এয়া সেই সমৰয়ৰ কথা আছিল, যেতিয়া মানুহ আৰু কুকুৰৰ মাজৰ পাৰ্থক্য ক্ৰমে কমি গৈ আছিল৷ কুকুৰৰ সন্মান বাঢ়ি গৈ আছিল আৰু মানুহৰ মৰ্যাদা কমি গৈ আছিল৷ কুকুৰ পোহা কামটো মই আৰম্ভ কৰা নাছিলোঁঁ৷ ককাদেউতাৰ দিনৰ পৰাই মানুহে কুকুৰ পুহি আহিছিল৷ কিন্তু বৰ্তমান কুকুৰ পুহি কিছুমান মানুহে একে ৰাতিতে নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰি লৈছে৷ পদূলি মুখত যেতিয়া কুকুৰে ভোকে, তেতিয়া সমাজত তেওঁৰ সন্মান বাঢ়ি যায়৷ এয়া সেই সময়ৰ কথা আছিল, যেতিয়া মোৰ সন্দেহ হ’বলৈ লৈছিল; মানুহে কুকুৰ পুহিছিল নে কুকুৰে মানুহ পুহিছিল৷

(লেখক পৰিচয়ঃ ফ্ৰান্জ কাফকা আছিল জাৰ্মান ভাষী এগৰাকী ইহুদী গল্পকাৰ আৰু উপন্যাসিক। তেখেতৰ জন্ম হৈছিল চেক ৰিপাব্লিকৰ প্ৰাগ চহৰত ১৮৮৩চনৰ ৩ জুলাই তাৰিখে। পেছাত এগৰাকী উকীল কাফকাই আজৰি সময় কটাবলৈ লিখা মেলা আৰম্ভ কৰে আৰু এগৰাকী বীমা কম্পানীৰ চাকৰিয়ালৰ ব্যস্ততাৰ মাজতো তেখেতে ঢেৰ সুখপাঠ্য গল্প লিখি উলিয়াই। তেখেত বিংশ শতিকাৰ এগৰাকী অন্যতম চিন্তা উদ্ৰেক কাৰী লিখক। অতিবাস্তৱ আৰু অবাস্তৱ দুয়োটা শৈলীৰে লিখা কাফকাৰ লিখনীয়ে পাঠকৰ মন মগজু আলোড়িত কৰি তোলে। ১৯২৪ চনৰ ৩জুন তাৰিখে অস্ট্ৰিয়াৰ কিয়েৰলিং চহৰত যক্ষ্মা ৰোগত আক্ৰান্ত

দৰা ঘৰৰ মানুহ: ভন্টি কিবা সুধিব লগা আছে যদি সুধি লোৱা,লাজ কৰিব নালাগে?? ছোৱালী: আপোনালোকে চাহৰ লগত দিয়া ছিঙৰা নাখালে দেখোন, মই খাই দিওঁ নে?? ☆★☆★☆

বাছষ্টেণ্ডত থিয় দিয়েই দেখা পালোঁ লীনাক। তাইক চিনোতে মোৰ এক মুহুৰ্তও পলম নহল। হয়, সেইজনী লীনাই হয়। নীলা জিন্স এটাৰ ওপৰত হালধীয়া চোলা এটা পিন্ধিছে।, চকুত ছানগ্লাছ। সৰু দোকান এখনত কিবা-কিবি কিনাত ব্যস্ত তাই। মাত এষাৰৰ বাবে এখোজ আগবঢ়াই তত্‍মুহুৰ্ততে দুখোজ পিছুৱাই আহিলোঁ। কিমান বছৰৰ মূৰত দেখিছো তাইক ? হিচাপ এটা কৰিলোঁ; পূৰা পোন্ধৰ বছৰ। চিনি বা পাবনে নাই মোক! পাব, নাপাব কিয়! কাগজৰ টুকুৰা এটাত ‘ভাল লাগে তোমাক’ বুলি লিখি দিয়া মানুহজনকে যদি পাহৰি যায়, জীৱনটোত আৰু মনত ৰাখিব

এক কথাত,নিজৰ বুলিবলৈ অহংকাৰ কৰিব পৰা গুণ হ’লে মোৰ এটা বুলিবলৈয়ো নাই। ..পিছে আন বহুতৰে কিন্তু সেই গুণবোৰ হ’লে থাকে ৷ সেইটো একেবাৰে সঁচা। কিন্তু থাকিল বুলিয়ে নিজে নিজে তাৰ শলাগ লৈ থাকিলে ভাল নেলাগে আৰু শুনি। ..এইযে মানে কিছুমানে নিজে নিজৰ গুণমখাক গায় বাই থাকে— যে তেওঁ নিজে এজন বৰ শুদ্ধ চিন্তা ধাৰাৰ ব্যক্তি, এজন জ্ঞানী, তেওঁ খুব অমায়িক সহজ সৰল, তেওঁ লক্ষী, খুব সাহসী লগতে তেওঁ জীৱনত বহু বহু সুখীও…ইত্যাদি ইত্যাদি। ইংৰাজীত এটচেটেৰা বুলিও কয়। কাৰণ, লিখি থাকিলেতো

:ছাৰ, অভিজিত কলিতাৰ ট্ৰান্সফাৰৰ কেচটো চেটল হৈ গ’ল৷ ফাইলটো কমিছনাৰলৈ পঠাই দিছিলোঁ, আপোনাৰ কথাটো কৈ দিলোঁ। তেওঁ একো নমতাকৈ চহী কৰি দি পঠিয়াইছে৷ কলিতা মানুহজন অলপ জেং আছে, সেইকাৰণে বেছি খোজা নাই ছাৰ, তিনি চাৰি কিবা এটা দিব কৈছোঁ, কালি লৈ আহিব৷ আজি “ফিফটি” এটা এডভান্স দি গৈছে৷ অৰ্ডাৰটো দি পঠিয়াম বাকী বস্তুটো পালে৷ ৰাখোঁ ছাৰ, গুড নাইট! এই মিনিষ্টাৰবোৰৰপৰা উপায় নাই বুজিছে, একো কাম নাই খালি ফোন কৰি কৰি মাথাটো বেয়া কৰি দিয়ে৷ অ’ ধেত তেৰি! শুনক, আজি মনটো

১৯৮৭ চনৰ কথা। এতিয়াৰ দৰে সেই সময়ত আমাৰ গাঁওখন উন্নত নাছিল। গাড়ী-মটৰ তেনেকৈ নচলিছিল। গাঁৱতো ওচৰৰ খুৰা এজনৰ ঘৰতহে গাড়ী আছিল। দুখন ট্ৰাক আৰু এখন এম্বেচেদৰ। তাৰিখটো মনত নাই। সেইদিনা কলিয়া ভোমোৰা দলং উন্মোচিত হৈছিল। খুৰাই ওচৰৰ ল’ৰা ছোৱালী বোৰক কলে, -দলং চাবলৈ কোন যাৱ ওলাবিহঁত, মই ট্ৰাকখন লৈ যাম। আমাৰ গা সাতখন, আঠখন হ’ল। ট্ৰাকৰ পাছত উঠি ডাঙৰ সৰু সকলো ল’ৰা ছোৱালী ওলালোঁ। খুৰাৰ ট্ৰাকে আমাক নি চুলুঙ চাৰিআলিত নমাই দিলেগৈ। ল’ৰাখিনিয়ে আকৌ ট্ৰাকত উঠি দলঙৰ সিটো পাৰ চাবলৈ

ন-কইনা তেতিয়া। মাছে মঙহে দকচি খাই ভাল পালেও সেই কেইদিন বিয়াৰ আগৰে পৰা নিমন্ত্রণ ৰক্ষা কৰি খাই খাই আমনি লাগি গৈছিল৷ তাতে কইনাক নিমন্ত্রণ কৰি খুউৱা বুলিলে আটায়ে ছাপন্ন বিধমান আইটেমৰ যোগাৰ কৰেই। আগবেলা এঘৰত, পিছবেলা আন এঘৰত। ‘আৰু নোৱাৰিছো খাবলৈ’ বুলিলেও মৰমৰ অত্যাচাৰ বাঢ়িহে যায়। এতিয়া মনত পৰিলে সেইবোৰ আকৌ খাওঁ-খাওঁ লাগে। কিন্তু চান্সবোৰ এবাৰেই আহে তাকো একেলগে। ঘোৰ বিড়ম্বনা !! তেনে এটা দিনতে গৃহস্থৰ লগত ভাত খাবলৈ গৈছোঁ এওঁলোকৰ ফালৰ মিতিৰ এঘৰত। দুৰ সমন্ধীয় বায়েক ভিনিহিয়েকে বৰ আথে-বেথে

মই বিয়া খাই ভাল পোৱা মানুহ৷ বিয়াৰ চিজনত ভালে কেইখন নিমন্ত্ৰণো থাকে৷ যোৱা বছৰৰ কথা, এনে সময়তে বিয়া এখনলৈ নিমন্ত্ৰণ আহিল, দেউতাহঁতৰ চিনাকী৷ বিয়াৰ চিঠিখনেই ৰাধা কৃষ্ণৰ 3D ফটো থকা, একেবাৰে ঘৰত কেলেণ্ডাৰ কৰি ৰখাব পৰা চিঠি৷ এখন চিঠিৰেই দাম চাগৈ পঞ্চাশ টকা মান হ’ব৷ বিবাহ বাহৰো দামী, জাকিয়াচ পেলেচ৷ দামী চিঠি, দামী বিবাহ বাহৰ, গম পালোঁ খানা যথেষ্ঠ ভাল হ’ব, এইখন বিয়া কোনোমতেই এৰিব নোৱাৰি, কেলেণ্ডাৰত তাৰিখটো চিন দি থ’লোঁ একেবাৰে৷ বিয়াৰ দিনাখন নিজৰ আটাইতকৈ ভাল ড্ৰেচ যোৰ পিন্ধি

আৰম্ভণি- “আমাৰ” আৰু “এওঁ “, দুটি শব্দ মিলি এটা এনেকুৱা শব্দ সৃষ্টি কৰে যিটি উভয় লিংগ বাচক”আমাৰ এওঁ। ” মহিলাই ক’লে জানিব স্বামীৰ কথা কৈছে আৰু পুৰুষে ক’লে জানিব পত্নীৰ কথা কৈছে। উৎপত্তি: আমাৰ এওঁ শব্দৰ উৎপত্তি সন্দৰ্ভত যথেষ্ট মতবাদ আছে। দৰাচলতে আগৰ দিনত নিজৰ স্বামীৰ নাম ল’ব নোৱাৰিছিল,পত্নীৰ নামো ল’ব নোৱাৰিছিল বিভিন্ন সমস্যাৰ বাবে। তেতিয়াই আমাৰ এওঁৰ জন্ম হ’ল। আমাৰ এওঁৰ সমাৰ্থক হিচাপে ইহঁতৰ বাপেক/মাক,বৰপোনাৰ বাপেক/মাক,আমাৰ সিজন, আমাৰ গৰাকী আৰু বৰ্তমান মোৰ মিষ্টাৰ,মোৰ মিছেছ আদি শব্দ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।