হেডলাইন দেখি নাভাবিব যে মই সেই বিশেষ অক্সফৰ্ড ইউনিভাৰচিটি বা অক্সফৰ্ড ডিক্সনেৰীৰ বিষয়ে কবলৈ ওলাইছোঁ বুলি। এইয়া মোৰ এক দুখৰ লটিঘটি অভিজ্ঞতাৰ কথা লিখিবলৈ ওলাইছোঁ। এইবাৰ গৰম বন্ধ উদযাপন কৰাৰ মানসেৰে পৰিয়ালৰ আটাইকেইটা ল’ৰা ছোৱালী (ককাই ভনী সমন্বিতে) চিকিমলৈ ফুৰিবলৈ গৈছিলোঁ। ৫ দিনীয়া ভ্ৰমণটোৰ অহাৰ আগদিনাৰ ঘটনা এয়া- আমি থকা হোটেলখন বহুত ওপৰত। একা-বেঁকা ৰাস্তাৰে উঠি হোটেলৰ ৰূম পাওঁ মানে অক্সিজেন কমি গৈ ১০% মানহে থাকেগৈ। সেইদিনা বজাৰ কৰি ওপৰলৈ উঠিবলৈ লৈছোঁ ঠিক তেনেকুৱাতে দাদাই ক’লে যে হোটেললৈ যোৱা চৰ্টকাট

মুনমীৰ নিজৰ ওপৰতেই খং উঠিল! তাইৰ বাৰু কি দৰকাৰ আছিল মৃদুলক মিছামিছিকৈ জোকাই লোৱাৰ। মৃদুলেও যে তাইক ধেমালিতে এসেকা দিব, সেইটো তাই ভাবিবই পৰা নাছিল। মৃদুল আৰু মুনমীৰ বিয়া হোৱা ডেৰ বছৰমান হৈছে। দুয়োজনৰ মাজত থকা প্ৰেমৰ সম্পৰ্কৰ পৰিণতিতেই বিবাহ নামৰ পবিত্ৰ বান্ধোনত দুয়ো আবদ্ধ হৈছে আৰু সিহঁতৰ মাজত ভালপোৱা তথা বুজাবুজিৰ অভাৱ হোৱা নাই। মৃদুলৰ অফিচৰ কাম এটাত কলিকতালৈ যাব লগা হোৱাত মুনমীকো লগত লৈ গৈছিল। অফিচৰ কামৰ লগতে অলপ ফুৰিও আহিব পাৰিব। যোৱাকালি সিহঁতৰ কলিকতাৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ উভতি

হেমেন্দ্ৰ মাষ্টৰৰ ল’ৰা গোলোক আৰু থুলোক। বৰপুত্ৰ গোলোক সৰুৰে পৰাই অতি মেধাবী আৰু ভালদৰে মেট্ৰিক, হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী আৰু তাৰ পিছত ইঞ্জিনিয়াৰিং পাছ কৰি বৰ্তমান বিদেশৰ তেল কোম্পানী এটাত কৰ্মৰত। জন্মতেই থুলন্তৰ থুলোক আকৌ একেবাৰেই পঢ়া শুনাত মন নথকা। মাষ্টৰে হালোৱা এছাৰীৰ কোব দি দিয়ো তাক মেট্ৰিকৰ ডেওনা পাৰ কৰাব নোৱাৰিলে। সেয়ে বৰ্তমান ঘৰৰ খেতি বাতিৰে তদাৰক কৰে। অৱসৰপ্ৰাপ্ত মাষ্টৰ আৰু তেওঁৰ পত্নীয়ে পিচে এতিয়া মাজে মাজে কথা পাতে যে ভালেই হ’ল, ইয়াৰ পঢ়া শুনা নহ’ল, আমাৰ দুটাৰ এই বয়সত এতিয়া

বহুদিন কাকো ঘৰলৈ খোৱা-বোৱাকৈ মতা নাই। সন্মুখত গৰমৰ বন্ধটো দেখিয়েই আমাৰ এওঁৰ প্ৰথম সেইটো কথাই মনলৈ আহিল। মই ক’লোঁ – “সদ্যহতে নালাগে ৰ’বা”। মই কিয় নালাগে বুলি ক’লোঁ এওঁ সুধিলে, মই মুখেৰে একো নামাতিলোঁ। মই নীৰৱতা আৰম্ভ কৰাই গোটেই ঘৰখনৰ কোনো জীৱৰে মুখৰ মাত নাইকিয়া হ’ল। ভাগ্যে প্ৰেছাৰ কুকাৰৰ হুইচেল, বাচন-বৰ্তনৰ টুং-টাং শব্দকেইটা জীয়াই আছিল। ভাবিলোঁ এই কথাই কথা নহয়, আলহী মাতিব লাগিল। মই বোলোঁ হেৰা, তুমি নাভাবিবা যে মই পইচা খৰচ হোৱাৰ ভয়তে মানুহ মাতিবলৈ বেয়া পাইছোঁ। আচলতে কি

ঊফ ৰক্ষা! ল’ৰাৰ স্কুলত গৰমৰ বন্ধ আৰম্ভ হ’ল, তাতে দুয়োটাৰে ছয়মাহিলী পৰীক্ষা শেষ। গতিকে কাইলৈৰ পৰা এমাহলৈ দিনটোৰ কাৰ্যসূচী বৰ ধৰাবন্ধা নিয়মত নচলিব। এই ধৰক, ৰাতি এক বজালৈ বিশ্বকাপ ফুটবল, তাৰ মাজে মাজে বিজ্ঞজনৰ দৰে মতামত সামৰি ফেচবুকত আলোচনা, তাৰপাছত বিছনাত আঠুৱা তৰা কথালৈ পতিদেৱৰ স’তে আধাঘন্টামান মুখচুপতি, বিছনাত পৰি আকৌ ল’ৰাৰ দিনলিপিৰ বিস্তাৰিত বিৱৰণ, তাৰ পাছত কেইটামান মধুৰ সপোন, সপোন মানেনো কি আৰু, হঠাতে ৰোমান্টিক হৈ পৰা পতিদেৱৰ ডিঙিত ওলমি ‘এনজয়িং চামাৰ’ বুলি দুখনমান ফটো আপলডোৱাৰ সপোন নাইবা যোৱাবছৰেই

সেইখন ঘৰ মোৰ দ্বিতীয় এখন ঘৰৰ দৰে আছিল। ঘৰত থাকিলে দিনৰ দিনটো তাতেই থাকোঁ। মই নগ’লে সেইখন ঘৰৰ ডাঙৰ ছোৱালীজনী আমাৰ ঘৰত থাকেহি। সেইদিনাও মই তাত আছিলোঁগৈ। ঘৰৰ মূৰব্বীজন সম্বন্ধত মোৰ দৌতি হয়। সেইদিনা আইতা আৰু দৌতি শিৱসাগৰৰ টাউনলৈ কিবা বজাৰ কৰিবলৈ গ’ল। গতিকে ঘৰৰ ৰখীয়া হিচাপে দৌতিহঁতৰ তিনি গৰাকী ছোৱালী ক্ৰমে মুন,ভণ্টি,মাইনা আৰু লগত মই। দৌতিহঁত ওলাই যাবলৈহে পালে হাতত বুটমাহ লৈ আমি বাৰাণ্ডাত বহি ঘৰৰ সমুখৰ চেপন চূণপোৰা আলিৰে যোৱা গাড়ী হিচাপ কৰিবলৈ ধৰিলোঁ। এই বুটমাহ আদি খোৱা বস্তুবোৰ

 আচলতে জীৱনত বহুকথা নোকোৱাকৈ থাকি যায় বা কোৱা নাযায়। নোকোৱাকৈ থাকি যোৱাৰ আন বহু আনুষংগিক কাৰণৰ লগতে লাজ-মান বুলিও বস্তু এটা থাকে। পিছে লাজ-মান কাতি কৰিও কেতিয়াবা কিছুমান কথা ক’বলৈ মন যায়। মোৰ ক’ব খোজা কথাটোও লাজ-মান কাতি কৰি ক’বলৈ মন যোৱা তেনেকুৱা কথা এটা।  হোষ্টেলত নতুনকৈ সোমাইছোঁ । হোষ্টেলৰ চিনিয়ৰ বিলাকৰ সৈতে বাদেই আমি নিউ কামাৰ বিলাকৰ মাজতো ভালকৈ আচল হোষ্টেলীয়া বন্ধুত্ব গঢ় লৈ উঠা নাই। মাত্ৰ চুচুক্-চামাককৈ বাথৰুমলৈ যাওঁতে চকুৱে চকুৱে পৰিলে মিচিকিয়াই হঁহা, ডাইনিং হললৈ যাওঁতে নূন্যতম

চৰিত্ৰ চিনাকি #বুদ্ধিৰাম  :- বিয়াল্লিচ বছৰ বয়সৰ গৃহস্থ, পেচা হাটে বজাৰে বাৰীৰে হাঁহ-পাৰ, পাণ, তামোল বেচিবলৈ মাজে মাজে লৈ যায়। ঘূৰি আহোঁতে ঘৰত লগা টুকটাক কিবাকিবি কিনি আনে। #গোলাপী:  বুদ্ধিৰামৰ পৰিবাৰ। বয়স পঁইত্ৰিছ বছৰ মান হৈছে। #স্থান ছিপাঝাৰৰ ভিতৰুৱা গাঁৱৰ পুৱাবেলা বুদ্ধিৰাম :-অ শুন্চা ! এই ডাড়ি কাটা বিলেদ খানেদি কোনে কি কাটছিলেই  ? গোলাপী:    কিয়ানো, কি হৈছি ?  বুদ্ধিৰাম:-   ডাড়ি কেইদাল কাটা যাৱা নাই ! এখান নতুন বিলেদ !! কানীয়াৰ দোকানৰ পে পদ্ধিনা আইনছিলোঁ ! গোলাপী: –  সেক

মানুহজনৰ বিষয়ে কি বুলি কম! মানুহজন একেধাৰে এজন সু-বক্তা, শ্ৰোতা, সমাজকৰ্মী, পাঠেকী, ভকত সকলো। সৰু ঠাইখনত মানুহজন এজন অপৰিহাৰ্য মানুহ। তাতে মানুহজন খবৰৰ ভাণ্ডাৰ। আপুনি সোধকচোন নাজিৰাৰ অমুকক চিনি পায়? চৈধ্য গোষ্ঠী গায় দিব। আহোম বামুণ কোঁচ কলিতা সকলো তেওঁৰ মিতিৰেই কিবা নহয় কিবা প্ৰকাৰে। আকৌ সোধকচোন দুমাহৰ আগৰ ঘটনাৰ কথা। আপুনি  “লাইভ টেলিকাষ্ট” দেখি যাব। অমুকৰ জীয়েকৰ ৰিজাল্ট কওঁক… ছোৱালীজনীৰ দিনপঞ্জী গাই দিব।  ৰ’ব ৰ’ব মানুহজনৰ চিনাকি শেষ হোৱা নাই, তেওঁৰ নামৰ পাছত থকা উপাধি চাগে মানুহে পাহৰিলেই …অমুক

বহাগ মাহ।গাঁৱৰ ভৱ দাইটিৰ ল’ৰা খগেনৰ বিয়া।খগেনৰ ভতিজাক অকণৰ লগত একেলগে পঢ়া কৃষ্ণৰ মনটো এনেয়ে ভাল লাগি আছে।সি সদায় স্কুলৰ পৰা আহি ভাতকেইটা খায়েই পথাৰৰ পানী ভাঙি লৰ ধৰে বিয়া ঘৰ বুলি।বিয়া ঘৰত অ’ত-ত’ত ঠিয়া-ঠিয়ি কৰি আলেখ-লেখ চাই থাকোঁতেই এদিন অকণৰ দেউতাকে তাক ক’লে— ::: ঐ ল’ৰা, চাওঁ এইফালে আহচোন!এই ফলাখৰিবোৰ সৌ ভঁৰালৰ তলত থ’বগে’ পাৰিবি? তই যদি গোটেইসোপা খৰি থৱগে’,তোক দৰাৰ লগত নিম যা। দৰাৰ লগত নিব!কৃষ্ণ!! কথাষাৰ বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰি সি ভেবা লাগি চাই থাকিল অকণৰ দেউতাকৰ মুখলৈ।