সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাই অসমীয়া ব্যংগ সাহিত্যলৈ যি অৰিহণা আগবঢ়াই গ’ল, সেয়া আজিও সজীৱ হৈ আছে। তথাপি ‘অসমীয়া ব্যংগ সাহিত্য’ৰ দিশটো সবল নহয় বা বৰ্তমান সময়ত ইয়াৰ বিশেষ আৰু সঠিক চৰ্চা দেখা নাযায়। ফলত ঐতিহ্যপূৰ্ণ ধাৰাটোৰ পৰাও অসমীয়া পাঠক আঁতৰি গৈছে৷ ভিন্ন কাৰণত ‘ভোকেন্দ্ৰ বৰুৱা’ৰ দৰে তীক্ষ্ণ গল্প আজি নাই৷ এই স্থৱিৰতাক আমি কিদৰে গতিশীল কৰিম, সেয়া এক জটিল প্ৰশ্ন। এতিয়া বিষয়টো এনে পৰ্যায় পালেগৈ যে ব্যংগ সাহিত্য আচলতে কি – তাৰ সৈতে আমাৰ পৰিচয় নোহোৱা হৈ পৰিল৷ অ’ত, ত’ত ব্যংগ

অসমীয়া লোকসমাজত বাঁহগছজোপাই অতীতৰেপৰা এক সুকীয়া স্থান দখল কৰি আহিছে। ঘৰ সজা কামৰপৰা আৰম্ভ কৰি জেওৰা-জপনা দিয়া, মাংগলিক অনুষ্ঠান, উৎসৱ-পাৰ্বন, ৰন্ধন প্ৰকৰণতো বাহঁগছজোপাই উল্লেখযোগ্য ভূমিকা পালন কৰি আহিছে। অসম এখন কৃষিভিত্তিক ৰাজ্য। ইয়াত পালন কৰা উৎসৱ-অনুষ্ঠানৰ বেছিভাগেই মূলতঃ কৃষিকেন্দ্ৰিক। ইয়াৰ ভিতৰত বসন্তকালীন উৎসৱসমূহ উল্লেখযোগ্য। বসন্তকালত পালন কৰা উৎসৱসমূহৰ ভিতৰত ব’হাগ বিহু অন্যতম আৰু এই ব’হাগ বিহুৰ অনুষংগতেই অতীতৰেপৰা বাঁহৰ সৈতে সংযুক্ত বিভিন্ন উৎসৱ-অনুষ্ঠান পালন কৰা হৈছে। তাৰ ভিতৰত ভঠেলি, সোৰি, পাৰ নাচৰ, ঝাপেৰী গোসাঁইৰ বিয়া, বাঁহ গোসাঁইৰ পূজা, লামজা, গড়ভাঙা,

মানৱ সভ্যতাই প্ৰথম ভুমুকি মৰা দিনৰ পৰা আজিলৈকে সভ্যতাৰ ইতিহাস খুঁচৰিলে আমি দেখা পাঁও যে বিভিন্ন অভাব, সৃষ্টি, আৱিষ্কাৰ, উদ্ভাৱনৰ মাজেৰে আহি আজিৰ অৱস্থা পাইছেহি। অঘৰী অৱস্থাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি জুইৰ আৱিষ্কাৰে আনি দিয়া আমূল পৰিবৰ্তনৰ পিছৰে পৰা মানৱ সভ্যতাৰ উত্তৰণ ঘটিয়েই আছে, য’ত বিজ্ঞান প্ৰযুক্তি বিদ্যাৰ প্ৰয়োগে উত্তৰণৰ হাৰ বৃদ্ধিত দ্ৰুত অৰিহণা যোগাইছে। নজনাক জানিবৰ বাবে জীবশ্রেষ্ঠ মানুহৰ যি হাবিয়াস, তাৰেই ফলশ্ৰুতিত জ্ঞান আহৰণৰ ক্ষেত্ৰই পৃথিবীক পাৰ হৈ সৌৰজগত, মহাকাশ পাইছেগৈ। অন্য উন্নত দেশসমূহৰ লগতে তৃতীয় বিশ্বৰ দেশ ভাৰতবৰ্ষইও

সাধুকথা অসমীয়া লোক সাহিত্যৰ এক আপুৰুগীয়া সম্পদ৷ জোনাক নিশা চোতালত পাটি পাৰি বিচনীৰ জুৰ লৈ আইতাৰ মুখৰ সাধু শুনাৰ আমেজেই সুকীয়া আছিল। পিছে এতিয়া সেই ৰামো নাই অয্যোধ্যাও নাই৷ আগৰ দিনৰ সাধু শুনাৰ চিনাকি ছবিখন আজি ধূসৰ হ’ল। প্ৰতিযোগিতাৰ দৌৰত ব্যস্ত নাতি-নাতিনীৰ সাধু শুনাৰ আহৰি নোহোৱা হ’ল৷ যান্ত্ৰিক যুগত যন্ত্ৰলৈ পৰিৱৰ্ত্তিত হোৱা মানুহৰ ঘূণে ধৰা মনবোৰত সম্পৰ্কৰ মূল্যও নোহোৱা হ’ল৷ একক পৰিয়ালৰ ধাৰণা সৰ্বজন গ্ৰহণীয় হোৱাত পৰিয়ালবোৰ ভাঙোনমুখী হ’ল পৰিৱৰ্তনৰ ধামখুমীয়াত পৰি আধুনিক যুগৰ আইতাবোৰৰ মুখৰ সাধুকথা হেৰাই গ’ল৷ একেদৰে

এই ধৰাত ভগৱানৰ সুন্দৰ সৃষ্টিসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম হৈছে নাৰীসকল।এগৰাকী নাৰীয়ে জীয়ৰীকালত পিতৃ-মাতৃৰ ঘৰখন আৰু পৰৱৰ্তী কালত স্বামীৰ ঘৰখন সুখ আৰু সমৃদ্ধিৰে উপচাই তোলে। তেওঁলোকে জীৱনটোত কেইবাটাও স্তৰৰ মাজেৰে নিজকে এগৰাকী সফল পত্নী হিচাপে, এগৰাকী দায়িত্বশীল মাতৃ হিচাপে, এগৰাকী আদৰ্শৱান বোৱাৰী হিচাপে সমাজৰ আগত প্ৰমাণ কৰি দেখুৱাব লগা হয়। পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ মোহনীয়া দৃশ্যটোৱেই হৈছে, এগৰাকী নাৰীৰ মুখৰ আপোনভোলা হাঁহিটো। এটি মোহনীয় হাঁহিৰে হাজাৰ ক্ৰোধত থকা মানুহৰো অন্তৰ নিমিষতে জয় কৰিব পাৰে।এগৰাকী নাৰীৰ অবিহনে এখন ঘৰ কেতিয়াও সৌন্দৰ্যশালী হ’ব নোৱাৰে।সেয়ে ইংৰাজসকলে কৈছে,

ক্ষুদ্ৰ পৰিসৰৰ গল্পচৰ্চা বৰ্তমান সাহিত্যৰ এক লক্ষণীয় বিষয়। একবিংশ শতিকাত, বিশেষকৈ চচিয়েল মিডিয়া যুগত এই ধৰণৰ গল্পৰ প্ৰতি আগ্ৰহ, চৰ্চা আৰু ইয়াৰ প্ৰসাৰে সকলোৰে দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছে। এনেধৰণৰ গল্পক বিভিন্ন নামেৰে নামাকৰণ কৰা হৈছে। ক্ষুদ্ৰ গল্প, এক মিনিটৰ গল্প, গল্পাণু, পোষ্ট কাৰ্ড চৰ্ট ষ্টোৰি, চৰ্ট চৰ্ট ষ্টোৰি, ফ্ল্যাশ ফিকচন, অণুগল্প ইত্যাদি। আকৌ ইয়াৰ মাজতেই বহুতে ভাবে যে অণুগল্প আৰু এক মিনিটৰ গল্পৰ মাজত তফাৎ আছে। পিচে অণুগল্প নামটিয়েই বৰ্তমান সবাতকৈ জনপ্ৰিয় হোৱা পৰিলক্ষিত হৈছে। অণুগল্প-চাইট, গ্ৰুপ অথবা পত্ৰিকাও বৰ্তমান জনপ্ৰিয়

এপ্ৰিল ২৭, ১৯৮৮, সময় নিশা ১ বাজি ২৫ মিনিট। এখন হাতত চিগাৰেট আৰু আনখন হাত মেজৰ ওপৰত ৰাখি নিজৰ টেপ ৰেকৰ্ডাৰত ভেলেৰি লেগাছ’ভে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰে, “It was Dyatlov. The truth doesn’t care about our needs or wants. Its doesn’t care about our governments, our ideologies, our religions. It will lie in wait for all time. And this, at last, is the gift of Chernobyl.” কিয় কৈছিল লেগাছ’ভে এইটো কথা। কিয় তেওঁ কৈছে, এটা মিছা কথাৰ মূল্য Chernobyl দুৰ্ঘটনা বুলি!

প্ৰতিটো ভাষাৰে কিছুমান উপভাষা থাকে, যিবােৰে সেই উপভাষা প্রচলিত থকা স্থানৰ বা উপভাষাটো কোৱা জনগােটটোৰ সৈতে সম্পর্কিত কিছু বৈশিষ্ট্য বহন কৰি থাকে। এই উপভাষাবােৰে মূল ভাষাটোৰ অন্তর্নিহিত বৈচিত্র্যক তুলি ধৰাৰ লগতে সেই উপভাষা কোৱা মানুহখিনিৰ স্থানীয় আৰু জনগােষ্ঠীগত সমলেৰে সমৃদ্ধ স্বকীয় জীৱনৰীতি আৰু সংস্কৃতিৰাে কিছু আভাস দিয়ে। অসমীয়া ভাষাৰ কথালৈকে আহিছোঁ৷ ভাষাবিদসকলে অসমীয়াৰ যি চাৰিটা উপভাষা চিনাক্ত কৰিছে, তাৰে এটা হৈছে কামৰূপী৷ আচলতে কামৰূপী উপভাষাটোক তিনিটা উপভাষা(বা উপ উপভাষা – subdilect) সম্বলিত এটা উপভাষা গােট বুলি ধৰিব পাৰি। কামৰূপী উপভাষাৰ

সাম্যবাদী দর্শণেৰে ঋদ্ধ বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা (১৯০৯-১৯৬৯) ভাৰতীয় নাৰীৰ সৰ্বস্তৰৰ বিকাশৰ বাবে উন্মুখ। সমাজৰ অন্যতম অংগ নাৰীৰ সর্বতােপ্ৰকাৰৰ বিকাশ অবিহনে যে সমাজৰ স্বাভাৱিক গতি সম্ভৱ নহয় সেইকথা তেওঁ গভীৰভাৱে উপলব্ধি কৰিছিল৷ নাৰীৰ অৱহেলিত অৱস্থাৰ বাবে সমাজ প্রধান অনুঘটক— ৰাভাই তাৰ চাক্ষুক প্রমাণ পাইছিল। নাৰীৰ সমস্যা কি হ’ব, ‘ছােভিয়েটৰ নাৰী’, ‘ছােভিয়েটত শিশু’, ‘সমসাময়িক ভাৰতৰ নাৰী’, ‘ছােভিয়েট দেশৰ নাৰী’, ‘ছােভিয়েট পাৰ্লিয়ামেণ্টৰ জনদিয়েক নাৰী প্রতিনিধি’ ইত্যাদি ৰচনাত ভাৰতীয় আৰু ছােভিয়েটৰ নাৰীৰ তুলনামূলক অধ্যয়নৰ মাজেৰে তেওঁ ভাৰতীয় নাৰীৰ দশা প্রতিভাত কৰিছিল। প্রাক্-স্বাধীনতাৰ কালত, মহাযুদ্ধকালীন সময়ত

সমাজ বিৱৰ্তনৰ পটভূমিত শ্ৰীমন্তশঙ্কৰদেৱৰ প্ৰাসংগিকতা বিষয়ে লিখাৰ আগত সমাজ সম্বন্ধে আমাৰ এক উচিত ধাৰণা থাকিব লাগিব, তেহে আমি শংকৰদেৱৰ অসমীয়া সমাজলৈ অৱদান, ইয়াৰ মহত্ত্ব, প্ৰাসংগিকতা আদিৰ বিষয়ে উপলব্ধি কৰিব পাৰিম ৷ সমাজ শব্দটো অতিকৈ সাধাৰণ ভাৱে প্ৰচলিত যদিও সমাজ শব্দৰ অৰ্থ ব্যাপক। সমাজ শব্দটোৱে একেলগে থকা, একেলগে চাল চলন কৰাৰ কথাক বুজায়। সমাজ কেৱল মানুহৰ মাজতে আছে এনে নহয়, পশু-পক্ষী, চৰাই-চিৰিকটি, কিট-পতংগ, পৰুৱা আদিৰ মাজতো সমাজ দেখিবলৈ পোৱা যায়। বিশিষ্ট সমাজতত্ব বিদ R.M.Maciver আৰু C . Page য়ে কৈছে “সমাজ