(১) চুট টাই পৰিহিত মানুহজনে মাজনিশা কইনাঘৰৰ ৰভাৰ তলত গুৱাল গালি পাৰি আছিল। অশ্লীল ভাষাত কইনাঘৰৰ প্ৰতি মুকলিকৈ বিষেদগাৰ প্ৰকাশ কৰাৰ অন্যতম কাৰণটো আছিল দৰাঘৰীয়াক খাবলৈ দিয়া মাংসৰ পৰিমাণ কম হ’ল। লগত তেনেই সাধাৰণ বেশভূষাত থকা অন্য দুজন যুৱকে মানুহজনক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল যে কইনাৰ বাপেকৰ আৰ্থিক অৱস্থা বৰ বেছি টনকিয়াল নহয়, অসম চৰকাৰৰ চতুৰ্থ বৰ্গৰ এজন সাধাৰণ কৰ্মচাৰী, ইতিমধ্যে দুজনী ছোৱালীক বিয়া দিয়া খৰচৰ বোজাত মানুহজন ভাৰাক্ৰান্ত, এইজনীৰ বিয়াখন দৰাঘৰৰ তাগিদাতহে খৰধৰকৈ পাতিছে। চুট টাই পিন্ধা ভদ্ৰলোকজন আঁকোৰগোজ

দৈনিক কৰিয়েই থাকোঁ‌, তথাপি আজি ‘চিন্তা’ শব্দটোৰ বিষয়ে চিন্তা কৰিবলৈ মন গ’ল৷ প্ৰকৃততে এই ‘চিন্তা’ বস্তুটোনো কি? ই বৰ চিন্তনীয় বিষয়৷ বহু চিন্তা চৰ্চা কৰি শেষত ভাবিলোঁ‌ কিনো অযথা চিন্তাবোৰ কৰি আছোঁ‌? কিন্তু সকলো চিন্তাই অযথা হয় জানো? বহু চিন্তাই মানুহক এজন চিন্তাশীল ব্যক্তিলৈ ৰূপান্তৰিত কৰে আনহাতে বহু চিন্তাই মানুহক মানুহৰ শাৰীতকৈও তললৈ নমাই দিয়ে৷ পিচে চিন্তা নকৰাকৈ জানো মানুহ থাকিব পাৰে? সেইটোও চিন্তনীয়৷ তেনেহ’লে ‘চিন্তাৰ’ ওপৰত একো চিন্তা নকৰোঁ‌ বুলি নিচিন্তভাবে মনে মনে বহি থাকিম বুলি থাকিলেও পাৰিম জানো?

পাহাৰীয়া নদীখনৰ লগতে নদীৰ দুয়োফালৰ ওখ-চাপৰ পাহাৰবোৰ কেমেৰাৰ ফ্ৰেমত সুন্দৰকৈ আহি গৈছে। পাহাৰৰ সেউজীয়া আৰু নদীৰ নীলাত হেঙুলীয়া আভা সানি দিয়া আবেলিৰ বেলিটো পশ্চিমৰ আকাশত মাৰ যাবলৈ ওলোৱা এই বিশেষ মুহূৰ্তটো সাঁচি ৰাখিবলৈ সুদূৰ গুৱাহাটীৰ পৰা অৰুণাচলৰ ছাংটি ভেলী পাইছে সুভাষ। সুভাষ-সুভাষ বৰ্মন। গুৱাহাটীৰ এক বেচৰকাৰী টেলিকম প্ৰতিস্থানৰ বিষয়া। ফটোগ্ৰাফী সুভাষৰ নিচা। বিশেষকৈ নতুন নতুন পাহাৰীয়া ঠাইবোৰলৈ গৈ ফটো উঠোৱাৰ চখ সুভাষৰ। ব্যস্ত কৰ্মসূচীৰ পৰা সময় উলিয়াই সুভাষে পাহাৰ ভ্ৰমণত ওলাই আহে কেৱল এই হাবিয়াস পূৰণ কৰিবলৈ। কংক্ৰিট অৰণ্যৰ পৰা

ক্ৰিৰিং … ক্ৰিৰিং…. : হেল্ল’….. : মৃদুলা হয় নে ? : হয়৷ কোনে ক’লে বাৰু ? : মই পলাশ৷ উচপ খাই গলোঁ মই৷ ঠিকেই শুনিছোঁতো! বুকুখনে ঢপঢপ কৰিছে৷ মুখৰ মাতটো পেটৰ ভিতৰলৈ যেন সোমাই গৈছে! : শুনিছানে? : হয় শুনি আছোঁ৷ : ভালে আছা? : আছোঁ৷ ক’ত পালা মোৰ নম্বৰ? : তোমাৰ ভাইটিৰ পৰা ল’লোঁ৷ : উম..পিছত ফোন কৰিম মই৷ কাইলৈ পৰা পূজা যে ব্যস্ত আছোঁ অলপ৷ : এইটোৱে মোৰ নম্বৰ৷ তোমাৰ ফোনলৈ ৰৈ থাকিম৷ পূজাৰ শুভেচ্ছা জনালোঁ৷ : তোমালৈও

নগেন মাষ্টৰৰ মেজাজটো বৰ ঠিক নহয়। মানুহজন প্ৰায়ে খঙত থাকে। সেই মানুহজনে যেতিয়া ঘটিব নলগীয়া অঘটন এটা আমাৰ আগত খুহুটীয়া ভাষাৰে বৰ্ণনা কৰে, আমি হাঁহিত ৰ’ব নোৱৰা হওঁ। অলপ দিনৰ আগতে ঘটনা এটা ঘটিছিল তেওঁৰ ঘৰৰ কাষত৷ সেইদিনা দেওবাৰ বুলি নগেন মাষ্টৰ অলপ দেৰিলৈকে বিছনাত পৰি আছিল৷ দেৰি মানে কি আৰু? পুৱা ছয় বাজি গৈছিল। অন্য বাৰবোৰত পুৱা পাঁচ বজাত শোৱাৰ পৰা উঠে। সেইদিনা অলপ দেৰি হৈছিল। তেনেতে নগেন মাষ্টৰৰ ঘৰৰ কাষৰ মানুহঘৰৰ পৰা হুলস্থূলৰ শব্দ ভাঁহি আহিল। হুলস্থূল মানে