ছয় মাহত মেনেজাৰ- ধূৰ্জ্জটি কাকতি

ডিগ্ৰী পাছ কৰি উঠিছোঁ‌৷ আচাম ত্ৰিবিউনত চাকৰিৰ ইণ্টাৰভিউ চাই থাকোঁ‌তে হঠাৎ চকুত পৰিলে ‘গেট মেনেজিৰিয়েল পোষ্ট ইন কৰ্পোৰেট অফিচ অনলি ইন চিক্স মান্থ’৷ এডটো দেখি ভাল লাগি গ’ল৷ এনেই বেছিভাগ চাকৰিতে এমবিএ বিচাৰে, ইয়াত  অকল গ্ৰেজুৱেচন বিচাৰিছে, তাকো ছয়মাহতে মেনেজাৰ হ’ব পাৰি৷ এড্ৰেচটো চালোঁ‌ ৰিহাবাৰীৰ ফালে অফিচটো আছে৷ পাছদিনা লগৰ এটাৰ লগত তাৰ বাইকতেই অফিচটোলৈ গ’লোঁ‌৷ ইণ্টাৰভিউৰ কাৰণে আহিছোঁ‌ বুলি কওতে বহিবলৈ দিলে৷ মনটো অলপ উগুল থুগুল, জীৱনত প্ৰথম তেনে ইণ্টাৰভিউ দিম৷ অৱশ্যে অফিচটো কিহৰ, প্ৰদাক্ত কি সেইবোৰ একো নাজানো বাৰু৷ অলপ পাছত ভিতৰলৈ মাতিলে৷ ইণ্টাৰভিউ লোৱাগৰাকী ছোৱালী, বেছি ডাঙৰ নহ’ব আমাতকৈ, ছয়মাহতে মেনেজাৰ হ’ব পাৰি যেতিয়া তায়ো সোনকালেই ভাল পজিচন পাই গৈছে৷ হিন্দীতে কথা আৰম্ভ কৰিলে,  হিন্দীৰ উচ্চাৰণ শুনি গম পোৱা গ’ল যে প্ৰকৃততে অসমীয়া ছোৱালীহে, কিন্তু কৰ্পোৰেট ষ্টেণ্ডাৰ্ড মেইনটেইন কৰিবই লাগিব৷ গতিকে অসমীয়া সুৰত হ’লেও হিন্দী কৈছে৷ নাম-চাম সোধাৰ পাছত মোক সুধিলে, 

: ছহ মহীনে বাদ আপ অপনে আপ কো কাঁহা দেখনে চাহতে হে?”

মই কনফিডেণ্টলি উত্তৰ দিলোঁ‌, 

: আপ কে জগহ পে।

এনেকৈ উত্তৰ দিলে ইণ্টাৰভিউ লোৱাজন ইমপ্ৰেছ হয় বুলি ক’ৰবাত পঢ়িছিলোঁ‌, মোৰ উত্তৰ শুনি তেখেত ইমপ্ৰেছ হোৱা যেনেই লাগিলে৷ এইবাৰ ক’লে,

:  ফিল্ড মে যাকে দেখ লো কাম৷ 

আমাক ফিল্ডলৈ নিবলৈ মানুহ এজন আহিলে৷ খীণ-মীণ, টাই মৰা৷ আমাক দেখি ক’লে,

: টাই মাৰি অহা হ’লে ভাল আছিলে, কাইলৈৰ পৰা মাৰি আহিবা৷ 

শুনি ভালো লাগিলে, টাই বাৰু জীৱনত মাৰিয়ে পোৱা নাই, এতিয়া কৰ্পোৰেটৰ ষ্টেণ্ডাৰ্ড ৰাখিবলৈ টাইতো মাৰিবই লাগিব৷ যি নহওক, মই মোৰ লগৰজন আৰু দুজন মুঠ চাৰিজন তেওঁৰ লগত ওলালোঁ‌৷ গোটেইকেইজন বাছত উঠিলোঁ‌৷ কিন্তু কামটো আচলতে কি তেতিয়ালৈকে পাত্তা পোৱা নাই৷ টাই মৰাজন যিহে চিৰিয়াচ লুকত আছে বেছি কথা পাতিবও ভাল লগা নাই৷ তেওঁৰ লগত আমি সকলো কাহিলিপাৰা পালোঁ‌হি৷ বুজিলোঁ‌ আমাৰ ফিল্ড ৱৰ্ক কাহিলিপাৰাতেই হ’ব৷ কিন্তু কিহৰ মাৰ্কেটিং সেইটোহে ধৰিব পৰা নাই৷ আমাৰ ট্ৰেইনাৰ গৈ ঘৰ এটাৰ সন্মুখত ৰ’লগৈ৷ কলিং বেল মৰাত মানুহ এগৰাকী ওলাল, লগালগ ট্ৰেইনাৰে উশাহ  নোলাৱাকৈ কোৱা আৰম্ভ কৰিলে, “বাইদেউ আমি অমুকৰ পৰা আহিছোঁ‌, আমি শিশুৰ ষ্টোৰি বুক 50% ডিচকাউণ্টত দি আছোঁ‌, এইকেইখনৰ মূল্য হয় আঠশ টকা কিন্তু আমি চাৰিশ টকাত দি আছোঁ‌৷ আপুনি  গিফ্ট হিচাপেও দিব পাৰে, ঘৰত  সজাবলৈও ভাল৷”

তেতিয়াহে বুজিলোঁ‌ কামটো হৈছে, মানুহৰ ঘৰে ঘৰে গৈ সাধু কিতাপ বেচিব লাগে৷ মানে ড’ৰ টু ড’ৰ  সাধু কিতাপ বেচা কাম৷ তাৰপাচত কেইঘৰমান গ’লোঁ‌৷ কিছুমানে দুৱাৰ মুখৰ পৰাই খেদিলে, দুঘৰমানে ভালকৈ খেদিলে আৰু দুঘৰমানক কামুৰি কামুৰি বিক্ৰী কৰিলে৷ ঘূৰি অহাৰ বাটত ট্ৰেইনাৰে ক’লে, “আজি শিকিলা নহয়, কাইলৈৰ পৰা নিজেই যাব পাৰিবা৷” মই ক’ব খুজিছিলোঁ‌, অঁ শিকিলো কেনেকৈ টুপি পিন্ধাই মেনেজাৰ হোৱাৰ আশা দি ড’ৰ টু ড’ৰ চেলৰ কামত লগাব পাৰি৷ ছয়মাহত মেনেজাৰ হোৱাৰ আশা লগালগ ভাঙিলে৷ বাছত ঘূৰি আহি অফিচ পোৱালৈকে দেখিলোঁ‌ আমাৰ বাকীকেইটা ল’ৰা আধা ৰাস্তাতে নোহোৱা হ’ল৷ আমাৰ বাইক আছিলে কাৰণে অফিচলৈ আহিব লগা হ’ল৷ ছোৱালীজনীক আকৌ পালোঁ‌ আমাক সুধিলে,

: কেইচা লগা কাম কৰকে?

উত্তৰ দিলোঁ‌,

: বহুত আচ্ছা, মে তো ছাৰ মহীনে মে হী মেনেজাৰ বন জাওংগা৷ 

তাইয়ো শুনি বৰ সুখী হ’ল আমিও মেনেজাৰ হোৱা আশা বাদ দি ঘৰমূৱা হ’লোঁ‌।

☆ ★ ☆ ★ ☆