মন কৰিবচোন, চিনেমা এখন চাই উঠি সকলো সমালোচক হৈ উঠে। হওঁতে সকলােৰে মন এটা থাকে কিবা এটা মতামত দিয়াৰ, গতিকে দিয়ে বাৰু। মতামত দিয়াত আপত্তি নাই, কিন্তু কিছুমানে যে বিচাৰকৰ দৰে ৰায় দিয়ে, কিছুমান আছে আৰু এখোপ ওপৰলৈ যায়, দেশপ্ৰেম, জাতীয়তাবাদ সকলো আহি মূৰত হেঁচা মাৰি ধৰে! চাবই লাগিব চিনেমাখন, নহ’লে অসমীয়া সংস্কৃতি যাবগৈ। আৰে! চলচিত্ৰ সমালোচনা কি ইমান উজু? চিনেমা নিৰ্মাতা আৰু সমালোচকৰ মাজত মতৰ মিল খুব কমেইহে দেখা যায়। এবাৰ এজন সমালোচকক সোধা হ’ল – অমুক চিনেমাখন কেনে?

লেখকসকল বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ৷ সকলোৰে নিজস্ব স্বকীয় শৈলী, গতিশীলতা, সৃষ্টিশীলতা আৰু আবেগিক পৰিপক্বতা আছে৷ মুঠতে সকলোৰে কল্পনাৰ ঘোঁৰাৰ পৰিধি, বেগ আৰু তাল (rythm) বেলেগ বেলেগ৷ এয়া সেই সময়ৰ কথা যেতিয়া আমাৰ পুৰণা এডমিন অবিৰাম কলিতাদেৱ, বহু বছৰৰ আগতে, প্ৰথম বাৰৰ বাবে ফটাঢোল আলোচনীৰ সম্পাদনাৰ দ্বায়িত্ব পাইছিল৷ তেখেত বৰ সৰবৰহি আৰু অনুসন্ধিৎসু প্ৰাণী যি সদায় নতুন পৰীক্ষামূলক গবেষণা কৰাত অগ্ৰগণী৷ স্বাভাবিকতেই আলোচনীখনৰ সৰ্বাংগীণ উন্নতিৰ বাবে তেখেতৰ উৰ্বৰ মস্তিস্কত এটি অনন্য পৰিকল্পনাৰ জাগৰণ ঘটিল৷ সেই মুহূৰ্তত তেখেতে গা ধোৱা ঘৰত সোমাই নিজৰ মাহেকীয়া

ষাঠিৰ দশকতেই মোৰ দুবছৰ মান বয়সতেই তিনিচুকীয়াত থাকোঁতে দেউতাই এটা ফ্ৰীজ কিনিছিল, হিমালাক্স কোম্পানীৰ। হাতীদাঁতৰ ৰঙৰ ফ্ৰীজটো ৫ ফুট মান ওখ আছিল। অভিযন্তা দেউতাই কাম চাবলৈ ঢলা, ফিলোবাৰী আদি ঠাইলৈ গ’লে বাটে ঘাটে দৈ, ক্ৰীম, মাছ আাদি বিভিন্ন বস্তু সস্তাতে এগালমান কিনি গোটাই পিটাই আানিছিল বাবে বস্তু থ’বলৈ ফ্ৰীজটোৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। কিন্তু মজাৰ কথা যে ঘৰত সৰহকৈ এনে বস্তু গোট খালেহে মায়ে ফ্ৰীজটো চলাইছিল , নহ’লে তাক বন্ধ কৰি থোৱা হৈছিল। কাৰণ ফ্ৰীজটো ইলেক্ট্ৰিক ফ্ৰীজ নাছিল৷ কেৰাচিনতহে চলিছিল। ফ্ৰীজটো অন

বাছ চলাই আছোঁ। তিনিচুকীয়া ফালে আহিলে তিনিচুকীয়াত নামি ঘৰলৈ আহোঁ। দিনটো ঘৰত আৰাম কৰি আবেলি আকৌ বাছত। দৈনন্দিন মোৰ এই ৰুটিন চলি আছে। নাইটচুপাৰৰ যাত্ৰাৰ মাদকতা আৰু ৰোমাঞ্চ এক বুজাব নোৱাৰা অভিজ্ঞতা। আমাৰ খোৱা, শোৱা সকলো বাছতেই। কেবিনত এটা বাকচত আমাৰ দাঁত ব্ৰাছ, টুথ পেষ্ট, চুলিত ঘঁহা তেল, ক্ৰীম, পাউদাৰ সকলো থাকে। এই কেবিনটো আমাৰ বেডৰূম, ড্ৰয়িংৰূম। চাইডৰ ডিকিত পাম্প মৰা এটা ষ্টভ, কেৰাহী দুখন, চছপেন দুটা, বটোৱা এটা কাঁহী-বাটি, হেতা। প্লাষ্টিকৰ বৈয়ামত হালধি, নিমখ, তেজপাত, ডাইল, শুকান জলকীয়া সদায়

 (১) তেতিয়া ” কেতিয়াৰ কথা আছিল জানো? বোধহয় তৃতীয়মান শ্ৰেণীত পঢ়া সময়ৰ! সহোদৰা সম্পত্তি হিচাপে পোৱা টিনৰ বাকচ এটাত কিতাপ-বহী কঢ়িয়াই ঘৰৰ কাষৰে প্ৰথামিক বিদ্যালয়লৈ যোৱা দিনৰ। এদিন লাগিল বাইদেউৰ লগত মহাৰণ এখন। তাই বোলে মোৰ বাকচ লৈ মোৰ ওপৰতেই বাহাদুৰী! লাগিল মোৰো এটা জেদ। নতুন টিনৰ বাকচ এটা মোক লাগিবয়ে। মাৰ ওচৰত দাবীটো লৈ গ’লোঁ। মা আছিল চৰকাৰৰ দৰে উদাসীন মানুহ, পাত্তায়ে নিদিলে। ইপিনে মই আছিলোঁ কেজৰীৱাল টাইপ। অনশনত বহি গ’লোঁ, কন্দা-কটা হুলুস্থূল এখন লগাই দিলোঁ। বিচৰা ফলাফল নোপোৱাত

কৰ’না ভাইৰাছে আমাক সকলোকে বৰ ভয় খুৱাইছে নহয়নে? ইফালে কৰ’না, সিফালে কৰ’না৷ মুঠতে কৰ’নাই কৰ’না। কি কৰা নাই এই কৰ’নাই। সকলোৰে মাজত থকা বিশ্বাস ভাঙি পেলাইছে কৰ’নাই। চিটি বাছত আমাৰ কাষৰজনৰ লগত বহিবলৈ ভয় লাগে।কি ঠিক তেওঁক কিজানি কৰ’নাই পাইছে। হেণ্ডচেক কৰিবলৈ বাদ দি নমস্কাৰ দিবলৈ বাধ্য কৰিছে কৰ’নাই।মুখা মুখিকৈ কথা ক’বলৈ ভয় মুখেৰে কৰ’না সোমাই পেট পায় বুলি। হঠাৎ যদি কোনোবাই কাহে তেতিয়াতো আৰু কথাই নাই আমি নিশ্চিত যে সেইজন কৰ’নাত আক্ৰান্ত। কম লটি-ঘটি কৰা নাই কৰ’নাই। কৰ’নাৰ বাবে

খিৰীকিৰ ফাঁকেৰে ভৰি দুখন অলপকৈ দেখা গৈছে৷  : ঐ তই ক’ৰ শিয়াল অ’? : বৰভেটিৰ ছাৰ৷ পিছৰ বেঞ্চত বহি কথা পাতি থকা জ্যোতিয়ে তপৰাই উত্তৰ দিলে৷ : আঁঠুকাঢ়৷ কথাই প্ৰতি আঁঠু কঢ়োৱাটো ডেকা ছাৰৰ বাবে একেবাৰে সাধাৰণ কথা৷ শুভ্ৰ কামিজ আৰু ধুতি পিন্ধা ধকধক কৈ বগা মানুহজন দেখিলেই ভক্তি ভাব মনলৈ আহে৷ তেওঁৰ চেহেৰা শিক্ষক শব্দটোৰ সৈতে ৰজিতা খাই পৰে৷ হাইস্কুলত আমাক ইংৰাজী শিকোৱা ডেকা ছাৰ৷ তেওঁৰ পঢ়োৱা কায়দাই আছিল পৃথক৷ গৰমৰ দিনত গছৰ তলত নি আমাক পঢ়াইছিল৷ পাঠ্যপুঠিৰ কাহিনীবোৰৰ

কিছুমান সোপনে মনৰ গভীৰ কোণাত বৰ বেয়াকে যায় বাহা বান্ধেই। কিমান আশা কিমান যি কল্পনা কৰা যায়।ময়ো তাইক এক দিন লগ পাম। চেল্ফিত মুখৰ খাল, ডোং গিলাক নেদখা হৱা তাইৰ মুখ খান ঝলঝল পতপতকে দেখা পাম। অনবৰতে ফেচবুকৰ ফটোত নাইচ, বিউটিফুল বুলি কমেন্ট পাৱা তাইৰ পোকাই খাৱা দাঁ‌ত কেইটাৰ মাজেইদি সৰকি আহা হাঁ‌হিটো দেখা পাম। মাত্ৰ কিমান যি আশা, ভাবনা। পিচে তাইক লগ পাৱা সেই দিনটো নাহেই হে নাহেই। মনটোক বুজেনি দি কিবাকে ৰাখি ৰাখি চিনাকি হৱা বহুত দিন পিচত

দত্ত অফিচলৈ বুলি ওলাইছে। মহানগৰীৰ  প্ৰান্তীয় এই অঞ্চল অলপ আওহতীয়া। মাজেৰে পাৰ হৈ যাওঁতে গাঁৱৰ মিঠা পৰিবেশ এটাই গাড়ীৰ উইপাৰ চাফা কৰাৰ দৰে মনটো চাফা কৰি দিয়ে। গঢ়ি উঠা দুগ্ধপামবোৰত যেন দধিমথনহে চলিছে। নিশা উভতি আহোঁতে দত্তই ঠাইডোখৰ নিজানেই পায়। থোৰতে দত্ত আৰু ঠাইডোখৰৰ কিবা যেন এটা মধুৰ সম্পৰ্ক আছে। এজনে হাত দঙা যেন পাই গাড়ী ৰখাই দত্তই গাড়ীৰ আয়নাত চালে। মুখখন চিনাকি লাগিছে, কিন্তু মনত পেলাব পৰা নাই। মানুহজন ক্ৰমান্বয়ে আগুৱাই আহিছে। সোঁফালে চালকৰ আসনৰ ফালে গাড়ীৰ কাষত ৰৈ

কলেজৰ দিনত প্ৰেম পিৰীতি হোৱাটো একেবাৰেই সাধাৰণ কথা। তাৰে যেনিবা কাৰোবাৰ এতাল বাজে আৰু কাৰোবাৰ দুই তাল বাজি প্ৰেম দুৰ্বাৰ হৈ উঠে। কাৰোবাৰ প্ৰেম জনমে জনমে টাইপ হৈ বিয়া বাৰু হয়গৈ আৰু কাৰোবাৰ প্ৰেম কলেজতে ইতি পৰে। যি কি নহওক এই জনমে জনমে টাইপ প্ৰেম কৰা সকল সকলোৰে চিনাকি হৈ পৰে। কাৰণ তেওঁলোকৰ বজ্ৰলেপ হেন প্ৰেম সকলো ঠাইতে বিদ্যমান হৈ থাকে। কলেজৰ ফিল্ড, বাৰাণ্ডা, ওচৰৰ ৰেষ্টুৰেণ্ট, পাৰ্ক, কলেজৰ অডিট’ৰিয়াম, কলেজৰ এনেই পৰি থকা কোনো দিন ক্লাছ নোহোৱা ক্লাছৰূম কেইটা…মুঠতে সকলো