বুঢ়া আঙুলিৰ কাষৰ সোঁহাতৰ লিহিৰি আঙুলিটো আৰু অনামিকা আঙুলিৰ কাষৰ মধ্যমা আঙুলিটো একেলগ কৰি চকুৰ আগত বা ক’ৰবাত হ’লেও দুটা বা চাৰিটা শালিকা দেখিলে ওঠৰ ওপৰত বিশেষ সুখী ভংগীমাত যিটো চুমা বতাহত এৰি দিয়া হয় , নিশ্চয় অতীতৰ সেই ছৱিখন প্ৰতিজনী ছোৱালী বা ছোৱালীকাল এৰি সাংসাৰিক মায়াত বন্দী বহুগৰাকী নাৰীৰ মনত সজীৱ হৈ আছে বা স্মৃতি হৈ কেতিয়াবা আমনি কৰে । ” আজি তোৰ যে মন বেয়া কি হ’ল ?” ইজনীয়ে সিজনীক সোধো ,লাগিলে ঘৰত বা জীৱনত সুখে চপচপাই থাকক

ধনঞ্জয়, কুলদীপ আৰু ৰূপক নলে গলে বন্ধু। য’লৈ যাই একেলগে যায়, একেলগে খায়। পাচঁ বছৰমানৰ আগৰকথা। গাত কথা নলগা বয়স। ৰূপকৰ বায়েক মানে বৰদেউতাকৰ জীয়েকৰ বিয়া ঠিক হ’ল। বৰদেউতাকৰ আকৌ ল’ৰা সন্তান নাই। সেয়ে ঘৰৰ সকলোয়ে ৰূপকক এবাৰ বায়েকৰ হ’বলগীয়া ঘৰখন চাই আহিবলৈ ক’লে। এসপ্তাহ পাৰ হ’ল, দুসপ্তাহত ভৰি দিলে। ৰূপকে সময় উলিয়াব পৰা নাই। এদিন মুকুট শৰ্মা চাৰিআালিত বহি তিনিও বন্ধুয়ে কিবা কিবি গম্ভীৰ আলোচনা কৰি আছিল। তেতিয়া গাৰ্লছ কলেজৰ ছোৱালীয়ে আগবেলা পৰীক্ষা দি আহি মুকুট শৰ্মা চাৰিআালিত ৰৈ

জয়-বীৰুক কোনে চিনি নাপায় ! প্ৰতিজন ভাৰতীয়ই জানে । শ্বোলে চিনেমাৰ সেই অমিতাভ বচ্চন আৰু ধৰ্মেন্দ্ৰৰ যুতিটোৱে চিনেমাখন চোৱা প্ৰতিজনৰে মনত সাঁচ বহুৱাই থৈ গৈছে । পিছে মই আন দুজন জয়-বীৰুৰ কথাহে ক’বলৈ ওলাইছোঁ । এই দুজন জয়-বীৰু ৰিল লাইফৰ নহয় , আমাৰ অঞ্চলৰে ৰিয়েল লাইফৰ । দুজন বা ততোধিক ব্যক্তিৰ মাজত বন্ধুত্ব কেতিয়া গঢ়ি উঠে ? ‘One heart in two bodies’ সূত্ৰ অনুসৰি যেতিয়া মনবোৰ একে হয় তেতিয়াই দুই বা ততোধিক ব্যক্তিৰ মাজত বন্ধুত্ব সম্ভৱ হ’ব পাৰে । মনে

জীৱনত ঘটা কিছুমান ঘটনা পাহৰো বুলিও পাহৰিব নোৱাৰি। সেইবোৰ য’তেই মনত পৰে ত’তেই স্বতঃস্ফুৰ্ত হাঁহি এটি ওঁঠেৰে বাগৰি যায়। তেতিয়া মই হাইস্কুলৰ ওপৰৰ শ্ৰেণীত আৰু সৰু বাইদেউ কলেজত। আমাৰ ঘৰৰ পৰা নগাওঁ টাউনখনলৈ প্ৰায় পঁচিশ কিলোমিটাৰ দূৰ। নিজৰ গাড়ী নিনিলে লাইন বাছ নহ’লে ‘ফ’ৰ জিৰ’ চেভেন’ বা ‘চেভেন জিৰো নাইন’ আদি ব্যক্তিগত বাছবোৰত অহা-যোৱা কৰিব লাগে। আমাৰ ঘৰৰ সন্মুখতে উঠিব পাৰি, নামিবও পাৰি ঘূৰি আহি। এবাৰ মই আৰু বাইদেউ দেউতাৰ সৈতে পুৱাই বাছতে টাউনলৈ কোনোবা সম্পৰ্কীয় মানুহৰ বিয়া খাবলৈ গ’লোঁ।

ডিচেম্বৰ মাহৰ কথা। ঠাণ্ডা দিন নিদ্ৰাদেৱী আহোতে পলম কৰে। কিয় নাজানো। ট্ৰেফিকত ফচি থাকে নে বিশৃংখল ৰুমটোত সোমাবলৈ বেয়া পায় নাজানো কিন্তু পিছদিনা পুৱা সেই বিশৃংখল বিছনাখনৰ কি প্ৰেমত তেওঁ পৰে নাজানো, এলাৰ্মটোৱে বা মই যিমানে খেদি পঠিয়াও ব্লেংকেটখন এৰি যাবই নোখোজে। ফলস্বৰূপে মোৰ অফিচলৈ যোৱা পলম হয়। ন-বজাতে অফিচ, গৈ পাওঁতে বাৰ বাজি যায়। ডিচেম্বৰ মাহ, অফিচত কামো নাই, মেনেজাৰো অফিচৰ এটা কামত আমেৰিকাত গৈ আছেগৈ। সেই সুবিধাটো খাৰখোৱাই ভালকেই লৈ আছো।এক বজাতহে গৈ অফিচ সোমাইছো। সিদিনা এজন চিনিয়ৰে

আগৰ খণ্ডত মাহ-হালধিৰে নোৱাই-ধুৱাই মণি, কুন্তলৰ কইনা হ’ল। সকলো নিয়ম নীতিৰে বিয়া হৈ আহি মণিয়ে কুন্তলৰ পদূলি গচকিলেহি। কুন্তলৰ ঘৰৰ সকলোৱে মৰম-সাদৰে মণিক আদৰি ল’লে। মণিয়েও কুন্তলৰ ঘৰখনক অতি সোনকালে নিজৰ কৰি ল’লে। লগতে সৰু-সুৰা দায়িত্ব কিছুমান লাহে লাহে মূৰ পাতি লৈ সাংসাৰিক জীৱনত আগবাঢ়ি গ’ল। পঞ্চদশ খণ্ড চাওঁতে চাওঁতে বিয়াৰ এমাহ পাৰ হৈ গ’ল। মাঘ মাহ সোমাবৰে হ’ল। অতিমাত্ৰা ঠাণ্ডা পৰিছে এইকেইদিন। দিনত ঘৰত কাম ওলায়। দুই এটা মৰণা মাৰিয়েই আছে। বিয়া বুলি বহুত কাম-বন পিছ পৰি গ’ল। আজিৰ

ভোলটোকে ভূল বুলি নকৰিবি ভুল। গোল-আকাৰ পৃথিৱীক নুবুলিবি গুল।। মাছৰ জোলত নাই এককৰ জুল। কন্দলীৰ টোলত বাৰু আছিলেনে টুল।। বাঁহৰ আগত সাজে বগলীয়ে বাহ। কাঁহৰ বাতিত টেঙা খালে হ’ব কাহ।। হাতীয়ে ভাঙিলে হেৰ’ ভকতৰ হাটী। মাটিৰ মালিক কোন আনগৈচোন মাতি।। বহি বহি পঢ়ি থাক বিজ্ঞানৰ বহী। ৰাতিপুৱা বাহি গাতে নবজাবি বাঁহী।। ভোট জলকীয়া দেখি ভূতে কৰে ভয়। চোক থকা দাখন চুকত কোনে থয়।। ক’লা হ’লেই কলা নহয় মনত ৰাখিবি।। অসমীয়া বানানৰ শ্ৰাদ্ধ নকৰিবি।। ☆★☆★☆

হৰেনৰ দোকানৰ আগত চুচুক চামাক কৰি থকা ইকুক দেখি ৰাজুৱে বোলে, “তহঁতৰ ঘৰত মতা বুলিবলৈ তয়েই আছ,ৰাসত গোপী ওলাবিনে নাই?” ইকুৱে বোলে, “তহঁতক এইবাৰ ৰাসৰ দায়িত্ব দিয়েই ভুল কৰিলো বুজিছ৷ হেৰৌ মই বাৰু গোপী ওলাম কিন্ত গেৰেলা কুমুদ, জীৱন খুড়া আৰু চন্দ্ৰেশ্বৰ দাইটিহঁতৰ কথা ভাৱচোন, গোপী ওলালে কেনেকুৱা লাগিব?” বেচেৰা কুমুদে যোৱা তিনিদিন ধৰি তাৰ চাইজৰ ব্লাউজ বিছাৰি ফুৰি নাপাই শেষত আজি দুই মিটাৰ কাপোৰ আনি দৰ্জিক চিলাব দিছে৷ ৰাজুৱে বোলে, “কুমুদদাক আমি পুতনাৰ ভাও দিছিলো নহয়, নিজেহে নল’লে। বোলে

অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ উত্তৰণত “জোনাকী যুগ’’ৰ অৱদান আছিল কল্পনাতীতভাৱে অপৰিসীম৷ এই যুগতেই আৰম্ভ হোৱা বিভিন্ন ধৰণৰ সাহিত্যৰ শাখাই অসমীয়া ভাষালৈ প্ৰভুত অৰিহনা যোগাইছিল৷ ’চনেট’কে ধৰি “আধুনিক কবিতা’’ বোৰৰ ৰচনা এই সময়তেই আৰম্ভ হ’ব ধৰে৷ গদ্য সাহিত্যৰ বিকাশ, আধুনিক বুৰঞ্জী, প্ৰবন্ধকে ধৰি বিভিন্ন ঠাইত অসংৰক্ষিত অৱস্থাত থকা লোকসাহিত্য বা সাঁচিপতিয়া পুথিবোৰকো সংৰক্ষণ আৰু সংকলন কৰাৰ ব্যৱস্থাও তেতিয়াই আৰম্ভ হৈছিল৷ ’জোনাকী যুগ’তেই অসমীয়া সাহিত্যলৈ প্ৰকৃত হাস্যৰসাত্মক সাহিত্যৰো প্ৰৱেশ ঘটে৷ পৌৰাণিক ধৰ্মীয় বা আখ্যান সাহিত্যত দুই এক চৰিত্ৰৰ জৰিয়তে হাস্যৰসৰ অৱতাৰণা কৰিবলৈ প্ৰয়াস

বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কেম্পাচত বৰুৱাৰ কেন্টিন, জিডিবি চাৰৰ লগত হ’ল কেনেবাকৈ ডলফিন। ৰিফ্ৰেছাৰ কৰ্চ চেকেণ্ডটোৰ খানাৰ ঠিকা ল’লে, লগে লগে বৰুৱাবাপুৱে পাৰ্টিচিপেন্টক লম্ভিলে। খানাৰ চাবা কি মেনু, কথাৰ কি মেৰ পাক! মোছ পকাই বৰুৱাবাপুৱে বজাই ঢোল_ঢাক! “ৰুটী খাব, নে পুৰি খাব, নে খাব চেঁচা দহী”, ৱেটাৰ বয়ক কথা ক’ব ভীষণ ভেকাহি মাৰি। পিছে,উৰহী গছৰ ওৰ পাবা যদি ভিতৰলৈ যোৱা, বস্তুৰ অভাৱত বয় বিলাকৰ চকু কন্দনামূৱা। চাপ্লাইৰ নামত আলু,পিয়াঁজ আৰু সস্তীয়া দালি, মেনুৰ বাবে নানে একো,বজাৰৰ পাচলি। কাঁহী কিনাৰত ভাজি লাগে,নিদিয়ে একো ভাজি,