আজিকালি পূজা আহিলেই মই বৰ অস্থিৰ হৈ পৰোঁ। আচলতে এতিয়া অস্থিৰ হৈ লাভ নাই বুলিও জানো! চৰকাৰী চাকৰি কৰা তাতে আকৌ আগত অফিচাৰ নাম ফলক এখন আঁ‌ৰি থোৱা, আমাৰ দৰে মানুহৰ বাবে পূজা মানে কিমান বোজা আপুনি কি বুজিব! যত দোষ মোৰ এই চেহেৰাটো! চেহেৰাটো বুলি যে ক’লোঁ কিয় কৈ আছোঁ ৰ’ব। আচলতে ডেকা বয়সত মইও সেই হেণ্ডচামেই আছিলোঁ, তাতে আপোনাৰ অলপ চেনি টাইপৰো। কিমানজনীৰ লগত লীলা কৰিলোঁ নিজেই হিচাপ দিব নোৱাৰিম। শেষত গৈ যিগৰাকীৰ লগত সংসাৰ কৰিলোঁ, তেৱোঁ‌ আছিল

“হেল্ল’ শইকীয়া চাৰ হয় নে বাৰু?” “হয়, কোনে কৈছে?” “চাৰ, মই ৰাতুল, আপোনাক অফিচত লগ ধৰি থাকোঁ যে মাজে মাজে, সেই যে ছয়গাওঁৰ ৰাস্তাটো! চিনিব পাৰিছেনে চাৰ?” “অ’ হয় হয়, পাৰিছোঁ পাৰিছোঁ।” “চাৰ, উৰুকা আৰু মাঘ বিহুৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ আপোনাক।” “ঠিক আছে বাৰু, তোমালৈও শুভেচ্ছা থাকিল। তোমাৰ কামটো মই কৰিব চেষ্টা কৰি আছোঁ, অতি সোনকালে ভাল খবৰটো পাবা তুমি।” “হ’ব চাৰ, মই বিশেষ কথা এটাৰ কাৰণেহে ফ’ন কৰিলোঁ আপোনাক।” “কোৱাচোন কি কথা?” “চাৰ, উৰুকাৰ বাবে মাছ কিনিলে নেকি আপুনি?” “নাই

:টোপনি আহিল? :নাই৷ :তেন্তে? কিবা এটা কোৱা৷ মনে মনে ৰ’লা যে? :আচলতে মই কিবা এটা ভাবি আছো৷ :কি? :এই যে আমি দিনটোত এবাৰো মেছেজ এটা নকৰাকৈ থাকিব নোৱাৰো, সাধাৰণৰপৰা সাধাৰণ কথা এটাও ইটোৱে আনটোৰ সৈতে শ্বেয়াৰ নকৰাকৈ নাথাকো, সদায় নিশা দুই বজালৈকে ফোনত কথা পাতো… এইবোৰ আচলতে কি? আমাৰ মাজৰ সম্পৰ্কটোনো কি? আমিতো প্ৰেমিক-প্ৰেমিকা নহয়! :মই ইমানবোৰ কথা ভাবি থকা নাই৷ মুঠৰ ওপৰত তোমাৰ লগত কথা পাতি ভাল লাগিছে, কিবা এটা আপোন আপোন লাগে তোমাক৷ কথা নপতাকৈ থাকিব নোৱাৰো তোমাৰ

কথাটো সেইদিনা একেবাৰে গুৰুত্ব দিয়া নাছিলো৷ নাছিলো মানে, একো বিশেষ গুৰুত্ব দিবলগীয়া কথাও নাছিল সেইটো৷ অৱশ্যে আগতেও কোনোদিন গুৰুত্ব দিয়া নাছিলো মোলোকাৰ কথা৷ হয়, মোলোকাৰ কথাই কৈছো! মোলোকা দোকানী। মোলোকা তাৰ গাঁৱত প্ৰচলিত নামহে৷ আচল নাম মুহিধৰ হাজৰিকা৷ গোটেই অঞ্চল জুৰি এতিয়া মোলোকা নামেৰেহে পৰিচিত সি৷ মুহিধৰ নামটো এতিয়া কালৰ কুটিল গৰ্ভত। প্ৰায় চাৰে চাৰিমাহৰ মুৰত গাঁৱৰ ঘৰখনলৈ আহিছো৷ আগতে ওচৰৰ টাউনখনত থাকোতে প্ৰতি শনিবাৰেই আহিছিলো৷ শনিবাৰে আবেলি আহি সোমবাৰে ৰাতিপুৱা ঘূৰি গৈ বাহিৰে বাহিৰে অফিছ কৰিছিলোগৈ৷ চাকৰি গুৱাহাটীলৈ ট্ৰেন্সফাৰ

“তই তাইক মনৰ কথা খুলি কোৱা হ’লে তাইৰ কোলাত থকা মৰম লগা কেঁচুৱাটোৰ বাপেক তই হ’লিহেঁতেন৷” চিগাৰেটডালত প্ৰয়োজনতকৈ বেছি জোৰে হোপাটো মাৰি জয়ন্তই ভোৰভোৰালে৷ ভালপোৱাৰ নীলা চাদৰখন লেটিয়াই লোৱা সীমান্তই মিচিকিয়াই হাঁহি জয়ন্তলৈ চালে৷ “তাই যে সুখী সেই সুখতে ময়ো সুখী৷ মোৰ ওচৰত থাকি তাই দুখ পালে মই জানো সুখত থাকিব পাৰিলোহেঁতেন?” *****  

-“কথা এটা শুনিলোঁ, ৰক্তৰ বিয়াখন নহ’বগৈ বোলে” ৰক্তবীজৰ আইতাকে ভৰি মালিচ কৰি থকা বাইগৰাকীক ক’লে। -“মইতু জানুৱেই, এইবাৰো নহ’বো বুলি। তাৰ মনেই নাই হান পাইছু। পিছে কিয়া নু? আপী পছন নহ’ল না কি দেখাত?” বাইৰ হাতৰ স্পীড কম হয়। বেছি স্পীডত মালিচ কৰিলে হাতখনৰ লগত গোটেই গাটো লৰে, কাণখনো কঁপে। কাণখন কঁপিলে আইতাকে সেহাই সেহাই কৰা ‘বিয়া কিয়া নু নহ’ল’ বৰ্ণনাৰ দুই-এটা প্ৰয়োজনীয় শব্দ কাণত নোসোমালে শুনাৰ মজাটো নাথাকিব। -“কিবা বোলে বেনামী চিঠি আহিছে ছোৱালীৰ কথা লগাই” -“চিঠি দিছি? কুনিনু?”

-“চেহ! দহ বাজিবৰ হ’ল দেখোন” নৰহৰি কলিতাই চকু মেলিয়ে ঘড়ীটোৰ ফালে চালে৷ কালি ৰাতি শুবলৈ যাওঁতে বহুত পলম হ’লগৈ৷ স্বাধীন কলিতা ৰাজ্যৰ প্ৰথম মুখ্যমন্ত্ৰী হিচাপে কালি তেখেতে শপত গ্ৰহণ কৰিছেহে- লগে লগে ইমান কাম আহি পৰিব বুলি তেওঁ ভবাই নাছিল৷ যি কি নহওক, কামবোৰ সুকলমে হৈ যাব যেন লাগিছে৷ এক ধৰণৰ প্ৰশান্তিও অনুভৱ কৰিলে কলিতাই৷ এতিয়া বিশেষ কাম নাই হাতত; চাহৰ কাপটো হাতত লৈ, বাৰাণ্ডাত বহি তেখেতে চুবুৰীয়া গগৈৰ ঘৰৰ ফালে এবাৰ চালে৷ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ বাসভৱনৰ কাম সম্পূৰ্ণ হোৱালৈকে কলিতাই নিজৰ

বিঃদ্ৰঃ অনুগ্ৰহ কৰি বিয়ালৈ আহোঁতে কোনোধৰণৰ উপহাৰ যাতে লগত লৈ নাহে৷ আপোনাৰ উপস্থিতিয়েই হ’ব কন্যাৰ বাবে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ৷ -“ৱাঃ! ৱাঃ! দেখিলানে আনন্দী! দেখিলা! এইয়াহে আধুনিক যুগৰ আধুনিক মনৰ মানুহ! ‘আপোনাৰ উপস্থিতিয়েই হ’ব কন্যাৰ বাবে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ’- সজ! একেবাৰে সজ কথা দেই৷” ৩৪২ নং পদুমনী প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ প্ৰধান শিক্ষক আত্মাৰাম গোস্বামীৰ সুপুত্ৰী কৃপালিনী গোস্বামীৰ শুভবিবাহৰ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰখনৰ শেষৰ শাৰীকেইটা পঢ়ি নিধিৰাম কলিতা অভিভূত হৈ পৰিল৷ -“হেৰা শুনিছানে নাই! চোৱাহিচোন৷ উপহাৰ দাঙি দাঙি বিয়া খাই ফুৰোতেই গোটেই জনমটো পাৰ হ’ল৷ অসমীয়া সমাজখনৰো

“হোঁ, খা।” কাঁহৰ বাটিটোত অনা ফিকা চাহবাটি কাঠৰ সৰু টেবুলখনত থৈ মা ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল। কালি দোকানৰপৰা কেইবা পেকেটো বিস্কুট অনাইছিলো। নুখুলিলে চাগৈ! আটকত লাগে। ভিতৰুৱা গাওঁ। হঠাৎ আলহী-দুলহী আহিলে চাহকাপৰ লগত নাকটো বচাবলৈ বিস্কুট দুখনমান লাগে। প্লেটত থকা গুৰ দুডোখৰৰ এডোখৰ লৈ কামোৰ এটা মাৰোতেই ভিতৰৰ পৰা পুনৰ মাৰ মাত ভাহি আহিল। -“পুখুৰীৰ পাৰৰ ডাঁৰদালতে ধুতি-গামোচা থৈ আহিছোঁ। সোনকালে গৈ গাটো তিয়াই আহিবি।” বাকী থকা চাহখিনি একে শোহাই শেষ কৰি বাটিটো লৈ পাছ চোতালত থকা বাচন ধোৱা ঠাই পালোগৈ।

ঘটনাটো হৈছে মোৰ জন্মদিনৰ। মই তেতিয়া পঞ্চম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ। চুবুৰীৰ বন্তি আৰু মই নলে গলে লগা বন্ধু। সেই সময়ত লগৰ দুজনমানে নিজৰ নিজৰ জন্মদিনত বাৰ্ডে কেক বোলা নতুন বস্তু এটা চুৰিৰে কাটি আমাৰ বয়সৰ সকলোকে বেছ তবধ লগাই থৈছিল। এইটো অবিহনে হেনো চহৰত জন্মদিন হ’বই নোৱাৰে। বাৰ্ডে কেক মই তেতিয়ালৈকে দুবাৰহে দেখিছিলো। প্ৰথমতে ওচৰৰ দুলালহঁতৰ টিভিত এদিন দেখিছিলো, সৰু ল’ৰা এজনৰ জন্মদিনত ৰংচঙীয়া ঘূৰণীয়া বস্তু এটাৰ চাৰিওফালে মমবাতি জ্বলাই লৈ চুৰি এখনেৰে কাটিছে, মাকক খুৱাই দিছে, দেউতাকক খুৱাই দিছে, লগৰ