“ককায়েৰাৰ মুড কেনে?” এনেদৰে লিখা মেচেজটো চিন কৰিও বিভীষণে ৰিপ্লাই নিদিয়াত ৰামচন্দ্ৰ পুনৰ চিন্তাত পৰিল। মনে মনে ভয় এটাও লাগিবলৈ ধৰিলে, এই বিভীষণে আমাকো ধৌকা দিলে নেকি! কথাটো গম পালে হনুমন্তই। প্ৰভু ৰামচন্দ্ৰৰ চিন্তা মানে সেৱকৰো চিন্তা। তাতে আকৌ এই অভিযানৰ মূল হোতা হনুমন্ত। হনুমন্তই লগে লগে বানৰ সেনাৰ ৱাটচেপ গ্ৰুপত মেচেজ এটা লিখিলে- “siror man beya, misson alap pisuabo kijani,tohote alap palamkoi saju haleo kotha nai”। হনুমন্তই ৰামচন্দ্ৰৰ ওচৰলৈ গ’ল আৰু ক’লে, : প্ৰভু, বিভীষণ অনলাইন নাই যদি ফোন

ফটাঢোলৰ ৰাইজে কেৱল খাওঁ খাওঁকৈয়ে নেথাকে, জাতি-মাটি-ভেটিৰ নিমিত্তেও বহুত কাম কৰে। তাৰ ভিতৰত এটা হ’ল কেৰিয়াৰ কাউন্সেলিং। চাকৰি পোৱা সহজ, কৰা টান বুলি কোৱা কথাটোক সৰোগত কৰি ফটাঢোলে বিভিন্ন কেৰিয়াৰত সফলতা পোৱাৰ টিপচ কিছুমান দি আহিছে, লগতে মাইনা-বাবুসকলক নতুন নতুন কেৰিয়াৰৰ কথাও জনাই আহিছে। কিছুদিনৰ আগতে প্ৰশাসকবৃন্দৰ আদেশত ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰপতিৰ চাকৰি পালে কি কি কৰিব লাগিব, সেই বিষয়ে বিস্তৃত প্ৰতিবেদন এই ফটাঢোলতে প্ৰকাশ কৰিছোঁ। সি যি কি নহওক, আমি আজি আলোচনা কৰিব লগা চাকৰিটো হ’ল, অসমীয়া নিউজ চেনেলৰ মুখ্য সম্পাদকৰ

বৰ্তমান বাটিছেট নামৰ উপহাৰবিধে অসমৰ সকলো ধৰণৰ উৎসৱতে নিজৰ অস্তিত্ব জাহিৰ কৰাৰ লগতে সদম্ভে নিজৰ স্থিতি স্পষ্ট কৰিছে। সাম্প্ৰতিক কালত  নামী দামী উপহাৰৰ তুলনাত এইবিধ ৰঙীন কাগজেৰে মেৰিয়াই থোৱা স্বনামধন্য উপহাৰ বিধৰ ইমানেই জনপ্ৰিয়তা বাঢ়িছে যে এটা ৰিচাৰ্চ মতে এখন বিয়াৰ সকলো উপহাৰ লগ লগালে প্ৰায় পয়সত্তৰ শতাংশই বাটিছেটৰ প্ৰাধান্য পোৱা যায়। কথা গৈ ইমানলৈ পাইছে যে কোনো প্ৰেমিকে প্ৰেমিকাক এই বুলিও ক’বলৈ লৈছে – “তোমাৰ কথা ভাৱিলে মোৰ উলাহে নধৰে হিয়া, তুমি আৰু মই যেন বাটিছেট আৰু বিয়া!” কিন্তু

কাহিনী ৰামায়ণৰ পাছৰ সময়ৰ। ৰামে যুদ্ধ জয় কৰি সীতা মাতাক উদ্ধাৰ কৰি আনি ডাঙৰকৈ এটা পাৰ্টি দিলে। দেশ বিদেশৰ মানুহ, বান্দৰ সকলোকে নিমন্ত্ৰণ জনালে। যুদ্ধলৈ যোৱা বান্দৰবোৰ সেই সময়ত গপতে গংগাটোপ হৈ আছে। “আমাৰ জহতে ৰজা ৰামচন্দ্ৰ লংকালৈ গৈ মহা প্ৰতাপী ৰাৱণক বধ কৰিব পাৰিলে। আমাৰ জহতে সাগৰ পাৰ হ’ব পাৰিলে। আমাৰ জহতে সেই হেন সুন্দৰী সীতা মাতাৰ লগত প্ৰভু ৰামচন্দ্ৰৰ পুনৰ্মিলন হ’ল।” গপতে সিহঁতে নেজবোৰ দাঙি, বুকু ফুলাই খোজ কঢ়া হ’ল। পাৰ্টিৰ নিমন্ত্ৰণ পোৱাৰ পাছত আৰু কোনে পায়! যুদ্ধলৈ

কথাটো বুজিছেনে! জীৱনৰ আধাতকৈও বেছি বয়স পাৰ কৰিলোঁ ফেচবুক নকৰাকৈয়ে। অৱশ্যে ফেচবুকৰ বিষয়ে যে শুনা নাছিলোঁ, তেনেকুৱা নহয়। অৰ্কুটক টক্কৰ দি যেতিয়াৰপৰাই ফেচবুকে পদাৰ্পণ কৰিছে, তেতিয়াৰপৰাই নামটো শুনিছিলোঁ। পিচে মোৰ কোনো আগ্ৰহ নাইবা আকৰ্ষণ নাছিল। ছোৱালীয়ে ২০০২ ত দিল্লীত পঢ়ি থাকোঁতে তাই কেতিয়াবা কয়, মা কম্পিউটাৰ দোকানত যাওঁ, ইণ্টাৰনেটত কাম আছে। (কেফে!) সেই সময়ত অসমত ইণ্টাৰনেট কৰিবপৰা কম্পিউটাৰৰ দোকান আছিল নে নাই জনা নাছিলোঁ। দিল্লীত ঘণ্টাত দহ টকাকৈ লৈছিল ইণ্টাৰনেট ব্যৱহাৰ কৰিলে। তাইক হিচাব কৰি চলিবলৈ কৈছিলোঁ। ইণ্টাৰনেটৰ সুবিধা সুলভ

উপকৰণ : মাংস : বজাৰৰপৰা কিনি অনা গোটেইখিনি৷ পিয়াঁজ : ঘৰত বিচাৰি খুচৰি পোৱা পিয়াঁজ গোটেইকেইটা৷ আদা, নহৰু : গুচাই ভাগৰ লগালৈকে যিকেইটা হয়৷ জলকীয়া : পিছদিনা পুৱা চিন্তা কৰিবলগীয়া নোহোৱা জোখৰ৷ আলু : মাংস কম হ’লে বেছিকৈ বা মাংস বেছিকৈ হ’লে কমকৈ৷ জিৰাগুৰি : পাঁচটকীয়া পেকেট গোটেইটো৷ ধনিয়াগুৰি : জিৰাৰ দৰেই৷ জলকীয়াগুৰি : কেৰাহিত অকন অকন কৈ দি ৰংটো ৰঙা হৈছেনে নাই অনুভৱ কৰা পৰিমাণৰ তেল : দুই তিনিবাৰ কেৰাহী আৰু মাংসখিনি চাই আইডিয়া কৰি নিজৰ জোখত দিব৷ পানী

ওপজা গাঁওখনৰ কথাবোৰ হয়তো কোনেও পাহৰিব নোৱাৰে৷ সৰু কালৰেপৰা উমলি-জামলি বোকা পানী গচকি ডাঙৰ-দীঘল হোৱা এই গাঁওখনৰ বহু কথা এতিয়া মনত পৰে৷ তাহানিৰ গাঁওখনৰ লগত অৱশ্যে এতিয়াৰ গাঁওখন কিছুমান ক্ষেত্ৰত সম্পূৰ্ণ অমিল দেখা যায়৷ তাহানিৰ গাঁওখনৰ মানুহবোৰৰ সৰহ সংখ্যকেই  আজিৰ তুলনাত নিৰক্ষৰ আছিল বা শিক্ষা-দীক্ষাত পিছপৰা আছিল কিন্তু সমাজৰ যি বান্ধোন বা সামাজিক ঐক্যবদ্ধতা এতিয়াৰ তুলনাত বহুত ওপৰত আছিল৷ ইঘৰৰ লগত আনঘৰৰ মিলাপ্ৰীতি সহায় সহযোগীতা এতিয়াতকৈ নিশ্চিতভাৱে বহু গুণে বেছি আছিল৷ সৰু সুৰা দন্দ কাজিয়া আদি সমাজৰ লোকেই নিষ্পত্তি কৰিছিল

এটা সময় আছিল, আমাৰ চিনাকি মানুহৰ তালিকাখনত আছিল কেৱল আত্মীয় মানুহখিনি, ওচৰ-চুবুৰীয়া তথা বিদ্যালয়ৰ সমনীয়া বন্ধু বান্ধৱীবোৰ আৰু কোনোবা অনুষ্ঠান, প্ৰতিষ্ঠানত লগ পোৱা কোনোজন। এতিয়া সময় সলনি হ’ল। ইণ্টাৰনেটৰ লগত সংযোজিত সামাজিক মাধ্যমসমূহ যেনে ফেচবুক, টুইটাৰ, হোৱাটচ এপ, ইনষ্টাগ্ৰাম ইত্যাদিৰ জৰিয়তে আমাৰ চিনাকিৰ জগতখনো বিশাল হৈ পৰিল। এতিয়া আমি কোনোজনকে বহুত দিন লগ নোপোৱাৰ অনুভৱ কৰিবলগীয়া নহয়। আমাৰ শৈশৱত আমি ইণ্টাৰনেটেৰে চিনাকি নাছিলোঁ। হঠাৎ কাৰোবাক লগ পালে হোৱা অনুভূতিবোৰ বৰ উচ্ছল আছিল। সেই যে বাৰীৰ সীমনাত সখীয়তী চৰাইজনীয়ে ঘৰলৈ কোনোবা

(১ বিউটি স্পট দুগাৰাকী বান্ধৱী আছিল। একেলগে পঢ়া, একেলগে থকা, নলে গলে লগা। দুয়োগৰাকীৰে বিয়া বাৰু হৈ যোৱাৰো ১০-১২ বছৰ হ’ল, বেলেগ বেলেগ চহৰলৈ। ফোনত কথা বতৰা পতাৰ বাহিৰে বা ফে’চবুকৰ প্ৰফাইল ছবিকেইখন দেখাৰ বাহিৰে ইজনীয়ে সিজনীক লগ নোপোৱাও বহু বছৰ হ’ল। এবাৰ দুয়োজনীৰে উমৈহতীয়া বান্ধৱী এগৰাকীৰ ঘৰত কিবা এটা অনুষ্ঠান উপলক্ষে দুয়োজনীৰ দেখা দেখি হ’ল। বহুত দিনৰ মূৰত লগ পাই দুয়ো হেঁপাহ পলুৱাই কথা পাতিলে। কথা বতৰা পাতি একেলগে ভিতৰলৈ গৈ খোৱা-বোৱাও কৰি আহিলগৈ। ৰ’ব, নাম দুটা কোৱাই নাই

আগৰ বিয়াবোৰত, দিনটো কামত লাগি, গধূলিলে পানী জাৰটো লৈ, নৰমনিচৰ পৰা আঁতৰি বহা জীৱকেইটাই, দৰা আহোঁতে বেছি নাচে। আমাৰ বাইদেউৰ বিয়াত তেনেকুৱা পাঁচটামান, দাদাৰ লগৰ দুটামান, বাকী গাঁৱৰ দুটামান, গেট দিয়াৰপৰা কইনাৰ মৰল বনোৱালৈকে সৱ কৰি দিয়া কেইটাই গধূলিলৈ গাৰ বিষ মৰাৰ দৰৱ খাই মিল মিলকে হাঁহি, সৱৰে খা-খবৰ লৈ ফুৰিছে। এটাই জেনেৰেটৰ মাততো নেৰিব্বা বুলি নাচোঁতে, ৰভাতলত টোপনিয়াই থকা আমাৰ সত্ৰৰ পেহীৰ পুতেকটো লুটি খাই পৰিছিল। দে’তাৰ ফাই, ইহঁতে পালে ক’ত খাবলে। আজি সৱ পণ্ড কৰিব। বাৰ বিয়াৰ বেণ্ডপাৰ্টিটোৰ,