“আয়ৌ মৰিলোঁ ঔ!” চিঞৰটো ইমান তীব্ৰ আছিল যে তাক চিঞৰ নুবুলি আৰ্তনাদ বোলাই সঠিক হ’ব। নতুন কইনাৰ কোঠাৰপৰাই চিঞৰটো আহিছে৷ সকলো সচকিত হৈ উঠিল। তিনিদিন বিয়াঘৰীয়া ব্যস্ততাৰ বাবে শুবলৈ নোপোৱা মানুহবোৰ খোবাখুবীৰ জঞ্জাল সামৰি বিছনাত পৰিছিলহে। বিছনানো ক’ত পাব! আলহী, অতিথি এতিয়াও ভালেমান আছেই ঘৰখনত। মাটিয়ে বালিয়ে বিছনা তৰি আটাইখন শুবলৈ লৈছিল। প্ৰচণ্ড চিঞৰটোৱে মুদ খাবলৈ ধৰা ভাগৰুৱা চকুবোৰ বহলকৈ মেল খুৱাই দিলে। ই-পেটাৰ্ণৰ ঘৰটোৰ পূৱদিশৰ আচুতীয়া আহল-বহল কোঠাটোকে দৰা-কইনাক দিয়া হৈছিল। দুপৰীয়াৰেপৰা কইনাঘৰীয়াই অনা নতুন আচবাববোৰ কোঠাটোত থানথিত লগোৱা

যোৱা বছৰৰ এপ্ৰিল মাহৰ ঘটনা। নিকট বন্ধু-বান্ধৱসকলে জানে, মোৰ বাওঁ ভৰিখনৰ আঁঠুভাগ তেনেই ‘কৃত্ৰিম’৷ ২০১৩ চনতে হোৱা এটা কালান্তক দুর্ঘটনাৰ বাবে দিল্লী মহানগৰীত এটা দীঘলীয়া অস্ত্ৰোপচাৰ কৰি কিবাকিবি কৃত্ৰিম অংশ লগাই মেলিহে ভৰিখন এতিয়ালৈ সচল কৰি ৰাখিছোঁ। মাজে মাজে ভৰিখনে আমনি কৰে, তীব্ৰ বিষ হয় আৰু মোৰ খোজ দিবলৈ দিগদাৰ হয়। দিল্লীৰ মোৰ ডাক্তৰে তাৰপৰাই কিবাকিবি প্রেছক্ৰাইব কৰে, খাওঁ, ভাল হয়। এনেকৈয়ে চলি আছিলোঁ। যোৱা বছৰ এপ্ৰিল মাহত ডাক্তৰে পাৰিলে এবাৰ আহি যা দিল্লী বুলি ক’লে। এনেও দিল্লী মোৰ প্রিয়

অমুকীৰ গান গোৱাৰ চখ এটা আছে৷ আছে মানে সৰুৰেপৰাই অমুকীয়ে গীত, নৃত্য বৰ ভাল পায়৷ টোকাৰী গীতত বিহু নচা মানুহ৷ সৰুতে দেউতাকৰ কান্ধৰপৰা গামোচাখন টান মাৰি আনি চাদৰ কৰি পিন্ধি পুৱা মুখ হাত ধুই নাচিবলৈ লাগি গৈছিল অমুকীয়েই৷ গানৰ কথাটো নকলোঁৱেইবা৷ স্থানীয় মঞ্চত সাংস্কৃতিক সন্ধিয়াত কিমান যে গীত পৰিৱেশন কৰিছিল৷ তবলা এফালে বাজে, হাৰমনিয়ামখনি এফালে ৰৈ ৰৈ বাজে৷ বাজে মানে বাদকে গায়িকাৰ ওঁঠ দুটা চাই চাই পাৰ্যমানে মিলাবলৈ যত্ন কৰি কৰি বজাওঁতে বজাওঁতে গীত পৰিৱেশনৰ সমাপ্তি ঘটে৷ ঘোষকে ধন্যবাদ যাচে৷

স্কুলীয়া দিনৰ অন্য এক আতংকৰ নাম আছিল আফটাৱ ছাৰ। পঞ্চম আৰু ষষ্ঠ শ্ৰেণীত আমাৰ শ্ৰেণী শিক্ষক আছিল। যিদৰে অংকৰ বাঘ সেইদৰে খঙত সিংহ। আফটাৱ ছাৰে কাক, ক’ত, কিয়, কেতিয়া বখলিয়াই দিয়ে সেইয়া ‘দেৱ না জানন্তি’। আগনিশা বিখ্যাত চলচ্চিত্ৰ পৰিচালক সত্যজিৎ ৰয় গুৰুতৰ ভাবে অসুস্থ হৈ চিকিৎসাধীন হৈ থকাৰ খবৰ ৰাতিপুৱাৰ সকলোবোৰ বাতৰি কাকতৰ মুখ্য বাতৰি আছিল। আমাৰ  ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰ প্ৰথম ক্লাছ অংকৰ। জুন জুলাইৰ গৰমৰ দিনত বাইহাটা চাৰিআলিৰ পৰা চাংসাৰিলৈ ১১ কিলোমিটাৰ ৰাস্তা চাইকেল চলাই অহা ছাৰ সদায় টিঙিৰিটুলা হৈ

যোৱা কালি এটা অঘটন ঘটিল বৰুৱাৰ সংসাৰত।  বিপদ ডাঙৰেই। আজি পুৱাৰ পৰাই বৰুৱানীৰ  ধৰফৰণি। মূখখন ফুলা লুচী যেন হৈছে। ঘৰখনৰ বস্তুবোৰ এফালৰপৰা ওলট পালট। ল’ৰা-ছোৱালী হালক ঠিকছে জাৰিছে। তেওঁৰ ম’বাইলটো বোলে সিহঁতে লৈছিলে অনলাইন ক্লাছৰ বাবে। সিহঁতে কয়হে কয় নাই লোৱা বুলি বৰুৱানীয়ে নামানে। বৰুৱানীৰ ম’বাইল প্ৰীতি সকলোৰে জ্ঞাত। ফুলত পানী দিবলৈ যাওঁতে, বাৰীৰ শাক-পাচলি আনিবলৈ গ’লেও, ভাত ৰান্ধোতেও আনকি এতিয়া পায়খানা ঘৰতো। তেওঁৰ আকৌ ৱাটচ্ এপ্ গ্ৰুপো কেইবাটাও। লগতে ফেচবুক ইনষ্টাগ্ৰাম্ আছেই। তাতো অস‍ংখ্য গ্ৰুপ। পিচে তেওঁৰ এটা বদ

কলং নদীৰ পাৰতেই আমাৰ শুৱনি গাঁওখন। অৱশ্যে সেই কবিতাৰ গাঁওখনৰ সমান শুৱানিটো গাঁৱৰপৰা হয়তো আমি জন্ম হোৱা সময়ৰপৰাই কমি আহি আজিৰ চেমি-আধুনিক শুৱনি হৈ ৰৈছে। আমাৰ গাঁৱৰে নাম থকা দুই যুৱক নন্দন আৰু কানাই, দুয়ো নলেগলে লগা বন্ধু। এক কথাত সেই হিন্দী চিনেমাত কোৱা লংগুটিয়া য়াৰ দুয়ো। পঢ়া-শুনাত দুয়ো ৰসাতলৰপৰা কেইমিটাৰমান ওপৰত এডাল অনুভূমিক সমান্তৰাল ৰেখাৰে গতি কৰি গৈ গৈ এতিয়া কলেজৰ দুৱাৰদলিত ভৰি দিছেগৈ। সিহঁতৰ বয়সৰ ল’ৰাবোৰৰ গাত থাকিবলগা বাকীবোৰ গুণত কিন্তু সিহঁত সদায় ভালৰ পিছত আৰু বেয়াৰ আগত।