ফটাঢোল

ন-পঢ়ুৱৈৰ দৃষ্টিভংগীত বেজবৰুৱা – হোমেন বৰগোহাঞি

আজি কেইবছৰমান আগতে গুৱাহাটীৰ নবীন বৰদলৈ হলৰ চোতালত অনুষ্ঠিত বেজবৰুৱা স্মৃতিসভা এখনত থিয় হৈ,অসমীয়া সাহিত্যৰ কৃতবিদ্য অধ্যাপক এজনে ঘোষণা কৰিছিল যে,আজিলৈকে অসমীয়া সাহিত্যত বেজবৰুৱা যুগেই চলি আছে৷”বেজবৰুৱা যুগ এতিয়াও শেষ হোৱা নাই”:এই কথা কোৱাৰ অৰ্থ এয়েই যে,এতিয়ালৈকে অসমীয়া সাহিত্যত সামন্ত-যুগীয় মনোভাৱ অতীতৰ প্ৰতি নিৰ্বিচাৰ অন্ধ মোহ আৰু ঠেক জাতীয়তাবাদৰ শেষ হোৱা নাই৷তাৰ অৰ্থ এয়েই যে অসমীয়া সাহিত্য এটা মৰা সুঁতিত পৰিণত হৈছে;যোৱা প্ৰায় একুৰি বছৰৰ বিশ্ব-ৰাজনীতিত উখল-মাখল লগোৱা বিৰাট অভিজ্ঞতাবোৰ,দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধ,এচিয়া-আফ্ৰিকাত ঔপনিবেশিকতাৰ অৱসান,নতুন নতুন ৰাষ্ট্ৰীয় অভিব্যক্তি আৰু মানুহৰ চিন্তাক ন

Read more

ধান বাদ – পুণ্য শইকীয়া

শুনিবলৈ পোৱা মতে ধান গৱেষণা কেন্দ্ৰই “জ্যোতিপ্ৰসাদ” আৰু “বিষ্ণুপ্ৰসাদ”ৰ নামেৰে দুবিধ নতুন জাতৰ বড়ো ধানৰ নামকৰণ কৰিছে৷ ধান গৱেষণা কেন্দ্ৰই ইয়াৰ মাজেদিয়েই জাতীয়তাবোধৰ এক “জ্বলন্ত” উদাহৰণ দাঙি ধৰা বুলি নিশ্চয় দাবী কৰিব পাৰে৷ পিছে আমাৰ দৰে হোজা খেতিয়কসকল কেনে সমস্যাত পৰিম কেন্দ্ৰটোৱে এবাৰ চিন্তা কৰা হ’লে বৰ ভাল আছিল৷ জ্যোতিপ্ৰসাদৰ উখোৱা, বিষ্ণুপ্ৰসাদৰ আৰৈ, জ্যোতিপ্ৰসাদক ঢেঁকীত খুন্দি, বিষ্ণুপ্ৰসাদক মিলত খুন্দি, জ্যোতিপ্ৰসাদক বস্তাত ভৰায়, বিষ্ণুপ্ৰসাদক দোনলৈ সলায়, জ্যোতিপ্ৰসাদক বান্দৰ আৰু গৰু-ছাগলীৰ, বিষ্ণুপ্ৰসাদক নিগনিৰ খাদ্য হ’বলৈ দি আমি অভং অসমীয়া গাঁৱলীয়াবোৰে মহান অসম

Read more

লিমাৰিক অথবা আপদীয়া পদ্য – সত্যেন্দ্ৰ বৰদলৈ

অসমীয়া সাহিত্যত সম্প্ৰতি “আপদীয়া পদ্য” নামেৰে পৰিচিত যদিও “লিমাৰিক” নামেৰেও সকলোৰে চিনাকি এই পাঁচ শৰীয়া ব্যংগ কবিতাবিধৰ উৎপত্তি আয়াৰলেণ্ডৰ লিমাৰিক চহৰ বুলি অনুমান কৰা হয়৷ এটা সূত্ৰ অনুসৰি আইৰিছ সৈন্য সকলে সপ্তদশ শতিকাত ফৰাছী যুদ্ধৰ পৰা স্বদেশলৈ ঘূৰি আহোঁতে “ Will you come up to Limerick ” বুলি এবিধ ধেমেলীয়া গীত গাই আহিছিল৷ ইয়াৰ পৰাই লিমাৰিক নামৰ পাঁচ শৰীয়া কবিতাবিধৰ জন্ম হোৱাবুলি বহুতে ক’ব বিচাৰে৷ আন এটা সূত্ৰই আকৌ পুৰণি ইংলেণ্ডৰ ক্লাব ঘৰ সমূহত সময় কটাবলৈ এবিধ ধেমেলীয়া গীতৰ প্ৰচলন

Read more

সময়ৰ বুকুত হাঁহিবোৰ – মঞ্জুলী ৰাহাঙ

সোণাৰুৰ দৰে সোণবৰণীয়া হাঁহিবোৰ উপজিয়েই আমি নাহাঁহো ৷ আমি কান্দো৷ আমাৰ কান্দোন শুনি আমাৰ মা-দেউতা, আইতা-ককা, খুৰা-খুৰী, পেহা-পেহী আদিকে ধৰি আটায়ে হাঁহে! বুকু ভৰি ওলাই অহা সেই হাঁহিয়ে ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ ওঁঠকেইযুৰিকো চুই যায়। আৰু যিদিনা আমি প্ৰথমটো হাঁহি মাৰোঁ, সেইদিনা ব’হাগৰ বিহুটো বা শৰতৰ শাৰদীয় দূৰ্গা পূজাখন যেন আগতীয়াকৈ আমাৰ ঘৰৰ আলহী হয়! এনেকৈয়ে আৰম্ভ হয় হাঁহিৰ পাঠশালাত আমাৰ জীৱনৰ প্ৰথমটো পাঠ। কোনেও বুজি নোপোৱা,আনকি নিজেও বুজি নোপোৱা হাঁহিৰ কাৰণবোৰ লাহে লাহে পৈণত হয়,হাঁহিৰ বহুবোৰ কাৰণ নানাৰঙী পখিলা হৈ আমাৰ চৌপাশে

Read more

হাঁহি – শিৱ প্ৰসাদ হাজৰিকা

হাঁহি হৈছে সুখ আৰু আনন্দৰ লগতে সুস্থতাৰ প্ৰতীক ৷ হাঁহি  আমাৰ জীৱনৰ এক মূল্যৱান সম্পদ , সৌন্দয্যতাৰ প্ৰতীক ৷ হাঁহিয়ে আমাক মনৰ ভিতৰৰ পৰা ধুনীয়া কৰি তোলাৰ লগতে আমাৰ ব্যক্তিত্বতো বহুখিনি প্ৰভাৱ পেলায় ৷ এই হাঁহিৰ জৰিয়তেই আমি আমাৰ জীৱনৰ মধুৰ মুহূৰ্তবোৰ সুন্দৰভাৱে উদযাপন কৰোঁ ৷ হাঁহিৰ মাধ্যমেৰেই আমি আমাৰ সুখানুভূতি প্ৰকাশ কৰিব পাৰোঁ ৷ হাঁহিক বাদ দি যেন এই জীৱনত একোৱেই উপভোগ্য হৈ উঠিব নোৱাৰে ৷ বৰ্তমানৰ ব্যস্ততাৰে পৰিপূৰ্ণ আমাৰ জীৱনবোৰৰ পৰা যেন লাহে লাহে হাঁহি নামৰ এই অমূল্য

Read more

পা ফু চিৰিজ, দস্যু ভাস্কৰ ইত্যাদি – হিৰণ্যজ্যোতি দাস

অসমীয়া সাহিত্যৰ সবাতোকৈ উপেক্ষিত ধাৰাটো হ’ল ৰহস্য সাহিত্য বা ডিটেক্টিভ সাহিত্য ৷ ৰহস্য সাহিত্যই অসমীয়া পাঠকৰ মন পাই ঠিকেই, কিন্তু সমালোচকৰ দৃষ্টি নাপায় ৷ অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰথম ৰহস্য চিৰিজ লিখিছিল স্বৰ্গীয় কুমুদেশ্বৰ বৰঠাকুৰে ‘গোলাই চিৰিজ’ নামেৰে ৷ গোলাই নামৰ চোৰ এটাৰ দুঃসাহসিক চুৰি কাৰ্যৰ বিৱৰণ আছিল এই চিৰিজটোত ৷ চল্লিশৰ দশকৰ মাজভাগত আন এজন ৰহস্য সাহিত্যিকে অসমীয়া সাহিত্যত ভূমুকি মাৰে ৷ তেওঁ হ’ল প্ৰেমনাৰায়ণ দত্ত ৷ প্ৰেমনাৰায়ণ নামেৰে তেওঁ ৰচনা কৰে ‘ পা ফু চিৰিজ’ৰ প্ৰথমখন গ্ৰন্থ ‘দিন ডকাইত’ ৷

Read more

সাহিত্যৰ প্ৰতি নতুন প্ৰজন্মৰ অনীহা – অসমী গগৈ

প্ৰজন্ম! শব্দটোৰ মাজত যেন নিহিত আছে অসীম শক্তি, বিপুল সম্ভাৱনা। তাৰ লগতে নতুন শব্দটো যোগ হৈ মানুহৰ আকৰ্ষণৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিছে। সকলোৱে আশা কৰে অগতানুগতিক অভূতপূৰ্ব কিবা এটাৰ সন্ধান যেন নতুন প্ৰজন্মই দি যাব। কিন্তু বৰ্তমান কাৰ্যক্ষেত্ৰত নতুন প্ৰজন্মই সকলোকে হতাশহে কৰিছে। আঙলিৰ মুৰত লেখিব পৰা দুই এজনৰ বাহিৰে সামগ্ৰিকভাৱে চাবলৈ গ’লে নতুন প্ৰজন্মই সকলো ক্ষেত্ৰতে অনীহা দেখুওৱাহে পৰিলক্ষিত হৈছে। সৃষ্টিশীল বা উৎকৰ্ষশীল কোনো দিশৰ প্ৰতি যেন তেওঁলোকৰ আগ্ৰহ নাই। এনে বিলাক কথাৰ উদাহৰণেৰে কাগজৰ পৃষ্ঠা ভৰাই পেলাব পাৰি, কিন্তু

Read more

আশীৰ পৰৱৰ্তী অসমীয়া আলোচনী : এক অসম্পূৰ্ণ আলোচনা – শান্তনু কৌশিক বৰুৱা

[ ‘অসম সাহিত্য সভা পত্ৰিকা’ৰ ষটষষ্টিতম বৰ্ষ, প্ৰথম সংখ্যাত (জুন-জুলাই-আগষ্ট: ২০১১ খ্ৰীষ্টাব্দ) প্ৰকাশিত এই প্ৰবন্ধটি আমাৰ অনুৰোধ ৰক্ষা কৰি fotadhol.com ত প্ৰকাশ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়া বাবে শান্তনু কৌশিক বৰুৱাদেৱলৈ অশেষ ধন্যবাদ জ্ঞাপন কৰিলো৷ প্ৰবন্ধটোৱে কৌতুহলী পাঠক, সমালোচক, লেখক সকলোকে নিঃসন্দেহে অলেখ তথ্য-বস্তুৰ যোগান ধৰিব৷ তদুপৰি প্ৰবন্ধটিৰ জৰিয়তে পাৰ হৈ যোৱা দশক তিনিটাৰ ‘অসমীয়া আলোচনীৰ সংগ্ৰাম আৰু উত্তৰণৰ’ কিছু পৰিচয় লাভ কৰাৰ উপৰিও এক উন্নত মনদণ্ডক স্পৰ্শ কৰিব বিচৰা বা নতুনকৈ প্ৰকাশ কৰিব বিচৰা আলোচনী এখনৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় লক্ষ্য আৰু দৃঢ়তাৰ

Read more

ভাষাৰ আঁৰৰ ভাষা – সঞ্জীৱ মজুমদাৰ

আদিম যুগত জুইৰ ওপৰত মানৱজাতিৰ নিয়ন্ত্ৰণ আৰু পৰৱৰ্তী সময়ত চকাৰ আৱিষ্কাৰে মানৱ সভ্যতাৰ সূচনা মেলিছিল। ইয়াৰ মাজতে মানৱজাতিৰ অতি উৎকৃষ্ট সংযোজন আছিল ভাষাৰ আৱিষ্কাৰ বা ব্যৱহাৰ, যিয়ে মানুহক অন্যান্য ইতৰ প্ৰাণীৰ পৰা পৃথক পৰিচিতি প্ৰদান কৰিছিল। ক্ষুধা নিবাৰণৰ বাবে চিকাৰৰ সময়ত কৰা হৰ্ষোল্লাস, বন্য জন্তুৰ হিংসাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈ কৰা ভয়াৰ্ত চিৎকাৰ বা আকাৰে-ইংগিতে বিপদৰ আগজাননী দিবলৈ কৰা অংগ সঞ্চালন -এই সকলোবোৰ সামৰি কালক্ৰমত মানুহে কন্ঠস্বৰৰ দ্বাৰা শব্দৰ সৃষ্টি কৰি ইজনে-সিজনৰ স’তে মত বিনিময় কৰিবলৈ শিকিলে। প্ৰত্নতত্ব আৰু নৃতত্ব বিভাগৰ

Read more

নিকুন খুড়া আৰু অসমৰ মৰিয়া জনগোষ্ঠীৰ চমু ইতিবৃত্ত – ভাস্কৰজ্যোতি দাস

এচ.এন.গগৈ৷ সম্পূৰ্ণ নাম শিৱ নাথ গগৈ৷ সকলোৱে নিকুন খুড়া বুলি কয়৷ ঘৰ জাঁজী, হাঁহচৰাত৷ আজিৰপৰা ২০ বছৰমানৰ আগতে আমাৰ ঘৰতে তেখেতৰ পৰিয়ালটো ভাড়া কৰি আছিল৷ খুড়া অ’.এন.জি.চি. ৰ বিষয়া আছিল৷ মাটিৰ মানুহ৷ মাজে মাজে কাহিনী কিছুমান কৈছিল৷ আমি স্কুললৈ যোৱা/ কলেজ যোৱা বয়সত খুড়াৰ কাহিনীবোৰ শুনি বৰ ৰস পাইছিলো৷ এদিন তেওঁ এটা কাহিনী কৈছিল৷ তেখেতৰ কাহিনী কোৱা ষ্টাইলটো সাংঘাটিক৷ সেইদিনা স্কুলৰ পৰা আহি মই আগফালৰ চোতালত বহি আছো৷ নিকুন খুড়া আহি কাষতে বহিলহি৷ তাৰ পাছতে কাহিনী আৰম্ভ কৰিলে৷ নিকুন খুড়া

Read more
1 19 20 21 22 23 27