(দ্বিতীয় খণ্ড) ফাংচন অনুষ্ঠিত হ’বলগীয়া জেগাখিনি চাফ-চিকুণ কৰি ৰখাৰ বাহিৰে মোৰ বিশেষ কৰিবলগীয়া কাম নাছিল৷ এসপ্তাহ পিচত গন্ত বৰুৱাই দুই ট্ৰাক বাহৰ লগতে মূল ষ্টেজৰ বাবে এলুমিনিয়ামৰ ষ্ট্ৰাকচাৰেল আইটেম পেলালেই৷ গন্ত বৰুৱা ষ্ট্ৰাকচাৰেল ইঞ্জিনিয়েৰিংৰ এক্সপাৰ্ট মানুহ৷ চাওঁতে চাওঁতে দুই তিনি দিনত বিশাল ষ্টেজ আৰু পেণ্ডেলে আকৃতি ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ পুলিচৰ মানুহে জেগাডোখৰ পিয়াপি দি ফুৰিবলৈ ধৰিলে৷ গ্ৰুপৰ প্ৰায়ভাগ মানুহে মোৰ ঘৰলৈ অহা যোৱা কৰাত লাগিল৷ ডাঙৰ ডাঙৰ গাড়ীবোৰ লৈ লৈ অহা যোৱা সঘনাই হ’বলৈ ধৰিলে৷ সেইকেইদিন আমাৰ এওঁ মানুহক চাহ-তামোল

১/ অনুৰূপ মহন্ত: ফটহুকাই, যদি টকা পইচা গছত লাগিলেহেঁতেন, তেন্তে সেই পইচাৰ পুলিৰ মূল্য বাৰু কি আৰু কিমান পৰিমাণৰ হ’লহেঁতেন? উত্তৰ: গছত লাগিলে পইচাৰ মূল্যই নাথাকিলহেঁতেন, পুলিবোৰ ফ্ৰীতে গহৰা গজি থাকিলেহেঁতেন ৰাষ্টাৰ কাষত। স্বচ্ছ ভাৰত অভিযানৰ সময়ত টকা চাফ কৰিব লাগিলেহেঁতেন। ২/ খনিন্দ্ৰ ভূষণ মহন্ত: ফটহুকাই, মানুহৰ আৰু এটা নাক থাকিলে কি কি সুবিধা, অসুবিধা হ’লহেঁতেন? উত্তৰ: আগফালে থাকিলে চলি গ’লহেঁতেন, পিচে কেনেবাকৈ আনটো নাক পিছফালে লগাই দিয়াহেঁতেন বৰ অসুবিধা হ’লহেঁতেন। কিমান আৰু নিজৰ থুৰথুৰীয়া প্ৰাণঘটকৰ গোন্ধ লৈ থাকিব? ৩/

এদিন হঠাৎ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ঘোষণা কৰিলে যিমান ঘোচখোৰ লোক আছে সকলোকে ৰাজহুৱাকৈ বিজুলী বাতিৰ খুটাত ফাঁচি দিয়া হ’ব। পিছদিনা পুৱা সাধাৰণ ৰাইজ বিজুলীৰ খুটাৰ তলত জমা হ’ল। খুটাবোৰত তিলক লগালে, পূজা কৰিলে, খুটাবোৰৰ আৰতি কৰিলে। মুঠতে খুটাবোৰ মানুহৰ কাৰণে দুৰ্নীতি নাশ কৰা ভগৱান যেন হ’ল। পুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈ মানুহে অপেক্ষা কৰি থাকিল দুৰ্নীতিখোৰ সকলক এই ফাঁচি দিব, এই ফাঁচি দিব, কিন্তু কাকো ফাঁচি দিয়া নহ’ল। ৰাগে খঙে মানুহবোৰে প্ৰতিবাদী সমদল লৈ মন্ত্ৰীৰ ওচৰলৈ গ’ল আৰু ক’লে, “আপুনিতো কৈছিল যে ঘোচখোৰ সকলোকে

মানুহে কিছুমান কথা বা ঘটনা কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰে৷ মোৰ জীৱনৰ তেনেকুৱা এটা স্মৃতিকে আজি শব্দৰ ৰূপ দিবলৈ ওলাইছোঁ৷ মই তেতিয়া উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম বৰ্ষৰ ছাত্ৰ৷ কলেজলৈ প্ৰথম গৈছোঁ, ৰামধেনুৰ সাতটা ৰং সোতৰটা যেন অনুভৱ কৰিবলৈ লৈছোঁ৷ কিয়নো ক্লাছ ফাইভৰপৰা মেট্ৰিকলৈকে ল’ৰাৰ স্কুলত বিধৱাৰ দৰে বগা চাৰ্ট পেণ্ট পিন্ধি ল’ৰাৰ মাজতে কটালো৷ ছোৱালী বুলিবলৈ স্কুললৈ আহোঁতে যাওঁতে দেখা গাৰ্লচৰ ছোৱালীকেইজনী, তাকো আমাৰ দিনৰ ছোৱালীবোৰৰ কি গপ আছিল নাজানো, ভালদৰে নাচায়েই। (অৱশ্যে আমি স্কুললৈ একেলগে চাইকেল মাৰি যোৱাকেইটা কোনো ফালেদি তেতিয়া কাৰোবাৰ

“জীৱন জীৱন বৰ অনুপম” এসময়ত এঘৰ মানুহৰ পিছফালৰ বাৰীখনতে থকা গছ এডালৰ ওপৰত এটা কাউৰীয়ে খুব সুখৰে বাস কৰি আছিল। নিজৰ ইচ্ছামতে ঘূৰি-ফুৰি থাকে আৰু মন গ’লেই যেনিবা ৰমলিয়াই মানুহ ঘৰলৈ আলহি অহাৰ বতৰা দিয়ে। তেনেকৈয়ে তাৰ দিন যায় ৰাতি আহে। এদিন হ’ল কি মানুহঘৰৰ গিৰিহঁতে তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ এটা সুন্দৰ ধুনীয়া বগা ৰঙৰ ৰাজহাঁহ পোহাৰ উদ্দেশ্যে আনি পিছফালৰ পুখুৰীটোতে চৰিবলৈ এৰি দিলে। সেই সময়তে আকৌ কাউৰীয়ে বাহিৰতে দুপৰীয়া আহাৰসাজ গ্ৰহণ কৰি অলপ সময় জিৰাই লওঁ বুলি বাহলৈ উভতি আহোঁতেই বগা

শুৱনি আমাৰ মহানগৰখনি সুউচ্চ অট্টালিকাৰে ভৰা, কংক্ৰিটৰ মাজতে লিখোঁ জীৱনী অসংখ্য মানুহৰে ভৰা। মঞ্চই মঞ্চই শুৱনি গায়কে সুৰীয়া সংগীত গায়, ইয়াৰ বজাৰত বিচাৰিব জানিলে নোপোৱা বস্তুও পায়। শুৱনি আমাৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী বালিত ফেৰি লাগি ধৰে, বহিৰাগতই দলে-বলে আহি বেপাৰ বাণিজ্য কৰে। চালত নবগাই লাও, জিকা, ভোল ভঁৰাল কাৰোৰে নাই, ঘৰৰ ওপৰত ঘৰৰ ঠিকা খালি ঠাই পাবলৈ নাই। খালি যদি আছিলে অকণ ঠাই চৰকাৰী ডাষ্টবিন হৈ পৰিল, দখলী স্বত্ব থাকক বা নাই ম্যাদি পট্টা হৈ উঠিল। বিজুলী বাতিয়ে খেলে লুকা-ভাকু কেৱল

এইটো কোনো গল্প বা কাল্পনিক কাহিনী নহয়৷ মাত্ৰ তিনিদিন আগতে মোৰ লগত হৈ যোৱা সঁচা অভিজ্ঞতা এটাৰ কথাহে লিখিবলৈ ওলাইছোঁ৷ যোৱা ৩০ চেপ্তেম্বৰ তাৰিখে গুৱাহাটীৰ শিল্পগ্ৰামত ফটা-ঢোল গ্ৰুপৰ এখন Get Together অনুষ্ঠিত কৰা হৈছিল৷ অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ পৰা বহুতো সদস্যই আহি যোগদান কৰা এই Meet ত যোৰহাটৰ পৰাও কেইবাখনো গাড়ী ভাড়া কৰি বহু সদস্য আহিছিল৷ তেনে এখন গাড়ীতেই আছিল ফটা-ঢোল গ্ৰুপৰ এডমিন বিজয় মহন্ত৷ ইয়াৰ পিছৰ কথাখিনি এনেকুৱা- সেইদিনা দুপৰীয়া বাৰ মান বজাত শিল্পগ্ৰামত ব্যস্ত থাকোঁতে মোৰ মোবাইললৈ বিজয় মহন্তৰ

(১) : হেল্ল’ ৰিচেপচন! মই মহন্তই ৰুম নাম্বাৰ ৪২০ ৰ পৰা কৈছোঁ। মোৰ মানুহজনীয়ে মোৰ লগত কাজিয়া লাগি খিৰিকীৰে জঁপিয়াই দিম কৈছে। প্লিজ হেল্প। : চৰি ছাৰ আমি এই বিষয়ত সহায় কৰিব নোৱাৰিম। সেয়া আপোনাৰ পাৰচনেল প্ৰব্লেম। : আবে চন ৰুমৰ খিৰিকীখন খোল খোৱা নাই বেং। সেয়া তহঁতৰ মেইটেনেন্স প্ৰবলেম। খং কমাৰ আগতে সোনকালে পথা কাৰোবাক। (২) পাউদাৰ গাখীৰৰ চাহ নাখাওঁ বুলি পেচ পতা দেখি মায়ে ভেকাহি মাৰি ক’লে-“যা গৰুৰ গাখীৰ খীৰাই আনি দে। চাহ বনাই খুৱাম।” কথাটো ইগ’ত লাগি

অৰণ্য। উস্ অৰণ্য। ইয়েই মোক খাব যেন পাইছোঁ। প্ৰচণ্ড খঙত মোবাইলটোলৈ চাই চাই নিজকে নিজে ক’লো। বেমাৰটো বেছি দিনৰ নহয়। সৌ সিদিনাৰ বুলিবও পাৰি। মানে শ্ৰীমতীৰ এইবছৰৰ হৈ যোৱা জন্মদিনৰ পাছৰ পৰা। এওঁ বহুদিনৰপৰা কুটুৰি আছিল এটা ভাল, দামী মোবাইল লাগে বুলি। ফেচবুক, ৱাটচ্ এপ আদি কৰিব পৰাকৈ। মান্ধাতা যুগৰ নকিয়া মোবাইলটোত এইবোৰ কৰিব নোৱাৰি। ময়ো সেয়ে ৰসতে নাম থৈ এইবাৰ জন্মদিনৰ উপহাৰ বুলি এটা এনড্ৰইড মোবাইল লৈ দিলো। কিন্তু কি হ’ব? মোবাইল নহয় মই যেন খাল খান্দি ঘঁৰিয়ালহে চপালো।

চুম্বকে লোহাক টনাৰ দৰে, আচলতে ফোনত থকা ফেচবুক এপটোৱে টানি থাকে মোৰ মনটোক। ব্যস্ততা যিমানেই নহওক ফেচবুকৰ নটিফিকেশ্ব্যনৰ ’ট্ৰিং ট্ৰিং’ শব্দটো শুনাৰ লগে লগে তাক একোলা লৈ ল’বই লাগিব। মানে ফোন নহয় যেন দেহলাওহে। তেনেকৈয়ে এদিন সন্ধিয়া সময়ত ফোনটো কাষতে শুৱাই ময়ো শুই আছোঁ। তেনেতে মেচেঞ্জাৰত মেচেজ অহা শব্দই মোৰ ঘুমটি ভাঙিলে। ফোনটো লৈ চাই দেখোঁ আমাৰ হেড এডমিন হেমন্ত কাকতিদাৰ মেচেজ “ৰিমঝিম, কথা এটা পাতিব লগা আছিল, মানে আমাৰ আলোচনীখনৰ সম্পাদকৰ দায়িত্বৰ কাৰণে…।” বুকুখন চিৰিঙকৈ মাৰিলে মোৰ। ফটা-ঢোল গোটত