কাহিনীটো ২০১০ চনৰ। মই তেতিয়া দশম শ্ৰেণীত পঢ়ি আছিলোঁ। সৰুফুটীয়া আছিলোঁ কাৰণে স্কুলত কোনেও ভালপাওঁ বুলি নক’লে। তাতে হেড ছাৰে আমাৰ ঘৰলৈ সঘনে অহা-যোৱা কৰিয়েই থাকে। কেনেবাকৈ ঘৰত গম পালে পিঠিৰ ছাল চিগিব বুলি নিজেও কুচি-মুচি থাকোঁ। সকলোৱে কেৱল, “তোমাক যে একেবাৰে ভণ্টীয়েই পাতিলোঁ আৰু” বুলিহে কয়। লগৰকেইজনীৰ আকৌ “ল’ৰাবন্ধু” সলনি হৈয়েই থাকে। কেতিয়াবা ভাবোঁ, মইনো বাৰু দেখিবলৈ ইমান বেয়ানে! ঘৰৰ মানুহে টিউশ্যনো একেবাৰে ওচৰতে দিছিল। আমাৰ ঘৰৰ পৰা এটা ঘৰ পাৰ হৈয়ে ছাৰৰ ঘৰ। দূৰৈত টিউশ্যনৰ কৰাৰ কথা কেতিয়াবা

পুৱা পাঁচবজাতে ফোন এটা আহিল। কৰিছে স্থানীয় সাংবাদিক দেৱাদাই। চকামকাকৈ সাৰ পাই ফোনটো ধৰিলোঁ। কিন্তু ফোনত অহা খৱৰটোৱে মোক কঁপাই গ’ল। ভদ্ৰদাক বোলে পুৱতি নিশা পুলিছে এৰেষ্ট কৰিছে। ততাতৈয়াকৈ স্কুটাৰখন উলিয়াই লৈ কিক্ মাৰিলোঁ। তেনেতে দেখিলোঁ দীঘলীয়া পদূলিটোৰে ভদ্ৰদাৰ নবৌ সোমাই আহিছে। নবৌৰ ৰাউচি শুনি ওচৰ চুবুৰীয়াবোৰে হেঁচা মাৰি ধৰিলেহি। সদায় সুহুৰিয়াই সুহুৰিয়াই অহা বাবুৰাম দৰ্জীৰ মুখতো আজি চিনাকি সুহুৰিটো নাই। চামাদ কছায়েতো কৈয়েই পেলালে “হেৰৌ কালি তোৰ ঘৰৰ বাৰান্দাতে সি ল’ৰা দুটাৰ লগত বিচনী মাৰি মাৰি কথাৰ মহলা মাৰি

ঘটনাটো পুৰণি। আমাৰ মোমাইৰ মাজু ছোৱালীৰ বিয়া। দৰা যোৰহাটৰ। মই মাৰ লগতে গৈ বিয়াৰ আগদিনা অৰ্থাৎ জোৰোণৰ দিনাৰপৰাই মোমাইৰ ঘৰত বাহৰ পাতিছোঁগৈ। সম্ভৱ তেতিয়া মই এল পি স্কুলত আছিলোঁ।বিয়া সুকলমে হৈ গ’ল। পূবে ঢলফাট দিওঁতে ছোৱালী উলিয়াই দিলে। সেই সময়ত বিয়া ঘৰত একেবাৰে মিতিৰৰ মানুহখিনিৰ বাদে বাকী মানুহ নাই। বৰযাত্ৰীও প্ৰায় সকলোৱেই ইতিমধ্যে বাচত উঠিছেগৈ। দৰা ছোৱালী একেলগে ওলাই আহিল। আমি পিছে পিছে। ছোৱালীৰ গগন ফলা কান্দোনে আমাৰ মনটো বেজেৰুৱা কৰিলে। বৰযাত্ৰী অহা বাচখন ঘৰৰপৰা অলপমান দূৰৈত ৰাখিছে, কাৰণ মোমাইৰ

শোভণ কাইদেৱে চেনি খেতি মানে কুহিয়াঁৰ খেতি নকৰি যদি তিতা কেৰেলাৰ খেতিত জান-প্ৰাণ দি লাগিল হয় তেতিয়া কিন্তু পৰিৱেশটো ওলোটা হ’লহেঁতেন। আৰু গাঁৱৰ চাৰিআলিটোৰ মূৰত থকা তীৰৰ নম্বৰ বিক্ৰী কৰা ফেঁকুৰ দোকানত ইমানবোৰ গডেৰজ, ইণ্ডিকা, ব্লেক ৰ’জৰ বিক্ৰীয়েই নহ’লহেঁতেন। আপুনি ভাবিছে এই মানুহডালে কি বেবেৰি বাং বলকিছে? নহয়, মই ঠিকেই কৈ আছোঁ। শুনক এতিয়া- মোৰ গাঁৱৰ কাষৰে পথাৰখনৰ সিটো পাৰে অলপ বাম চানেকীয়া তিনি বিঘামান মাটিৰ মেৰ এটা আছিল। শোভণ কাইদেৱে বাঁহৰ জেউৰা কামিৰে বেঢ়া দি লৈ তাতে কুহিঁয়াৰ খেতি

স্কুল ছুটী হোৱাৰ লগে লগে মুকুলে চাইকেলখন লৈ ঘৰলৈ বুলি ওলাই আহিল। আজি সোনকালে ঘৰ গৈ পাবগৈ লাগিব। গাঁৱৰ নামঘৰত আজি ভাওনা আছে।তাতে সি অৰ্জ্জুনৰ ভাৱত অভিনয় কৰিব। ধেমালি নেকি! কিমান কষ্টৰ মূৰকত সি নিজৰ সপোনৰ চৰিত্ৰটোত অভিনয় কৰিবলৈ সুযোগ পাইছে। ভাওনা হোৱাৰ কথা ওলোৱাৰপৰাই সি অৰ্জ্জুনৰ ভাও টোৰ কাৰণে লাগি আছিল। ইফালে গাঁৱৰে বিমানেও সেই ভাওটো বিছাৰিছিল। শেষত যেনিবা মুকুলেই অৰ্জ্জুনৰ ভাওটো পালে। বিমানক নকুলৰ ভাওটো দিয়া হ’ল। ইয়াৰ বাবে অৱশ্যে মুকুলে ভাওনাখনৰ ছেক্ৰেটেৰী দাইটিৰ ঘৰত কেইবাটাও ঘৰত লগা

কিছু কালৰ আগৰ পৰা যমৰাজৰ ম’হটোৰ অৱস্থা কাতিমহীয়া এৰালৰ গৰুৰ দৰে পিঠিৰ হাড় গণিব পৰা হৈছেগৈ। নহ’বনো কিয়, আগতে তাৰ কাম আছিল দেৱলোকৰ মেল মিটিংবোৰলৈ যমৰাজক অনা নিয়া কৰা। পৃথিৱীৰ পৰা আত্মা অনা কামবোৰ য্‌মদূত বোৰেই কৰিছিল। পিচে যেতিয়াৰে পৰা টকা দহটাৰ বাবেও মানুহে মানুহ হত্যা কৰা হ’ল তেতিয়াৰে পৰা পৰ্য্যাপ্ত যমদূতৰ অভাৱত যমৰাজেও আত্মা অনা নিয়া কৰিবলৈ পৃথিৱীলৈ টাকুৰি বাব লগা অৱস্থা আহি পৰিল। ফলত অভাৰটাইম ডিউটি কৰি কৰি ম’হৰো হাড় ওলাল। লগতে পৃথিৱীৰ মানুহৰ চয়তানি বুদ্ধিত বহুতো যমদূতৰে

সেইজন চতুৰ্থ শ্ৰেণীত দহ বছৰমান পঢ়ি থকা দিনৰে কথা- এদিন কিবা এটা গুৰুতৰ অপৰাধত তেওঁক দহটাকৈ বেতৰ কোব প্ৰদান কৰা হৈছিল৷ প্ৰথম পাঁচটা কোব সোঁহাতৰ তলুৱাই সহ্য কৰাৰ পিছত বাওঁহাতৰ তলুৱাখন বাকী কোব কেইটাৰ কাৰণে নিজে নিজে আগবাঢ়ি গ’ল৷ তেনেতে ঘটিল দুৰ্ঘটনাটো৷ তলুৱাৰ সোঁমাজতে এটা ঘূৰণীয়া বগাকৈ দুই ছে:মি: ব্যাসাৰ্ধৰ বৃত্ত এটা৷ মৰণা মাৰি ধান খেৰ তুলি পেলালেও চোতালত মৰণা মৰাৰ চিন বহি যোৱাৰ দৰে হাতৰ তলুৱাখনতো চাদা-চূণৰ মৰণা সঘনাই মাৰি থকাৰ চিনটো ধুনীয়াকৈ বহি তলুৱাৰ শোভাবৰ্ধনত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা

কেউফালে হুলস্থূল৷ কাৰো মাত কোনেও নুশুনা অৱস্থা৷ কোনোটোৱে সেই আহুকলীয়া জৰী গছজোপাৰ ঠেঙনীত বহি, কোনোৱে আকৌ সেই ৰাস্তাৰ দাঁতিৰ ঔজোপাত বহি, কোনোটোৱে কাষৰ এৰাবাৰীখনত আৰু কোনোটোৱে আকৌ নিৰ্জন হাউলিটোত৷ মুঠতে, সকলোৱে নিজৰ বিষয়ে অনৰ্গল বক্তৃতা দি আছে৷ মই কিছু নিলগৰ পৰা শুনিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ৷ পৰা নাই৷ ছাঁ পোহৰৰ মাজেৰে নিশব্দে আগুৱাই গ’লোঁ৷ “আমাৰ দলৰ চৰকাৰ থাকোঁতে মই সকলোকে সমানে চাইছিলোঁ৷ আমাৰ দলৰ কোনোৱে মোৰ ওচৰলৈ আহি সুদাহাতে যাব লগা নহৈছিল৷ মোৰ হাতত আছিল অসীম ক্ষমতা৷ মই কিন্তু ক্ষমতাত অন্ধ হোৱা

প্ৰধান শিক্ষক হৰেন ডেকাই ওচৰৰে গাঁৱৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয় এখনত বহুবছৰ ধৰি শিক্ষকতা কৰি আছে। সেয়েহে গাঁৱখনৰ মানুহবোৰৰ লগত এটা ভাল আন্তৰিক সম্পৰ্ক গঢ়ি উঠাৰ লগতে মানুহবোৰৰ স্বভাৱ-চৰিত্ৰৰ লগত ভালদৰে চিনাকি হৈ পৰিছিল। আজিৰ পৰা দুবছৰমান আগতে সহকাৰী শিক্ষক হিচাপে যোগদান কৰা জীৱনে কিন্তু ইমান ভালদৰে বুজি উঠা নাছিল। মাজে মাজে প্ৰধান শিক্ষকৰ পৰা অঞ্চলটোৰ সম্পৰ্কে তথা বিদ্যালয়লৈ আহ যাহ কৰি থকা মানুহবোৰৰ বিষয়ে কিছু কথা গম পাই আহিছে। জীৱনে বিদ্যালয়ত যোগ দিয়াৰ পৰাই দেখি আহিছে যে বিদ্যালয়ৰ সন্মুখতে মানুহ এঘৰে

আহিন মাহ সোমাল। আহিন মাহ মানে শাৰদীয় বতৰ। আহিন মাহ মানে তলসৰা শেৱালিৰ সুবাস বিলোৱাৰ বতৰ। পদুম পুখুৰী বিলত পদুম ফুলাৰ বতৰ, ভেটফুল ফুলাৰ বতৰ। শাৰদীয় বতৰতেই শাৰদী ৰাণীৰ আগমন। শাৰদী ৰাণীৰ আগমনৰ লগে লগে আগমন হয় পূজা, পূজা আৰু পূজা। দেৱাদিদেৱ গনেশ পূজা আৰু বিশ্ব খনিকৰ বিশ্বকৰ্মা পূজা ইতিমধ্যে পাৰ হৈ গ’ল। আহি আছে দূৰ্গা পূজা, লক্ষী পূজা, কালী পূজা আৰু ছঠ পূজা। পূজা, পূজা, পূজা। পূজা বুলিলেই প্ৰতিজন হিন্দু মানুহৰ উলাহে নধৰে। অসমতো ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহয়। বৰ্তমান সময়ৰ