কাঠপুতলাৰ ৰূপকথা (মূল (বাংলা): আনিসুল হক)- ভাবানুবাদ: নীলাক্ষি দেৱী ডেকা
সেই তাহানি দিনৰেই কথা৷ এখন দেশত আছিল এক আজৱ ৰজা৷ তেওঁৰ নাম আছিল কাঠৰজা৷ এই ৰজাজনৰ এক যাদুকৰী শক্তি আছিল৷ তেওঁৰ সোঁহাতৰ তৰ্জনী আঙুলিৰে যি বস্তুকেই চুই দিয়ক লাগে সেই বস্তু নিমিষতে পৰিণত হৈ পৰে কাঠত৷ এদিন ৰজাই নিজ ৰাজসিংহাসন হাতেৰে চুই পৰিণত কৰিলে কাঠত৷ একেদৰেই ৰজাৰ অনিচ্ছাসত্ত্বেও গোটেই ৰাজমহলটোৱেই হৈ পৰিল কাঠৰ৷ কাঠৰ ৰাজমহলত কাঠৰজাই বাস কৰিবলৈ ধৰিলে৷ এদিন ৰজাই মৃগয়ালৈ যাবলৈ ওলাওঁতে ভুলবশতঃ নিজৰ তৰ্জনী আঙুলি লাগিল নিজৰ ঘোঁৰাটোৰ গাত৷ পলকতে ঘোঁৰাটোও ৰূপান্তৰিত হ’ল কাঠৰ ঘোঁৰালৈ৷
তীব্ৰ খঙ আৰু হতাশাত ৰজাই নিজৰ মূৰৰ চুলি টানি টানি চিঙিবলৈ ধৰিলে৷ চুলিৰ যি যি ঠাইত ৰজাৰ আঙুলি লাগিল সেই চুলিবোৰো হৈ পৰিল কাঠৰ৷
ৰজাই এই ভয়ানক বিপদৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পোৱাৰ উপায় বিচাৰিবলৈ ধৰিলে৷ তেওঁ ভাবিবলৈ ধৰিলে এনে পৰিস্থিতিত কি কৰা যায়! কি কৰা যায়! ৰজাৰ লগতে ৰজাৰ মন্ত্ৰী, সেনাপতি, পাৰিষদবৰ্গ সকলোৱে ভাবিবলৈ ধৰিলে৷ আৰম্ভ হৈ গ’ল ভবাৰ প্ৰতিযোগিতা৷ কিন্তু কেৱল ভাবি ভাবি জানো সমস্যাৰ সমাধান কৰিব পাৰি?
এনে সময়তে তেওঁলোকৰ মাজৰে এজন দুজনে পৰামৰ্শ আগবঢ়ালে৷ এনেকৈ ভাবি গুণি সময় অবাবত খৰচ কৰাৰনো প্ৰয়োজন কি, এই অদ্ভুত ৰজাক ক্ষমতাৰ পৰা আঁতৰালেই দেখোন সকলো সমস্যাৰ সমাধান হয়৷ উপায়টো বহুতৰ মনে খাইছিলোঁ৷ কিন্তু ভবা কথা নহয় সিদ্ধি, বাটত আছে কণাবিধি৷ ইপিনে ৰাজপ্ৰাসাদত ৰজাৰ গুপ্তচৰো আছে অগণণ৷ চাৰিওফালে পিয়াপি দিয়েই ফুৰে৷ সিহঁতে ৰজাক গোপনে খবৰ দিলে যে কিছুমান সভাসদে বিসংবাদ কৰিছে৷ ৰজাই গমিলে যে বিপদ সন্নিকট৷ লগে লগে ৰজাই জৰুৰী সভা আহ্বান কৰিলে আৰু সকলোকে মাতি পঠিয়ালে৷ অমাত্য আৰু সভাসদসকল আহি সভাত উপস্থিত হোৱাৰ লগে লগে ৰজাই নিজৰ তৰ্জনীৰে এজন এজনকৈ দিলে চুই৷ নিমিষতে সকলো হৈ পৰিল কাঠৰ পুতলা৷ ৰজাই তেওঁলোকক লৈ গঠন কৰিলে ৰাজ্যৰ সাংসদ৷ এতিয়া সকলো হৈ পৰিল ৰজাৰ অধীন৷ ৰজাই উঠ বুলিলেই উঠ, ৰজাই বহ বুলিলেই বহ৷ ইয়াৰ পাছত ৰজাই মন্ত্ৰীসকলকো মাতি পঠিয়ালে৷ তেওঁলোককো কাঠৰ আঙুলিৰে চুই কৰিলে কাঠৰ মন্ত্ৰী৷
তেনে সময়তেই বিপদ আহি পৰিল দেশৰ সৈন্যদলৰ পৰা৷ তেওঁলোকে ভাবিলে,
“আমি হ’লোঁ জীৱন্ত সৈনিক৷ ইফালে কাঠৰ মন্ত্ৰীসভা, কাঠৰ সংসদ৷ এতিয়া আমাৰ কৰ্তব্য হ’ল তেওঁলোকক সকলোকে উৎখাত কৰি দেশত সামৰিক শাসন প্ৰৱৰ্তন কৰা৷ ’’
সৈন্যদলৰ পৰিকল্পনাৰ কথাও চোৰাংচোৱাৰ যোগেদি ৰজাৰ কাণত পৰিল৷ ৰজাই সেনাপতিক ৰাজসভালৈ মাতি পঠিয়ালে৷ ৰজাই চুই দিয়াৰ লগে লগে সেনাপতিও কাঠপুতলা হৈ পৰিল৷
ইপিনে ৰাতি গভীৰ হ’ল৷ সৈন্যসকলো নিজৰ শিৱিৰত গভীৰ টোপনিত৷ মাজনিশা ৰজাই মনে মনে শিৱিৰলৈ গ’ল৷ শুই থকা প্ৰতিজন সৈন্যৰ গাত ৰজাই নিজৰ যাদুকৰী আঙুলিটো বুলাই গ’ল৷ লগে লগে প্ৰতিজন সৈন্য হৈ পৰিল কাঠৰ সৈন্যলৈ৷
ৰজাই স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালে৷ ভাবিলে আৰু বিপদ নাহে৷ কিন্তু বিপদ সংকেত পুনৰ বাজি উঠিল৷ ৰাজ্যৰ বিদ্যামন্দিৰ সমূহৰ অধ্যাপক সকলে ৰাজ্যৰ এই কাঠপুতলা শাসনৰ বিৰুদ্ধে বিবৃতি দিবলৈ ধৰিলে৷ তেওঁলোকে ৰজাৰ ভুল ক্ৰতিৰো সমালোচনা কৰিবলৈ ধৰিলে৷ পৰিস্থিতি বিষম দেখি ৰজাই সকলোকে উদ্দেশ্যি ক’লে,
“তোমালোকৰ যিসকলে মোৰ আশিসধন্য হ’ব বিচাৰিছা মোৰ অনতিপলমে লগ কৰা৷ মই তোমালোকক দেশৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ আচাৰ্যৰ পদ দিম, একাডেমীবোৰৰ পৰিচালনাৰ সন্মান দিম৷ তদুপৰি বিদেশ ভ্ৰমণৰো সকলো সুবিধা দিম৷ ”
এই কথা শুনাৰ লগে লগে প্ৰতিবাদী বুদ্ধিজীৱীসকলে চাৰিওফালৰ পৰা আহি ৰাজসভাত ভিৰ কৰিবলৈ ধৰিলে৷ ৰজাই সকলোকে আশীৰ্বাদ দিবলৈ ৰাজসিংহাসনৰ পৰা নামি নিজেই আগুৱাই আহিল৷ এজন এজনকৈ সকলোৰে শিৰত চেনেহৰ হাত বুলালে৷ লগে লগে সকলো চিন্তাবিদৰ মগজু পৰিৱৰ্তন ঘটি হৈ পৰিল কাঠৰ৷
ৰজা এতিয়া সকলো ফালৰ পৰাই বিপদমুক্ত৷ ৰাজ্যৰ উন্নতিৰ যশ দশোদিশে ৰৈ বৈ গ’ল৷ কিন্তু এইবোৰ আন এক বৃহৎ সমস্যাই দেখা দিলেহি৷ কাঠৰজাৰ ৰাজ্য প্ৰতিবেশী ৰাজ্যই আক্ৰমণ কৰিলেহি৷ তথাপিও বিজয় কাঠৰজাৰেই হ’ল৷ কিয়নো তেজ মঙহৰ সৈন্যৰ সন্মুখীন হ’ল কাঠৰ সৈনিক৷ তৰোৱালৰ আঘাততো না সিহঁতে ভয় কৰে, না কৰে যুদ্ধক্ষেত্ৰৰ পৰা পলায়ন৷ কাঠপুতলা সেনাৰ ভাবলেশহীন মুখৰ ফালে চাই শত্ৰুসৈন্য আতংকিত হৈ পলাই গ’ল৷
তথাপিও এই ৰজাৰ ৰাজত্ব কিন্তু স্থায়ী নহ’ল৷ ৰাজ্যত আহি সোমালহি এযোৰা ক্ষুদ্ৰ ঘূণপোক৷ ইমান সুন্দৰ কাঠৰ ৰাজ্য দেখি সিহঁতৰ উলাহে নধৰা হ’ল৷ তাহাঁতি মনৰ সুখত সিংহাসন, ৰাজপ্ৰাসাদ আদি সকলোবোৰ কুটি কুটি খাবলৈ ধৰিলে৷ সুস্বাদু খাদ্যলাভৰ সুবাদতে সিহঁতৰ তীব্ৰ গতিত বংশবৃদ্ধি হৈ জনবিস্ফোৰণ ঘটাৰ উপক্ৰম হ’ল৷ ৰাজ্যৰ সকলো খুলি খুলি খাই শেষ হোৱাৰ পাছত ঘূণপোকবোৰ গ’ল বুদ্ধিজীৱীসকলৰ কাঠৰ মগজু খাবলৈ৷ মগজু খাই খাই মূৰবোৰ পৰিণত কৰিলে অন্তঃসাৰশূন্য লাওখোলাত৷ ভিতৰত একোৱেই নাই কিন্তু বাহিৰৰ পৰা চালে লাগে যেন দশাননৰ শিৰ৷ এই বুদ্ধিজীৱী সকলৰ পৰামৰ্শতেই ৰাজ্য চলিবলৈ ধৰিল৷ কিন্তু এনেকৈ চলিব কেইদিন! এদিন হঠাৎ সিংহাসন খহি পৰিল৷ ঘূণে খাই খাই কেতিয়াবাই ভিতৰটো ফোঁপোলা কৰি পেলাইছিল৷ সিংহাসন ভাঙি পৰোঁতে স্বয়ং ৰজাই বিৰাজমান আছিল তাত৷ যেতিয়াই সিংহাসন বাগৰিল, ৰজাও তিনিলুটি মাৰি মাটিত থেকেঁচা খাই পৰিল৷ পৰাৰ লগে লগে শৰীৰৰ ভিতৰৰ পৰা ওলাবলৈ ধৰিলে কেৱল কাঠৰ হালধীয়া গুৰি৷ ভিতৰত তেজ মঙহ একোৱেই নাছিল৷ ইতিমধ্যে ঘূণপোকে সকলো খুলি খুলি খাই শেষ কৰিছে৷
এইদৰেই কাঠৰজা গ’ল৷ কাঠমন্ত্ৰী গ’ল৷ কাঠৰ সাংসদ, কাঠৰ সৈন্যও গ’ল৷ ৰাজ্যত থাকিল কেৱল সাধাৰণ মুনিহ-তিৰোতা৷ দেশত ৰাইজৰ চৰকাৰ স্থাপিত হ’ল৷
☆ ★ ☆ ★ ☆
1:18 pm
সুন্দৰ আৰু সাৱলীল অনুবাদ, খুব ভাল লাগিল
4:31 pm
ধন্যবাদ জনালোঁ দাদা
10:54 pm
ৱাহ, অতি উত্তম ব্যংগ লেখা। বৰ ভাল লাগিল।
8:32 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ অনুৰূপ ?
4:49 pm
ধুনীয়া হৈছে৷ পঢ়ি ভাল লাগিল বা৷
4:54 pm
ধন্যবাদ ☺️
5:16 pm
এইটো মই খুব ভাল পালোঁ।
5:34 pm
ধন্যবাদ পাৰ্থ
8:33 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ জনালোঁ ?
11:37 am
Excellent বুলি যে কয়, খুব ভাল লাগিল পঢ়ি বা।আপোনাৰ অনুবাদ খুবেই ভাল লাগে।
9:53 pm
ধন্যবাদ ৰাজশ্ৰী
5:41 pm
ঘূণ হৈ এফালৰ পৰা সকলোকে খুলি খুলি খাবলৈ মন গৈছে।
ভাল লাগিল বা।
8:22 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ সমুজ্জ্বল ?
8:23 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ সমুজ্জ্বল ?
5:45 pm
ভাল লাগিল
8:34 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ জনালোঁ ?
6:22 pm
বৰ সুন্দৰ অনুবাদ বা ।বৰ ভাল লাগিল ।
8:34 am
অশেষ ধন্যবাদ জনালোঁ?
6:24 pm
বৰ সুন্দৰ অনুবাদ বা ।বৰ ভাল লাগিল ।
8:35 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ জোৎস্না। উৎসাহ পালোঁ
9:10 pm
ভাল লাগিল৷
8:36 am
আন্তৰিক ধন্যবাদ কাবেৰীবা। ??
7:05 am
সাংঘাতিক লেখা এটা অনুবাদৰ জৰিয়তে পঢ়িবলৈ দিয়াৰ বাবে অশেষ ধন্যবাদ। আগলৈও এনে অনুবাদেৰে ফটাঢোলৰ ভঁৰাল সমৃদ্ধ কৰিব বুলি আশা ৰাখিলোঁ।
8:37 am
অশেষ ধন্যবাদ আৰু কৃতজ্ঞতা ?
11:40 am
বহুত ভাল লাগিল বা এইটো পঢ়ি। অনুবাদ কৰা বাবে ধন্যবাদ।
9:54 pm
অশেষ ধন্যবাদ চন্দনা ?
11:59 am
বৰ বঢ়িয়া গল্গ অ’!মানে সাংঘাতিক গল্গ। অনুবাদৰ তুলনা নাই। তোমাৰ হাতত কথাবোৰে প্ৰাণ পাই উঠে।
9:55 pm
তোমাৰ মন্তব্যত সদায়েই উৎসাহ পাওঁ গীতিকা। আন্তৰিক ধন্যবাদ জনালোঁ।
12:43 pm
আপোনাৰ নিপুণ হাতৰ পৰশত গল্পটোৱে প্ৰাণ পাই উঠিছে ।চুপাৰ্ব ।??
9:56 pm
আন্তৰিক ধন্যবাদ মৌচুমী। ?