খাকসাৰৰ পত্নী আজি অত্যন্ত সুখী, কিয়নো দেশৰ বিত্তমন্ত্ৰীজনে মহিলাৰ সপক্ষে বাজেট দাখিল কৰিছে। মানে কথাটো এনেকুৱা যে আজিৰ বাজেটৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ’ল মন্ত্ৰী মহোদয় মহিলাসকলৰ প্ৰতি খুব বেছিয়েই “ফিদা” আৰু সেয়ে চাগৈ তেওঁ বৰ সহৃদয়তাৰে মহিলা সকলৰ আয়কৰ এক লাখ আশী হাজাৰ টকালৈকে ৰেহাই দি দিলে। ‘ৰেহাই’- সাধাৰণতে এই শব্দটোৱে আমাৰ মহিলাসকলক সদায় বাৰুকৈয়ে আকৃষ্ট কৰি আহিছে। এই শব্দটোৰ গোন্ধ অকন পালেও আমাৰ মহিলাসকলৰ মন থৌকি বাথৌ হ’বলৈ ধৰে। মূঠতে আয়কৰেই হওক বা ‘শ্বপিং’, ‘কিটী পাৰ্টি এৰেঞ্জমেণ্ট’তেই হওক নতুবা

বহু দিনৰ আগতে এখন গাঁৱত এজন চিত্ৰকৰে এখন সৰু কিন্তু বৰ ধুনীয়া ছবি আঁকিলে। তেওঁ সেইখন দেৱালত কোণীয়াকৈ এনেভাৱে আঁৰিলে যাতে সন্মুখৰ দেৱালৰ আইনাত ছবিখন দেখা পোৱা যায়। তেওঁ ক’লে, “এনেকৈ দূৰত্বটো দুগুণ হ’ব আৰু ছবিখনো মসৃণ দেখা যাব আৰু সেইকাৰণে ছবিখন আচলতে যিমান ধুনীয়া তাতকৈ দুগুণ ধুনীয়া লাগিব।” চিত্ৰকৰজনৰ পোহনীয়া মেকুৰীজনীয়ে এই কথাটো ওচৰৰ হাবিখনৰ জন্তুবোৰক জনালে। হাবিখনৰ জন্তুবোৰে মেকুৰীজনীক বৰ সমীহ কৰিছিল। কাৰণ তাই আছিল শিক্ষিত, সভ্য, উচ্চ বংশজাত, অতি ভদ্ৰ আৰু বৰ চিক-চাক। এক কথাত ক’বলৈ গ’লে

মাৰ্কাচ ওচবৰ্নে মেজখনৰ ওপৰত ভৰি পাক খুৱাই এক বিশেষ ভংগীমাত বহি আছিল। তেওঁ ভাবিছিল “এই সময়ত যদি কােনোবা মোৰ অফিচত আহে, তেওঁ ভাবিব যে মই সঁচা অৰ্থত সুখী আৰু এজন সক্ষম প্ৰাইভেট ডিটেক্টিভ।” বয়স ত্ৰিছৰ ওচৰে পাজৰে ওচবৰ্ন ৬ ফুটতকৈ সামান্য ওখ, ক’লা চুলিৰে এক সুঠাম চেহেৰাৰ অধিকাৰী। তেওঁ নিজেও এই কথা মানিছিল। তিনি বছৰ ব্যৱসায় কৰাৰ পিছত তেওঁৰ প্ৰাইভেট ডিটেক্টিভ এজেঞ্চিটোৱে চহৰখনত এটা সুকীয়া নাম কৰিছিল। তেওঁ এজন অবিবাহিত  প্ৰেমিক আছিল। মাথো সমস্যাটো হ’ল তেওঁ বিবাহত মহিলা এগৰাকীৰ প্ৰেমত

মেঘনাথৰ আক্ৰমণত লক্ষ্মণ আহত হৈ পৰি আছিল। তেওঁক বচাবৰ নিমিত্তে হনুমানে হিমাচল প্ৰদেশৰ পৰা সঞ্জীৱনী ঔষধ লৈ ঘূৰি আহোঁতেই অযোধ্যাৰ চোৰাংচোৱাই আটক কৰিলে। কিন্তু আটক কৰা সেনাবোৰক তেওঁ‌ বগৰাই বগৰাই পিটিলে। লগে লগে ৰাজধানীত হাহাকাৰ লাগিল। বৰ শক্তিশালী স্মাগলাৰ এটাৰ সন্মুখত অযোধ্যাৰ সৈন্যই টিকিব নোৱাৰা খবৰে মানুহবোৰক উতপ্ত কৰি পেলালে। অলপ পিছতে তালৈ ভৰত আৰু শত্ৰুঘ্ন দৌৰি আহিল। হনুমানে আৰাধ্য পুৰুষ ৰামচন্দ্ৰৰ ভায়েকহঁ‌তক দেখিহে শান্ত হ’ল। শত্ৰুঘ্নই ক’লে, “এই স্মগলাৰবোৰে অশান্তি কৰি ৰাখিছে। দাদা, আপুনিতো সন্যাসলৈ আৰামত আছে। মইহে এইবোৰ

এসময়ৰ কথা, এখন গাঁ‌ৱত এজন বৰ অজলা আৰু সৰল মনৰ ধোবি আছিল। তেওঁৰ কোনো সতি-সন্ততি নাছিল। এদিন তেওঁ বজাৰলৈ যাওঁ‌তে এজন শিক্ষকে তেওঁৰ ছাত্ৰক কৈ থকা শুনিলে, “মই ডাঙৰ-ডাঙৰ গাধক মানুহ বনাইছোঁ‌।” কথাটো শুনি ধোবিজনে ইমানেই স্ফূৰ্তি পালে যে দৌৰি পত্নীৰ ওচৰলৈ গৈ ক’লে, আজি বজাৰলৈ যাওতে বৰ অদ্ভুত কথা এটা শুনিলোঁ‌। এজন মানুহে কৈ আছিল তেওঁ হেনো বৰ ডাঙৰ-ডাঙৰ গাধক মানুহ বনাইছে। আমাৰ যিহেতু সন্তান নাই, আমাৰ ঘৰৰ গাধ এটাকে যদি মানুহজনে মানুহ বনাই দিয়ে কিমান যে ভাল হ’ব!

বহুত দিনৰ আগৰ কথা, ৰামপুৰ নামৰ এখন গাঁৱত এজন মূৰ্খ ব্ৰাহ্মণ আছিল। তেওঁৰ পৰিয়ালটো বৰ দুখীয়া আছিল। সেইকাৰণে ব্ৰাহ্মণৰ পত্নীয়ে তেওঁক বাৰে বাৰে পঢ়িবলৈ আৰু কিবা শিকিবলৈ কৈছিল কিন্তু ব্ৰাহ্মণ বৰ এলেহুৱা আছিল বাবে ক’লৈকো যাবলৈ নিবিচাৰিছিল। এদিন তেওঁৰ পত্নীয়ে বেছিকৈ জোৰ কৰি ক’লে, “আজি তুমি শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিবলৈ যাবই লাগিব।” পত্নীৰ খং দেখি ব্ৰাহ্মণ যাবলৈ মান্তি হ’ল। তেওঁ নিজৰ ঘৰৰ পৰা ওলাল থিকেই, কিন্তু ক’লৈকো নগৈ ঘৰৰ পাছফালে গৈ লুকাই থাকিল। অলপ পাছত ঘৰলৈ কিছুমান মানুহ আহিল  আৰু মানুহখিনিয়ে

আজিকালি কেওফালে ফাইনেন্স কোম্পানী, বেংক অথবা চৰকাৰৰ আটাহ শুনা যায় – আহক খুড়া, আহক খুড়ী, আহক দাদা, আহাঁ‌ ভাইটি – আমাৰ পৰা লো’ন লৈ যাওক৷ চাকৰি কৰে যদি চেলাৰী চাৰ্টিফিকেট লৈ আহক, ব্যবসায়ী যদি ইনকাম টেক্স ৰিটাৰ্নৰ কপি লৈ আহক, অৱসৰপ্ৰাপ্ত মানুহ যদি প্ৰভিডেণ্ড ফাণ্ডৰ কাগজ লৈ আনক, গৃহিণী যদি পতিদেৱে আপোনাক মৰমত দিয়া মাটি, ঘৰ বা গহণাৰ কাগজ লৈ আনক৷ মুঠতে কিবা-কিবি কাগজ দুখনমান লৈ আনক আৰু আমাৰ পৰা লো’ন লৈ যাওক৷ ইনষ্টলমেণ্ট দিয়াৰ চিন্তা আপোনালোকে কৰিব নালাগে, সেইয়া

এজন মানুহৰ দুজন পুত্ৰ — ৰাম আৰু শ্যাম । যদিও দুয়োজন সহোদৰ আছিল সিহঁতৰ স্বভাৱ-চৰিত্র এজন আনজনৰ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত আছিল । ৰাম আছিল অতি কৰাইচ অন্যহাতে শ্যাম আছিল অতি হাতখোলা বিধৰ । তেওঁলোকৰ পত্নী সকলেও দুয়োজনৰ এই স্বভাৱৰ বাবে চিন্তিত আছিল । ঘৰৰ মানুহেও তেওঁলোকক বহুত বুজালে কিন্তু ৰাম বা শ্যাম কোনোৱে নিজৰ মত পৰিৱৰ্তন নকৰিলে । এবাৰ তেওঁলোকৰ গাঁৱলৈ এজন সাধু পুৰুষৰ আগমন ঘটিছিল । বৃদ্ধ দেউতাকে ভাবিলে এই সমস্যাৰ সমাধান তেওঁকে সোধা হওক আৰু পিছদিনা তেওঁ সাধুজনৰ ওচৰলৈ

(১) কাশীৰ ৰজা কৰ্ণাট জয়ৰ বাবে ওলাল । যুঁজত তেঁৱেই জয়ী হ’ল । বিজয় চিন স্বৰূপে চন্দন, হাতীৰ দাঁত আৰু সোন মাণিক মুকুতা আদি হাতীত বোজাই দিয়া হ’ল । দেশলৈ উলটি অহাৰ পথত ৰজাই বলেশ্বৰী মন্দিৰত বলিৰ ৰক্তৰে পূজা দিলে । পূজা দি উভতি আহিছে- গাত ৰক্তবস্ত্ৰ, ডিঙিত জপ মালা, কপালত ৰক্তচন্দনৰ তিলক, লগত কেৱল মন্ত্ৰী আৰু বিদূষক । এঠাইত পথৰ কাষৰ আমবাগান এখনত কেইটামান ল’ৰাই খেলি আছে । ৰজাই তেওঁৰ দুই সংগীক ক’লে, “ব’লাচোন চাওঁ ল’ৰাহঁতে কি খেলিছে ।

সুন্দৰ তথা পৰিপাটি পোছাক পৰিহিত যুৱকজনক যথেষ্ট উদ্বিগ্ন দেখা গৈছিল৷ মই আগবঢ়াই দিয়া চকীখনত তেওঁ লাহেকৈ বহি লৈ ক’লে যে তেওঁ “ডেইলী থাণ্ডাৰষ্টৰ্ম” কাকতখনৰ লগত জড়িত হৈ আছে৷ লগতে তেওঁ ক’বলৈ ধৰিলে – “মই আপোনাৰ সাক্ষাৎকাৰ ল’বলৈ আহিছো৷ আশাকৰোঁ এই কথাটোৱে আপোনাক যেন ক্ষুণ্ণ কৰি নোতোলে৷” “মানে, মই কি কথাত ক্ষুণ্ণ হ’লোহেঁতেন বাৰু?” “সাক্ষাৎকাৰ, মানে আপোনাৰ ইণ্টাৰভিউ ল’ম যে।” “অ’…মই বুজিছো, য়েচ য়েচ…উম! য়েচ য়েচ..” আচলতে সেইদিনা পুৱাৰে পৰা মোৰ গাটো বৰ ভাল লাগি থকা নাছিল৷ সেয়েহে মোৰ মানসিক শক্তিও