২০১৬ চনৰ ১৯ আগষ্ট৷ দুপৰীয়া সময়ত নগাঁৱৰ এখন আগশাৰীৰ শিক্ষানুষ্ঠান ৰামানুজন কনিষ্ঠ মহাবিদ্যালয়ৰ নৱাগত আদৰণি সভালৈ মোক সন্মানীয় অতিথিৰূপে যাবলৈ অনুৰোধ কৰি অধ্যক্ষ শ্ৰীযুত দিলীপ কুমাৰ বৰাই ফোন কৰিছিল। ২০১৫ চনত মোৰ দাদা ড° অমৰজ্যোতি চৌধুৰীক সেই মহাবিদ্যালয়লৈ মাতিছিল বুলি খবৰ পাইছিলোঁ৷ যিহেতু মই দাদাৰ দৰে মেধাবীৰ তালিকাত নপৰোঁ সেইবাবে তেনে এখন শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত অগ্ৰণী অনুষ্ঠানলৈ মোক নিমন্ত্ৰণ কৰা বাবে আনন্দত অধীৰ হোৱাটো স্বাভাৱিক যদিও আচৰিতো হৈছিলোঁ। দাদাক তালৈ নিমন্ত্ৰণ কৰাটো গম পোৱাৰ পিছৰে পৰা ময়ো মনতে বৰকৈ আশা পুহি

প্ৰতিখন ঠাইৰে নামৰ আঁৰত একোটাহঁত কাহিনী থাকে। কোনোবাখন ঠায়ে যদি ইতিহাসজড়িত কাহিনী কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে, কোনোবাখনে কঢ়িয়াই কিম্বদন্তী। অসমৰ ডিব্ৰুগড় জিলাৰ নাহৰকটীয়া সমষ্টিৰ অন্তৰ্গত চাচনী মৌজাত অৱস্থিত অৰণ্যৰে আৱৰা মাজুলীসদৃশ ভূখণ্ড “মেৰবিল”ৰ সৃষ্টিক লৈয়ো ইতিহাস আৰু কিম্বদন্তী সংমিশ্ৰিত এটি মনোৰম কাহিনী যুগ যুগ ধৰি জনমানসত প্ৰচলিত হৈ আহিছে। কিম্বদন্তী অনুসৰি সোতৰশ শতিকাত ঐতিহ্যমণ্ডিত শ্ৰীশ্ৰীচলিহা বাৰেঘৰ সত্ৰৰ সত্ৰাধিকাৰ শ্ৰীশ্ৰীৰাম আতাই বুঢ়ীদিহিং নদীৰ পাৰত বৰ্তমানৰ দুলীয়াজানৰ মহমাৰী অঞ্চলত সত্ৰ স্থাপন কৰি সপৰিয়ালে বসবাস কৰিছিল। শ্ৰীশ্ৰীৰামআতাৰ দ্বিতী (ঘৰুৱা নাম আইটি) নামেৰে এগৰাকী ৰূপে

আমিবোৰ আকৌ কুঁজা হৈ গৈ আছোঁ৷ কালৰ চকৰিত ঘূৰি ঘূৰি আমিবোৰে নিজক শিক্ষিত মানৱ বুলি ক’বলৈ গৌৰৱবোধ কৰোঁ৷ নিজেই নাজানো আমি কিমান জানো, কিমান শিকিলোঁ৷ সাম্প্ৰতিক যুগত আমাৰ একমাত্ৰ লগৰী, আমাৰ অতিকে আপোন Smart Phone টো৷ এক কথাত ই আমাৰ বিপদৰো বন্ধু৷ পুভাৰ শেতেলি এৰাৰ পৰা ৰাতি চকুহাল জাপ নোখোৱালৈকে আমাৰ ছাঁ হৈ থাকে এইবিধ বিশেষ যন্ত্ৰ৷ অতি কম দিনৰ ভিতৰত অত্যাধুনিক বৈশিষ্ট্যৰ দ্বাৰা সমৃদ্ধ এইবিধ যন্ত্ৰই যেন নৱপ্ৰজন্মৰ দ্বিতীয়খন হৃদয়৷ অৱশ্যে বিশ্বায়নৰ যুগত এইবোৰ তেলেই সাধাৰণ কথা৷ বিশ্বৰ গতিৰ

ইতিমধ্যে দক্ষিণ আফ্ৰিকাত থকা কেইবাবছৰো হৈ গৈছে। দেশখনৰ য’তে যেনেকৈ সুবিধা পাইছোঁ‌ ঘূৰিছোঁ‌ ফুৰিছোঁ‌। যিমানেই ঘূৰিছোঁ‌ সিমানেই দেশখনক দেশখনৰ মানুহবোৰৰ প্ৰতি মনবোৰ শ্ৰদ্ধাৰে ভৰি পৰিব ধৰিছে। দেশখন যিদৰে প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্যৰে ভৰা  সেইদৰেই দেশখন বিভিন্ন ঐতিহ্যৰেও ভৰা। এইখন দেশতে নিযুত বছৰৰ আগৰ জীৱাস্ম আৱিস্কাৰ হৈছে ঠিক সেইদৰেই এইখন দেশতেই দশক যোৰা বৰ্ণ বৈষ্যমৰ বিৰুদ্ধে যুঁজি ন্যায় প্ৰতিষ্ঠা কৰি ইতিসাহ গঢ়ি তোলা হৈছে। দেশখনৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য্য আকৰ্ষণীয়। মানুহ সমৃদ্ধিশালী, বুৰঞ্জী আৰু সংস্কৃতি আদিয়ে দক্ষিণ আফ্ৰিকালৈ অহাৰ দিনাৰ পৰাই টানি নিছিল ইখনৰ পৰা

বৰ্তমান আমি সকলোৱে বিশ্বজুৰি হোৱা এটা মহামাৰীৰ দুৰ্যোগপূৰ্ণ সময় পাৰ কৰি আছোঁঁ৷ গোটেই বিশ্বজুৰি অৰ্থনৈতিক, স্বাস্থ্য, শিক্ষা এই সকলো দিশত সমস্যাৰ সন্মুখীন হৈছে। নিয়মীয়া শিক্ষা প্ৰদান কৰাৰ দিশতো এই মহামাৰী এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ সমস্যা হিচাপে দেখা দিছে৷ এই সময়ছোৱাত নিয়মীয়া পাঠদান সম্ভৱপৰ হোৱা নাই৷ গতিকে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে কিদৰে শিক্ষা লাভ কৰিছে এই বিষ‌য়টো এটা চিন্তনীয় হৈছে। অনুষ্ঠানিক শিক্ষা ব্যৱস্থাটো প্ৰাথমিক পৰ্যায়ৰ পৰা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পয্যায়লৈকে ধৰা হয়। বৰ্তমান সময়ত অনলাইন শিক্ষা ব্যৱস্থাটোৰ যোগেদি সকলো পয্যায়ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক শিক্ষা প্ৰদান কৰিবলৈ বিচৰা হৈছে আৰু কৰা

আমাৰ ৰাজনৈতিক চেতনা কিমান? নাইবা ৰাজনৈতিক ভাৱে আমি কিমান সচেতন? আমি কোনো কালেই নিজকে প্ৰশ্ন কৰি চোৱা নাই। চাবলৈ গ’লে গোটেই ৰাজনৈতিক ধাৰণাটোৱে আমাৰ জীৱন ধাৰণৰ প্ৰয়োজনীয় উপাদানসমূহৰ লগত প্ৰত্যক্ষ বা পৰোক্ষভাৱে জড়িত। এটা সাঁথৰ হ’ল ছক্ৰেটিছৰ ভেড়াৰ পাল আৰু  ভেৰাৰখীয়াৰ সম্বন্ধটো। ৰিপাব্লিক নামৰ পুথিখনত ছক্ৰেটিছে কথোপকথনৰ জড়িয়তে এটা ধাৰণা উত্থাপন কৰিছিল যে ভেড়াৰখীয়াই নিজৰ স্বাৰ্থৰ বাবে ভেড়াৰ পালন কৰে যদিও যিহেতু ভেড়াৰ পালটোৰ উৎকৃষ্ট ভাৱে লালন-পালন হোৱাটোতেই  মালিকৰ প্ৰকৃত স্বাৰ্থ সিদ্ধি হোৱাৰ সম্ভাৱনা থাকে সেয়হে মালিকে সদায়ে ভেড়াৰ স্বাৰ্থতেই

চাৰিওফালে ধ্বংস যজ্ঞ, মৃত্যুৰ লেলিহান শিখাই আক্ৰমণ কৰিছে সমগ্ৰ জগত, ধুমুহা বলিছে সংকটৰ, ইয়াৰ মহিমাত মানৱীয় অস্তিত্বই হাৰ মানিব লগা হৈছে। চাৰিওফালে কৰ’ণাৰ বিভীষিকা, মৃত্যুৰ তাণ্ডৱলীলাত সমগ্ৰ জগত জৰ্জৰিত। সমান্তৰালভাবে নিৰৱ ধৰিত্ৰীয়েও প্ৰতাৰিত হৈ চৰম ৰূপ ধাৰণ কৰিছে। বানপানী, ভূমিকম্প, বনজুই, কৃষিভূমিত বিষাক্ত কীট-পতঙ্গৰ আক্ৰমণ আদিৰ দৰে ঘটনাও সঘনে ঘটি থকা দেখা গৈছে। মানৱ জাতিৰ ভৱিষ্যত আৰু শ্ৰেষ্ঠত্বৰ ওপৰতো গুৰুতৰ প্ৰশ্ন উত্থাপন হৈছে। প্ৰকৃততে মানৱ জাতি শ্ৰেষ্ঠত্বৰৰ যোগ্য নে? আচলতে ঘোষণাটো কোনে দিছিল? স্বয়ং মানুহেই নহয় জানো? কিন্তু এই শ্ৰেষ্ঠত্বৰ

গ্ৰন্থৰ নামঃ শিশুনাট ৰচনা, পৰিচালনা আৰু অভিনয় লেখকঃ প্ৰভাত গোস্বামী প্ৰকাশনঃ সঞ্জীৱন প্ৰকাশন প্ৰথম প্ৰকাশঃ ডিচেম্বৰ,২০১৯ মূল্যঃ ১২০ টকা মুঠ পৃষ্ঠাঃ ১১৫ সৰুতে বিদ্যালয়ৰ বাৰ্ষিক ক্ৰীড়া সপ্তাহত কৰা একক অভিনয়, মুকাভিনয় আৰু একাংকিকা নাটেই আছিল অভিনয়ৰ নামত দুই এটা খোজ। শিকাওঁতা কোনো নাছিল। লগৰ বন্ধু বান্ধৱী মিলিত হৈ আমি নিজেই নাটকৰ বিষয়বস্তুৰ পৰা সংলাপলৈকে, মঞ্চসজ্জাৰ পৰা ৰূপসজ্জালৈকে সকলোখিনি আমি লগ হৈ কৰিছিলোঁ। স্বাভাৱিকতেই আমাৰ একমাত্ৰ লক্ষ্য আছিল পুৰষ্কাৰ। তাৰ বাহিৰে নাটকক লৈ একোৱে নাজানিছিলোঁ আৰু শিশুনাট বুলি যে এক সুকীয়া

মহাকবি কালিদাসক সংস্কৃত সাহিত্যৰ অদ্বিতীয় কবি বুলি কোৱা হয়৷ কিন্তু তেওঁৰ জীৱন সম্পৰ্কে বৰ বিশেষ তথ্য পোৱা নাযায়৷ যিবোৰ তথ্য পোৱা গৈছে, সেইবোৰ পৰস্পৰ বিৰোধী৷ ইতিহাসতো এইবোৰৰ বিশেষ গুৰুত্ব নাই৷ বৰ্তমানলৈকে আমি এই কথাই নিশ্চিতকৈ ক’ব নোৱাৰোঁ যে মহাকবি কালিদাস কোন সময়ৰ কবি আছিল৷ কোনো কোনো পণ্ডিতৰ মতে তেওঁ প্ৰথম শতাব্দীৰ কাশ্মীৰৰ কবি৷ আন এচাম পণ্ডিতৰ মতে তেওঁ গুপ্ত বংশৰ সম্ৰাট চন্দ্ৰগুপ্ত বিক্ৰমাদিত্যৰ ৰাজসভাৰ নৱৰত্নৰ এজন৷ আৰু কিছু লোকৰ মতে তেওঁ দশম শতাব্দীৰ ধাৰা নগৰৰ ৰজা ভোজৰ বন্ধু৷ তদুপৰি কিংবদন্তিমূলক

আমি দেখা বা অস্তিত্ব অনুভৱ কৰা অস্তিত্ব অনুভৱ নকৰা, কিন্তু প্ৰকৃততি থকা গ্ৰহ নক্ষত্ৰ, উপগ্ৰহ নীহাৰিকা, তাৰকা ৰাজ্য, ধূমকেতু, উল্কা আদিকৰি সমষ্ট মহাকাশীয় বাসিন্দাক লৈ কল্পনা কৰা জগতখনেই হ’ল বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড৷ এই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ  যি বোৰ পিণ্ডৰ নিজা শক্তি উৎপন্ন কৰাৰ ক্ষমতা থাকে সেইবোৰে হ’ল নক্ষত্ৰ৷  এই নক্ষত্ৰ বোৰৰ সৃষ্টি হয় নীহাৰিকাৰ পৰা যি গেছ আৰু মহাকাশীয় ধূলীকণাৰে পৰিপূৰ্ণ৷ যেতিয়া কোনো এটা মহাকাশীয় পিণ্ড সৃষ্টিৰ পাছত তাত পাৰমাণৱিক বিক্ৰিয়া আৰম্ভ হ’ব ধৰে আৰু শক্তি আৰু তাপ উৎপন্ন কৰিব লয় তেতিয়াই এটা নক্ষত্ৰৰ