(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা) প্ৰাথমিক স্কুলত আছিল মহীৰাম পণ্ডিত, আমি বাপ-পোক একেলগে দেখি তেৰাই, ভীমে বকাসুৰক দেখি হঁহাৰ দৰে,  ‘অন্যদিনাৰ বলিৰ দেখো গৰ্ভ যাই গলি। আজিৰ বলি দেখো হাসে খলখলি।।’ অন্যমানুহে আমাক এনেকৈ একেলগে দেখিলে, বাহিৰত নেদেখুৱালেও পেটে পেটে ভয় কৰে কাৰণ কোন দিনা তেওঁৰ ঘৰত চিত্ৰলেখাৰ হৰমলুকি বিদ্যাৰ প্ৰয়োগ ঘটে তাৰ ঠিকনা নাই। আমৰ পৰিয়ালটোৰ মহিমাৰ কথা সকলোৱে জানে কিন্তু প্ৰমাণৰ অভাৱত আমাক কোনেও ধৰিব নোৱাৰে, তাৰোপৰি পিতাদেউৰ পুলিচৰ সৈতে ভাল সম্পৰ্ক আছিল। কোনোবা চকু চৰহাই কিবা কথা লগালেও

  “বৰুৱাদেউ আপুনি ভাৱ সাগৰত ডুব গ’ল নেকি? মই আপোনাৰ শ্ৰীমুখৰ অমৃত বাক্য শুনিবলৈ ব্যাকুল হৈ আছোঁ।” ঘটিৰামে এনেকৈ চিঞৰাৰ পাছতহে বৰুৱাই অতীত যাত্ৰাৰ পৰা উভটি আহিল। টোপনিৰ পৰা সাৰ পোৱা মানুহৰ দৰে বৰুৱাই কৈ উঠিল, “এৰা এৰা, বৰ সুন্দৰ ঘটনা এটিৰ মাজলৈ উভতি গৈছিলোঁ‌। সংক্ষেপে কওঁ‌ শুনা, এমেলে হৈ থকা সময়ত মই বহুতো ছোৱালীক মানে দুখীয়া ঘৰৰ ল’ৰা-ছোৱালীক চাকৰি দিছিলোঁ‌, তাৰ ভিতৰত যমুনা নামৰ ছোৱালী এজনীও আছিল, এইবোৰ কথা বাৰু পিছে পৰেও ক’ম, প্ৰথমৰ পৰা কৈ আহিছোঁ যেতিয়া ধাৰাবাহিক

(অন্তিম খণ্ড) : শৰাইঘাট? বাঃ! তই বহু কথা জান’ দেখোন! – জেড নাইন ৰবটটোৱে লাহেকৈ কলে৷ : জানো মানে, মাইনিং ডছিয়াৰত সকলো কথা নাথাকে৷ সেয়ে আৰ্কাইভ খুচৰিছিলো৷ – আৰ জিৰ’ চিগমাই ক্ষীণস্বৰেৰে লাহে লাহে কৈ গ’ল৷ : তই পৰি থাক, মই যাও৷ বহু কাম পৰি আছে৷ বহুসময় ধৰি একো ট্ৰান্সমিশ্যনো পোৱা নাই৷ আমাৰ দৰে ৰবটবোৰে এনেকৈ বহি থাকিলে নহ’ব৷ জেড নাইনে এচিড বৰষুণক কেৰেপ নকৰে৷ বাহিৰত কি হৈ আছে চাওঁ৷ তই ইয়াতে বহি বহি আৰ্কাইভ খুচৰি থাক৷ চাৰিশ ঘণ্টাৰ পাছতহে

৩০২০ চন৷ দুপৰীয়াৰ সময়৷ ধুসৰিত আকাশৰ পৰা ৰ’বকপ্টাৰ এখন ভূপৃষ্ঠলৈ নামি আহিল৷ যানখন বৰ ডাঙৰ নহয়৷ তথাপিও তিনি-চাৰিজনৰ বাবে যথেষ্ট৷ খুটকৈ সামান্য শব্দ এটা কৰি দুৱাৰ এখন খোল খালে৷ চালকজন নামি আহিল৷ : ৰ’বো আৰ জিৰ’ চিগমা টু কণ্ট্ৰল! লেণ্ডিং কনফাৰ্মড৷  – এটা ধাতৱ মাত শুনা গ’ল৷ আৰ জিৰ’ চিগমা হ’ল এটা অনুসন্ধানকাৰী ৰবট৷ সাধাৰণভাৱে কবলৈ গ’লে এটা একেবাৰে নিৰীহ যন্ত্ৰমানৱ৷ আচলতে বৰ্তমানৰ পৃথিৱী নামৰ এই গ্ৰহটোত যোৱা প্ৰায় সাতশ বছৰ ধৰি বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ যন্ত্ৰমানৱৰহে ৰাজত্ব চলিছে৷ তাৰ আগতে সূৰ্য্যক

শীতকালৰ ৰাতিপুৱা স্নান কৰা বৰ টান কাম৷ গৰম পানীৰে গা ধুলেও পাচত বৰ ঠাণ্ডা লাগে৷ সেই কাৰণে বেছিভাগ সময়তে বৰুৱাই চুলিকেইডালত পানী সানি মুখখন ধুই, ভৰি হাতে পানী লগাই, কাপোৰ কানি বাথৰূমতে পিন্ধি ওলাই আহে৷ গাৰ দুৰ্গন্ধ গুচাবলৈ দামী আতৰ চতিয়াই লয়৷ আজিও ঘটিৰাম লেখাৰু আহি পোৱাৰ সময় হৈছে কাৰণে বাওনা বৰুৱাই সোনকালে বাথৰূমৰ পৰা ওলাই আহিল৷ ইতিমধ্যে ঘটিৰামে আহি নিজৰ ঠাই অধিকাৰ কৰি বহি আছে আৰু কালি লেখাখিনিৰ ওপৰত চকু ফুৰাই আছে৷ বৰুৱাই ঘটিৰামৰ আশে-পাশে চালে, কিবা উপঢৌকন আনিছেনে

বাল্মিকী বৰুৱাই পুৱাতেই উঠি গা পা ধুই গাত এখন হালধীয়া ৰঙৰ “হৰি ৰাম কৃষ্ণ ৰাম” আদি বাক্য লেখা থকা বস্ত্ৰ পৰিধান কৰে আৰু ওচৰৰ মানুহে শুনাকৈ ঈশ্বৰৰ নাম লয়৷ শংখটোৰ মাত পূৰাকৈ উলিয়াব নোৱাৰে, চেৰেলা কুকুৰে চিঞৰাৰ নিচিনা এটা শব্দ হয় আৰু বৰুৱাই ভাবে এই শব্দ শুনি তেওঁৰ ওচৰে পাজৰে থকা পাপৰ শিয়ালবোৰ দৌৰি পলায়, ব্যক্তিগত নামঘৰটোৰ পৰা ওলাই অহাৰ পাছতে লিপিকাৰ ঘটিৰাম লেখাৰুৰ প্ৰৱেশ ঘটিল, ঘটিৰামক দেখাৰ লগে লগে বৰুৱাৰ গোফে প্ৰভুভক্ত কুকুৰৰ নেজৰ দৰে লেউসেউ হৈ পৰিল আৰু

জালুকবাৰী চাৰিআলি, অক্টোবৰ, ২০০২ চন৷ পাণবজাৰ অভিমুখী ৰখাই থোৱা কেইবাখনো কেণ্টাৰৰ ভিতৰত, ৩ খনত আমি চাৰিজন ছদ্মবেশেৰে উঠি পৰিছোঁ৷ ১ম কেণ্টাৰত অভিজিতদা, ২য় খনত ৰিণ্টুদা সহ বিন লাডেন আৰু শেষৰখনত মই৷ লক্ষ্যস্থান -ফাঁচীবজাৰ৷ ভিন ভিন যাত্ৰাপথৰ তিনিওখন চিটি বাচ মালিগাওঁ দিশে উধাও হৈছে৷ ৰাজপথত দৈনিক যান-বাহনৰ উদ্ধত ব্যস্ততা৷ এটা তন্দ্ৰালস ভাৱে ক্ৰিয়া কৰাত মই চকুহাল ক্ষন্তেক জিৰণি পৰ্ব্বৰ বাবে জপাই দিলোঁ… – ..কোঁ..উ…আঁ…উ… কোঁ..উ…আঁ…উ… কোঁৱাওঁ…কোঁৱাওঁ… হে ভগৱান! পুলিছৰ চাইৰেণ কৰ্ণকুহৰত পৰোঁতেই আলজাল টোপনিৰ পৰা যেন এডাল জঁপিয়াই উঠা স্প্ৰীঙৰ দৰেই

প্ৰস্তাৱনা  : এই ৰাতিপুৱাখন ছাগলীৰ দৰে কি বেবাবলৈ ধৰিছা হে? বাওনা বৰুৱাৰ চিঞৰ-বাখৰ শুনি ঘৈণীয়েকে পৰম বিৰক্তিৰে চিঞৰি উঠিল৷ : হেৰা, তোমাৰ দৃষ্টিতহে মই ছাগলী৷ মোৰ বাবে এই পুৱাই পুৱাই এইখন কি চিঠি আহিছে নয়ন মেলি চাই নয়ন সাৰ্থক কৰহি বুঢ়ী ধেন্দেলী৷ বাওনা বৰুৱাই কথাষাৰ কৈয়েই আলোচনীৰ সম্পাদকে পঠিওৱা চিঠিখন আকৌ এবাৰ পঢ়িবলৈ ধৰিলে৷ উলামুলা চিঠি নহয়, সম্পাদকে তেখেতৰ আত্মজীৱনী বিচাৰিছে৷ বিচাৰিবই; বাওনা বৰুৱাৰ আত্মজীৱনী নিবিচাৰি কাৰ জীৱনী বিচাৰিব? ঘটিৰাম-বাটিৰামৰ বিচাৰিব? যিজন মানুহে অমানুষিক কষ্ট কৰি, মানুহৰ খকৰা-মুকুটি, ঠলামূৰী, জোতাৰ