মুম্বাই ডায়েৰী – মাধুৰ্য্য গগৈ

(১)

এওঁক ৰেডি হ’বলৈ ক’বলৈহে পালো, দৰ্জা মাৰি বেডৰুমত যি সোমাল সোমালেই৷ সম্পূৰ্ণ দুঘণ্টা মই কেন্দিক্ৰাছ খেলি, কেইবাটাও লেভেল পাৰ কৰিলো৷ তাৰ মাজতে দৰ্জাখন অলপমান মেল খালে৷ মূৰ তুলি চাওঁ মানে মোৰ এটা জিনছ্ আৰু এটা টি-ছাৰ্ট মোলৈ বুলি উৰি আহিল৷ আকৌ দৰ্জা বন্ধ হ’ল৷

এনেকুৱা সময়ত মই এওঁক দিষ্টাৰ্ব নকৰো। মইও নিজাকৈ অলপ সময় পাওঁ৷ মানে এই সময়ৰ লেখ-জোখটো নিৰ্ভৰ কৰে, দৰ্জাখন কিমান সময় বন্ধ হৈ থাকে তাৰ ওপৰত৷ এই ধৰক যদি সান্ধ্য ভ্ৰমণ হয়-আধাঘণ্টা, সৰু-সুৰা বজাৰ কৰিবলৈ-এঘণ্টা, চিনেমা চাবলৈ গ’লেতো একেবাৰে কম-দুঘণ্টা৷ বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ হ’লেতো ৰক্ষাই নাই৷ মইও ইয়াৰ সুবিধা নোলোৱা নহয়৷ ধৰক, বন্ধুহঁতৰ লগত কিবা পাৰ্টীৰ প্লান কৰিবলৈ হ’লে, কাৰোবালৈ ইম্পৰটেণ্ট ফোন কৰিবলগীয়া থাকিলে এওঁক ৰেডি হ’বলৈ কৈ দিওঁ৷ এনেকুৱা নহয় যে, মই বেলেগ সময়ত ফোন নকৰো। কিন্তু এওঁক যদি ভুলতে ফোনটো এবাৰ দি দিওঁ, তেনেহ’লে আকৌ মোৰ কাণলৈ সোনকালে ঘূৰি নহাটো খাটাং হৈ পৰে৷ মাজে মাজে আকৌ এনেকুৱা দৰ্জা বন্ধৰ সময়ছোৱা মই ভালকৈয়ে ব্যৱহাৰ কৰো। মানে লুকুৱাই থোৱা বটলটোৰ পৰা অকণমান ডিঙিটো তিয়াই লবলৈও সম্পূৰ্ণ সুযোগ আৰু সময় দুয়োটাই পাওঁ৷ গতিকে এনে সময়ত কিয় দিষ্টাৰ্ব কৰোঁ বাৰু?

মাৰাঠী বিয়া এখনৰ নিমন্ত্ৰণ৷ তাকেই ৰক্ষা কৰিবলৈ গৈ আছোঁ৷ ইয়াৰ আকৌ বিয়াবোৰত ৰিছিপছনৰ সময়ৰ পিছত গ’লে খাবলৈ নাপায়৷ আমি আজি যে খাবলৈ পামগৈ তাৰ আশা দেখা নাই৷ মনতে সময়ৰ হিচাপ এটা কৰি চালো৷ এতিয়া সন্ধিয়াৰ সাত বাজিলেই৷ এওঁক লৈ ওলাই যাওঁমানে চাৰে সাত, গিফ্ট লওঁতে মোৰ লাগে খুব বেছি বিশ মিনিট, এওঁৰ লাগিব এক ঘণ্টা৷ মানে চাৰে আঠ৷ হে হৰি! আজি পামগৈ নে? আকৌ, ঘূৰি আহি ভাত ৰান্ধি খাওঁ মানে হৈছে আৰু৷ এওঁক বাহিৰৰ বন্ধ দৰ্জাৰ এইটো পাৰৰ পৰাই চিঞৰিলো,

-“হেৰা শুনিছানে?”

মোৰ ভাগ্য ভাল আছিল৷ দৰ্জাখন অলপমান খোল খালে৷ মই ক’লো,

-“আজি বাহিৰতে ডিনাৰ কৰিম দিয়া৷”

অ’কে বুলিহে শুনা পালো, দৰ্জাখন আকৌ বন্ধ হ’ল৷

প্ৰায় আধাঘণ্টাৰ মূৰত দৰ্জাখন খোল খালে৷

মই বোলো আজি অলপ বেছি টান ধৰণৰ সাজ-সজ্জা আছিল নেকি যে অলপ বেছি সময় লাগিল৷ এওঁৰ উত্তৰ,

-“মইতো ৰেডি হৈছিলোৱেই, তুমিহে দেৰি কৰাই দিলা৷”

মই ভাৱি পাৰ নাপালো যে কেনেকৈ মোৰ কাৰণে দেৰি হ’ল৷ মোৰ ভেবালগা মুখখনলৈ চাই এওঁ ক’লে,

-“মানে মই ৰেডি হৈছিলোৱেই৷ তুমিহে বাহিৰত খোৱাৰ কথা ক’লা৷ আমাৰটো এনেকুৱা কোনো প্লান নাছিল৷”
এওঁক অলপ ডাঙৰকৈয়ে ক’লো

-“তাতে কি হ’ল আৰু ইয়াৰ লগত বেছি সময় লগাৰ কি সম্পৰ্ক?”

এওঁৰ চিধাচিধি উত্তৰ,

-“মানে মই প্ৰথমতে লগোৱা লিপষ্টিকটো কিবা খালে গুছি যায়৷ গতিকে মই লিপষ্টিক চেঞ্জ কৰিব লগা হ’ল৷ এতিয়া ৱাটাৰপ্ৰুফ লিপষ্টিক লগাইছোঁ৷”

মূৰটো ৱালত মাৰি দিওঁ যেন লাগিল৷ পিছে ৱাটাৰপ্ৰুফ লিপষ্টিকটো কেনেকুৱা, এবাৰ ঘূৰি আহি চাব লাগিব৷

(২)

সেই নিৰ্দিষ্ট দিনটো আহি পালে৷ মানে মোৰ মা-দেউতা, প্ৰথমবাৰৰ বাবে মুম্বাইলৈ আহিছে৷ এয়াৰপ’ৰ্টৰ পৰা কেব লৈ মোৰ ভাৰা ফ্লেটলৈ বুলি মই আনি আছোঁ৷

পৰিবাৰে ৰাতিপুৱাৰে পৰা প্লেনিং কৰি কৰি তৎ পোৱা নাই৷ ক’ত যাব, কি কি কৰিব আৰু মেইন কথা হ’ল কি কি পিন্ধিব৷ এবাৰত মোলৈ বুলি প্ৰশ্ন,

-“তুমি কি পিন্ধিবা, নিজে নিজে উলিয়াই লোৱা৷ মোক পিছত আমনি কৰি নাথাকিবা৷”

মই মনতে ভাৱিলো, মাক-দেউতাকৰ আগত পিন্ধা বেলেগ কাপোৰো থাকে নেকি? মই বোলো,

-“হেৰা শুনিছানে, মা-দেউতাৰ আগত পিন্ধা কাপোৰবোৰ কেনেকুৱানো?”

সদাপৰিচিত পোন্দোৱা চাৱনিটো আকৌ দেখিলো৷ আমাৰ এওঁৰ আকৌ এটা স্বভাৱ মোৰ বৰ ভাল লাগে৷ যেতিয়াই মই ওলোটা প্ৰশ্ন কৰো, এওঁ ইংগিততহে কথা কয়৷ মুখৰ কথা খৰচ নকৰে৷ বৰ হিচাপি৷

এই নিৰ্দিষ্ট দিনটোৰ আৰু মোৰ মা-দেউতা মুম্বাইত থাকিবলগীয়া দিনকেইটাৰ প্লেনিং প্ৰায় এমাহমানৰ আগৰে পৰাই হৈ আছিল৷ প্ৰত্যেক দেওবাৰে মকৰাকেইটাৰ সুখৰ ঘৰখন ভঙাৰ দায়িত্ব আছিল মোৰ ওপৰত৷ এবাৰ ধোৱা কাপোৰ পুনৰ ধোৱা হৈছিল আৰু পুনৰ ধোৱা কাপোৰ আকৌ ধোৱা হৈছিল৷ মোৰ বোধেৰে মজিয়াৰ টাইলছবোৰে মচনৰ কোবত ওজন অলপ হ’লেও হেৰুৱাইছিল৷ টয়লেটৰ বেছিনকেইটাৰ বগা ৰঙৰ তলত বেলেগ কিবা ৰং আছে বুলি এওঁৰ বিশ্বাস হয় ছাগে৷ ঘঁহি-পিহি এই ৰং বাহিৰ কৰিবলৈকে যেন মোক নিয়োগ কৰিছে৷ এইবোৰ কামত মই একো বাধা নিদিওঁ৷ আচলতে এই দু:সাহস মোৰ নাইও৷ মিছাতে মোৰ খানদানটোক মাজত আনিবলৈ মই সদ্যহতে নিবিচাৰো। নতুন পৰ্দা লগোৱা হ’ল, ছোফাত নতুন ক’ভাৰো লাগিল৷ আকৌ নতুন কাঁহী-বাতিয়ে কিচ্চেনটোৰ শোভা বৰ্ধন কৰিলেহি৷ ইমানলৈকে ঠিকেই আছিল৷ পিছে এটা দেওবাৰে যেতিয়া এওঁ মোৰ প্ৰতি এটা মৰমলগা চাৱনি দিলে, মোৰ অন্তৰাত্মা কঁপি উঠিল৷ বুজিলো আজি মোৰ নিস্তাৰ নাই৷

-“এইটো ইয়াত নহয়, সৌ তাতহে ভাল হ’ব৷ তুমিও যে আৰু, ইয়াত ডাইনিং টেবুল থ’লে ভাত বাঢ়ি দিয়াত মোৰ অসুবিধা হ’ব৷”

মই একান্ত বাধ্যৰ দৰে নিৰ্দেশ মানি ঘৰৰ আচ-বাববোৰৰ স্থান সলনি কৰি গ’লো৷ এবাৰ ইফালে থওঁ আৰু এওঁক সোধো, হৈছেনে? এওঁৰ আৰু এটা ভাল গুণ আছে৷ চব ছালি-জাৰি চাইহে যিকোনো কথাত মত দিয়ে৷ আজিও ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহ’ল৷ গাৰ সমস্ত শক্তি লগাই প্ৰকাণ্ড ছোফাটো যেনে-তেনে ঠেলি চোচৰাই মেলি নিৰ্দ্দিষ্ট ঠাইত থৈ আজৰি হৈছিলোহে, পছন্দ নহ’ল৷ এওঁৰ মুখখনলৈ চায়েই মোৰ জীৱটো কঁপি গ’ল৷ যিহেতু মই শান্তিপ্ৰিয় নিমাখিত জীৱ, গতিকে আকৌ ছোফাটো ঠেলিবলৈ দেহত বল গোটালো৷ লুকুৱাই থোৱা বটলটোলৈ মাজতে মনত পৰিল৷ ভাৱিলো, বেটা বটল! তোৰ আজি নিস্তাৰ নাই৷ তই আজি মৰিবিয়েই মৰিবি৷ মাজতে এওঁলৈ চাই পঠিয়ালো৷ মিচিকিয়া হাঁহি এটা উপহাৰ দিলে৷ এওঁ বিশেষ সময়ত কেইটামান নিৰ্দ্দিষ্ট হাঁহি মাৰে৷ পিছলৈ এই হাঁহিবোৰ মই বুজি পোৱা হৈ গলোগৈ৷ মানে ধৰক আগতে মোৰফালে চাই মিচিকিয়াই হাঁহিলে বাইকেৰে এওঁক ঘৰত থৈ আহিছিলো নতুবা আন ক’ৰবালৈ লৈ গৈছিলো আৰু বেলেগফালে চাই মিচিকিয়ালে, মই সেই ঠাইৰ পৰা আঁতৰি যাওঁ৷ যদি জোৰকৈ দাঁত উলিয়াই হাঁহে, মোৰ পকেটটো অলপ ঢিলা হয় আৰু যদি মুখ টিপি মোলৈ চাই হাঁহে, আগতে মই এওঁক মনাবলৈ মোৰ বন্ধুসকলৰ ওপৰত সমষ্ট দোষ জাপি দিছিলো, কিন্তু এতিয়া এনে হাঁহিৰ দিনাখন মই বাহিৰত ভাত খাওঁ৷

সময় নষ্ট নকৰি মই কামবোৰ এওঁৰ নিৰ্দ্দেশমতে কৰি গ’লো৷ আকৌ সন্ধিয়া শ্বপিং আছেই৷ আকৌ কলিজাটো জোৰকৈ ধপধপাবলৈ ধৰিলে৷ হে প্রভু, কি তাৰমানে সেই প্ৰকাণ্ড ডাঙৰ মোনাকেইটা আকৌ কঢ়িয়াব লাগিব? মোৰ মনটো সেমেকি আহিল৷

যথাসমযত কলিং বেলটো বজালোহি৷ দৰ্জা খুলি এওঁ আমাক আদৰিলে৷ মই এওঁক দেখি অবাক৷ চিনিবই নোৱাৰি চোন৷ মনতে ভাবিলো, বেডৰুমৰ দৰ্জাখন ছাগে কিমান সময় বন্ধ আছিল ঠিক নাই৷ মোৰ ভেবালগা মুখখনলৈ কেৰেপ নকৰি এওঁ শাহু-শহুৰক আলপৈছান ধৰাত লাগিল৷ মই আৰু দেউতাই লাগি তেওঁলোকৰ লাগেজকেইটা থান-থিত লগালো৷ মায়ে মোৰ দুকোঠলীয়া ভাৰা ফ্লেটটো এফালৰ পৰা পৰ্য্যবেক্ষণ কৰি গ’ল৷ ইয়াৰ মাজে মাজে বহুত ধৰণৰ উপদেশো মোৰ কাণলৈ উৰি উৰি আহি থাকিল৷ দেউতাই মনে মনে হাঁহি থকা দেখি সুধিলো,

-“কি হ’ল?”

দেউতাই ক’লে,

-“তোৰ যেনে মোৰো তেনেই৷ বংশৰ পৰম্পৰা৷”

হয়তো, মাক মই ভালকৈয়ে জানো৷ কিন্তু দেউতাৰ চকুৰে কেতিয়াও চোৱা নাছিলো৷ মনতে ভাৱিলো, এগৰাকীয়েই পাই গৈছিল৷ এইবাৰ একেলগে দুগৰাকী৷ দীঘল হুমুনিয়াহ এটা আপোনা-আপুনি ওলাই আহিল৷

(৩)

অফিছলৈ শ্ৰীমতীৰ ফোন আহিল৷ মোৰ বুকুখনে চিগনেল দিলে, কিবা এটা হ’ল৷ বিশেষ কথা নাথাকিলে অফিছৰ সময়ত মোলৈ এওঁৰ ফোন নাহে৷ আগতে এবাৰ লিপিষ্টকৰ কালাৰ কোনটো ভাল হ’ব বুলি অফিছৰ দিন এটা বৰবাদ কৰি থৈছে৷ গতিকে, অফিছলৈ যাহা-তাহাঁ কথাত ফোন নকৰিবলৈ মোৰ নামত শপত খোৱাই থৈছো৷ এই শপতটো আকৌ তামাম দৰৱ৷ পৃথিৱীৰ যিকোনো কাম এই শপতটোৰ দ্বাৰা এওঁৰ পৰা আদায় কৰিব পাৰি৷ কিন্তু অলপমান কেনা এটা আছে৷ এই শপতটো খোৱাব পৰাকৈ আগতীয়া আঁচনি এখন বনাবলগীয়া হয়৷ নহ’লে আকৌ ওলোটাই শপত খাবলগীয়াও হয়৷ ফোনটো ৰিচিভ কৰি সুধিলো,

-“এইবাৰ কি হ’ল?”

-“মই গাড়ী শিকিম৷”

মই শিলপৰা কপৌৰ দৰে হ’লো৷ শৰীৰত তেজ চলাচল বন্ধ হৈ যোৱাৰ উপক্ৰম হ’ল৷ ইয়াৰ পাছত প্ৰায় দহ মিনিট এওঁ কি কি ক’লে, মোৰ কাণত একো নোসোমাল৷ মই মাত্ৰ এটাই প্ৰশ্ন কৰিলো,

-“তুমি এই ইন্সপাইৰেচন ক’ৰ পৰা পালা?”

ফোনত এওঁ কোৱা কথাখিনিৰ সাৰাংশ ঠিক এনেধৰণৰ৷ এওঁ ইউটিউবত এখন হ’লিউডৰ চিনেমা চালে৷ চিনেমাখনত পত্নীগৰাকীয়ে গাড়ী চলাই পতিক বিপদৰ পৰা ৰক্ষা কৰে৷ এই দৃশ্যটোৱে এওঁক বহুত ইন্সপাইৰেচন দিলে৷ সেইবাবে শ্ৰীমতীয়েও হেনো গাড়ী চলাবলৈ শিকিব আৰু মোৰ কেতিয়াবা বিপদ হ’লে উদ্ধাৰ কৰিব হেনো৷ মানে কি, শ্ৰীমতীৰ মতে তেওঁ গাড়ী শিকিবলৈকে মোৰ বিপদ হোৱাটো জৰুৰী? মূৰটো এনেকুৱা সময়তে নষ্ট হয়৷

মই মনে মনে নিজকে ক’লো, কথা সাংঘাটিক৷ আজি আৰু তোৰ অফিছ কৰা নহ’ব৷ বেটা এতিয়াই ঘৰলৈ যা৷ অগত্যা বছৰ কেবিনৰ দুৱাৰত টুকুৰিয়ালোগৈ৷ মোৰ মুখখন দেখিয়েই বছে বুজি পালে হ’বলা, ছুটী পাই গ’লো৷

“মই গাড়ী শিকিম”, এই কথাষাৰ মোৰ কাণত বাজি থাকিল৷ মই চিন্তা কৰিলো, ইয়াৰ পৰা কি কি হ’ব পাৰে৷ এইবাৰ এওঁৰ ছেফটিতকৈ বাকী মানুহবোৰৰ ছেফটিক লৈহে চিন্তাত পৰিলো৷ অন্তৰাত্মাই চিঞৰি উঠিল, “এই পৃথিৱীখনক তোৰ মানুহজনীৰ পৰা বচোৱা দায়িত্ব তোৰ৷” পাৰ্কিঙত থকা মোৰ নতুন গাড়ীখনলৈ চাই পুতৌ উপজিল৷ বিজুলী গতিত গাড়ী দৌৰাই ঘৰ পালোহি৷

-“তুমি ইমান ডাঙৰ সুস্থ চিন্তা এটা কৰিছা, মই ঘৰলৈ নহাকৈ কেনেকৈ থাকোঁ?”

এওঁৰ আগত মোৰ অফিছ আধাতে এৰি ঘৰলৈ অহাৰ কৈফিয়ৎ৷

-“মই খবৰ কৰিলোৱেই৷ ওচৰতে ড্ৰাইভিং স্কুল এখন আছে৷ কথা পাটি ফাইনেলেই হ’ল৷ তোমাক ফোন কৰি জনাবলৈ লওঁতেই তুমি আহি পালা৷ জানা, আই এম ছ’ হেপ্পী টুডে৷”

গোটেই বাটটো শ্ৰীমতীক মানা কেনেকৈ কৰিব লাগিব বুলি ভাবি আহিছিলো৷ কিন্তু এনেকুৱা সময়ত যে মোৰ কি হৈ যায়? মুখ খুলি একো ক’ব নোৱাৰো। মোৰ বন্ধুসকলে মোৰ এই অৱস্থাটোক “পত্নীব্ৰত” বুলি নামাকৰণ কৰি থৈছে৷ পিছে মইহে বুজো যে, এনে অৱস্থাত স্বয়ং ওপৰৱালাৰো সাধ্য নাথাকে বিৰুদ্ধে কিবা কোৱাৰ৷ অৱশ্যে এনে নহয় যে শ্ৰীমতীয়ে গাড়ী চলাবলৈ শিকাটো মই নিবিচাৰো। মইটো ভালেই পাওঁ এওঁ শিকিলে৷ অন্ততঃ কেতিয়াবা ৰাতি পাৰ্টীৰ পৰা আহি থাকোঁতে ড্ৰিংক এণ্ড ড্ৰাইভ কেছত পুলিচৰ পৰা বাচিব পাৰিম৷ কিন্তু এওঁ গাড়ী চলাবলৈ শিকা আৰম্ভ কৰা, শিকি থকা কালছোৱা আৰু ভালকৈ চলাব পৰালৈকে সময়ছোৱাৰ কথা ভাৱিহে হাঁহিম নে কান্দিম লাগিল৷ মাজতে আকৌ ড্ৰাইভিং স্কুলৰ হ’বলগীয়া শিক্ষকজনলৈহে পুতৌ উপজিল৷ বেচেৰাইনো জীৱনত কি পাপ কৰিছিল?

ব্ৰহ্মপুৱাতেই খুটুক-খাটাক শব্দবোৰত চকুমেলি যি দেখিলো, মোৰ মুখখন মেলাতেই ৰৈ গ’ল৷ ভৱামতেই কাম৷ এওঁ সাজি-কাচি ৰেডী৷ ভাৱিলো, মইও লগত গৈ দিওঁ৷ যি কি নহওক দেৰিলৈকে শুই থকা মহিলা এগৰাকীয়ে এই ৰাতিপুৱাই শুই উঠাটোক মই শ্ৰদ্ধা জনোৱাটো জৰুৰী বুলি মোৰ মনে কয়৷

এইখিনিলৈকে সৱ ঠিকেই আছিল৷ কিন্তু ড্ৰাইভিং শিকিবলৈ বুলি শ্ৰীমতীয়ে লগত নিবলৈ লোৱা বস্তুকেইপদ দেখিহে মোৰ চকু কপালত উঠিল৷ এটা পানীৰ ফ্লাস্কত গৰম চাহ, বিস্কুটৰ পেকেট এটা, এটা আধাখোৱা কেকৰ পেকেট, দুপেকেট চিপছ, এটা পানীবটল৷ এয়া হেনো টাইম পাছৰ যতন৷ মনতে ভাৱিলো, হয়তো আকৌ, প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে গাড়ী শিকিবলৈ ওলাইছে, ভোকে-পিয়াহেনো কেনেকৈ পাৰি? দ্বিতীয়বাৰ শিকিবলৈ যাওঁতে বাৰু বেলেগ কথা৷ শ্ৰীমতীক যে আকৌ এবাৰ গাড়ী শিকাব লাগিব সেয়া ধুৰূপ৷ সৰু আইনা এখন, ফণী এখন আৰু কেইবাটাও ৰেগুলাৰ আইটেম এওঁৰ সৰু বেগটোত থাকেই৷ ইয়াৰ মাজতে মোৰ বডিস্প্ৰেটো আৰু ৰুমস্প্ৰেটো বেগত ভৰোৱাত মই সুধিলো,

-“এইকেইটা কিয় হে?”

এওঁৰ উত্তৰ,

-“ড্ৰাইভাৰজনৰ গা গোন্ধালে মই নোৱাৰো দেই, আৰু গাড়ীৰ ভিতৰত স্প্ৰে নামাৰিলে যে জানা, মোৰ একেবাৰেই সহ্য নহয়৷”

মোৰ মাতিবলৈ আৰু একো নাথাকিল৷ অগত্যা মৰ্ণিং ৱাকো হৈ যাব বুলিয়েই এওঁৰ লগত খোজকাঢ়ি নতুন শ্ব’টো চাবলৈ আহিলো৷

প্ৰায় সদায়েই এনে ড্ৰাইভিং স্কুলৰ গাড়ীবোৰ বাটত পাওঁ আৰু পাৰ্য্যমানে ইহঁতৰ পৰা অলপ আঁতৰে আঁতৰেই গাড়ী চলাওঁ৷ নহ’লে কোন সময়ত ব্ৰেক মাৰিব, কেতিয়া বাওঁহাতে ছিগনেল দি সোঁফালে টাৰ্ণ ল’ব একো ঠিকনা নাথাকে৷ গতিকে এই গাড়ীবোৰক বৰ বিশেষ গুৰুত্ব দিয়া নাছিলো৷ আজিহে ভালকৈ লক্ষ্য কৰিলো৷ বিভিন্ন ধৰণৰ উপদেশ লিখা আছে৷ ইয়াৰে এটাই মোৰ ধাৰণাত বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি কৰিলে৷

-“কিপ চেফ ডিচটেনচ্”

এইশাৰী লিখা আছে গাড়ীখনৰ পিছফালে৷ আগফালে একো নাই৷ তাৰমানে কি, এইখনত শিকি থকাজনে সাৱধান দূৰত্ব অৱলম্বন নকৰিলেও চলি যায়? এইবাৰ শ্ৰীমতীলৈ মনত পৰি ভয় লাগিল৷ এওঁলৈ নহয়, এওঁৰ আগফালে গৈ থাকিবলগীয়া গাড়ীকেইখনৰ কথা ভাবিহে৷

গাড়ীৰ বিষয়ে সৰু-সুৰা জ্ঞান কিছুমান শিক্ষক ড্ৰাইভাৰজনে এওঁক দি আছিল৷ মই ৰেহ-ৰূপ চাওঁ বুলিয়েই অলপ নিলগে আহিলো৷ এনেই ৰাতিপুৱাই ওলাই আহিছো,

-“এক চিগৰেট তৌ বনতা হে” বুলি দূৰৈৰ পৰাই সমগ্ৰ দৃশ্যটো চাই ৰ’লো৷ এনেতে দেখিলো শ্ৰীমতী এইবাৰ গাড়ীৰ ড্ৰাইভিং ছিটত বহি লৈ ৰুমস্প্ৰে মাৰিলে৷ ভাৱিলো, শিক্ষকজনৰ গাটো গোন্ধোৱা নাই ছাগে৷ ৰক্ষা দেই, মোৰ বডিস্প্ৰেটো কোনোৰকমে বাচিল৷ এইবুলি স্বস্তিৰে মূৰটো ওপৰলৈ তুলি এক সুখানুভৱৰ ধুম্ৰকুণ্ডলী বতাহত এৰি দিলো৷

“ধুৰুম”৷ এয়া কি? প্ৰথমদিনাই গাড়ীয়ে গৈ দিভাইদাৰ উফৰাই দিলে৷ দৌৰি গৈ পাওঁ মানে শিক্ষকজনৰ অৱস্থা চাবলগীয়া৷ শিক্ষকজনক এওঁ গাড়ী চলোৱাৰ জ্ঞান দি আছে আৰু তেখেতেও মূৰ জোকাৰি শুনি আছে৷ মানে সমস্ত দোষ এই শিক্ষকজনৰ ওপৰতে জাপি দিলে মোৰ শ্ৰীমতীয়ে৷ এইবাৰ সঁচাকৈয়ে অনুভৱ হ’ল যে মোৰ শ্ৰীমতীৰ লগত স্বয়ং ওপৰৱালাইও কথাত জিকিব নোৱাৰে৷ বুজিলো গাড়ী শিকা অধ্যায়টো এইবাৰলে ইমানতে সমাপ্ত৷ অলপমান মিট-মাট কৰি বেচেৰাটোক ভঙা গাড়ীখনৰ সৈতে তাতে এৰি এওঁক লৈ ঘৰলৈ বুলি উভতি আহিলো৷ দূৰৈৰ পৰাই চালো, বেচেৰাটোৱে এবাৰ গাড়ীখনলৈ চাইছে আৰু এবাৰ আমি ঘূৰি অহালৈ৷ এওঁৰ মুখলৈ চালো, অলপ চিন্তাত আছে৷ মই সুধিলো,

-“কি হ’ল? মুড অফ যে?”

এওঁৰ উত্তৰ,

-“সেই মূৰ্খটোৰ বাবে মই এনেই চাহ-বিস্কুট লৈ আহিছিলো৷ সি একোডাল নাজানে যি নাজানেই, মোৰো ৰুমস্প্ৰেখিনি মিছিমিছিকৈ বৰবাদ হ’ল৷ হুঁহ৷”

মই এইবাৰ ভাৱিলো, এওঁ সঁচাই লখিমী৷ মোৰ বহু ধন বচায় কেতিয়াবা৷ হে ভগৱান, তোমাক অশেষ ধন্যবাদ৷ যি কি নহওক বহু লোকৰ জীৱন ৰক্ষা পৰিল৷

নিজকে কিবা ছুপাৰ হিৰ’ৰ নিচিনা লাগি গ’ল৷