷

– নাই চাৰ, এতিয়া আৰু আগৰদৰে কষ্ট নহয়৷ আগতে খুব মনত পৰিছিল ঘৰলৈ, এতিয়া এডজাষ্ট হৈ গৈছে৷

– গুড গুড৷ অসমৰ ক’ত ঘৰ তোমাৰ?

– গুৱাহাটীত ছাৰ, শিলপুখুৰীত৷

– পঢ়া শুনা?

– চাৰ মই মাছ কম্ কৰিলোঁ৷ চাকৰি বাকৰিত বৰ এটা সুবিধা কৰিব নোৱাৰিলোঁ৷ ইয়াতেই সোমাই আছো আৰু৷

– ভাল ভাল৷

– মই কালিয়েই গম পালোঁ আপুনি আহি আছে বুলি৷ তেতিয়াৰপৰা আপোনাক ফোন কৰিবলৈ ৰৈ আছিলোঁ৷

চেন্টী! ইয়াকে কয় অসমীয়া চেন্টী৷

– ফোন কৰা বাবে বেয়া পোৱা নাই ন’  চাৰ?

পাগল, সুন্দৰী মহিলাই নিজে ফোন কৰিছে৷ আৰু মই বেয়া পাম? পোৰা কপালত এনে সৌভাগ্য কেইদিন আহে৷ দেখাদেখি হ’লে চাগে খুৰা বুলিয়েই মাতি দিব, এতিয়া ইমান ধুনীয়াকৈ মাতিছে যেতিয়া সৰুসুৰা ফোন-প্ৰেম এটা চলাই নিয়াত কি ক্ষতি? মাতটো মিহি কৰি, মিহি মানে যিমানখিনি সম্ভৱ আৰু…

– নাই নাই, বেয়া কিয় পাম আকৌ৷ বাই দ্যা ৱে, ইয়াতে ক’ত থাকা? ৱিকেণ্ডত কি কৰা?

( মানে আজিয়েইতো ৱিকেণ্ড, ‘ হেল্লো, ইজ ইট মি ইউ আৰ লুকিং ফৰ?’)

– কোম্পানী একোমোডেশ্বন চাৰ৷ ৱিকেণ্ডত কিনো কৰিম, ইফালে সিফালে ওলাই যাওঁ৷

লাহেকৈ ৰাহুল দ্ৰাবিড়ৰ দৰে সাৱধানী শ্বট্ এটা খেলি দিলোঁ৷

– অকলে?

– উমম, মাজে মাজে ৰূমমেটো লগত যায়৷ কিন্তু প্ৰায়ভাগ অকলেই বুলিব পাৰি৷

জয় কামাখ্যা! এইবাৰ কাৰবাৰটো সাৱধানে, খুউব সাৱধানে লাহেকৈ আগুৱাই আগুৱাই……

– মোৰ কিন্তু চাৰ আপোনাৰ লগত কথা হৈ খুবেই ভাল লাগিছে।

মোৰ যে তাইতকৈ বেছি ভাল লাগিছে সেয়া তাইক কোনে বুজাব বাৰু৷ গহীন অস্ত্ৰ এপাট্ এৰাৰ সময় হৈছে৷ ইংৰাজীতেই এৰো নেকি, ইমপ্ৰেছ্ কৰিবলৈ সুবিধা হয়৷

– গুড্ টু নো ডেট্ চাহিন৷ কিন্তু মই আহিম বুলি তুমি কেনেকৈ গম পালা? আই মীন…

– আমাৰ ফ্ৰন্ট ডেস্কৰ ডায়েনা শ্বিলঙৰ৷ তায়েই ক’লে আপোনাৰ বুকিঙৰ কথা৷ তেতিয়াৰ পৰাই আপোনাৰ সৈতে কথা হ’বলৈ ৰৈ আছো চাৰ৷

নিজৰ কাণকেই বিশ্বাস হোৱা নাই৷ গাৰ নোম শিঁয়ৰি উঠিছে৷

– কিয় চাহিন? কোৱাচোন৷

– মই আপোনাক ফেচবুকতো ফলো কৰোঁ চাৰ৷ মই আপোনাৰ ডাঙৰ ফেন৷ ফ্ৰেইণ্ড ৰিকুৱেষ্ট পঠিওৱাৰ সাহসহে হোৱা নাই৷

মনতে ভাবিলোঁ৷ পাগলী৷ মইটো চবৰে হেৰি একচেপ্ট কৰোঁ৷ পৰহি চাগে ‘বৰলা কাই’ আৰু ‘ফুল হৈ উজলিম তোমাৰ বুকুত’ৰ ৰিকুৱেষ্ট একচেপ্ট কৰিছোঁ৷ তোমাৰটো আহিলে জপিয়াই মেলি একচেপ্ট কৰিম৷

– পঠিয়াব পাৰিলাহেঁতেন৷ কিনো ইমান ডাঙৰ কথা৷

– এইবাৰ পঠিয়ামেই চাৰ৷ মই কেতিয়াবা সৰুসুৰাকৈ লিখা মেলা কৰোঁ৷ একেবাৰে বেয়া লিখোঁ, তথাপি আৰু৷

গাড়ী এইবাৰ ট্ৰেকত আহি হৈছে৷ এতিয়া লাহে লাহে……

নিশ্চয় এইজনীয়ে মোৰ লেখা পঢ়িছে৷ নহ’লে কথা পাতিবলৈ কিহৰ ইমান আকুল বিয়াকুল? ঘপককৈ নিজৰ ওপৰত শ্ৰদ্ধা বাঢ়ি গ’ল৷ এই যে মাজে মাজে কিবা কিবি লিখোঁ, ৰাইজে সেয়া মিষ্টাৰ ৰাজকুমাৰৰ লগত তুলনা কৰে, ভাষা আৰু বানানৰ শ্ৰাদ্ধ নকৰিবলৈ ইনবক্সত গালি দিয়ে সেইবোৰে চাহিনক লগ পাব লাগে৷ মই জানো অসমত ভাল কামৰ কদৰ নাই৷ সেইবাবেই ভূপেনদা কলিকতালৈ গুছি আহিছিল৷ ময়ো অসমত আজি অতদিন লিখাৰ বাবে গালি, ঠাট্টা- মস্কৰাকেই শুনিছো৷ কলিকতাই টেলেন্টৰ মোল বুজে৷ চাহিনেই প্ৰমাণ৷

খুউব প্ৰেম প্ৰেম কণ্ঠৰে সুধিলোঁ,

– কাইলৈ কি প্লেন?

– তেনেকৈ বিশেষ একো নাই চাৰ৷

ধৰা হ’ল কাইলৈ গোটেই দিনটো আমি একেলগে কটালোঁ৷ ৰাতিপুৱা কালীঘাট্, দুপৰীয়া পিটাৰ কেট্ বা মোকেম্ব’৷ আবেলি পাৰ্ক ষ্ট্ৰীটৰ ৰোল, ৰিক্সা ৰাইড? ৰুমালেৰে তাইৰ গালত লাগি থকা চ’চখিনি মছি দিয়া? ৰাতি ‘প্ৰিয়তমাৰ চিঠি’ কবিতাটো মুখস্থ কৰি থ’ব লাগিব৷ নে  ‘ সন্দিকৈ কলেজৰ সাগৰিকা’ মুখস্থ কৰিম৷

তাৰপিছত হয়তো ভিক্টৰিয়াৰ বাহিৰত ঘোঁৰাগাড়ীৰ ৰাইড্৷ আঙুলিত আঙুলি, কান্ধত মূৰ, হয়তো অবাধ্য চুলিবোৰ মোৰ মুখত!

ঘপককৈ থাৰ্ড পেগটো এটা শ্বটত মাৰি দিলোঁ৷ জপিয়াই থকা কলিজাটোক বাওঁহাতেৰে চেপা মাৰি ধৰি মাত দিলোঁ৷

– হোৱাই ডন্ট ইউ হেল্প মি টু এক্সপ্লোৰ দিছ্ বিউটিফুল চিটী অফ জয় টুমৰো? লান্স ইজ অন মি৷

ধক্৷ ধক্৷ ধক্৷

– অফ ক’ৰ্চ চাৰ৷ ইট্ ৱিল বি মাই প্লিজাৰ৷

অই কোন আছ আহ ঐ! শঙ্খ বজা, উৰুলি দে৷ গৈয়েই কামাখ্যাত পঠা বলি দিম মা৷ এই বয়সতো মূৰ তুলি চাইছে যে!

অনুভৱ কৰিলোঁ অলপ গহীন ডাইলগ এৰাৰ সময় হৈছে৷

– মই একো নভবাকৈ কলোঁ দেই৷ তোমাৰ একো অসুবিধা নহয়তো?

– না না চাৰ৷ কি যে কয় আপুনি৷ মোৰ কিমান বছৰৰ পৰা ইচ্ছা আপোনাক এবাৰ লগ পোৱাৰ৷ মই আপোনাৰ দেউতাৰো ডাঙৰ ফেন!

– কি!

– এই যে আপোনাৰ দেউতাৰ গানটো আছিল, “পাৰৰ পাখিত”,  ইটজ্ জাষ্ট এমেজিং চাৰ৷ আপোনাৰ কথাতো ক’বই নালাগে৷

ঠককৈ ফোনটো কাটি দিলোঁ৷

শ্বিলঙৰ ডায়েনা! এ মহন্ত মানেই অঙ্গৰাগ মহন্ত নহয়৷ আৰু মোৰ লগত ৰিচিপচন্ কাউন্টাৰত অহা জপৰা চুলীয়াটো অঙ্গৰাগ নাছিল, কলকাতাৰ চেলচ্ অফিচাৰ বিট্টু মণ্ডল আছিল৷

লাষ্ট পেগটো নীট্ মাৰিম৷ কাইলৈ পুৱা চাহিনে সাৰ নাপাওঁতেই চেক্ আউট্। ধুৰৰ চাল্লা!

*****