বজ্ৰলেপ – অমিতাভ মহন্ত

: হেল্লো!

: হেল্লো জুৰী!

: অ’ কোৱা৷ ইমান ৰাতি?

: অ’ ৰাতিয়েই হৈ থাকিল৷ আচলতে কথাটো খুবেই আৰ্জেণ্ট৷ সেইবাবেই…

: কাইলৈ কথা পাতোঁ অসীম? লাঞ্চ, টাইমত ফোন কৰিম৷ হ’ব?

: কিন্তু জুৰী… বৰ দৰকাৰী আছিল কথাটো…এতিয়াই নজনালে…

: ঠিক আছে, কোৱা৷ সোনকালে কোৱা, টোপনি ধৰিছে মোৰ৷

: সাংঘাতিক কাণ্ড বুজিছা৷ কেইচটো এতিয়া একদম ক্লিয়াৰ হৈ গৈছে৷

: কি কেইচ্? কি সাংঘাতিক কাণ্ড?

: খুব ঠাণ্ডা মগজুৰে শুনা! ঠিক আছে?

: আৰে কি হৈছে কোৱানা৷ ৰাতিখন কামুৰিছা কিয়?

: তুমি বুজা নাই কথাটো৷ খবৰটো শুনাৰ পিছত তুমি হয়তো ফূৰ্তিত পাগল হৈ যাবা৷

: এনেকুৱা কি খবৰ অ’ অসীম?

: খবৰটো হ’ল। আচলতে…মানে … হেৰি…।

: কি হেৰি?

: হেৰি মানে..তুমি আচলতে মোৰ প্ৰেমত পৰি গৈছা।

: হোৱাট?

: তুমি। জুৰী শৰ্মা। মোক। অৰ্থাৎ অসীম কলিতাক। ভাল পোৱা।

: হোৱাট?

: স্পষ্ট। মিনাৰেল ৱাটাৰৰ দৰে স্পষ্ট৷ টেনচন নল’বা৷ তোমাৰ ঘৰৰ বামুণ/ নন বামুণ সমস্যাটো আমি ডিপ্লমেটিকেলী চলভ্ কৰিম৷

: মই তোমাক ভালপাওঁ?

: জানো তুমি আচৰিত হৈছা৷ আচলতে তুমি বুজা নাই যে তুমি মোক ভালপোৱা৷ কিন্তু মনৰ গভীৰত… অলপ অচৰপ গভীৰত নহয়…একদম তলৰ পিনে… মোৰ বাবে কুইণ্টল হিচাপত প্ৰেম জমা হৈ আছে৷

: ধেমালি পাইছা এই ৰাতিখন? আগতে তিনিবাৰ প্ৰপ’জ কৰি গালি খাই থৈছা৷ আকৌ…

: সব অন্তৰৰ টান জুৰী৷ তোমাৰ টান দেখি মই এই ৰাতি ফোন লগাইছোঁ৷

: শুনা। লেটচ্ কীপ ইট্ চিম্পল্৷ মই তোমাক ভাল নাপাওঁ৷

: এনেকৈ হুৰমূৰ নকৰিবা৷ চিটুৱেচনটো ইভালুৱেট কৰা৷ এই যে মোৰ প্ৰতি তোমাৰ ভালপোৱা, এয়া নিজৰাৰ দৰে বৈ গৈছে… কলকল… কলকল…

: চাট্ আপ৷ জাষ্ট চাট্ আপ৷ মই অৰিজিতক ভাল পাওঁ৷ অহা সপ্তাহত আমাৰ বিয়াৰ দিন ঠিক হ’ব৷ আৰু তুমি সেই খবৰ শুনি জ্বলি পুৰি চাই হৈ গৈছা৷

: মই জ্বলিছোঁ? ধুৰৰ! তুমি জানানে স্মিতাই মোক মিহি মিহিকৈ লাইন দিয়ে? সুকন্যাই মোৰ ‘লাভ ইমোজী’ৰে হোৱাটচ্ এপত পিং কৰে৷ আৰু মই তোমাৰ বাবে জ্বলিম? এই প্ৰেম চ্ৰেম মই নিজেই এভইড্ কৰোঁ৷ ইমান ব্যস্ততাৰ মাজত এইবোৰলৈ সময়েই ক’ত! যেতিয়া বেকাৰ আছিলোঁ তেতিয়াই তোমাক প্ৰপ’জ কৰা, এতিয়া সময় ক’ত?

: ইউ ন’ হোৱাট্? তুমি এটা অসহ্য কামোৰ৷ ফোন ৰাখিছোঁ৷

: প্লীজ নাৰাখিবা। আই মীন, তোমাৰ কষ্ট হ’ব এনেদৰে ফোন ৰাখি দিলে৷ গোটেই ৰাতি টোপনি নাহিব৷ ভালপোৱা বস্তুটোৱেই এনেকুৱা৷ তোমাৰ হাতত একো নাথাকে৷

: উফ! ভগৱান! মাধৱ!

: ঘটনাটো ইমানদিনে মনে মনে অন্তৰত লৈ আছিলা৷ বুকুত শিল হৈ বহি গৈছিল চাগে৷ আজি খোলাকৈ আলোচনা হৈ গ’ল৷ শান্তি লাগিছেনে এতিয়া?

: মই! মই তোমাক ভালপাওঁ? তোমাৰ দৰে এটাক?

: আচৰিত লাগিছে ন? প্ৰথম গম পোৱাৰ পিছত মোৰো তেনে লাগিছিল৷ পিচে গম পালোৱেই যেতিয়া, গতিকে কথাটো ভালকৈ আলোচনা কৰি লোৱাই ভাল৷ কিন্তু এটা কথা ক্লিয়াৰ কৰি দিওঁ হাঁ৷ মই পটককৈ “ময়ো তোমাক ভালপাওঁ” বুলি চাগে কৈ দিব নোৱাৰিম৷ প্ৰেম চ্ৰেম কৰাত তেনেকৈ অভ্যস্ত নহয় যে৷ তাতে তুমিতো জানাই মই কিমান লাজকুৰীয়া৷ তথাপি কৈ থওঁ, ময়ো পজিটিভেই৷ অলপ হয়তো সময় লাগিব৷ মই সাজু হোৱালৈ তুমি অৰিজিতক কৈ থ’ব পাৰা৷

: কি ক’ব লাগে অৰিজিতক?

: যে বিয়া কেঞ্চেল৷

: হোৱাট ননসেন্স?

: ভগৱান! এই সহজ ডিফেন্স মেকানিজমটো ধৰিব পৰা নাই? তুমি মোৰ প্ৰেমত পাগল অথচ ক’ব পৰা নাই। এটা প্ৰেছাৰ ৰিলিজ ভাল্ভৰ দৰকাৰ৷ সেইটো হ’ল অৰিজিত৷ তুমি তাক লৈ ইমান চিৰিয়াচলী ভবাৰ একো দৰকাৰ নাই৷

: শুনা অসীম৷ তুমি চিম্পলী এটা পাগল৷ মই তোমাক ভাল নাপাওঁ৷

: আহ্হা! এ ক্লাচিক কেচ্ অফ চেল্ফ ডিনায়েল!

: অসহ্য। তুমি কেনেকৈ জানিলা যে মই তোমাক ভাল পাওঁ?

: সেইটো পানীৰ দৰে ফটফটীয়া৷ মোক পোৱাৰ আকাংক্ষা তোমাৰ মাজত এনেকৈ সোমাই আছে যে তোমাৰ পোহনীয়া কুকুৰটোৰ নাম গুজু ৰাখি দিলা৷

: ৰাখিলে?

: গুজুক কেতিয়া আনিছিলা?

: জানুৱাৰীত৷

: আৰু জানুৱাৰীত মই ক’ত আছিলোঁ?

: মই কি জানো৷

: ইস্ তাইৰ লাজ চা৷ মই তেতিয়া গুজৰাটত আছিলোঁ৷ তাৰপৰা তোমাক ফোনো কৰিছিলোঁ৷ ব্যস্ত আছিলা চাগে, নুঠালা৷ কিন্তু তোমাৰ অৱচেতন মনত আছিলোঁ কেৱল মই আৰু আছিল গুজৰাট৷ গতিকে নাম দি দিলা গুজু!

: উফফ!

: তাৰপিছত এই অৰিজিত৷

: অৰিজিতৰ কি হ’ল আকৌ৷

: তুমি সেই নামৰ ল’ৰাকেই কিয় পচন্দ কৰিলা? জানানে? কাৰণ তোমাৰ অন্তৰে মোক পোৱাৰ আশা এৰি দিছিল৷ মনে মনে তুমি তোমাৰ প্ৰেমত হাৰি গৈছিলা৷ তুমি মোক হেৰুৱাই পেলাইছিলা৷ তুমি মোক গোপন বাৰ্তা দিবলৈ চেষ্টা কৰিলা; অসীমৰেই জয় বা ক’ব পাৰা অসীমৰেই জিত৷ শ্বৰ্টকাট্ মাৰিলে ‘অ’ৰেই জিত৷ গতিকেই মোক মেছেজ দিবলৈ অৰিজিতক বাচি ল’লা৷

: হোৱাই ড’ণ্ট ইউ ডাই?

: তোমাক এনে অসহায় অৱস্থাত এৰি? ইউ আৰ মাই বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড। তোমাক মই এৰি কলৈকো নাযাওঁ৷……………৷ হেল্লো, হেল্লো?? জুৰী শুনিছানে? হেৰা! অ’ জুৰী৷
—-
—-
—-

ধেই এই এয়াৰটেলডাল্!

☆★☆★☆