দিহিঙে দিপাঙে – অগ্নিভ দত্ত

বহুত দিনৰপৰা চিন্তা কৰি আছিলোঁ৷ দুদিনমান বন্ধ পালে চেইণ্ট লুচিয়াৰ ফালে পাক এটা মাৰিব লাগিব বুলি৷ ৫০০ কি:মি:ৰ ভিতৰত হ’লে গাড়ী চলাই যাবলৈ ভাল পাওঁ৷ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ মোৰ ঘৰৰপৰা প্ৰায় ৭৪০ কি:মি: মান হয়৷ গতিকে অকলে গাড়ী চলাই যাবলৈ অকণমান আমনি লাগে৷ ৰীমাই দূৰলৈ গ’লে গাড়ী চলাই ভাল নাপায়৷ যি কি নহওক গাড়ী চলাই যোৱাটোৱেই ঠিক কৰিলোঁ শেষত৷ যোৱাটো ঠিক কৰিলোঁ হয়, কিন্তু থকাৰ বন্দবস্ত কৰিবলৈ লৈহে দেখোঁ, চাৰিদিন বন্ধৰ সুযোগ কোনোৱেই হয়তো এৰি দিব খোজা নাই, হোটেল, ল’জ আদি এফালৰপৰা চাই গৈছোঁ, নাই একোৱেই খালি নাই৷

ইয়াত সাধাৰণতে ক’ৰবালৈ ফুৰিবলৈ গ’লে হোটেল, ল’জ, চেলফ কেটাৰিং চালেট (মানে এটা এটা ঘৰ সম্পূৰ্ণকৈ লৈ ল’ব পাৰি) বা বেদ এণ্ড ব্ৰেকফাষ্ট৷ থকা খোৱাৰ বাবে হোটেলেই হওক বা বেদ এণ্ড ব্ৰেকফাষ্টেই হওক, এৰেঞ্জমেণ্টবিলাক যথেষ্ট সুবিধাজনক৷ এক কথাত ক’বলৈ গ’লে সাধাৰণ দুটা ষ্টাৰ থকা হোটেল এখন, আমাৰ তাৰ পাঁচ তাৰকা যুক্ত হোটেল একোখনৰ সমানেই সুবিধাজনক বুলিলেও ভুল কোৱা নহ’ব, আনকি খৰচো আমাৰবোৰতকৈ কম৷ যি কি নহওক, একো হোটেল ল’জ বিচাৰি নাপায় মনটো অকণমান বেয়াই লাগিব ধৰিছিল, তেনেতে হঠাতে এটা চাইটত এটা বেদ এণ্ড ব্ৰেকফাষ্টৰ ৰুম খালি দেখি লগে লগে ৰূমটো চাৰিদিনৰ কাৰণে বুক কৰিলোঁ৷ আকৌ এবাৰ শপত খালোঁ, ক’ৰবালৈ যোৱাৰ কথা থাকিলে প্লেন কৰি সকলো কৰিম এইবাৰৰ পৰা৷

ৰূম বুক কৰি নিশ্চিন্ত হৈ ল’লোঁ৷ তাৰ পাছত কেইদিনমান থকাত বস্তু বাহিনী লাহে লাহে সামৰিম বুলি থৈ দিলোঁ৷ কিন্তু এলেহুৱা মানুহ, তেনেকৈ থাকোঁতে যোৱাৰ আগদিনা পালেহি৷ অফিচৰপৰা আহি ক্ৰিকেট খেলিবলৈ যাওঁ সদায়। সেইদিনাও যাবলৈ লওঁতেই ৰীমাই ক’লে আজি খেলিবলৈ গ’লে কাইলৈ আবেলিলৈহে আমাৰ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ যাব পৰা হ’বগৈ৷ ক্ৰিকেটৰ কীটটো থৈ কাপোৰ কানিৰ পৰা ইটো সিটো বস্তু যোগাৰ কৰাত লাগিলোঁ৷ ইটো সিটো কৰোঁতে আনদিনাৰ সমানেই হ’লগৈ, ৰাতি এক বাজিল৷ বস্তুবোৰ ৰাতিয়েই গাড়ীত উঠাই শুবলৈ গ’লোঁ, লক্ষ্য ৰাতিপুৱা যিমান পাৰোঁ সোনকালে উঠি ওলাম৷ কিন্তু ৰাতিখন ইমান দেৰিকৈ শুই ৰাতিপুৱা উঠিবলৈ এলাহ লাগিল, তাতে ঠাণ্ডা দিন৷ সাত বজাত উঠি, ৰেডি হওঁতে হওঁতে দহেই বাজিলগৈ৷ ক’ৰবালৈ গ’লে ঘৰতে ভাত সাজ খাই লোৱাটো নিয়ম৷ আলু, কণী পিটিকা আৰু ডাইলেৰে ভাতসাজ খাই টিপটপ হৈ দহ বজাত গাড়ীত বহিলোঁ৷ ঘৰৰপৰা ওলাইয়েই ওচৰৰ পেট্ৰল পাম্পটোত পেট্ৰল আৰু চকাৰ প্ৰেচাৰটো চাই ওলালোঁ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ বুলি৷

দীঘল ৰাস্তা, ওলাওঁতেও দেৰি হ’ল। গতিকে যিমান পাৰোঁ খৰধৰকৈ আগবাঢ়িলোঁ, ৰাস্তাত কোনোবা এঠাইত ৰখাম বুলি গৈ থাকিলোঁ৷ ইয়াৰ হাইৱেবোৰত সাধাৰণতে ১০০-১৫০ কি:মি: দূৰে দূৰে পেট্ৰল পাম্পবোৰত ওৱান ষ্টপ বুলি ৰেষ্টুৰেণ্টৰ পৰা সৰু ডিপাৰ্টমেণ্টেল ষ্টৰলৈকে সকলো থকা ধৰণৰ হয়৷ গতিকে হাইৱেৰপৰা নামি পাৰ হৈ অহা নগৰ চহৰবোৰত নোসোমোৱাকৈ হয়৷ তেনেকুৱা কোনোবা পেট্ৰল পাম্পৰ ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনতেই দুপৰীয়া ১-২ বজাৰ ভিতৰত খাম বুলি গাড়ী আগবঢ়ালোঁ৷ হাইৱেত ১২০-১৩০ ত গাড়ী আগবঢ়াইছোঁ, তাতকৈ জোৰত মই গাড়ী নচলাওঁ৷ ইখনৰ পাছত সিখন সৰু নগৰ চহৰ পাৰ হৈ গৈ আছোঁ৷ চিনাকি চহৰ চিকোন্দা, য’ত আমাৰ এটা ডাঙৰ পেট্ৰকেমিকেল প্ৰকল্প আছে সেইখনো পাৰ হ’লোঁ৷ লাহে লাহে কেৱল দীঘল দীঘল ৰাস্তা পাবলৈ ধৰিলোঁ৷ ঠিক ডেৰমান বাজিছে, ৩০০ কি:মি: মান আহিছোঁ, কামডেন পাৱাৰ ষ্টেচনটো সোঁফালে চকুত পৰিল৷ পাৱাৰ ষ্টেচনটো পাৰ হৈ কেই কি:মি: মান আগবাঢ়িছোঁহে হঠাৎ আগফালে দেখিছোঁ, গাড়ীৰ আগফালটো ধুঁৱলী কুঁৱলী! কি হ’ল তত ধৰিবলৈ পোৱাৰ আগতেই ৰীমাই মাত লগালে, এইবোৰ দেখোন কুঁৱলী৷ গাড়ীৰ স্পীড একেবাৰতে ৫০-৬০ পালেহি৷ আগফাল পিছফাল একো নেদেখি৷ গাড়ীবোৰ হাজাৰ্ড লাইট জ্বলাই জ্বলাই আগবাঢ়িবলৈ ধৰিলোঁ৷ চাৰিওফালে পাহাৰ৷ পৰিস্থিতি দেখি অকণমান চিন্তাও হ’ল, অকলে গ’লে বাৰু বেলেগ কথা, পিচে পৰিয়াল লৈ গ’লে চিন্তা হয়৷ ৫-৬ কি:মি: প্ৰায় জিৰো ভিজিবিলিটিত গৈ থাকি তাৰপৰা অলপ কম কুঁৱলী পাই গাড়ীৰ স্পীড বঢ়ালোঁ৷

কিন্তু এনেদৰে আগবাঢ়ি গৈ আকৌ কিছু দূৰত কুঁৱলী, এনেদৰে গৈ থাকোঁতে বাটৰ কাষৰ পেট্ৰল পাম্প ক’ত এৰি আহিলোঁ গমেই নাপালোঁ৷ ইফালে কুঁৱলী শেষেই নহয়৷ পেটৰ ভোকো বাঢ়ি আহিবলৈ ধৰিছে, এনেদৰে ১০০ কি:মি: মান আহোঁতে ডেৰ-দুঘণ্টা লাগি গ’ল৷ অকণমান মুকলি পাই দেখোঁ মখন্দা বুলি সৰু টাউন এখন৷ তিনি বাজি গৈছে ইতিমধ্যে৷ জিপিএচত ৰেস্তোৰাঁ বিচাৰোঁতে পেট্ৰল পাম্প এটাতে কে এফ চি, স্পাৰ আদি ৰেস্তোৰাঁ দেখা পালোঁ৷ স্পাৰতেই সোমালোগৈ। দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ ডাঙৰ ৰেস্তোৰাঁ চেইন এই স্পাৰ৷ খৰধৰকৈ সোমায়েই গাহৰিৰ সৈতেই ভাতসাজ অৰ্ডাৰ দিলোঁ৷ ভোকত পেটে কলমলাই উঠিছে ইতিমধ্যে৷ তাত খাই থাকোঁতেই ব্ৰাণ্ডা, মানে আমি যাৰ ঘৰত থাকিমগৈ, তেখেতলৈ ফোন লগালোঁ। আমি আগতে কোৱাৰ দৰে ৫ বজাত তেখেতৰ ঘৰ নাপামগৈ বুলি৷ খবৰটো জনাই ধুম ধাম খাই শেষ কৰিলো৷ প্ৰচণ্ড জোৰত কলমলাই উঠা পেটতো শান্ত হ’ল৷

ঘড়ী চাই দেখোঁ চাৰে চাৰি বাজিল৷ ইফালে আৰু ৩০০ কি:মি: ওপৰৰ বাট যাবলৈ আছে৷ খৰ ধৰকৈ গাড়ীত বহিলোঁ, তাৰে পেট্ৰল পাম্পটোত আকৌ ফুল টেংক কৰি লৈ গাড়ী আগবঢ়ালোঁ৷ মখান্দ নগৰখন পাৰ হোৱাৰ লগে লগে আৰম্ভ হ’ল পাইন গছ সদৃশ গছৰ লাইন লাইন শাৰী৷ একো একো কোবত কেইবা কি: মি: জুৰি বিয়পি পৰে গছবোৰ৷ প্ৰথমে লাগিছিল সেইবোৰ জংঘল যেন, কিন্তু লাহে লাহে মন কৰিলোঁ সেইয়া যেন গছৰ খেতিহে৷ কিছুদূৰ গৈ বুজিলোঁ সেইবোৰ গছৰ খেতিয়েই হয়৷ একো একোডোখৰ ঠাইত দেখিলো শ শ ডবা থকা ট্ৰেইনত কাঠৰ কুন্দা উঠাই থোৱা হৈছে৷ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্য উপভোগ কৰি কৰি আগবাঢ়ি থাকিলোঁ চেইণ্ট লুচিয়া অভিমুখে৷ চকুৰ আগতেই শাৰী শাৰী গছবোৰৰ মাজতেই বেলি লহিয়ালে৷

কি অপূৰ্ব দৃশ্য আছিল সেইয়া৷ পোহৰ আৰু আন্ধাৰৰ কি এক সুন্দৰ খেলা৷ মন ভৰি পৰিছিল ৰাস্তাৰ মাজতেই, যেন খেদি খেদি ধৰিমগৈ বেলিটোৰ ইফালে গৈ৷ গধূলি হোৱাৰ লগে লগে ডাঙৰ ডাঙৰ ট্ৰাক টেংকাৰৰ সংখ্যাও যেন বাঢ়িবলৈ ধৰিলে৷ ইফালে ৰাস্তাবোৰ ওৱান লেনৰ হৈ পৰিছে৷ গতিকে গাড়ীৰ গতি বঢ়াব খুজিলেও বঢ়াব নোৱাৰাৰ নিচিনা হৈ পৰিছে৷ আন্ধাৰ ফালি ফালি আগবাঢ়ি গৈ আছোঁ৷ আৰু ৯০ কি:মি: দেখুৱাইছে জিপিএছে। তেনেতে দেখিলোঁ আগফালৰ গাড়ীবোৰ শ্ল’ হৈ গৈছে৷ আমিও গতি কমাই দিলোঁ৷ লাহে লাহে মন কৰিলোঁ গাড়ীবোৰ শ্ল’ মানে ৰৈয়ে গ’ল৷

ভাবিলোঁ আগফালে কিবা হৈছে৷ ৰৈ দিলোঁ। চাওঁতে চাওঁতে ৪৫ মিনিট গুচি গ’ল৷ তাৰপাছত গাড়ীবোৰ ৰাস্তাৰ এটা ফালেদি পাৰ হ’বলৈ ধৰিলে৷ লাহে লাহে পাৰ হৈ আহোঁতে দেখিলোঁ ডাঙৰ ট্ৰাক দুখনৰ মুখা মুখি সংঘৰ্ষ৷ বেয়াকৈ ভাঙিছে দুয়োখন৷ এখন ট্ৰাক আঁতৰাই গাড়ীবোৰ পাৰ হ’ব পৰাকৈ ৰাস্তা উলিয়াই দিছে। আকৌ গাড়ীৰ গতি বঢ়াবলৈ ধৰিলোঁ, তেনেতে ব্ৰাণ্ডাৰ ফোন আহিল। দেৰি হোৱাৰ কাৰণে খবৰ লৈছে কি হ’ল বুলি৷ অলপ দেৰি হ’ব বুলি জনালোঁ৷ এইবাৰ আৰু ৰ’ব লগা নহ’ল৷ প্ৰায় আঠ বাজিল ব্ৰাণ্ডাৰ ঘৰ পাওঁতে৷ ব্ৰাণ্ডা ৰৈ আছিল আমাৰ কাৰণে৷ ৰূমৰ ছাবিটো গতাই ৰূমটো দেখুৱাই গোটেইখিনি বুজাই দিলে৷ বস্তু বাহিনী ননমোৱাকৈয়ে হাত মুখকেইটা ধুই ৰাতিৰ সাজ খাবলৈ ওলাই আহিলোঁ৷ ৫০০ মিটাৰ মান দূৰতেই ৰেস্তোৰাঁ ভৰি আছে৷ সেইখিনিলৈ গাড়ীখন লৈ ওলাই আহোঁতেই দেখো ৰাস্তাৰপৰা দুই এখন গাড়ী নমাই দিছে, কি হৈছেনো চাবলৈ গাড়ীৰ গতি কম কৰি দি লাহে লাহে আগবাঢ়িলোঁ৷ অকণমান আগবাঢ়িয়েই দেখিলোঁ দুটা প্ৰকাণ্ড হিপ্প’ ৰাস্তাৰ কাষৰ ফিল্ডখনত ঘাঁহ খাই আছে৷ খুব বেছি আশী-এশ মিটাৰ দূৰৈত৷ গাড়ীৰপৰা নামি তাতেই ৰ’লোঁ কিছুসময়, ফটো চটো তুলিলোঁ৷ ইফালে হোটেল ৰেস্তোৰাঁ বন্ধ কৰিব বুলি খৰধৰকৈ হিপ্প’ক এৰি খাবলৈ ওলালোঁ৷

গাড়ীখন লাহে লাহে আগবঢ়াই নি আছোঁ, দীঘল ৰাস্তাটোত ইখনৰ পাছত সিখনকৈ ৰেস্তোৰাঁ৷ কিছুমান চিনাকি ৰেস্তোৰাঁ চেইন আৰু কিছুমান হয়তো তাৰে স্থানীয়৷ ৰেস্তোৰাঁ চেইনবোৰততো খায়েই থকা হয়, গতিকে আগতে নাম নুশুনা ৰেস্তোৰাঁ এখনতেই সোমোৱাটো ঠিক কৰিলোঁ৷ অচেন চিজলা নামৰ এখনত সোমালোঁ৷ মানুহে গিজগিজাই আছে৷ অকণমান ৰোৱাৰ পাছত নন স্মোকিং জ’নত তিনিজনৰ কাৰণে ঠাই উলিয়াই দিলে৷ সুন্দৰকৈ ৰাতিৰ ভাতসাজ খাই ওলাই আহোঁতে দহ বাজি পোন্ধৰ মিনিট গ’ল৷ বাহিৰত মানুহে তেতিয়াও খোজকাঢ়ি আছে জাকে জাকে৷ হয়তো নিশাৰ সাজ গ্ৰহণ কৰি খোজেৰে নিজৰ নিজৰ বাসস্থলীলৈ গৈছে৷ আমিও ব্ৰাণ্ডাৰ ঘৰ পাই বস্তু বাহিনীবোৰ নমাই বিছনাত পৰাটোকেই ঠিক কৰিলোঁ৷ ৰূমটো সুন্দৰকৈ সজোৱা আছে৷ দিনটোৰ ভাগৰে জুমুৰি দি ধৰিছিল, গতিকে বিছনাত পৰাৰ লগে লগেই টোপনিয়ে গবা মাৰি ধৰিলে৷

একেবাৰে ৰাতিপুৱা চাৰে সাঁত বজাতহে সাৰ পালোঁ৷ শুই উঠি ৰাতিপুৱাৰ কৰ্মখিনি কৰি তললৈ নামি গ’লোঁ৷ দুখন প্ৰকাণ্ড ডাইনিং টেবুল৷ এখন ভিতৰৰ লিভিং ৰূমৰ লগত, আনখন বাহিৰত চুইমিং পুলটোৰ কাষত৷ বাহিৰৰখনত ইতিমধ্যে মানুহ এহাল বহি আছে৷ আমিও বাহিৰৰখনতে বহিলোঁগৈ৷ ইজনে সিজনক অভিবাদন জনালোঁ৷ হোটেল আদিতকৈ এনেকুৱা ধৰণৰ থকাৰ ব্যৱস্থাত এইটো মোৰ ভাল লাগে৷ নিজৰ লগতে আন দুজনকো জনা হয়৷ খোৱা অাহে মানে চাহ কাপ লৈ বহিলো৷ এনেয়ে কথা আৰম্ভ হ’ল। তেওঁলোক জাৰ্মানীৰ৷ তিনি সপ্তাহৰ কাৰণে দক্ষিণ আফ্ৰিকালৈ আহিছে৷ ইয়াত দুদিন থাকিব, তাৰপৰা আকৌ গাড়ীৰে কেপটানলৈ যাবগৈ৷ ল’ৰাজনৰ নাম চেবেষ্টিয়ান, ইকনমিক্স ইঞ্জিনিয়াৰ, জাৰ্মানীৰে গেছ পৰিবহনকাৰী কোম্পানী এটাত চাকৰি কৰে৷ বিভিন্ন কথা ওলাল চাহৰ মেজত৷ আমি অসমৰ বুলি কোৱাৰ লগে লগে ছোৱালীজনীয়ে ক’লে অসমৰ চাহৰ কথা৷ অৱশ্যে চাহৰ বাহিৰে অসমৰ বিষয়ে বেলেগ একো নাজানে দুয়ো৷ অসমৰ কথা ক’লো, কিমান ধুনীয়া। অৱশ্যে সিহঁত মুম্বাই, গোৱা আদিৰ কথাহে বেছি জানিবলৈ বিচাৰিলে৷ যিমান পাৰোঁ ক’লোঁ৷ আমাৰ খোৱা বস্তু আহি পোৱাৰ সময়তেই আন এটা পৰিয়ালো আহি আমাৰ লগত যোগদান কৰিলেহি৷

এহাল মানুহ আৰু সৰু ল’ৰা দুটাৰে পৰিয়ালটো৷ মানুহজন আৰু মানুহগৰাকী দেখাতেই বৰ ৰঙীয়াল যেন লাগিল৷ চিনাকী হ’লো৷ পৰিয়ালটো ফ্ৰান্সৰ, মানুহজন ফ্ৰান্স ডিপ্ল’মেট, মৰক্কোত পষ্টিং৷ আমি ভাৰতৰ বুলি কোৱাৰ লগে লগে মানুহগৰাকীয়ে তেখেতসকলৰ ভাৰতীয় বন্ধু কেইজনমানৰ নাম ল’লে আৰু খুব প্ৰশংসা কৰিলে, বৰ ভাল মানুহ বুলি ক’লে৷ চিনি জানি নাপালেও নিজৰ দেশৰ মানুহৰ গুণ গালে নিজৰেই কিবা ভাল লাগি যায় মনটো৷ তাৰপাছত বিভিন্ন কথা বতৰাই ভৰি পৰিল আমাৰ মাজত৷ ফ্ৰান্স ডিপ্লমেট থিয়ৰিৰ বিভিন্ন অভিজ্ঞতাৰ কথা ক’লে আফ্ৰিকাত৷ দক্ষিণ আফ্ৰিকালৈ আহিছে ১৫ দিনৰ কাৰণে৷ খুব ভাল পাইছে দক্ষিণ আফ্ৰিকা ফুৰি৷

ব্ৰেকফাষ্ট শেষ কৰি ঠিক কৰিলো চেইণ্ট লুচিয়াখন এপাক মাৰি চেইণ্ট লুচিয়াৰপৰা ৯০ কিঃমিঃ দূূৰৈত থকা ৰিচাৰ্ড বে নামৰ বন্দৰ নগৰীখনলৈ এপাক মাৰিম৷ দুয়োখন নগৰ কুৱা জুলু নাটাল ৰাজ্যৰ অন্তৰ্গত৷ কুৱা জুলু নাটাল হ’ল জুলু জনগোষ্ঠীৰ প্ৰধান বাসস্থান৷ জুলুলেণ্ড বুলি কোৱা হয় সেই কাৰণে৷ কুৱা জুলু মানে হ’ল জুলুসকলৰ ৰাজ্য, আনহাতে নাটাল হ’ল পৰ্তুগীজ শব্দ, যাৰ অৰ্থ হ’ল খ্ৰীষ্টমাচ৷ পৰিব্ৰাজক ভাস্ক’ দা গামাই ১৫ শতিকাত খ্ৰীষ্টমাছৰ দিনা ঠাইখন দেখা পাই নাটাল নামটো দিছিল৷ কুৱা জুলু নাটালৰ ইতিহাসৰ দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ বুৰঞ্জীত এক বিশেষ স্থান আছে৷ এই কুৱা জুলু নাটালৰেই টুগুলা নদীত মৃত্যু হৈছিল হাজাৰ হাজাৰ জুলু সৈনিকৰ, ভৰট্ৰেকাৰসকলৰ হাতত৷ ভৰট্ৰেকাৰসকল আছিল ডাটচ ইণ্ডিয়া কোম্পানীৰপৰা কেপত বসবাস কৰিবলৈ লোৱা ডাটচসকল৷ হাজাৰ হাজাৰ জুলুসৈনিকৰ তেজেৰে নৈখন ৰাঙলি হৈ পৰাত নৈখনক জনা যায় ব্লাড ৰিভাৰ বুলি৷

যি কি নহওক ৰিচাৰ্ড বে পাই সৰু নগৰখন ঘুৰি পকি ভাৰত মহাসাগৰৰ পাৰে পাৰে খোজকাঢ়ি ঘুৰিলো৷ প্ৰচণ্ড বতাহে তন মন কঁপাই তুলিলে, অস্থিৰ হৈ পৰিছিল সাগৰৰ বুকু, কোবাল ঢৌৱে কোবাই গ’ল ৰৈ ৰৈ৷ সাগৰৰ পাৰত ৰৈ যেন কোনোদিন আমনি নালাগে৷ তাত ঘুৰি পকি ভাগৰ আৰু ভোক লগাত তাৰপৰা ৩ কিঃমিঃ দূৰৈত থকা সৰু আটোম টোকাৰি ৱাটাৰ ফ্ৰণ্টৰ ফালে গ’লো ভাত খাবলৈ৷ পৰ্তুগীজ ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনত সোমাই সুন্দৰকৈ সাগৰীয় মাছেৰে ভাত সাজ খালো৷ ভাতসাজ খাই উঠি অকণমান ইফালে সিফালে ঘুৰি আকৌ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ ঘুৰিলো৷ ৰাস্তাত এইবাৰ অকণমান ভিৰ পালো৷ ৯০ কিঃমি বাট সৌন্দৰ্য্য উপভোগ কৰি কৰি আহি চেইণ্ট লুচিয়া পালোহি৷ ঘৰ পাই ৰীমা আৰু অৰ্ণী ৰুমলৈ গ’ল, হাত মুখ ধুই অকণমান জিৰণি ল’বলৈ৷ তলৰ চ’ৰাঘৰটোতে ব্ৰাণ্ডাক পালো৷ ব্ৰাণ্ডাৰ লগতেই কথা পতা আৰম্ভ কৰিলো৷ কেনেদৰে ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিলে ইত্যাদি৷ পতি আছিল বৃটিছ, চাকৰিৰ সংক্ৰান্তত আহি দক্ষিণ আফ্ৰিকা পাইছিলহি তিনি চাৰি দশকমানৰ আগতে৷ ব্ৰাণ্ডাক লগ পাই বিয়া পাতিলে৷ তাৰপাছত মাজে সময়ে চেইণ্ট লুচিয়ালৈ আহিছিল, সৰু গাঁও এখন আছিল৷ ফিচাৰমেন ভিলেজ বুলি ক’লে৷ তাৰপাছত ১৯৯৯ চনত চেইণ্ট লুচিয়াৰ ওচৰৰ ৱেট লেণ্ড পাৰ্কক UNESCO ই ৱৰ্ল্ড হেৰিটেজ চাইট ৰূপে ঘোষণা কৰে৷ লাহে লাহে সলনি হ’বলৈ ধৰে কথাবোৰ৷ অৱশ্যে ১৬ শতিকাৰপৰাই চেইণ্ট লুচিয়াৰ নাম ইতিহাসৰ পাতত লিপিবদ্ধ আছিল৷ যি কি নহওক ব্ৰাণ্ডা আৰু ব্ৰাণ্ডাৰ পতিয়ে ২০০৬ চনত চাকৰিৰপৰা অৱসৰ লৈ এই ঘৰটো কিনি লৈ বেদ এণ্ড ব্ৰেকফাষ্টৰ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিলে৷ পৰ্য্যটকৰ ওপৰতেই নিৰ্ভৰশীল গোটেই চহৰখন৷ মুঠ ৭৫০ টা মাথো স্থায়ী বাসিন্দা পৰিয়াল৷ সেই ৭৫০ টা পৰিয়ালৰো বেছিভাগেই বাহিৰৰপৰা অহা, তাৰ স্থানীয় মানুহৰ সংখ্যা কমেই৷ আৰু কথা পাতোতে ব্ৰাণ্ডাই ক’লে জুলাই মাহৰপৰা প্ৰায় অক্টোবৰলৈ অহা বেছিভাগেই ইউৰাপৰ পৰ্যটক৷ ব্যৱসায়ৰ কথা পাতিলো ব্ৰাণ্ডাৰ লগত৷ ২০১২ চনত স্বামী ঢুকুৱাৰ পাছত প্ৰথম অকণমান চিন্তা হৈছিল, কিন্তু তাৰপাছত অকলেই চলাই লৈ গ’ল৷ ল’ৰা আৰু ছোৱালী এহাল৷ ছোৱালীয়ে ৰিচাৰ্ড বেত চাকৰি কৰে, ল’ৰাই ইংলেণ্ডৰপৰা চাকৰি এৰি পত্নীৰ লগ লাগি চেলফ কেটাৰিঙৰ ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিছে৷ ব্ৰাণ্ডাৰ ঘৰটোত আলহীৰ কাৰণে ৰুম চাৰিটা, এটা ফেমিলি ৰুম আৰু বাকী তিনিটা ডাবল বেডৰ ৰুম৷ সুন্দৰ পৰিপাটি গোটেই ব্যৱস্থাবোৰ৷ ব্ৰাণ্ডাৰ মুখতেই শুনিলো অসংখ্য বেদ এণ্ড ব্ৰেকফাষ্ট ফেচিলিটি আছে এই অকণমানি চেইণ্ট লুচিয়াখনতেই৷ এইবোৰ কথা বতৰা পাতি মইও ৰুমলৈ গৈ ফ্ৰেচ হৈ ৰাতিৰ সাজ খাবলৈ ওলাই গ’লো৷

পিছদিনা আমাৰ প্লেন হ’ল চেইণ্ট লুচিয়াৰপৰা ৩৫ কিঃমিঃ দুৰত অৱস্থিত কেপ ভিডাল নামৰ সাগৰৰ পাৰত দিনটো কটোৱা৷ ৰাতিপুৱা চাহ খাই থাকোতেই ফ্ৰান্স ডিপ্লমেট থিয়ৰিক পালো, ভাল বেয়া খবৰ লৈ কথাৰ মাজতে ক’লে এইবাৰ নেক্সট ফুৰিবলৈ প্লেন কৰিব ভাৰত আৰু জাপান৷ সৰু সুৰা ইটো সিটো কথা পাতি বিদায় ল’লো৷ ব্ৰাণ্ডাই ৰাতিপুৱা কুলাৰ বক্স এটা দিলে৷ কুলাৰ বক্সত দিনটোৰ কাৰণে খোৱা বস্তু টাউনৰপৰাই কিনি লৈ যাবলৈ ব্ৰাণ্ডাই পৰামৰ্শ দিছিল কালিয়েই, কাৰণ সাগৰৰ পাৰত দোকান পোহাৰ একো নাই৷ কেপভিডাল যাওঁতে I Simangaliso নেচাৰেল ৰিজাৰ্ভৰ মাজেদি যাব লাগে৷ গেটত টিকেট কাটি লাহে লাহে আগবাঢ়িলো৷ সৰু হৰিণৰপৰা প্ৰকাণ্ড কুদ্দুলৈকে বিভিন্ন জন্তু চাই চাই আগবাঢ়িলো৷ মাজতে এঠাইত নাহৰফুটুকী বাঘ এটা ওলালে, ৰাস্তাৰ গাড়ীবিলাক ৰৈ দিলে, আমি অৱশ্যে ভালকৈ নেদেখিলো৷ আকৌ আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো৷ কিছু দুৰ গৈ গড়ৰ জাক এটা পালোঁ৷

অলপ দেৰি চাই একেকোবে সাগৰৰ পাৰ পালোগৈ৷ গাড়ী ৰখাই সাগৰৰ পাৰলৈ খোজ ল’লো৷ নীলা, কেৱল নীলা সেই সাগৰৰ পানী৷ কিমান সাগৰ চালো, সাগৰত নামিলো, কিন্তু সাগৰে যেন মোক কোনোদিনেই আমনি নকৰে, হেঁপাহ পলুৱাই চাই ৰওঁ প্ৰত্যেকবাৰেই, সাগৰৰ সেই নীলাবোৰ৷ প্ৰকাণ্ড ঢৌ এটাই পানীখিনি আনি ভৰিকেইটা তিয়াই দিলেহি চাই থাকোতেই৷ শিহৰিত হৈ পৰো সাগৰৰ সেই ৰূপ, যৌৱন দেখিলে৷ অৰ্ণীয়েও যিমান মন যায় পানীৰ লগত খেলিলে৷ যথেষ্ট মানুহ হৈছে, কিন্তু ক’তো অকণো লেতেৰা পেতেৰা নাই৷ জেগাই জেগাই মানুহবোৰ পানীত নামিছে, কোনোবাই পাৰত শুই পৰিছে, কাপোৰৰ ওপৰত৷ সৰু সৰু ল’ৰা ছোৱালী জাকে জাকে দৌৰি ফুৰিছে, ক’ৰবাত এবাৰ পানীলৈ নামিছে তাৰপাছতেই পাৰলৈ উঠি আহিছে৷ ৰঙীন হৈ পৰিছে সাগৰৰ পাৰ৷ এনেদৰে তাত সময়বিলাক পাৰ কৰি আবেলিলৈ চেইণ্ট লুচিয়ালৈ ঘুৰি আহিলো৷ ঘুৰি আহোতে বাটত ঘৰিয়ালৰ পাৰ্ক এখনত সোমালো৷ সেইখনত অৰ্ণীয়ে সৰু সৰু ঘৰিয়াল পোৱালী হাতত লৈ চালে৷ তাৰপৰা ওলাই চেইণ্ট লুইচাৰ ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনত সোমাই পেট ভৰাই খাই ল’লোঁ৷

তাৰপৰা ৰুমলৈ গৈ গোটেইকেইটাই দিনটোৰ ভাগৰ মাৰিবলৈ ভালদৰে দুঘণ্টামান শুই ল’লো৷ ৯ মান বজাত খাবলৈ বুলি ওলাই গ’লো৷ মানুহে গিজগিজাই আছে ৰাস্তা পদুলি, ৰেষ্টুৰেণ্টবোৰ৷ সেইদিনা আমাৰ লগতে থকা জাৰ্মান ছেবেষ্টিয়ানক সুধিছিলো, কি দৰে গম পাইছিল চেইণ্ট লুচিয়াৰ কথা আৰু কিয় আহিলে৷ ক’লে, বিভিন্ন বন্ধুৰ মুখত ভাল ঠাই বুলি শুনি আৰু খুব নিৰাপদ ঠাই বুলি শুনি, মুলতঃ সেই দুটা কথাই তেওঁক টানি আনিছিল চেইণ্ট লুচিয়া নামৰ সৰু ঠাইখনলৈ৷

ৰাতি খাই বৈ ৰুমত সোমাই বস্তু বাহিনীখিনি থান থিত লগাই থ’লো, কাৰণ পিছদিনা ৰাতিপুৱাই চেইণ্ট লুচিয়া লেকত বটিং আছে আৰু পাছবেলালৈ চেইণ্ট লুচিয়া এৰিব লাগিব৷ পিছদিনা ৰাতিপুৱাই চাহ জলপান খাই চেইণ্ট লুচিয়া লেক পালোগৈ৷ আগতে সমুদ্ৰৰ অংশ আছিল, কিন্তু বৰ্তমান সমুদ্ৰৰ লগত অকণো সংযোগ নাই৷ ৬৫ কিঃমিঃ দীঘল আৰু ঠায়ে ঠায়ে ২০ কিঃমিঃলৈ বহল এই ৱেটলেণ্ড পাৰ্ক প্ৰায় হাজাৰটা জলহস্তী আৰু হাজাৰটা ঘৰিয়ালৰ বাসস্থান৷ দুঘণ্টা সময় আন ৪০ জন মানুহৰ সৈতে চেইণ্ট লুচীয়া হ্ৰদত ঘুৰি ফুৰাৰ পাছত মন ভৰাই ঘঁৰিয়াল, জলহস্তী আদিৰ লগতে আন আন বিভিন্ন প্ৰজাতিৰ পশুপক্ষী আদি চাই আকৌ ব্ৰাণ্ডাৰ ঘৰ পালোহি৷ অলপ সময় জিৰণি লৈ বস্তু বাহিনী গাড়ীত উঠাই ব্ৰাণ্ডাৰপৰা বিদায় ল’লো৷ অহাৰ সময়ৰ দৰে এইবাৰ ভুল নকৰো বুলি যাত্ৰাৰ আগতেই ভালদৰে খাই লোৱাৰ উপৰিও লগত কিছু খাদ্য বান্ধি লৈ যোৱাটো বুদ্ধিয়কৰ কাম হ’ব বুলি ভাবিলো৷

ৰীমাহঁতক ভাতৰ অৰ্ডাৰ দিবলৈ বহাই মই ওলাই আহিলো আন এখনৰপৰা সৰু সুৰা খোৱা বস্তু পেক কৰি নিবলৈ৷ মানুহ দুনুহ বেলেগ নাই, মোৰ অৰ্ডাৰটো লোৱাৰ পাছত কাউণ্টাৰৰ ওচৰতে বহি কথা পাতি থাকিলো৷ মানুহজন তাৰে স্থানীয়৷ ইটো সিটো কথা পাতিলো ঠাইখনৰ বিষয়ে৷ এপাকত সুধিলো, তেওঁলোকে যে ইয়াত ব্যৱসায় কৰিবলৈ বেলেগ ঠাইৰ মানুহবোৰক দিয়ে, নিজে নকৰে কিয়? বাহিৰৰ মানুহৰ তলত কাম কৰিবলৈ তেওঁলোকৰ বেয়া নালাগে নে? মানুহজনে হাঁহি এটা মাৰিলে৷ তাৰপাছত ক’লে, ইয়াৰো বহুত স্থানীয় মানুহৰ ব্যৱসায় আছে৷ কিন্তু স্থানীয় বা বাহিৰৰ বুলি কি কথা আছে, মালিক সদায় মালিকেই৷ স্থানীয়ই হওক, বাহিৰৰ হওক, বি এম, পৰ্চ লৈ আহিব, বছৰি হলিডেৰ কাৰণে ইউৰোপলৈ যাব। মালিক কোন, সেইটোৱে তেওঁৰ জীৱনৰ একো সলনি নকৰে৷ মই যি বুজিব লাগে বুজিলো, বেলেগ কথা উলিয়ালো৷ ইতিমধ্যে খোৱা বস্তুও পেক হৈ ৰেডি হৈ আহিল৷ তাৰপৰা ওলাই, ৰেডি হৈ থকা ভাতসাজ খায়েই খৰধৰকৈ গাড়ীত উঠিলো, ঘড়ীত ইতিমধ্যে ডেৰ বাজি গৈছে৷ ৰাতি দহ বজাত পামগৈ বুলি হিচাব এটা কৰি চেইণ্ট লুচিয়াক বিদায় জনাই ঘৰমুখী হ’লোঁ৷

☆★☆★☆