আমি বৰ্তমান থকা ঘৰটো চতুৰ্থ মহলাত৷ একদম মাৰ্কেট প্লেচত হোৱাৰ বাবে মোৰ বহুত সুবিধা যদিও লিফ্ট নথকাৰ বাবে অলপ কষ্ট হয়৷ ৮২ টা চিৰি বগাব লাগে৷ নিতৌ উঠা-নমা দুই-চাৰিবাৰ কৰিবই লাগে৷ ফলত এই বয়সতো ফিগাৰ এটা মেইনটেইন কৰি ৰাখিব পাৰিছোঁ৷ ৫২ কেজিতকৈ শৰীৰৰ ওজন হাজাৰ চেষ্টা কৰিলেও নাবাঢ়ে৷ আইৰ ঘৰলৈ গ’লে মোৰ এটাই আপত্তি৷ মস্কুইটো ৰিপেলেণ্টৰ গোন্ধ সহ্য নহয় মোৰ৷ আইহঁতে আকৌ সেইটো ব্যৱহাৰ নকৰিলেই নোৱাৰে৷ দেউতাই বোলে, : তহঁতে এইবোৰ ব্যৱহাৰ নকৰিলেও হয়৷ কিন্তু আমাৰ ঘৰত মহ আছে৷ কথাটো

ছেপ্টেম্বৰ মাহৰ ১২ তাৰিখ। বিশিষ্ট সংগীত পৰিচালক ৰূপম তালুকদাৰে তেওঁৰ গাড়ীৰে জনপ্ৰিয় গায়ক কুল বৰুৱা, যশস্বী গায়িকা অণিমা চৌধুৰী আৰু মোক নুমলীগড়লৈ লৈ গৈছিল। আমি গৈছিলোঁ। নুমলীগড় তেল শোধনাগাৰৰ প্ৰেক্ষাগৃহত অনুষ্ঠিত হোৱা ‘পুৰণি দিনৰ গীতৰ সোঁৱৰণ’ শীৰ্ষক এখন গীতৰ সভাত ভাগ ল’বলৈ। আধাঘণ্টাকৈ আমি তিনিওজনেই তাত গীত গোৱাৰ কথা। ভালকৈ গাব পাৰিম নে নোৱাৰিম, তাকে ভাবি মোৰ মুখৰ মাত নোহোৱাৰ দৰে অৱস্থা হ’ল। কেৱল মাজে মাজে সুবিধা পালেই এটা কথা কৈ আছিলোঁ যে মোক অনুস্থানৰ আৰম্ভণিতে গাবলৈ দিয়ে। নহ’লে কুলদা

দহবছৰমান আগৰপৰা মোৰ নামটো হেৰাল বুলিব পাৰি। শিক্ষক হোৱা সুবাদতে পঢ়োৱা ল’ৰা-ছোৱালীবোৰৰ উপৰিও দোকানী, পাচলি বেপাৰী, মাছৰ বেপাৰী আৰু বহু অভিভাৱকেও নামটোৰ সলনি ছাৰ বুলিয়েই মাতে। সঁচা কথা ক’বলৈ গ’লে তেনেকৈ মাতিলে মোৰো বেয়া নালাগে। কেতিয়াবা ভাব হয় জন্ম সাৰ্থক হৈছে। কিন্তু কেতিয়াবা এই শব্দটোৱে ভালকৈ পিং মাৰিও যায়। উদাহৰণ স্বৰূপে,- (১) যোৰহাটৰ হোটেল এখনত সোমাইছোঁ এপোৱামান ভূজিয়া কিনিম বুলি! ভূজিয়াৰ দাম সুধিছোহে, তেনেতে ওলালহি এজন পুৰণি ছাত্ৰ। স্থানীয় কলেজ এখনত নতুনকৈ সোমাইছে। দেখা পায়েই ছাৰ সৰ্বপল্লী ৰাধাকৃষ্ণণক লগ পোৱাৰ

“ঐ পিণ্টু! পৃথিৱীৰ প্ৰথম মহাকাশচাৰী কোন আছিল?” “য়ুৰি গেগাৰিণ।” “ভাৰতৰ প্ৰথম মহাকাশচাৰী কোন?” “ৰাকেশ শৰ্মা।” “ৱাও, চহী জৱাব।” “আমেৰিকা কোনে আৱিস্কাৰ কৰিছিল?” “কলম্বাছে আকৌ।” “ইয়ে বে, তুছি গ্ৰেট হ্যো।” “অসমত প্ৰকাশিত প্ৰথমখন বাতৰিকাকত কি আছিল?” “অৰুণোদয় আকৌ।” “বঢ়িয়া, বঢ়িয়া।” “ঐ ৰহচোন ৰাতুল! ইমানবোৰ প্ৰশ্ন সুধি আছ যে মোক, কাৰণটো কি?” “আব্বে মই আজিকালি ফিউজ ১৫ ৰ স্থানীয় সাংবাদিক হ’লোঁ নহয়, সেইকাৰণে পঢ়া শুনা কৰা মানুহ লগ পালে এইবোৰ সাধাৰণ জ্ঞানৰ প্ৰশ্নবোৰ চৰ্চা কৰোঁ। আমাৰ প্ৰফেচনটোত আকৌ কাৰেণ্ট এফেয়াৰ্ছৰ ওপৰত দখল

মূৰটো মাজে-মাজে খজুৱাই থাকে। খজুৱাই খজুৱাই আমেজ লওঁ। কিবা কামত গভীৰ ব্যস্ত থাকিলে কেতিয়া খজুৱাওঁ, কেনেকৈ খজুৱাওঁ এইবোৰৰ ধ্যান নাথাকে। মুঠতে খজুৱাই দিওঁ, সেয়া লাগিলে মানুহৰ মাজত কাণত সৰু আঙুলিটো ভৰাই বিন্দাছ খজুৱাই আমেজ লোৱাই নহওঁক কিয়, খজুৱাই দিওঁ। বিহাৰী এজনক চছমাৰ ফ্ৰেমৰ কাণত হেঁচি ধৰা এডালকে কাণত ভৰাই এটা চকু বন্ধ কৰি আনটো সৰুকৈ মেলি খুব আমেজেৰে কাণ চাফা কৰি থকাটো প্ৰায়ে দেখো। একো নাই “স্বচ্ছ ভাৰত”। মানুহ চাফা হ’ব লাগে। ৰাস্তা-ঘাট চাফাকৈ ৰখাৰ দৰে কাণ-চাণো চাফাকৈ ৰাখিব লাগে।

বাৰিষা বাটৰ কাষৰ খাল বিলত মাছুৱৈৰ জালত পুঠি, গৰৈ জাতীয় মাছ উঠাতো তেনেই সাধাৰণ আৰু গতানুগতিক কথা। ‘পুঠি মাছে হে..’, ‘গৰৈ চেঙেলী.. আজি ভাল মাছ নাই’…বুলি কৈ সকলোৱে বিশেষ উৎসাহ নেদেখুৱাই মাছবোৰ সাধাৰণ ভাৱেই আঁতৰাই থয়। একেদৰেই কিজানি ভার্গৱ, সৌৰভ, প্ৰাঞ্জল প্ৰতিম, পৰিস্মিতা, পম্পী জাতীয় নামৰ আশী, নব্বৈ দশকত জন্মলাভ কৰা সকলৰ জন্মৰ সময়ত সকলোৰে মনত বিশেষ কোনো উৎসাহ নাছিল আৰু তেওঁলোকৰ নামাকৰণ খুব গতানুগতিক ভাৱেই কৰিছিল। মাছুৱৈৰ জালত ৰৌ, চিতল উঠিলে চাবলৈ আৰু খাবলৈ হেঁপাহ কৰা লোক স্বাভাৱিকতেই বৃদ্ধি

নিজৰ চেম্বাৰতে ৰাতিপুৱা দুই ঘণ্টা ক্লায়েন্টৰ নতুন কেচ লোৱাটো উকীল বিজয় মহাৰাজৰ নিত্য কৰ্ম। তাৰপাছতহে তেওঁ বেলেগ কামলৈ মন মেলিব পাৰে। গোটেই অসমতে নাম থকা উকীল হিচাপে তেখেতৰ ক্লায়েন্টৰ সংখ্যাও বেছি। সৰু সৰু ক্লায়েন্টবোৰ আনলৈ ঠেলি ভব্য-গব্য নেতা, বুদ্ধিজীৱী, ঠিকাদাৰ, নামী দালাল বোৰৰ কেচবোৰহে তেখেতে নিজে লয়। আজি তেওঁৰ ক্লায়েন্ট সাংবাদিক বন্ধু, লেখক তথা বুদ্ধিজীৱি মনাই। কালিয়েই ফোন কৰি এপইন্টমেণ্ট লৈ থৈছে। সময়মতে মনাই আহি পালেহি। তেওঁক দেখি বিজয়ে মোচকুছাত তাও দি বোলে,- “আপোনালোকৰ দৰে গণ্য মান্য লোকৰ কেচ থাকিব

গোলাঘাট জিলাৰ মেৰাপানী একেবাৰে ভিতৰোৱা অঞ্চল এটাত আজি কেইদিনমানৰ আগতে এটা প্ৰকাণ্ড নাহৰ ফুটুকী বাঘে সন্ত্ৰাসৰ সৃষ্টি কৰিছিল৷ গাঁৱৰ গৰু, মহ মাৰি খাই শেষ কৰিছিল৷ কেইবাজনো চিকাৰী বাঘটো ধৰাত বা মৰাত ব্যৰ্থ হৈছিল৷ চৰকাৰেও একো কৰিব পৰা নাছিল৷ মুঠৰ ওপৰত মেৰাপানীবাসী ৰাইজৰ পানীত হাঁহ নচৰা অৱস্থা৷ এটা চেপা উত্তেজনা বিৰাজ কৰিছিল সমগ্ৰ অঞ্চলটোত৷ মানুহো মৰিল দুটামান৷ কথাটো আমাৰ নগেন ককাইদেৱে বাতৰি চাই থাকোঁতে গম পালে৷ আৰু লগে লগে গৈ মেৰাপানী পালেগৈ৷ গাঁৱৰ মানুহ আৰু পুলিচৰ লগত কথা-বতৰা পাতি তেওঁ ক’লে’

আনদিনাৰ দৰে আজিও মানুহজনী আহিল সেলেঙি বৈ যোৱাকৈ তামোল এখনি চোবাই চোবাই৷ আহিয়েই নিজে নিজেই বাৰাণ্ডাৰ বেৰতে আওঁজাই থোৱা পীৰাখন পাৰি লৈ বহি মোক মাত দিলে- “বোলো ন-ছোৱালী আছনে?” আচলতে বিয়াৰ একুৰি পাঁচবছৰ পাৰ হোৱা মই এতিয়া ন-ছোৱালী হৈ থকা নাই৷ কিন্তু তেখেতে সেই বিয়া হৈ অহাৰ দিন ধৰি আজি পৰ্যন্ত মোক আন নামেৰে মাতিয়েই নাপালে৷ মানুহজনীৰ নাম সৰলা৷ নামটোহে সৰলা, তেওঁৰ স্বভাৱ কিন্তু তাৰ একেবাৰে বিপৰীত৷ গাঁওখনৰ ইমূৰৰ পৰা সিমূৰলৈ প্ৰত্যেকৰে ঘৰৰ প্ৰতিটো গুপুত কথা তেওঁৰ নখদৰ্পনত৷ সেয়েহে মানুহে

শোভণ কাইদেৱে চেনি খেতি মানে কুহিয়াঁৰ খেতি নকৰি যদি তিতা কেৰেলাৰ খেতিত জান-প্ৰাণ দি লাগিল হয় তেতিয়া কিন্তু পৰিৱেশটো ওলোটা হ’লহেঁতেন। আৰু গাঁৱৰ চাৰিআলিটোৰ মূৰত থকা তীৰৰ নম্বৰ বিক্ৰী কৰা ফেঁকুৰ দোকানত ইমানবোৰ গডেৰজ, ইণ্ডিকা, ব্লেক ৰ’জৰ বিক্ৰীয়েই নহ’লহেঁতেন। আপুনি ভাবিছে এই মানুহডালে কি বেবেৰি বাং বলকিছে? নহয়, মই ঠিকেই কৈ আছোঁ। শুনক এতিয়া- মোৰ গাঁৱৰ কাষৰে পথাৰখনৰ সিটো পাৰে অলপ বাম চানেকীয়া তিনি বিঘামান মাটিৰ মেৰ এটা আছিল। শোভণ কাইদেৱে বাঁহৰ জেউৰা কামিৰে বেঢ়া দি লৈ তাতে কুহিঁয়াৰ খেতি