ক্লাচলৈ মেডাম আহিয়ে সুধিলে, “বৰ্ণালী তুমি বোলে মলয়ক প্রেমপত্র দিছিলা! মলয় তোমাৰ প্রেমপত্র পঢ়ি অজ্ঞান হৈ গ’ল।” মেডামৰ কথা শুনি মোৰ কলিজা শুকাই গ’ল। মলয় মেডামৰ একমাত্র ল’ৰা। ৰাক্ষসী মাকৰ একমাত্র মৰমৰ সন্তান। মেডামে আকৌ ক’লে় “কি হ’ল তুমি উত্তৰ নিদিয়া কিয়”? ভয়তে মই গোটেইজনী কঁপিবলৈ ধৰিলোঁ। যিকোনো সময়তে কাপোৰে কানিৰে যাওঁ যাওঁ অৱস্থা। জীৱনত কেতিয়াবা মেডামৰ ক্লাচত প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিছোঁ বুলি মনত নাই!… মেডামে এনেই মোক দেখিবই নোৱাৰে কথা বেছি কওঁ বুলি। তাতে আকৌ তেওঁৰ পুতেককেই প্রেমপত্র দিলোঁ, তাকো

“যৌবনতে প্ৰেম হয় সকলোৱে কয়, প্ৰেম প্ৰেম বুলি হিয়া নিথৰুৱাও হয়। তথাপিও মৰম কিয়নো বয়, মনে মৰম কিয় বিছাৰি লয়??” ফিজিক্সৰ ক্লাছটো শেষ কৰি লগৰদুজনীমানৰ লগত ক্লাচতে মবাইলত ওপৰৰ গানটো শুনি আছিলোঁ। তেতিয়াৰ দিনত গান শুনা মবাইল থকা মানে এতিয়াৰ ১২৪ জিবিৰ ষ্টৰেজ থকা লেখিয়া মবাইল। তেন্তে তেতিয়াৰ দিনটো কোনটো যুগৰ কথা কৈছোঁ বুজিছেই ছাগে। বাৰু যিনহওক এতিয়া বেক তু ক্লাচৰুম। অহ…মই কি গান শুনাৰ কথা কৈছিলোঁ- যৌবনতে প্ৰেম হয়। পিচে এই অভাগনৰ যৌবনত প্ৰেমৰ টোপাল এটাও গাত নপৰিল। পৰিবনো

পুহ মাহৰ শেষৰ ফালে মাঘ বিহুৰ কেইদিনমান আগৰ কথা। দেউতাৰ ‘কৰ্মই ধৰ্ম’ বাণীক সাৰোগত কৰি কুঁহিয়াৰৰ থালিৰ তলত জুই দি আছোঁ। খৰি বুলিলে তাত সৰিয়হৰ পতাহি আৰু কুঁহিয়াৰৰ শুকান দাবিহে ব্যৱহাৰ কৰো। ৰাতিপুৱা ৪ বজাতে উঠি কলমতিয়াই কলমতিয়াই দেউতাক মনে মনে গালি পাৰি আছোঁ। তেনেতে পাছফালে বাহুত হেচুকি দিয়া যেন পালো। ঘুৰি চাই দেখো হেৰীয়াৰ জীয়েকে গায়ে মুৰে এৰিয়া চাদৰখন মেৰিয়াই লৈ মোৰ গাতে গা লগাই বহাৰ যো যা কৰিছে। মই বোলো সজে সজে ইয়াৰপৰা যা। দেতাই দেখিলে মোক শালৰ

(এক) এতিয়াতো লেপটপটোৱেই মোৰ একমাত্ৰ সম্বল। এই যে ই-জগতখনৰ চাৰিওদিশে সিচৰতি হৈ থকা, মই ছবি চাই কথা পতা, ছবিখন চাই অন্তৰৰ প্ৰতিটো পৃষ্ঠা পাত পাতকৈ পঢ়িব খোজা মোৰ সখা-সখীসকল। কিযে এক অভিনৱ বৰ্তনীত যাদুকৰী শিকলিৰে বন্ধা আন্তৰিকতা।। তুমিযে ক’মেণ্ট এটা কৰিছিলা, ভাল লাগি গৈছিল তোমাক। সেয়াই যে আছিল আৰম্ভণি। মোৰ আলসুৱা হিয়াখনত তুলিছিলা অলেখ ভাৱৰ বুৰবুৰণি। সেই বুৰবুৰণিতে হৃদয় হেৰুৱালো আৰু এই যে পলাশৰঙী সপোনবোৰ। সময়ৰ পৃষ্ঠাবোৰত নতুনকৈ ৰং সানিবলৈ মন গ’ল। কি ৰং সানিম অথবা কি ৰঙেৰে বোলাই পেলাম

“গোপালে কি গতি কৈলে গোবিন্দে, কি মতি দিলে..” বিছনাখনত মাইনা গাৰুটোক সাৱটি পৰম সন্তুষ্টিত আগৰাতি চোৱা “নমস্তে লণ্ডন” চিনেমাখনত অক্ষয় কুমাৰৰ দেহত মোৰ মুখখন লগাই কেটৰিনাৰ লগত যি জবৰদস্ত প্ৰেম চলি আছিল, নিউজ লাইভৰ প্ৰাতঃকালৰ অতিথিয়ে বৰগীতেৰে তাৰ সুন্দৰ সমাপ্তি ঘটালে৷ পৰম পূজনীয় কিন্তু ৰাতিপুৱাৰ সময়ৰ ৰণচণ্ডী মাতৃদেৱীৰ কোমলতম পৰা কোমল পাৰ হৈ কঠোৰ মাত ইত্যাদিক নেওচি অৱশেষত মোৰ শৰীৰৰ অবোধ পশ্চদেশত তেখেতে লাঠী প্ৰক্ষেপণ কৰাৰ ফলশ্ৰুতিত মই একে জাপে তপিনা ঘঁহি ঘঁহি দন্তমঞ্জনডালৰ সৈতে বাহিৰ ওলাই আহিলোঁ৷ : তুহাক

আমাৰ সৰু কালটো বহু সময়ত পথাৰত গৰু চৰোৱা, মাছ ধৰা, খেলা ধুলা কৰা আদি কামবোৰ বৰ প্ৰিয় আছিল৷ সকলোৱে মিলি আমি সদায় আবেলি পথাৰলৈ গৰু চৰাবলৈ গৈছিলোঁ৷ বিভিন্ন খেল যেনে ধৰক ঢোপ, কাবাডী, হাঠা বাটা, দাইৰা, মাৰ্বল, লুকা ভাকু, বাজি আদি খেল খেলিছিলোঁ৷ যিবিলাকৰ নাম হয়তো আজিৰ ল’ৰা ছোৱালীয়ে শুনিবলৈকে পোৱা নাই৷ কেইদিনমানৰ পৰা মই এটা কথা বৰকৈ মন কৰি আছিলোঁ, দুজনমান সমনীয়াই এজনী ধুনীয়া ছোৱালীক কিবা কিবি কৈ জোকাই আছিল৷ পথাৰখনৰ মাজেৰে যোৱা আলিবাটটোত৷ যিটো আলিবাটে আমাৰ দুয়োখন গাঁৱৰ

হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত পঢ়ি আছোঁ তেতিয়া… গোৱালপাৰা কলেজৰ হোষ্টেলত থাকি পঢ়িছোঁ যেনিবা৷ কেমিষ্ট্ৰীৰ টিউচনত মোৰ লগতে আমাৰ বেট্‌চৰ আৰু এগৰাকী ল’কেল ছোৱালী টিউচনলৈ যায়, বাকীবোৰ সব ল’ৰা৷ কেমিষ্ট্ৰী বিভাগৰ হেড, বয়োজ্যেষ্ঠ চুটি-চাপৰ অধ্যাপকজনে আমাৰ ছয়জনীয়া গ্ৰুপটোক পঢ়ুৱায়৷ ছাৰৰ গ্ৰুপ কেবাটাও, মাত্ৰ এঘণ্টাৰ বাবে একোটাকৈ গ্ৰুপ পঢ়ুৱায়, এক মিনিটৰো ইফাল-সিফাল নকৰে, খুবেই পাংচুয়েল৷ পুৱা পাঁচ বজাৰ পৰাই টিউচন ষ্টাৰ্ট কৰে৷ ঠাণ্ডাৰ দিনত মুখেৰে চিগাৰেটৰ নিচিনাকৈ বগা ধোঁৱা এৰি-এৰি আমি ছাৰৰ ঘৰত হাজিৰ হ’ব লাগে, কেতিয়াবা বিৰক্তিও লাগে ইমান ঠাণ্ডাত শয্যা

দুদিন মানৰপৰা নগেন দাদা আৰু বৌৰ মাজত শীতল যুঁজ এখন চলি আছে… দুয়োৰে মাজত প্ৰায় মাত-বোল নোহোৱাৰ দৰেই হৈছেগৈ…এজনে ভাবিছে কিহৰ দৰকাৰ আগতে মাতিব, ইগৰাকীয়ে মনে মনে ভাবে কিমান দিনলৈ নমতাকৈ থাকিব পাৰে চাওঁচোন, হুহ, বেলুন যিমানেই ডাঙৰ নহওক ফুটিবই নহ’লেও দুদিনৰ পাছত নিজেই সৰু হ’ব হাৱা গৈ. হ’লেও আনে গম পোৱা নাই এই যুদ্ধৰ কথা, গম দিবলৈ প্ৰয়োজনো নাই৷ এইক্ষেত্ৰত দুয়োজনেই সাৱধান সদায়৷ কাজিয়াৰ কাৰণ দাদাৰ “মোবাইল প্ৰেম৷” প্ৰেমো প্ৰেম একেবাৰে সাংঘাতিক প্ৰেম, বুকু দহি যোৱা, পৰে হিংসা কৰা,

এজাৰ ফুল ভালপাওঁ মই৷ এজাৰৰ বেঙুনীয়া ৰংবোৰলৈ চাই মই আপোনপাহৰা হৈ পৰোঁ৷ কিন্তু গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ত থকা শাৰী শাৰী এজাৰ কেইজোপা দেখিলে মনত শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিব খোজে৷ এজাৰ কেইজোপাৰ মাজত যেন ক’ৰবাত নিজকে বিচাৰি পাওঁ৷ এই এজাৰৰ তলে তলেই এদিন সেই হোষ্টেলখনলৈ গৈছিলোঁ৷ আমাৰ “ফ্ৰেণ্ড হোষ্টেল” সেইখন৷ গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰতিটো ছাত্ৰীনিবাসৰ লগত একোটাকৈ ছাত্ৰাৱাসৰ সম্পৰ্ক থাকে, যাক “ফ্ৰেণ্ড হোষ্টেল” বুলি কোৱা হয়৷ হোষ্টেললৈ নতুন আৱাসী অহাৰ পিছত দুয়োখন ফ্ৰেণ্ডহোষ্টেল লগ হৈ এটা “টি পাৰ্টী” আয়োজন কৰে৷ টি পাৰ্টিটো হয় ছাত্ৰাৱাসখনত

হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ কটন কলেজত নামভৰ্তি কৰিলোঁ। সৰুৰে পৰাই কটনত পঢ়াৰ হেঁপাহ মনতে পুহি ৰাখিছিলোঁ। কলেজলৈ গৈ প্ৰথম দিনাই বহুতো অচিনাকি মুখ দেখিলোঁ, অৱশ্যে সময় অতিবাহিত হোৱাৰ লগে লগে মুখবোৰ চিনাকি হৈ পৰিছিল। স্কুলত থকা সময়ছোৱাত মোৰ ল’ৰাৰ প্ৰতি এলাৰ্জী আছিল, গতিকে কলেজৰ প্ৰথম দিনটোত বহুতো ল’ৰা লগ পালোঁ যদিও মতাটো দূৰৈৰ কথা, চকুও নিদিলোঁ৷ ইকনমিক্সৰ ক্লাছত মোৰ পিছৰ বেঞ্চত বহা ল’ৰাৰ গ্ৰুপটোৰ এজনে এদিন সুধিলে, : কি নাম তোমাৰ? মই ঘূৰি চাই দেখিলোঁ বগা, জোঙা নাকৰ চশ্‌মিছ