:: হে হৰি মানুহটোৰ কি হ’ল? লেঙেৰীয়াই আহিছে যে? অ’ কণাগোঁসাই মই ক’তে মৰোঁ৷ :: ধেৎ এইজনী৷ ইমান টেঁটুফালি এনাৰ্জী লছ কৰিছ কিয়? বহুদূৰ খোজ কাঢ়িলোঁ যে, সেয়ে এটা ভৰিক ৰেষ্ট দিছোঁ৷ অলপ হ’লেওটো এনাৰ্জী বাচিব৷ চৰাইবোৰক গছৰ ডালত বহিলে এটা ঠেঙত বহি ইটো ঠেঙক ৰেষ্ট দিয়া দেখা নাই হ’বলা? অলপ প্ৰকৃতিৰ পৰা শিকিবিচোন হেৰৌ৷ :: ইমান দূৰৈৰ গাঁৱৰ নামঘৰলৈনো কিয় যাব লাগে নিজৰ গাঁৱতে থাকোঁতে৷ :: হেৰৌ আজিকালি মানুহবোৰ বৰ কৰাইছ হ’ল৷ গাইপতি ঘৰমূৰি প্ৰসাদ নিদিয়ে৷ সেয়ে আমি যদি

নমস্কাৰ৷ ‘ইতিহাসৰ দেহ-বিচাৰ !’ অনুষ্ঠানটোলৈ আপোনালোকক ‘মই কেতেকী’য়ে স্বাগতম জনাইছোঁ । আহকচোন, আমি এই অনুষ্ঠানটোৰ যহত কাহানিবাই মৃত্যু ঘটা ইতিহাসৰ নিৰুদ্দিষ্ট দেহটো আজিও বিচাৰ কৰোঁ : [ খণ্ড : ( বিখণ্ড ) ] আজিৰ খণ্ডটিত আমি আলোচনা কৰিম ইতিহাসত নোহোৱা-নোপজা, ভাৰত-মাতাৰ এনে এগৰাকী সন্তানৰ বিষয়ে যাক হয়তো চিনি পোৱা লোক আজিৰ তাৰিখত এজনো নোলাব.. ক্ষমা কৰিব, ‘মই কেতেকী’ৰ বাহিৰে আন এজনো নোলাব.. আকৌ ক্ষমা বিচাৰিছোঁ, স্ক্ৰীপ্ট ৰাইটাৰে আপত্তি কৰিছে, তেওঁ আৰু ‘মই কেতেকী’ৰ বাহিৰেহে দৰাচলতে আন কোনো নোলাব। তেন্তে আহক,

মাৰ ঘৰত অসীমা সাঙুৰ নোখোৱা টপিক নাই৷ চৰকাৰী লেট্ৰিনলৈকে মোৰ নাম। মাজতে মোৰ মবাইল ফটোগ্ৰাফীত বিৰাট চখ হৈছিল। আজিও নিচা সেইটো মোৰ। ঘৰলে গ’লে পুৱাতে চাপৰিৰ কঁহুৱা, ঝাওবনৰ মাজত মই এংগোল মিলাই বহি থিয় হৈ ফটো তোলোঁ৷ দেখোঁ গৰাৰ ওপৰৰ পৰা ওচৰৰ মিচিঙ ককাই দুটামানে চাই থাকে। ওচৰলে আহিলে কেতিয়া আহিলি তাকে সুধি থৈ দিয়ে। সিহঁতি যে তলে তলে মোক লৈ ৰামায়ণ ৰচি থৈছে নেজানো নহয়৷ মাত্ৰ সীতা মাটি ফাটি তললে গৈ, আকৌ ওপৰলে আহি, ৰামে জুপি চাই আছেনে নাই

স্থান ষ্টুডিঅ’ ১ম : নমস্কাৰ! সন্ধিয়া ৭ বজাৰ বাতৰিলৈ আপোনালোকক স্বাগতম জনাই মই ৰাজীৱ… ২য় : আৰু মই দীপাংকৰ! ১ম : বাতৰিৰ আৰম্ভণিতেই আপোনালোকক দিবলৈ ওলাইছোঁ এটি বিগ ব্রেকিং! এটি দুখবৰ! অসমৰ জনপ্রিয় ফুটবল তৰাকা ৰূপজ্যোতি বৰদলৈ আৰু আমাৰ মাজত নাই। ২য় : আজি সন্ধিয়া ঠিক ৫ বাজি ২০ মিনিট যোৱাৰ পিছতেই নিজ বাসগৃহত শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰে ৰূপজ্যোতি বৰদলৈয়ে। টিভিৰ পর্দাত খৈলুৱৈ গৰাকী খেলা খেলসমূহৰ দুই এটা দৃশ্য দেখোৱাই৷ ১ম : টিভিৰ পর্দাত আপোনালোকে ইতিমধ্যে দেখা পাইছে অসমৰ জনপ্রিয়

সাধাৰণতে ফটাঢোল ই-আলোচনীৰ নতুন সম্পাদক ঘোষণাৰ লগে লগে প্ৰথম চিন্তাটো হ’ল এইমাহৰ আলোচনীৰ বাবে কাৰ সাক্ষাৎকাৰ লোৱা হ’ব। সম্পাদকৰ লগতে সম্পাদনা সমিতিয়ে আলোচনা কৰি ঠিক কৰিলে অসমীয়া চলচ্চিত্ৰৰ এগৰাকী জনপ্ৰিয় অভিনেত্ৰীক। সেয়ে তেখেতক কেনেকুৱা ধৰণৰ প্ৰশ্ন সুধিব পৰা যায়, সম্পাদকে আলোচনীৰ টিমৰ সকলোকে প্ৰশ্নসমূহ যুগুতাবলৈ ক’লে। কাৰণ সম্পাদকৰ বিশ্বাস “ৰাইজে নখ জোকাৰিলেহে প্ৰশ্ন ওলাব কি বোলে নৈ ব’ব।” সম্পাদকৰ কথা শুনি যিয়েই যি পাৰে প্ৰশ্ন কিছুমান যোগাৰ কৰি দিলে। সেই প্ৰশ্নবোৰৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বেছি প্ৰশ্ন আছিল বিজয় মহন্তৰ ফালৰ পৰা।

: খটং–কেৰ ৰ ৰ গেটখন খোলাৰ শব্দটো শুনি ৰিমলীয়ে ড্ৰয়িংৰুমৰ নেটৰ পৰ্দাখনৰ ফাকেদি চাই দেখিলে তাইৰ বান্ধৱী তথা প্ৰতিবেশী মিকুৰ আইতাক সোমাই আহিছে৷ : কোনোবা আহিছে হ’বলা! ৰিমলিৰ মাক সবিতাই ক’লে৷ : উম৷ আচলজনীয়ে আহিছে৷ মন্থৰা আইতা৷ আমাৰ আইতাই যে এওঁৰ লগত কিয় থাকে মই বুজি নাপাওঁ মা৷ মিকুৰ মাকজনী ইমান ভাল তথাপিও অনবৰতে বদনাম গায় থাকে তেওঁৰ৷ কাৰো ভাল কথা নকয় তেওঁ৷ আচলতে ৰিমলিয়ে ‘মন্থৰা আইতা’ বুলি মতা মানুহগৰাকীৰ নাম বকুলী বৰুৱা৷ পিচে তেওঁৰ তলখুচৰীয়া আৰু চকুচৰহা স্বভাৱৰ বাবে

আজি মোৰ লগৰটোৰ হেভী দুখ। দুখ মানে একেবাৰে গভীৰ। মই কোনোপধ্যেই তাক বুজাব পৰা নাই৷ বোলো, “লুইতেহে জানে বঠা কিমানলৈ বহে”, আমিনো কোন কুটা! আমিনো কি বুজিম মোৰ লগৰটোৰ বুকুত আজি কিমান ওজনৰ হাতুৰীৰ কোব পৰিল৷ সি কোৱা মতে, আজি তাৰ হ’বলগীয়াজনীক তাৰ জীৱনৰ পৰা বিদায় দিবলগীয়া হ’ল৷ দেৱালীৰ ফটকাৰ শিহাত জুই লগোৱাৰ পিছত দুবাৰ মান পিৰিক-পাৰাক মাৰি ফুটো ফুটো কৰি ফটকাটো নুফুটাকৈ ৰৈ যোৱাৰ দৰে তাৰো হওঁ হওঁকৈ থকা বিয়াখন অৱশেষত ভাগিল৷ বৰ বেদনাদায়ক৷ আজি সন্ধিয়া, তাৰ দুখটো অলপ

ঠাণ্ডা দিন বুলি RUMDEVৰ মিউজিক চিডি আৰু চ’ডা চলি আছিল বন্ধু এজনৰ ৰূমত৷ কামৰ ব্যস্ততাৰ মাজতো অলপ ৰিলিফ ল’বলৈ কেতিয়াবা অলপ এনে মিউজিক শুনা যায়, কিন্তু সেইবোৰতো মোৰ লগৰ অভাৰস্মাৰ্ট কেইটামানে মোডীৰপৰা হিমন্তবিশ্বলৈকে, ৰাহুল গান্ধীৰপৰা শশী থাৰুৰলৈকে, NRCৰপৰা লাডাখলৈকে, বেংকৰ ডুবো ডুবো অৱস্থাৰপৰা তই মোৰপৰা লোৱা 1000 টকাতো কেতিয়া ঘূৰাই দিবিৰপৰা আৰম্ভ কৰি পত্নীয়ে অনলাইন শ্বপিং কৰি ক’ত বেম্ব’ দিলেৰপৰা গৈ পিয়াজৰ দাম নাচিকৰফালে যে 8/9টকা চলি আছে চব কথা আৰম্ভ কৰি দি আমাৰ দুটামানৰ মূৰটো গৰম কৰি দিয়ে৷ কথাৰ

সুবিশাল ঘৰটোৰ গেটখন খুলিবলৈ ৰৈ গ’ল সিহঁত। গেটৰ এটা চাইদৰ পকা খুটাত ‘বৰুৱা’ খোদিত কৰা আছে। আনটো ফালে গেটখনতে তাঁৰ এডালেৰে বান্ধি ওলোমাই ৰখা ফলক এখন লগোৱা আছে। হয়তো নতুন…..”কুকুৰৰ পৰা সাৱধান”। : ডাঙৰ মানুহৰ ঘৰত এনে ফলক থকাটো এটা ট্ৰেণ্ড। : হ’লেও দে চোন, ভয় লাগে পাই, যি হে এটা, এটা ৰাখে, পালে বখলিয়াই শেষ কৰিব৷ : সেই হিচাবে সেইবোৰক চোৱা চিতা কৰা মানুহো ৰাখে। বল ভয় নকৰিবি। এনেও দিনত, ৰূমত, বান্ধোনত ৰাখে। গেটখন খুলি তিনিওটা লাহেকৈ সোমাই যায়।

মানুহজনক চিনি পাওঁ। মানুহজন বুলি কোৱাতকৈ ল’ৰাজন বুলি ক’লেহে বেছি মিলিব। তেনেকৈ ইমান দেখা-সাক্ষাত নহয় যদিও বছৰ দিনৰ মূৰত সভাই-সমিতিয়ে লগ পাওঁ। হাঁহি এটা মাৰোঁ। সিফালৰপৰা গোমাকৈ হ’লেও সঁহাৰি এটা পাওঁ। এনেকৈয়ে চলি আছিল দিনবোৰ। সৰুৰেপৰাই কবিতাৰ প্রতি দুর্বলতা এটা আছে। মইনা পাৰিজাতে সেই ৰাপটো বঢ়োৱাত যথেষ্ট সাৰ-পানী যোগান ধৰিছিল। এতিয়া ফেচবুকটো হোৱাৰপৰা বহুখিনি সুবিধা হৈছে। সাহিত্যও চর্চাৰ বিভিন্ন গোটবোৰত অন্তর্ভুক্ত হ’ব পাৰিছোঁ, স্বনামধন্য কবিসকলৰ লেখা সঘনাই পঢ়িবলৈ পাইছোঁ (যিটো আগতে কাকত-আলোচনীৰ বাদে আন ক’তো পোৱা নগৈছিল, তাকো নির্দিষ্ট সময়ৰ