বৰকটকী খুড়াদেউৰ একমাত্ৰ সন্তান প্ৰাঞ্জু। প্ৰাঞ্জু পৰাণ বৰকটকী। ঘৰৰ একমাত্ৰ সন্তান হোৱা হেতুকে সি সকলোৰে আলাসৰ লাড়ু। যেন মূৰত থʼলে ওকণীয়ে খাব, মাটিত থʼলে পৰুৱাই খাব। পঢ়া-শুনাত অতিমাত্ৰা ভাল নহʼলেও প্ৰাঞ্জু মধ্যমীয়া বুদ্ধিমত্তাৰ, ঠিক-ঠাক পাছ কৰি যোৱাবিধৰ। সেইহেন প্ৰাঞ্জু মোৰ সহপাঠী, অংকুৰৰপৰা একেলগে পঢ়া আমি। দূৰ সম্পৰ্কীয় হোৱা বাবে প্ৰাঞ্জুক মাজে-মধ্যে ডকা-হকা দিয়ো কাম আদায় কৰিব পাৰোঁ মই। সৰুতে আমাৰ স্কুলত এখন লোহাৰ স্লাইডাৰ আছিল, আমি ক্লাছৰ গোটেই লʼৰা-ছোৱালীবোৰে তাতে হুৰুসকৈ পিছলি আহি তামাম স্ফূৰ্তি কৰিছিলোঁ। প্ৰাঞ্জু আছিল আমাৰ স্লাইডাৰখনৰ

সেইদিনাখন ঈদৰ বন্ধ আছিল৷ চালমান খানৰ ৰেডী চিনেমাখনে মুক্তি পাইছিল৷ ডেকা ল’ৰাৰ কথা, ভাইজানৰ বডী উলিয়াই মাৰপিট কৰা চিনেমা বুলিলে কেটেং-মেটেং কেইটাৰো বাইচেপৰ নিগনি ডাঙৰ হৈ আহে৷ ৰাতিপুৱাৰপৰাই হোষ্টেলৰ সৱৰে জৌশ; লগৰ আটাইবোৰে একেলগে ভাইজানৰ চিনেমা চাব৷ মেচ মেনেজাৰে বুঢ়া ঠাকুৰক ৰেডী চাবলৈ যাম বুলি ৰাতিপুৱাই ভাত ৰেডী কৰিবলৈ ক’লে৷ ৰাতিপুৱাই হোষ্টেলৰ বাৰাণ্ডাত আড্ডা এটা চলি গ’ল ভাইজানৰ কোনখন চিনেমা কেনেকুৱা হিট হৈছিলৰপৰা আৰম্ভ হৈ নতুন এক্ট্ৰেচ কোন কেইজনী সৰগৰ পৰীৰ অৱতাৰ আৰু তাৰপৰা গৈ অসমীয়া ফাকটি এক্টৰৰ ওপৰত গালিৰ

এঙামুৰি এটা মাৰি উঠোঁ নুঠোঁকৈ বিচনাৰ পৰা উঠিলোঁ। দমকলৰ পাৰলৈ গৈ চকুদুটা পানী এচলুৰে মচি পাকঘৰত সোমালোঁ। কালি দাঁত ব্ৰাছ কৰিছিলোঁহে, আজি নকৰিলেও কথা নাই! ডাইনিং টেবুলখনত চৰিয়াটোৰে ঢাকি থোৱা চুজিখিনি মোকোৰা মোকোৰে খাই গাত চোলা আৰু পেণ্টটো সুমুৱাই বাইকখনত ষ্টাৰ্ট দিলোঁ। মূৰ ফণিয়াবলৈ মূৰত চুলি নায়েই, আজিকালি সেইকাৰণে আৰ্চি ফণিৰ লগত তেনেকুৱা ৰাহি জোৰাও নাই। দুমাহমানৰ মূৰত এবাৰ বীৰেন্দ্ৰৰ চেলুনলৈ গৈ দাড়িখিনি অকণমান কাটি আহিলেই লেঠা শেষ। পঞ্চায়ত নিৰ্বাচনত এইবাৰ জিলা পৰিষদৰ সদস্য পদটোত প্ৰতিদ্বন্দিতা কৰিম বুলি মনে মনে

চিনেমা পাগল সময়ৰে কাহিনী এইটো। স্কুলৰপৰা পলাই হলত চিনেমা চাবলৈ যোৱাৰ মজাই বেলেগ আছিল। স্কুলৰ অঘাইটং তিনি চাৰিজন লগ হৈ বাছৰ ব’ডিৰ ওপৰত চহৰলৈ গৈ চিনেমা চোৱাৰ যি আমেজ সেইটো আজিকালিৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে সাধুকথা বুলি ভাবিব। চহৰলৈ দূৰত্ব মাথো সাত কিলোমিটাৰ কিন্তু বাছত সময় লাগে প্ৰায় দেৰঘণ্টা। বাছত মানুহ কিমান যাব পাৰে সেইটো ফেভিকল বিজ্ঞাপনৰ ট্ৰাকখনৰ কথা ভাবি অনুমান কৰি লওক। সাত কিলোমিটাৰ ৰাস্তাত দেৰঘণ্টা লাগিলে ৰাস্তা কেনেকুৱা হ’ব পাৰে সেইটোও চাগে ইতিমধ্যে আপোনালোকে বুজি উঠিছেই। বাছৰ ব’ডিৰ ওপৰত বহাকেইটাই তপিনাত

মেখেলা-চাদৰযোৰ আমাৰ বৰ প্ৰিয় নহয়নে? দৰা-কইনা খেলা বয়সৰপৰা প্ৰিয় এই মেখেলা-চাদৰযোৰ।সৰুতে গামোচাবোৰ মেৰিয়াই মেখেলা কৰি পিন্ধি দৌৰি ফুৰাৰ বাবে মায়ে সৰুকৈ মেখেলা এখন বৈ দিছিল। ডাঙৰ হোৱালৈকে সেইখনেই উৰাই-ঘূৰাই পিন্ধিলোঁ। ফাটি-চিৰি গ’লেও বৰ আদৰৰ আছিল সেই মেখেলাখন। ৰৈ থাকোঁ সৰস্বতী পূজা আৰু বহাগ বিহুলৈ। কাৰণ সৰস্বতী পূজা আৰু বহাগ বিহুৰ সময়তহে মেখেলা-চাদৰযোৰ আনুষ্ঠানিকভাৱে পিন্ধিবলৈ পাওঁ। জোখতকৈ ডাঙৰ আৰু দীঘল মেখেলাখন পিন্ধিবলৈ বৰ কষ্ট কৰিব লাগে৷ চাদৰখন বাৰু যেনতেনে হৈ যায়, কিন্তু মেখেলাখন নিমিলেহে নিমিলে। মেখেলাখনৰ মাজ ডোখৰত টানকৈ গাঁঠি এটা