শিক্ষক আৰু ছাত্ৰ – অনিমা দাস

শিক্ষক-(পিটকনক উদ্দেশ্য কৰি) ঐ পিটকণ যোৱা সপ্তাহত “আমাৰ গাঁও” কবিতাটো মুখস্থ কৰিবলৈ দিছিলোঁ হ’লনে মুখস্থ?

পিটকণ- প্ৰথমৰ খিনি হৈছে ছাৰ।মাজৰ খিনি অলপ অলপ পাৰো ছাৰ।

শিক্ষক – যেনেকৈ হৈছে তেনেকৈয়ে মুখস্থ দিয়া।

পিটকণ – আমাৰ গাঁও

শুৱনি আমাৰ গাঁওখন অতি

শুৱনি গছেৰে ভৰা

ডাল ভৰি ভৰি ফল ফুল লাগে

নাই যে তল সৰা।

শিক্ষক – পিছৰ লাইনটো বেলেগ হ’ল যে?

পিটকণ- হয় ছাৰ। তল সৰা ফল নাথাকেই। সব বান্দৰে খাই তহিলং কৰে।

শিক্ষক- ইয়াৰ পিছৰ খিনি মুখস্থ দিয়া।

পিটকণ- শুৱনি আমাৰ ধাননি পথাৰ

পানীৰে উপচি পৰে,

শুৱনি নদীৰ গঢ়াখহা ঘাট পমুৱাই বেপাৰ কৰে।

ছালত টিভিৰ দিচ, সৌৰ ফলক,

ভঁৰালত পৰিমল চাউল

গোহালিত ব্রইলাৰ ফাৰ্ম, পুখুৰীত জাপানী মাছ,

বাৰীত তামোল-পাণ।

কাৱৈ তোৰা খলিহনা খালৈভাঙি দৰিকণা দেখিবলৈ নাইকিয়া।

গছৰ ডালত শুৱনি চৰায়ে

শুৱলা সংগীত গায়,

শাকনিত শাক ফুলনিত বিদেশী ফুল,

দেখি ভাল লাগি যায়।

ঘৰে ঘৰে ৰং ধেমালি -বাকীখিনি একে আছে ছাৰ।

☆★☆★☆