মানুহ মাত্ৰেই জীৱিকা থাকে; জীয়াই থাকিবৰ বাবে যদিও জীৱিকাৰ প্ৰসংগ আহে, পৰনিৰ্ভৰশীলতাৰেও জী থাকে মানুহ। বেছ দুদিনমানৰ কাৰণে দাক্ষিণাত্যত আছোহি। আমি থকা অতিথিশালাৰ প্ৰৱেশ পথৰ মুখতে এখন আৰামী বেঞ্চ। সন্ধিয়া গছৰ তলত সেই বেঞ্চত গ্ৰীষ্মৰ বতাহ বিচাৰি মানুহ বহে। মই কোঠাৰ বাহিৰৰ পৰা চাই ৰওঁ। স্বামী সান্ধ্যভ্ৰমণৰ পৰা ঘূৰি আহে, বেঞ্চখনত বহিবলৈ ভাল লগাৰ সম্ভাৱনা দেখুৱাই মোক। এদিন গ’লো। তেওঁৰ খোজ খৰ। আগবাঢ়িবলৈ দি মই বেঞ্চখনত বহিলোঁ‌। আগৰ পৰাই দুগৰাকী মহিলা বহি আছিল। মই মাজত। বহাৰ লগে লগেই সুধিলে- “নতুন

বৰ অদ্ভুত ঘটনা এটা হৈ আছে বুইছে! বিশ্বাস কৰে নে নকৰে নাজানো৷ আমাৰফালে ‘কাপোৰ ফলা ভূত’ এটা ওলাইছে৷ বিশেষ সূত্ৰই জনোৱা মতে, তাৰ পেটটো বোলে পিছফাললৈ ফুলা, সাক্ষাৎ ৰঙালাওটোৰ লেখীয়া গোল৷ অৱশ্যে সেইবুলিয়েই খোজকঢ়াত অসুবিধা হোৱা নাই৷ আনুমানিক উচ্চতা দহ ফুট৷ পিচে মানুহৰ ঘৰত সোমাওঁতে উচ্চতাটো অট’মেটিকেলি কমি যায়৷ কি টনিক খাইছে, জনা নাযায়৷ সিপিনে দুজনমান অত্যুৎসাহীয়ে গৈ ওজনো জুখি আহিছে৷ মোটামুটি তিনিশ কেজি৷ এশ শতাংশ বিশুদ্ধ কটনৰ কাপোৰ খাবলৈ পাইছেতো! এজনে আহি আকৌ ক’লে বোলে- আগদাঁতকেইটা হীৰাৰ দৰে৷ জিক্‌মিকাই

ফাৰ্ষ্ট চেমেষ্টাৰৰ নন কলেজিয়েট হ’ব লোৱাৰ জাতকাই বাবীক ভালদৰেই হিলাই দিলে। চিৰিয়াচ হোৱাৰ এক চেষ্টা চলাই বাবীয়ে। আব্বে বাবী তোৰ বোলে এইবাৰ কেমেষ্ট্ৰিত ৫০%হে হৈছে ক্লাছ শেষেই হ’ব হ’লচোন – হিতেশে কোৱাৰ লগে লগে বাবীয়ে তালুকদাৰ ধাবাৰ চাহ কাপ মুখত লৈয়ে চিঞৰে- আব্বে চাল্লা ৰাতি টোপনিতো কেপ্টেইন শৰ্ম্মাক দেখা হৈছোঁ‌ বে! আকৌ বাবীয়ে ৰৈ লৈ কয়- আব্বে ঠেংত টানি ধৰে বে দৌৰিব খুজিলে। টোপনিতে যি টান দিয়ে চাল্লা সাৰ পাই যাঁও, ৰাতিখন ঘামি যাওঁ‌। আব্বে মাথা বেয়া নকৰিবি বে পুৰা

শ্ৰদ্ধেয় ৰাইজ, আজি আমি আপোনালোকৰ মাজলৈ লৈ আনিছোঁ অসমৰ এজন আগশাৰীৰ নামজ্বলা বুদ্ধিজীৱি শ্ৰীযুত বিজয় মহন্তক৷ তেখেত একাধাৰে বিপ্লৱী কবি, সমাজ সংস্কাৰক আৰু বহুতো কিবাকিবি৷ আহকচোন, তেখেতৰ লগত দুআষাৰ কথা পাতোঁ৷ আমাৰ সংবাদ কৰ্মী : জয়জয়তে আমাৰ তৰফৰ পৰা আপোনাক ধন্যবাদ জনাইছোঁ, আপোনাৰ বিজি চিডিউলৰ পৰা আমাক অলপ সময় উলিয়াই দিয়াৰ বাবে৷ আমাৰ প্ৰথম প্ৰশ্ন হ’ল : এই যে আপুনি অসমৰ জ্বলন্ত সমস্যাবোৰ যেনে বানপানী, বিদেশী সমস্যা, জনসংখ্যা বৃদ্ধি, কৃষি সমস্যা, নিবনুৱা সমস্যা বা অন্যান্য ক্ষেত্ৰত হোৱা গভীৰ সমস্যাবোৰত চুপচাপ

পুৱাতে শহুৰৰ জীয়েকে টকা এহেজাৰ বিচাৰিলে। মই খচৰকৈ টকা পাঁচশ উলিয়াই দিলোঁ। তেওঁ আকৌ কিবা ভাবি টকা এশ ঘূৰাই দি ক’লে- “লওক হে, মোক চাৰিশহে লাগে। সদায় বিচৰা ধনৰ তিনিভাগৰ এভাগ দিয়ে বাবেহে এহেজাৰ বিচাৰিছিলোঁ।” দেখিলা বুদ্ধি। এই বাদাম পকৰীজনী। ৰহ চাই আছোঁ। আচলটোকে জোকাই লৈছ! পইচাটো লৈ সিগৰাকী নাচি-বাগি মাতৃগৃহলৈ গমন কৰিলে। লগে-লগে জীয়েকো। পদ-পয়াৰ নাদীসুহাই একতাল। অৰ্থাৎ পদ-পয়াৰ গ’ল। মই সুহাই একতালটো থাকিলোঁ। পিছে সন্ধিয়ালৈ ফোন আহিল- “দেতা আহাচোন, ককাই কুকুৰা মাৰিছে। একেলগে ভাত খাবলৈ মাতিছে।” এইখিনিলৈকে সুখৰ

আপোনাৰ মন যায় নে কেতিয়াবা, দুদিনমানৰ কাৰণে মৰি চাবলৈ? যদিহে মৃত্যুৰ পিছতো পুনৰাই জীৱন লাভৰ কিবা উপায় থাকিলহেঁতেন, তেন্তে? যেনেকৈ আমি দুই-চাৰিদিনৰ বাবে আলহীৰ ঘৰত ফুৰিবলৈ যাওঁ তেনেকৈ মৃত্যুৰ সিপাৰে ফুৰিবলৈ যাব পৰা হ’লে? ফেচবুকত যিদৰে নিজৰ একাউণ্টটো ডিএক্টিভেট কৰি ৰাখিব পাৰোঁ সেইদৰে জীৱনটোও এমাহ দুমাহলৈ ডিএক্টিভেট কৰি ৰাখিব পাৰিলে? ‘আউট অব জীৱন’ বা ‘মৃত্যুৰ কোলা’ত থকা সময়খিনিত জীৱিত যিকোনো ব্যক্তি বা পদাৰ্থৰ লগত যোগাযোগ অসম্ভৱ। অৰ্থাৎ পৰলোকত থকা কালছোৱাত ইহলোকৰ লগত সংযোগ স্থাপন কৰিব নোৱাৰিব, মানে একদম ‘নৌ ছিগনেল’

গৃহস্থৰ জিঅ’ফ’ন আৰু মোৰ জীঅ’নি। মে’ড ফৰ ইচ্ছ আদাৰ! সকলো কুশলে চলি আছিল। দুয়োটা ফ’নে আমাক বিশেষ অসুবিধাত পেলোৱা মনতে নপৰেচোন! আমাৰ হাতে, বেগে, পকেটে(কেতিয়াবা মাটিত পৰিও) সিহঁত সুস্থ হৈয়ে আছিল। কেতিয়াবা কেতিয়াবা নেটৱৰ্কৰ বেমাৰ হ’লে, সিহঁতৰো গা চেঁচা পৰি যায়, মুখৰ মাত নোহোৱা হয়! তথাপি সকলো ভালেৰে আছিলোঁ, কুশলে আছিলোঁ। পিচে এদিন গৃহস্থই আৰু এখন জিঅ’ চিমৰ কথা ক’লে, বোলে লাগে বুজিছা, লৈয়ে লওঁ নহ’লে! ময়ো বিশেষ নাভাবি হয়ভৰ দিলোঁ। চিম আহি ঘৰ সোমাল। কিন্তু মোৰ জীঅ’নি থ্রীজি ফ’ন,

জন্মসূত্ৰে আমাৰ ঘৰ ডিব্ৰুগড় চহৰৰ গাতে লাগি থকা অমৰাগুৰি গাঁৱত। ডিব্ৰুগড় জিলাৰ বিখ্যাত বাগ্মীবৰ নীলমনি ফুকন উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ৰ (পূৰ্বৰ জৰ্জ ইন্সিটিউচন) পাছফালেই অৱস্থিত আমাৰ গাঁওখন। স্কুলখন সকলোৱে চিনি পায়। মথাউৰিৰ বাহিৰৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰতে আমাৰ গাঁও। প্ৰত্যেক বছৰে বানে জুৰুলা কৰা আমাৰ গাঁও। সৰুৰেপৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানীৰ লগত খেলি ডাঙৰ দীঘল হৈছোঁ। মনত পৰাৰেপৰা (চনটো পাহৰিছোঁ) ক, খ শ্ৰেণীমানতেই আমি নাও বাবলৈ, সাতুৰিবলৈ শিকিছিলো। আমাৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়খন ঘৰৰপৰা অকণমান দূৰৈত আছিল। আমি তৃতীয় শ্ৰেণী পাছ কৰিহে হাইস্কুলত নাম ভৰ্তি কৰিছিলো। আমি

এই ঘটনাটো মই পঞ্চম মান শ্ৰেণীত পঢ়ি থাকোঁতে ঘটা৷ সৰুতে মই সাংঘাটিক দুষ্ট আছিলোঁ৷ কিন্তু ধৰা নপৰা দুষ্ট৷ মানে দুষ্টামি মই ঠিকেই কৰিছিলোঁ কিন্তু তাৰ চিন মোকাম নথৈছিলোঁ৷ মোৰ দুষ্টামিৰ সহযোগী আছিল মোৰ ভাইটি৷ পিচে মই এলাপেচা বিধৰ নাছিলোঁৱেই৷ য’ত মই মাৰ খোৱাৰ সামান্যতমো অৱকাশ থাকে তাতহে তাক পাৰ্টনাৰ বনাই লৈছিলোঁ৷ ফলত ঘটনা সংঘটিত কৰি মই “মাছৰ ঝোলৰ পৰা মাছ টুকুৰা বিচাৰি খাব নজনা” টাইপ ভাৱ এটা ফুটাই তুলিছিলোঁ৷ সমস্ত দোষ ভাইটিৰ গাত পৰাৰ পিছত সি সদায় মাৰ খাইছিল৷ পিচে

ক্ৰিকেট-ক্ৰিকেট-ক্ৰিকেট (ক্ৰিকেট ৱৰ্ল্ড কাপ, ২০১৯। স্থান: ইংলেণ্ড আৰু ৱেলছ। ছেমি ফাইনেলত নিউজিলেণ্ডৰ হাতত টীম ইণ্ডিয়াৰ পৰাজয়।) প্ৰাতঃভ্ৰমণত– নিতৌ প্ৰাত:ভ্ৰমণলৈ ওলোৱা চাৰিজনীয়া দলটোত আজি অশীতিপৰ চৌধুৰী নাই। সদায়েই কেউজনতকৈ আগতেই ঘৰৰ পৰা ওলাই অহা, দলটোৰ আটাইতকৈ জ্যেষ্ঠ চৌধুৰী আজি নহাত বাকী তিনিজন বন্ধুৱে ঘৰলৈ ওভতাৰ পথত চৌধুৰীৰ ঘৰত সোমাল। চৌধুৰীয়ে চোতালতে পাইচাৰী কৰি আছিল। তিনি বন্ধুৱে চৌধুৰীক প্ৰাত:ভ্ৰমণলৈ নোযোৱাৰ কথা সুধিলে– : চৌধুৰী, আজি নোলালযে! গা বেয়া নেকি? : নহয়হে। কালি বৰ বেয়া লাগিল বুজিছেনে। চাওকচোন গ্ৰুপত একেবাৰে ওপৰত থাকিও নিউজিলেণ্ডৰ