ৰাতি এঘাৰমান বজাত মাকে দেখিলে ৰিকি তাৰ কোঠাত নাই। চিঞৰ-বাখৰ আৰম্ভ হ’ল। ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ সৰহ সংখ্যক আহি গোট খালে ৰিকিহঁতৰ চোতাল-পদূলিত। “কিডনেপ হ’ব পাৰে” “পৰীক্ষা আহি আছে নহয়, প্ৰস্তুতি ভাল হোৱা নাই কিজানি! পলাই গ’ল, পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ পিচত ঘূৰি আহিব” “প্ৰেমজড়িত ঘটনাও হ’ব পাৰে। আজিকালি এই মোবাইল টিপি প্ৰেমালাপতেই মগন দেখোন ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ!” -ভিন্নজনৰ চেঁপা অনুমানবোৰ বতাহত উৰি ফুৰিছে। ৰিকিৰ দেউতাকৰ পুৱাৰ ঘটনাটোলৈ মনত পৰিল। আজি পুৱা ৰিকিৰ কোঠাত যাওঁতে দেখিছিল গাৰুটো সাৱটি ৰিকিয়ে চকু মুদি হাঁহি আছে। এই বয়সৰ ল’ৰাই

আনন্দ বার্মা এজন নীতিবান পুৰুষ। তেওঁৰ ফেচবুক প্রফাইল খুবেই সাধাৰণ। তেখেতে ফেচবুকত শ্রমিক শ্রেণীৰ স্বাৰ্থৰক্ষাক লৈ নিয়মিত পোষ্ট কৰে। প্ৰায় চাৰি হাজাৰ খাটি খোৱা জনতা তেওঁৰ ফল’ৱাৰ৷ সংসাৰ বুলিবলৈ স্ত্ৰী সুমিত্ৰা দেৱী আৰু দুই পুত্ৰ৷ বৰপুত্ৰৰ নাম বিজয়, সৰুপুত্ৰৰ নাম ৰবি৷ আনন্দ বাৰ্মাৰ জ্বালাময় পোষ্টবোৰত অতীষ্ঠ হৈ মালিকপক্ষই তেওঁৰ বিৰুদ্ধে ষড়যন্ত্ৰ কৰে৷ আনন্দ বাবুৰ এটা অসাধাৰণ পোষ্টক চুৰি পোষ্ট বুলি চাৰিওফালে প্ৰচাৰ কৰি দিয়া হয়৷ নিখুত ফটোশ্বপ কৰি প্ৰমাণ কৰি দিয়া হয় যে সেয়া আচলতে অন্য কোনোবাৰ পোষ্ট৷ এই চুৰিকাৰ্য্যক

প্ৰিয়ঙ্কাৰ, মানে প্ৰিয়ঙ্কা চাক্সেনাৰ এটা অদ্ভূত গুণ আছে। আগ পিছ একো নভবাকৈ তাই কথা কৈ যাব পাৰে; অনৰ্গল। মুহূৰ্ততে মানুহৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ হ’ব পাৰে, মুহূৰ্ততে মানুহক কুকুৰে কাঁইট নোখোৱাকৈ গালিও পাৰিব পাৰে। অলপ আগলৈকে হাঁহি মাতি কথা পাতি থকা – তুমি যে ইমান ভাল বুলি কৈ থকা মানুহ এজনকো পৰিস্থিতিৰ প্ৰয়োজন সাপেক্ষে তিৰষ্কাৰ কৰি খেদাই পঠাব পাৰে। এই অদ্ভূত সামৰ্থ্যৰ বাবেই প্ৰিয়ঙ্কা কোম্পেনীৰ এইচ আৰ মানে হিউমেন ৰিচ’ৰ্ছ বা মানৱ সম্পদ বিভাগৰ কামৰ বাবে আটাইতকৈ উপযুক্ত। কিন্তু বন্ধুত্বৰ খাতিৰত তাই

কলেজৰ প্ৰিঞ্চিপাল জনক কেতিয়াবা থ্ৰি ইডিয়ট্চ চিনেমাখনৰ ‘ভাইৰাচৰ’ দৰে লাগে সমুদ্ৰৰ। এইজন অহাৰ পৰা সুখ শান্তি নাইকিয়া হ’ল কাৰোৰে। ন টা পোন্ধৰত ক্লাছ আৰম্ভ আৰু তাৰ লগে লগে কলেজৰ গেটও বন্ধ। কোনোবা যদি এক মিনিট দেৰিকৈ আহিল, গেটৰ বাহিৰত থাকিল। সেইয়া প্ৰফেচাৰেই হওঁক বা ছাত্ৰ ছাত্ৰীয়েই হওঁক। গেট খুলিব তিনি বজাত। সকলোৰে অৱস্থা বেয়া। প্ৰফেচাৰ সকলৰ কথা নকওঁ, কিন্তু ল’ৰা ছোৱালীবোৰ! ধেই, এইটো কি কলেজ লাইফ হ’ল নেকি। চুলি কেইডাল জেল অকণ লগাই আহিব নোৱাৰি, অকণমান শ্লিম ফিট পেণ্ট এটা

আমাৰ গাঁৱৰ ঘৰৰ আগেদি এটা কেঁচা আলি আছিল, একা বেঁকাকৈ যোৱা আলিটোৱে কেইবাখনো গাঁও চুই গৈছিল। মূল বাটৰ পৰা সোমাই বহুদূৰলৈকে মানুহৰ ঘৰ নাছিল, দুইফালে কেৱল ধাননি পথাৰ। বাৰিষা দুইকাষৰ পথাৰবোৰ পানীৰে চপচপীয়া হৈ পৰিলে আলিটো ৰূপত বন্ধা সেউজীয়া মণি এধাৰ এটা যেন লাগিছিল। তথাপিও দূৰৰ গাঁৱৰ পৰা স্কুলত কলেজত পঢ়িবলৈ অহা ছোৱালীবোৰে কিন্তু পথাৰৰ মাজৰ ‘শ্বৰ্টকাট’ বাটটো এৰা নাছিল। চেণ্ডেলযোৰ হাতত লৈ মেখেলা কোঁচাই সিপাৰৰ গাঁওখনৰ পৰা পথাৰৰ বোকা পানী ফালি আহিছিল। আলিটো পোৱাৰ পাছত পথাৰৰ পানীৰে ভৰি ধুই

ভেলেণ্টাইনচ ডে’ কি চিনি পোৱাৰ আগতেই মোৰ হাতত আহি গ্ৰিটিংছ কাৰ্ড এখন পৰিলেহি। তাকো দুদিনৰ আগত। হায় ! মই আচৰিত হৈ পৰিলোঁ । কাৰ্ড খনৰ কাৰণে নহয় ডে’ টোৰ কাৰণেহে ৷ এইটো আকৌ কি ডে’ ? একো বুজি নাপাই কাৰ্ড খন নি লগৰ কেইজনীক দেখুৱালোগৈ। আটাইকেইজনীৰ মাজত দুজনীয়ে চিঞৰি উঠিল .. ” অ’ মাই গড ! তই ভেলেণ্টাইনচ ডে’ কাৰ্ড পালি । হাউ লাকি ইউ আৰ! ” মই অবাক ” ইয়াত লাকি হ’বলৈনো কি আছে আৰু এইটোনো কি ডে’? ”

দিল্লীৰ পৰা মোৰ গুৱাহাটীলৈ অহাৰ পাছৰ দিনবোৰৰ কথা। দিল্লীৰ ‘বেচ’ এৰি গুৱাহাটীত নতুনকৈ কাম আৰম্ভ কৰা তেতিয়াও বেছি দিন হোৱা নাই। অসমৰ সংবাদ জগতখনৰ সৈতে সামান্য পৰিচয় হৈছে, কৰ্মসূত্ৰে এজন-দুজন সাংবাদিক বন্ধু গোট খাইছে। কিন্তু মোৰ কাম যিহেতু ‘ৱাইল্ড লাইফ কনজাৰ্ভেচন’ৰ সৈতে জড়িত গতিকে ‘মেইনস্ট্ৰিম মিডিয়া’ৰ বেছি মানুহ মই চিনি নাপাওঁ। যি এজন-দুজনৰ সৈতে চিনা-পৰিচয় হৈছিল, তেখেতসকল আছিল আমাৰ ৱাইল্ড লাইফৰ কিবা প্ৰ’গ্ৰেমৰ ‘কভাৰেজ’ৰ কাৰণে যাওঁতে লগ পোৱা। তেনেকৈ কালামাটিৰ ফেষ্টিভেলত এজন নতুন সাংবাদিক বন্ধু পালো। ‘কালামাটি ইক’টুৰিজিম ফেষ্টিভেল’ মানাহ

: বাবা উঠ আকৌ, চাৰে নটা বাজিল দেখোন। এতিয়ালৈকে মায়ে আহি চাৰিবাৰমান জগালে। এটা চকু মেলি ঘড়ীটোলৈ চাই দেখিলোঁ ৯:৩৭। লগালগ উঠি দাঁতব্রাছ কৰি, মুখ ধুই চাহ একাপ খাই এমাহমান নোধোৱা জিনছ পেন্টটো পিন্ধি ল’লোঁ । গা-নোধোৱাও আজি চাৰি দিনমান হ’ল। এসপ্তাহ ধৰি পিন্ধি থকা স্পৰ্টিংটো গাত সুমুৱাই বাইকখন লৈ ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিলোঁ। মদনৰ দোকানত বাইকখন ৰখাই : দে মদন, পেকেট এটা দে। – ১৫ টকা এটা উলিয়াই মদনক দি ক’লো। মদনে KP ৰ পেকেট এটা ছিঙি দিলে। জৰ্দাখিনি

 হৰিহৰ মৌজাদাৰে নাতিয়েকৰ হাতত ধৰি শ্ৰেণীকোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই অহাৰ লগে লগে আমাৰ হালৈ ছাৰ একে জাঁপে থিয় হৈছিল। আমি ছাৰ কোঠালৈ অহাৰ লগে লগে সদায় থিয় হৈছিলোঁ। ছাৰেও যে কাৰোবাক দেখি থিয় হ’ব পাৰে আমি ভাবিবও পৰা নাছিলোঁ। মৌজাদাৰৰ নাতিয়েকৰ ভৰিত জোতা আছিল। আঁঠুলৈকে ঢাক খাই ৰখা বগা মোজা আছিল। পিঠিত লৈ অহা বে’গটো ৰঙচঙীয়া আছিল। হাতত পানী খাবলৈ ফ্লাস্ক এটাও আনিছিল। আমি ৰ’ লাগি চাই ৰৈছিলোঁ। হালৈ ছাৰে তেতিয়াই মোক কৈছিল, -‘তই পিচৰ বেঞ্চখনত বহগৈ যা। ফাৰ্ষ্ট বেঞ্চৰ এইটো

গোটেই ৰাতিটো সাৰে আছিল সি, বৰ কষ্টেৰে। পিছে পুৱতি নিশা তাক কেতিয়া টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰিলে সি গমেই নেপালে। ভেলাঘৰত  এইবাৰ সি প্ৰথম নিশা কটাইছে, শিশুৰ পৰা যুৱক হোৱাৰ প্ৰথম ঢাপ। পিচে তাৰ কুমলীয়া দেহাই মনৰ সমানে দৌৰিব পৰা নাই। হঠাৎ প্ৰচণ্ড উঁকিৰ শব্দত সি খকমকাই উঠিল, লগৰবোৰে ইতিমধ্যে নদীখনৰ ফালে দৌৰ মাৰিলেই! ঘোঁপ মৰা এন্ধাৰ খিনি অলপ পাতল হ’লেও কুৱলীৰ ঢাকনি খোল খোৱাই নাই। টোপনিৰ জালত কোন ফালে কি একো বুজিব নোৱাৰিলেও গাত থকা এড়িয়া চাদৰ খন পেলাই সিও