ফটাপদ্য – নীলাঞ্জনা মহন্ত

লগালোঁ‌ আপেল, লাগিল লাও, খালো মাছৰ ভাজি
বিচাৰিলো চাৰ্জাৰ, পালো চাবিপাত, ফূৰ্তি লাগিল আজি৷

পুৱাল ৰাতি, গালোঁ‌ বৰগীত, বাজিল পিছে ফটাঢোল
ঘৰৰ সোপাই যোগ-প্ৰাণায়মত, লাগি গ’ল হুলস্থূল৷

গুঠিলোঁ‌ মোজা, ওলাল টুপী, পিন্ধিলোঁ‌ একাণ ঢাকি,
আহিল বিহু, আহিল আলহী, পিন্ধাই দিলো টুপী৷

আছে মধুমেহ, কলেজীয়া কালৰ, নামেই আছিল চেনী
চাহৰ কাপত লাগি ধৰে চামুচ, তলত এগাল চেনী৷

বগালোঁ‌ কলেজ, কৰিলোঁ‌ চাকৰি, থাকিলোঁ‌ বৰলা হৈ
কৰালোঁ‌ গহনা, আনিলোঁ‌ পাটেসাঁজ, কাকেনো পিন্ধাম ঐ!

লোকে ঘূৰে গাড়ীত এফালে ঘৈণী, এপাল পিলিপালা লৈ
মিতিৰ খাই আহিলোঁ‌ গাড়ী ৰখাই কয় ফিচিঙাফিচিং কৈ৷

‘বৰলাৰ বিয়া’ চিৰিয়েল চোৱা মাই ঘনাই ঘনাই কয়
কঁ‌কাল পৰিলে মাৰৰ ঐ জধলা দেখিছনে নাই তই৷

সাত-পাঁচ গুণি পেপাৰত এদিন দি দিলোঁ‌ এজাহাৰ
কোন চেনীমাই নিমখীয়ামাই আছ কৰহি বৰলাক উদ্ধাৰ৷

☆★☆★☆