মেকুৰী – ঈশান জ্যোতি বৰা

বৰ অদ্ভুত ঘটনা এটা হৈ আছে বুইছে! বিশ্বাস কৰে নে নকৰে নাজানো৷ আমাৰফালে ‘কাপোৰ ফলা ভূত’ এটা ওলাইছে৷ বিশেষ সূত্ৰই জনোৱা মতে, তাৰ পেটটো বোলে পিছফাললৈ ফুলা, সাক্ষাৎ ৰঙালাওটোৰ লেখীয়া গোল৷ অৱশ্যে সেইবুলিয়েই খোজকঢ়াত অসুবিধা হোৱা নাই৷ আনুমানিক উচ্চতা দহ ফুট৷ পিচে মানুহৰ ঘৰত সোমাওঁতে উচ্চতাটো অট’মেটিকেলি কমি যায়৷ কি টনিক খাইছে, জনা নাযায়৷ সিপিনে দুজনমান অত্যুৎসাহীয়ে গৈ ওজনো জুখি আহিছে৷ মোটামুটি তিনিশ কেজি৷ এশ শতাংশ বিশুদ্ধ কটনৰ কাপোৰ খাবলৈ পাইছেতো! এজনে আহি আকৌ ক’লে বোলে- আগদাঁতকেইটা হীৰাৰ দৰে৷ জিক্‌মিকাই থকা৷ তথ্যটো শুনি দুটামান ‘প্ৰাক্তন চোৰ’ৰ জিভাৰ পানী পৰিলেই! “দাঁতকেইটা খুলি নি ক’ৰবাত বেচিব পৰাহেঁতেন!” এৰা-হাজাৰ হ’লেও মানুহহে, হীৰা বুলি ক’লে লোভতো লাগিবই৷ অন্যহাতে দুজনমান ‘ইতিহাসবিদ’-এ ভূতটোৰ জন্ম-ৰহস্য, যৌৱনকালৰ পীৰিতি, প্ৰেমিকাৰ লগত সংঘাত, তাৰপিছত বিচ্ছেদ আদিকে ধৰি ন-ন বৈচিত্ৰ্যপূৰ্ণ কথা পোহৰলৈ আনিছে৷ কথাবোৰ জানি ল’ৰা-ছোৱালীমখাই বৰ আনন্দ পাইছে৷ এইবোৰ জানো কম জ্ঞান! গতিকে সিহঁতে সেইবোৰ তথ্য-জ্ঞান মগজুত যিমান পাৰে ঠেলি-হেঁচি সুমুৱাই গৈছে৷ কেতিয়াবা ভূতৰ ৰচনা লিখিবলৈ আহিলে ধাৰাষাৰ লিখি যাব পাৰিব৷ নম্বৰো পাব সৰহ৷ বিস্ময়কৰ এই ভূতটোৰ নামকৰণত বিশেষ ভূমিকা ল’লে আমাৰ সৰ্বেশ্বৰ চলিহাই৷ মানুহজন এনেধৰণৰ সামাজিক কামত বৰ আগ্ৰহী৷ তাতে নামকৰণ কৰাটো তেওঁৰ বোলে পুৰণা হবি৷ গতিকে দায়িত্বভাগ ল’বলৈ পাই তেওঁ বৰ গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছে৷ নিগনিৰ দৰে ভূতে কাপোৰ চিৰাচিৰ কৰি যোৱা দেখি চলিহাই ভূতৰ নামটো ৰাখিলে ‘কাপোৰ ফলা ভূত’৷ ৰাইজে একেমুখে শলাগিলে দেহি! হয়, নাম এটা লাগে৷ নহ’লে ভূতৰ দীঘলীয়া বৰ্ণনা দি থাকোঁতেই ভূত আহি জেগা পাবহি আৰু ঠাইতে কাপোৰ-কানি কুটি নাঙঠ কৰি পেলাব৷ সেই বিপৰ্যয় হ’বলৈ নিদি চলিহাই যেনিবা মানুহমখাক উদ্ধাৰ কৰিলে৷ এতিয়া তেৰাৰ কৃপাত ‘নামেই যাৰ পৰিচয়’ হোৱাদি হ’ল৷

আগতেও কৈছোঁ, এতিয়াও কওঁ, এই ভূতটোৱে মানুহ নথকাৰ সুযোগ লৈ কাপোৰ-কানি ফালি খাস্তাং কৰে আৰু কোনোবা ধুবুৰীত অদৃশ্য হয়৷ পিন্ধা কাপোৰৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গামোচা, টাৱেল, ৰুমাল, ফটাকানি সকলোতে আঁচোৰৰ দাগ৷ বিশুদ্ধ কটনৰ কাপোৰ তাৰ ফেভাৰিট৷ ছিল্কৰ কাপোৰ বৰ এটা ভাল নাপায়৷

যি কি নহওক; সৌ-সিদিনালৈকে প্ৰাণ-প্ৰাচুৰ্যৰে ভৰি থকা চুবুৰীটোত এতিয়া মুঠতে আতংকময় পৰিৱেশ৷ ল’ৰাৰ পৰা বুঢ়ালৈকে সকলোৰে মুখত ভয় আৰু আশংকাৰ চিন স্পষ্ট৷ ফুট গধূলিতে ভাত-পানী খাই ৰাইজ বিচনাত পৰিছে৷ কালি বৈদ্যুতিন মাধ্যমৰ ল’ৰা দুটামান আহি ভূতৰ ৰহস্য ভেদ ভাঙিবৰ চেষ্টা চলালে৷ পাছত ভূতৰ ‘ভ’টোৰে সম্ভেদ উলিয়াব নোৱাৰি বিফল মনোৰথ হৈ ঘৰমুৱা হ’ল৷ “বাদ দে, এইবোৰ আৰু কোনে ইমান মাথা মাৰি থাকে!” সন্ধ্যা এই একেটা ঘটনাৰ সন্দৰ্ভত নিউজ চেনেলৰ ষ্টুডিঅ’ত ‘হাই-ভলটেজ্’ মেল এখন বহিল৷ আলোচকসকলে ঘটনাটোক অন্ধবিশ্বাসৰ নাম দিলে আৰু কুসংস্কাৰত নিমজ্জিত হৈ থকা ৰাইজক ঠিকমতে, হেঁপাহ পলুৱাই তিৰষ্কাৰ আৰু গালিবৰ্ষণ কৰিলে৷ সেইবোৰ কৰি-মেলি অঁতাই তেওঁলোকে উদৰ পূৰাই চাহ-জলপান খালে আৰু ঘৰাঘৰি গ’ল৷ “হয়হে, এইবোৰনো আৰু কিবা কথা হ’লনে! যতচব আনকালচাৰ্ড, আনচিভিলাইজড্ গাঁৱলীয়া মানুহ!”

এতিয়া আমাৰ পাল৷ মানে গাঁৱৰ ডেকাহঁতৰ পাল৷ টিভিত বাতৰিটো ওলোৱাৰ পিছদিনাৰ আবেলি আমি ডেকামখা পুথিভঁৰাল প্ৰাঙ্গণত লগ হ’লোঁ৷ ভূতৰ বিষয়ে আমি ল’ৰাজাক মিলি ভাৱ-বিনিময় কৰাত লাগিলোঁ৷ ঘটনাটোত অলৌকিক শক্তিৰ পৰশ আছে বুলি লগৰ বহুতেই আত্মবিশ্বাসেৰে ক’লে৷ পিচে মই আৰু মোৰ বন্ধু প্ৰশান্ত নাচোৰবান্দা৷ “কি ভুত, কেইছা ভূত! থৈ দেহঁত অ’৷ হজম নোহোৱা কথা কিছুমান কৈ নাথাকিবি৷” এটা কথা সঁচা যে, আমাৰো অলপ-অচৰপ ভয় লাগিছিল৷ পিচে মুখত তাৰ দাগ পৰিবলৈ নিদিলোঁ৷ জানোচা, বিজ্ঞানৰ ছাত্ৰ হৈয়ো এইবোৰ ভিত্তিহীন, যুক্তিহীন কথাত ভুল গৈছ বুলি কোনোবাই উপহাস কৰে৷

: হেৰৌ, মানুহ গৈ দুদিন পিছত মংগল গ্ৰহত ঘৰ-বাৰী সাজিবগৈ আৰু তহঁতে এতিয়াও এইবোৰ ভূতৰ বিষয়ে আলোচনা কৰি আছ?

অলপ উষ্মাৰেই মই কথাষাৰ ক’লোঁ৷ মোৰ কথা শুনি দুটামানে মূৰ তল কৰিলে৷ লাজ পাইছে, পা !

: মোৰ মতে ৰাইজৰ নিদ্ৰা-হৰণ কৰা এই ‘কাপোৰ ফলা’ ভূতটোৰ প্ৰকৃত ৰহস্য উদ্‌‌ঘাটন কৰিব পৰা ব্যক্তি আমাৰ অঞ্চলত এজনেই আছে৷

গৰমত থাকিব নোৱাৰি পিন্ধি থকা চোলাটো খুলি লৈ প্ৰশান্তই ক’লে৷

: কোন অ’? কোন?

: হাজৰিকা ছাৰৰ কথা কৈছ নেকি?

: অ’ ঠিকেই ধৰিছ৷ হাজৰিকা ছাৰ৷

স্থানীয় মহাবিদ্যালয়খনৰ পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ প্ৰবক্তা তথা ‘সূৰ্যোদয় জ্ঞান-বিজ্ঞান সমিতি’ৰ সভাপতি ড৹ বাণীকান্ত হাজৰিকা৷ চহৰৰ বৌদ্ধিক মহলৰ এখন চিনাকি মুখ৷ অন্ধবিশ্বাস-সম্বন্ধীয় আলোচনাবোৰত তেওঁক সঘনে দেখা পোৱা যায়৷ কাকতে-পত্ৰয়ো তেওঁৰ একাধিক বিজ্ঞান-ভিত্তিক প্ৰবন্ধ প্ৰকাশ পাইছে৷ মানুহজনৰ কথা-বাৰ্তা শুনি তেওঁক খুব সাহসী আৰু আত্মবিশ্বাসী যেনেই লাগে৷ অৱশ্যে আজিলৈকে খালী চকুৰে দেখাৰ সৌভাগ্য হোৱা নাই৷

যি কি নহওক; ভূতৰ ৰহস্য ফাদিল কৰিবলৈ অৱশেষত হাজৰিকা ছাৰেই উৎকৃষ্ট বিকল্প বুলি বিবেচিত হ’ল৷ প্ৰস্তাৱত সকলোৱে হয়ভৰ দিলে৷ দুই-এটাই পেংলাইৰ সুৰত “চাবি আকৌ, হাজৰিকা ছাৰক ভূতে পাব” বুলি উপলুঙাসূচক মন্তব্য দিছিল যদিও আমি বৰ এটা কাণ নিদিলোঁ৷

উৎকট গৰমৰ আতিশয্য সহি পিছদিনা আগবেলাতেই আমি গৈ বাণীকান্ত হাজৰিকাৰ পদূলিত উপস্থিত হ’লোঁ৷

যি সময়ত আমি গৈ তেখেতৰ ঘৰৰ চৌহদত প্ৰৱেশ কৰিছিলোঁ সেই সময়ত ড৹ বাণীকান্ত হাজৰিকাই বাৰাণ্ডাৰ একমাত্ৰ চকীখনত বহি কিতাপ এখন পঢ়াত ব্যস্ত আছিল৷

: অ’ তোমালোক পালাহি৷ ঐ বাবু৷ ভিতৰৰপৰা চকী দুখন লৈ আনচোন৷

খোজৰ শব্দ শুনি ছাৰে কিতাপখন সমুখৰ টেবুলখনত থৈ আমালৈ চালে৷

: হয় ছাৰ৷ পালোঁহি৷ কিতাপ পঢ়ি আছিল হ’বলা?

ছাৰক নমস্কাৰ এটা জনাই মই সুধিলোঁ৷

: কালি মানে তোমাৰ সেই সপোনত বৰ বেয়া বস্তু এটা দেখিলোঁহে৷ একেবাৰে নেদেখিবলগীয়া বস্তু বুজিছা৷ তাকেই বোলো এই কিতাপখন মেলি কিবা নিৰাময়ৰ উপায় পাওঁ নেকি….তাকেই চাই আছোঁ..

কথাষাৰ কৈ উঠি ছাৰে অলপতে সামৰি থোৱা কিতাপখন আমাৰ চকুৰ আগত দাঙি ধৰিলে৷ বগাৰঙী বেটুপাতৰ ক’লা আখৰকেইটা খুব সুন্দৰকৈ জিলিকি উঠিল-‘সপোনৰ ফল আৰু নিৰাময় বিচাৰ’৷ কিতাপৰ নামটো পঢ়ি উঠি মই বেঁকা চকুৰে বন্ধুলৈ চালোঁ৷ বন্ধুৰ চকুত আশ্বৰ্য৷ “নাই,নাই৷ ছাৰ অন্ধবিশ্বাসী নহয়! এইবোৰ এনেই টাইম পাছ কৰিবলৈহে পঢ়িছে৷” মই তাক চকুৱে-চকুৱে বুজালোঁ৷

: ছাৰ, আমি বেছি সময় নকৰোঁয়েই নেকি! দিনে-পোহৰে গৈ চাইটটো এবাৰ ভিজিট কৰিব পাৰিলে ভাল হ’ব৷

ভিতৰৰ পৰা বাবু নামৰ ল’ৰাটোৱে চকীদুখন আনি আমাৰ সমুখত থৈ বহিবলৈ অনুৰোধ কৰোঁতেই বন্ধুৰ মুখেৰে বাক্য দুটা ওলাল৷

: যাম ৰ’বাচোন৷ চাহ-তাহ অকণ খাই লোৱা৷ অ’ ৰ’বা এয়া মোৰ ল’ৰা দেই৷ বাবু, দাদাহঁতক নমস্কাৰ দে৷

বাবুৱে আমাক নমস্কাৰ দিলে৷ আমিও প্ৰতি-নমস্কাৰ দিলোঁ৷

: তোমাৰ বগা চোলাটো খুব ধুনীয়া লাগিছে দেই৷

বাবুৰ গালখনত হাত বোলাই বন্ধুৱে প্ৰশংসাৰ সুৰত ক’লে৷

: এইবাৰ ছয়মাহিলী পৰীক্ষাত সি একেবাৰেই কম নম্বৰ পালে নহয় বুজিছা! মই আৰু মাক একেবাৰেই হায়ৰাণ হৈ পৰিলোঁ৷ তাৰপিছত নাজিৰাৰ ভিনদেউজনে কোনোবা আইদেউ এগৰাকীৰ কথা ক’লে৷ আমিও গৈ তেওঁৰ শৰণাপন্ন হ’লোঁ৷ তেখেতেই সাতদিনলৈ এনেকৈ দিনে-ৰাতিয়ে বগা চোলা আৰু বগা পেণ্ট পিন্ধি থাকিবলৈ দিহা দিলে৷ এতিয়া ঔষধে কাম দিলেই ৰক্ষা! বছৰেকীয়া পৰীক্ষাতহে সব ‘দুধ কা দুধ আৰু পানী কা পানী’ হৈ পৰিব৷

কপালৰ ৰেখাকেইদাল কোঁচাই ছাৰে নীলা আকাশখনলৈ এবাৰ চালে৷ আমি চালোঁ বাবুলৈ৷ চুলিকেইডালক বাদ দি গাখীৰবৰণীয়া বাবুক এইমুহূৰ্তত একেবাৰেই পথাৰত ঘূৰি ফুৰা বগলীটোৰ দৰেই লাগিছে৷

: এৰা বুজিছা৷ তোমালোক আৰু আজি ভূত-চূত বিচাৰি যাবই নালাগে দিয়া৷

উধাতু খাই ভিতৰৰ পৰা তেনেতে গুৰুপত্নী ওলাই আহিল৷ দৌৰৰ কোবত আঙুলিৰ পৰা ৰঙা আঙুঠি এটা ওলাই মজিয়াত পৰিল৷ বাইদেউৰ দহোটা আঙুলিত দহোটা আঙুঠি৷ প্ৰত্যেকৰে আকাৰ, প্ৰকাৰ আৰু বৰণ ভিন্ন৷ বাইদেৱে আঙুঠিটো বুটলি হাতৰ তলুৱালৈ নিলে৷

: কিয় হেৰা?

আচৰিত হৈ ছাৰে বাইদেউক সুধিলে৷

: এইমাত্ৰ মোৰ হাতৰ পৰা আইনাখন সৰকি মাটিত পৰিল৷

: হেঃহেঃহেঃ বাইদেৱেও তাৰমানে এইবোৰত বিশ্বাস কৰে!

বন্ধুৰ সশব্দে মৰা হাঁহিত ছাৰে অলপ লাজ পালে হ’বলা৷ বাইদেউৰ হাতদুখন টানি ভিতৰলৈ লৈ গ’ল৷ ভিতৰত গৈ দুয়োজনে কি ফুচফুচীয়া-মেল মাৰিলে, আমাৰ শ্ৰৱণশক্তিয়ে ঢুকি নাপালে৷ সেইসময়তে ছাৰৰ বনকৰা ল’ৰাটোৱে আহি চাহ-বিস্কুট যাঁচি গ’ল৷ আমি আনন্দমনেৰে সেয়া খাবলৈ লাগিলোঁ৷কেইটামান মুহূৰ্তৰ পিছত ছাৰ সাজি-কাছি আমাৰ সমুখলৈ ওলাই আহিল৷

: ব’লা৷ ব’লা৷ আমি আগবাঢ়োঁ৷ সোনকালে পাবগৈ লাগে৷ হেৰা, পেপাৰখন লৈ আহাচোন৷

চোলাৰ হাতদুখন কোঁচাই ছাৰে বাইদেউক চিঞৰ এটা মাৰিলে৷ আমি চকীৰ পৰা উঠি ক্ৰমাৎ পদূলিৰ দিশে অগ্ৰসৰ হ’লোঁ৷

: হ’ৰা তোমালোকৰ ৰাশিকেইটা কি আছিল?

ছাৰে পিছপিনৰ পৰা সুধিলে৷ ছাৰৰ মাত শুনি আমি পিছলৈ ঘূৰি চালোঁ৷ দেখিলোঁ-বাইদেৱে আনি দিয়া কাকতখনৰ দ্বিতীয় পৃষ্ঠাটোত ছাৰে জুপি জুপি কিবা এটা চাই আছে৷

: ছাৰ মোৰ বৃষ আৰু ইয়াৰ মীন৷

: ঠিকেই আছে বুজিছা৷ আটাইকেইজনৰে ‘যাত্ৰা শুভ’য়েই লিখা আছে৷ ব’লা, এতিয়া গৈ থাকোঁ৷ হ’ৰা যাওঁ দিয়া৷

বাইদেউক বিদায় জনাই ছাৰ আমাৰ শাৰীত থিয় দিলেহি৷ পিচে ছাৰৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই দুটামান পদূলি পাৰ হৈছোঁহে, তেতিয়াই ঘটিল নহয় অঘটনটো৷ এঙাৰতকৈও ক’লা তিনিটা অধঃপতনে যোৱা মেকুৰী ৰাস্তাৰ ওপৰেৰে, আমাৰ সমুখেৰে পাৰ হৈ গ’ল৷

: কৃষ্ণ! কৃষ্ণ! দেখিলানে এইবোৰৰ কাণ্ড! হেৰৌ আজিহে বাট কাটিবলৈ পাৰিলি?

কথাষাৰ কৈয়েই ছাৰে ৰাস্তাৰ দাঁতিত থু পেলাবলৈ ধৰিলে৷ ছাৰক দেখি আমিও থুঁ পেলোৱাত লাগিলোঁ৷

: ছাৰ মুখৰ থু শেষ হৈ গৈছে৷ ব’লক এতিয়া যাব পাৰি৷

বন্ধুৰ কথাত অলপ অস্বস্তিৰ উপস্থিতি৷

: ব’লক মানে? ক’লৈ? হৌৰা! মাৰিবলৈ আহিছা? দেখা নাই কেনেকৈ তিনিটাকৈ নোদোকা-নোদোক মেকুৰীয়ে আমাৰ বাট কাটি গ’ল৷ এটা নহয়, দুটা নহয় একেবাৰে তিনিটা৷ এবাৰ সাধাৰণ মেকুৰী বুলি অৱজ্ঞা কৰি যাত্ৰা কৰি বিৰাট কষ্ট খালোঁ৷ আজি আৰু সেই কষ্ট খোৱাত নাই৷

: কিন্তু ছাৰ-মানুহবোৰে বৰ আশাৰ আপোনালৈ ৰৈ আছে৷

: থাকিবলৈ দিয়া ৰৈ৷ তেওঁলোকক ক’বা ছাৰৰ মূৰৰ বিষ৷ আহিব নোৱাৰে৷ বচ৷ কথা শেষ৷ তোমালোক যোৱাগৈ বুজিছা৷ কোন কটা নিধক জ্যোতিষীয়ে এইখন পেপাৰত ৰাশিফল লিখে জানো? আজিয়েই মানুহ মাৰিলেহেতেঁন৷ ৰহ বেটা৷ সম্পাদকলৈ আজিয়েই চিঠি এখন লিখিম৷

জ্যোতিষীজনক উদ্দেশ্যি সংবিধান-বৰ্জিত গালি দুটামান পাৰি পাৰি সেই ঠাই এৰিলে পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ প্ৰবক্তা তথা ‘সূৰ্যোদয় জ্ঞান-বিজ্ঞান সমিতি’ৰ সভাপতি শ্ৰীযুত বাণীকান্ত হাজৰিকাই ৷

: আমিও এই বাটেৰে নাযাওঁ বুজিছ৷

ছাৰ যোৱালৈ চাই থাকি বন্ধুৱে মোক ক’লে৷

: কিয়?

: দেখা নাই৷ মেকুৰীয়ে বাট কাটিলে৷

: ছাৰৰ নিচিনাকৈ তয়ো অন্ধবিশ্বাসী হ’লি নেকি?

তাৰ চকুলৈ চাই সুধিলোঁ৷

: নেপায়, নেপায়৷ ছাৰক অসন্মান কৰিব নেপায়৷ মনে-মনে আহি থাক৷

উত্তৰ দি বন্ধুৱে বিপৰীত দিশে খোজ ল’লে৷

☆★☆★☆