…….. – অমিতাভ মহন্ত

– হেল্লো নিনাদ….

– হুমম….

– টাইৰ দাম কিমান জাননে?

– কি???

– টাই টাই। তহঁতে যে ডিঙিত বান্ধি ফুৰ সেয়া টাই।

নিনাদে কাণৰ পৰা ম’বাইলটো গুচাই স্ক্ৰীণত সময় চালে৷ তাৰ পিছত চকুৱে মুখে চুড়ান্ত বিৰক্তি একগোট কৰি লৈ চিঞৰি উঠিল, – অই বান্দৰী, পাগল হ’লি নেকি তই? এই ৰাতি তিনিটা বজাত টাইৰ দাম?? মাথা নষ্ট হোৱা নাইতো তোৰ??

নিনাদৰ বিৰক্তিক নামমাত্ৰও গুৰুত্ব নিদিয়াকৈ কন্বকীয়ে আকৌ সুধিলে,

– অ’ পাগলেই হৈছোঁ বুজিছ৷ দাম কিমান?

– কি দাম?

– টাইৰ৷

– নাজানো, ফোন ৰাখ৷

– সঁচাই নাজান দাম?

– নাজানো অ’ মোৰ মা৷ প্লিজ ফোন ৰাখ৷ পুৱাই ক্লাছ আছে৷ তয়ো শুই লছোন৷ ৰাতিপুৱা কামুৰিবি আকৌ৷

– আৰে শুয়েই আছিলোঁ ৰে৷ সপোনত দেখিলোঁ নিবিড়দাই এদাল টাই মাৰিছে৷ কি যে হেণ্ডছু লাগিছে নহয়!

– তাতে কি হ’ল?

– কি হ’ল মানে? টাই কিনিম আকৌ৷ মস্তি লাগিব কাইলৈ৷

নিনাদৰ মূৰটো এইবাৰ ভকভককৈ গৰম হ’বলৈ ধৰিলে৷ অলপ সময় মনে মনে থাকি লাহেকৈ ক’লে,

– ফোন ৰাখ৷ তোৰ নিবিড়দাৰ বিষয়ে এই ৰাতি কথা পতাৰ কোনো ইচ্ছা নাই মোৰ।

কন্বকীয়ে কিবা-কিবি কৈয়েই আছিল৷ নিনাদে সেইবোৰ নুশুনাকৈ খঙতে ফোনটো কাটি দিলে৷ এই ৰাতি বুলিয়েই নহয়, দিনটো এই ‘নিবিড় গাথা’ শুনিবলৈ তাৰ মুঠেও ভাল নালাগিব৷

কন্বকীক কেতিয়াবা বৰ অদ্ভুত লাগে নিনাদৰ৷ কলেজৰ প্ৰথম দিনটোৰ পৰাই চিনাকি দুয়ো৷ এতিয়া অভিন্ন বন্ধু৷ পিচে নিনাদৰ যে বন্ধুতকৈ বেছি কিবা হোৱাৰ মন৷

ছেকেণ্ড ইয়েৰত এদিন হঠাৎ কন্বকীয়ে নিনাদক ৰেষ্টুৰাঁললৈ মাতি নিলে, – বুজিছ নিনাদ, মোৰ লাগিছে মই চাগে তোক বন্ধুতকৈ বেছি কিবা বুলি ভাবি লৈছোঁ৷

নিনাদৰ হাৰ্টবিট বন্ধ হোৱাৰ উপক্ৰম৷ কোনোমতে সুধিলে,

– কি বুলি ভাবিছ??

প্ৰকাণ্ড মম’ এটা মুখত সুমুৱাই লৈ কন্বকীৰ চিধিচিধি উত্তৰ,

– বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড আকৌ৷

সেইদিন ধৰি বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড হৈয়েই ৰৈ গৈছে নিনাদ৷ বহুদিন চেষ্টা কৰিও পাগলীজনীক মনৰ কথা কোৱাৰ সাহস নহ’ল তাৰ৷

এসপ্তাহৰ আগতে কন্বকীয়ে ফুচফুচাই তাক ক’বলৈ ধৰিলে,

– তোক বহুদিনৰ পৰা কথা কম বুলি ভাবি আছোঁ৷

আকৌ নিনাদৰ হাৰ্টবিট বন্ধ হোৱাৰ উপক্ৰম৷ কোনোমতে মাত দিলে, – কি কথা৷

– নিবিড় দাই মোক প্ৰপ’জ কৰিছে৷

মূৰটো গৰম গৈ গ’ল নিনাদৰ৷ চুড়ান্ত খঙত চিঞৰি উঠিল সি,

– থাপ্পৰ লগাই দিবি তাক৷ কি বুলি ভাবে সি নিজকে?

– ছিঃ ছিঃ কি কৈছ৷ থাপ্পৰ কিয় মাৰিম বাৰু? ইমান কিউট নিবিড় দা৷

– তাৰমানে?? তাৰমানে তই হা কৈ দিলি তাক? তই পাগল হৈছ নেকি?

– আৰে নাহ৷ লগে লগে হাঁ ক’লে মোৰ ডিমাণ্ডটো ক’ত থাকিব৷ দুদিনমান যাব দেচোন৷

নিনাদৰ কিবা ক’বলৈ ভাষা নোহোৱা হৈ পৰে৷ অবাক হৈ সি কন্বকীলৈ চাই ৰয়৷ এইবোৰ কথা কোৱাৰ সময়ত সাধাৰণতে ছোৱালীবোৰে চকু নমাই লাজ লাজকৈ কয়৷ এইজনীয়ে পিচে লাজ মান নোহোৱাৰ দৰে নিনাদলৈ তেলতেলকৈ চাই আছিল৷

মুখৰ ভাষাত আহত হৈ নিনাদৰ বোধকৰো তাইৰ চকুৰ ভাষা পঢ়াৰ ধৈৰ্য্য নাছিল সেইদিনা…

এছ এম এছৰ শব্দত নিনাদ বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিল৷ কন্বকীয়ে কিবা পঠিয়াইছে৷

“বেয়া নাপাবি তোক এই ৰাতিখন দিগদাৰ দিছোঁ৷ এটা কথা জনাবলৈ মেছেজ কৰিলোঁ৷ সপোনত আচলতে কাকো স্পষ্টকৈ দেখা নাই৷ কিন্তু এটা কথা ঠিক, টাইৰ ৰংটো নীলা আছিল …….. “

মেছেজটো বাৰে বাৰে পঢ়িলে সি৷ ডট কেইটাৰ ফালে বাৰে বাৰে চকু গৈছে তাৰ৷ মুঠ আঠটা ডট৷ কিয় জানো তাৰ ভাবিবলৈ মন গৈছে যে আৰু কিছু সময় চাই থাকিলেই এই আঠটা ডট নিজে নিজেই আঠটা ইংৰাজী বৰ্ণ হৈ উঠিব৷

ৰাতি তিনি বাজি বিশ মিনিট গৈছে৷ নিনাদে কিবা ভাবি ৰাহুলক ফোন লগালে৷

– হেল্লো ৰাহুল৷

– হুমম৷

– টাই এডাল আছে নহয় তোৰ, নীলা ৰঙৰ টাই এডাল?

– হুমম, অ’ আছে৷ কি হ’ল?

– মোক সেইদাল দিবি এদিনৰ কাৰণে?

– কামুৰিবলৈ সময় নাপালি?? কেইটা বাজিছে দেখা নাই?

– কাইলৈ ভাই টাইডাল লাগিব হাঁ৷

ৰাহুলে ফোনটো কাটি দিলে৷ ছেঃ, কাইলৈ বা দিয়েনে নিদিয়ে টাইডাল!

একেজাপে উঠি নিনাদে নীলা টাইৰ লগত মিলি যোৱা চাৰ্ট বিছাৰিবলৈ ধৰিলে৷ পচন্দৰ চাৰ্ট এটা লৈ ইষ্ট্ৰি কৰাত লাগি গ’ল নিনাদ৷ সময়ৰ কাম সময়ত কৰিব লাগে….

হঠাৎ যেন কিবা এটা মনত পৰিল নিনাদৰ৷ গণি গণি  এঘাৰটা ‘ডট’ লিখি কন্বকীলৈ মেছেজটো পঠিয়াই দিলে সি৷ এনেও কন্বকী তাতকৈ বহুত স্মাৰ্ট, চোকা, বুধিয়ক৷

বুজি পাব চাগে!!!

☆★☆★☆