বাসন্তীৰাণীজনী! পুনৰ আহিলি তই! চঞ্চলমতী তই! আহিয়েই আকাশখনত জুই লগালিহি! তোৰ ৰূপৰ জুইয়ে চগাবোৰক পুনৰ আকৰ্ষণ কৰিলে। বিৰহী কবিয়ে কাপ মৈলান লৈ ব্যস্ত হৈ পৰিল তোৰ গান গাবলৈ, তোৰে সৈতে সপোন ৰচিবলৈ! তোৰ উন্মনা উত্তাপ সহিব নোৱাৰি মদাৰ, পলাশেও দগ্ধ হৈ, শেষৰ খিলালৈকে ত্যাগ কৰি লঠঙা হৈ পৰিব! অপেক্ষা কৰিব, বহাগৰ ন সাজ পিন্ধিবলৈ! তোৰ লগতেইচোন বতাহত ৰিণিকি ৰিণিকি বাঁহীৰ সুৰ এটাও যেন ভাঁহি আহিল! দূৰৈৰ কোনোবা গুৱালে হয়তো বেৰত ওলোমাই থোৱা পেঁপাটিও মচি কাচি ফুঁ দি চাইছে! এনেকুৱা ৰিঙা

পুৱাই পুৱাই মেচেকা মুচিয়াৰে কাৰোবাক গোৱাল গালি পাৰিবলৈ ধৰিলে। অৱশ্যে এয়া চুবুৰীয়াসকলৰ বাবে কোনো নতুন কথা নহয়। আজিকালি মেচেকা মুচিয়াৰৰ এনে গালিবোৰ পুৱাই পুৱাই প্ৰায় শুনা যায়। এয়া যে সি ভলুকা বাঢ়ৈকে গালি পাৰিছে, সেয়া সৰ্বজনবিদিত। “আজি বা আকৌ কি হ’ল?” মেচেকাৰ ঘৈণীয়েকে প্ৰশ্নবোধক আৰু ভাৱবোধক মিশ্ৰিত সুৰেৰে কুঁৱাৰ পাৰতে দাখন ধৰাই থকা মেচেকাক সুধিলে। “কি হৈছে তই জানিব নালাগে। মাথোঁ এটা কথাই জানি থ’বি। কোন দিনা চুবুৰীত এই মেচেকাই ‘মাৰ্ডাৰ’ কৰে ঠিক নাই। যি দেখিছোঁ কাৰোবাৰ তপত তেজ এটোপা

পানী আৰু পাণিৰ এৰাব নোৱৰা সম্পৰ্ক। পিয়াঁহ লাগিলে পানী খাব লাগিব আৰু সংসাৰ এখনত পূৰ্ণতা দিবলৈ পাণি-গ্ৰহণ কৰিব লাগিব। সেয়ে আমি পানী, পাণিৰ লগতনো আমাৰ কি সম্পৰ্ক তাৰে উৱাদিহ লওঁচোন। পাণি গ্ৰহণ মানে জীৱনৰ দ্বিতীয় ইনিংছৰ আৰম্ভণি। পাণি গ্ৰহণৰ পিছত বহুজনে ঘটিয়ে ঘটিয়ে পানী খাইছে আৰু বহুজনৰ ঘৰত বানপানীৰ পলস পৰি সাৰুৱা হৈ ঠন ধৰিছে। পাণি গ্ৰহণ কৰি জোলোকা জোলোকে পানী খাবলৈকে  একালত মন উচাতন হয়৷ আৰু পিছত চকুৰ পানী নাকৰ পানী একাকাৰ কৰি ইজনে সিজনক দোষাৰোপ কৰে। পাণি গ্ৰহণৰ

সাংবাদিক : নমস্কাৰ। ‘গেৰাণ্টি লাইভ’ৰ ‘আহক বিতৰ্ক কৰোঁ’ অনুষ্ঠানলৈ আপোনালোক সকলোকে স্বাগতম জনাইছোঁ। আজি আমি এটা বৰ বিতৰ্কিত বিষয় আলোচনাৰ বাবে নিৰ্বাচন কৰিছোঁ। বিষয়টো হ’ল — প্ৰেছাৰ কুকাৰত ভাত ৰান্ধোতে আচলতে হুইচেল এটা মাৰিব লগে নে দুটা মাৰিব লাগে? বিষয়টো আলোচনাৰ বাবে আজি আমি ষ্টুডিঅ’লৈ কেইবাগৰাকীও খাদ্য-বিশেষজ্ঞক আমন্ত্ৰণ কৰি আনিছোঁ। তেখেতসকল হ’ল — ডিব্ৰুগড়ৰপৰা ডম্বৰু দাস, শিৱসাগৰৰপৰা শিৱানী শ‌ইকীয়া, নলবাৰীৰপৰা নগেন নাথ, বৰপেটাৰ পৰা বজ্ৰমোহন বৰা আৰু কোকৰাঝাৰৰ পৰা কমলেশ্বৰ কটকী। আমাৰ লগত অনলাইনত থাকিব আমেৰিকাৰ পৰা প্ৰৱাসী অসমীয়া আইমণি

“……তাৰাতাৰি তোৰ ফটা লেকচাৰ আৰম্ভ কৰ ভাই….. সোনকালে উত্তৰ দি অলপ শুবলৈ যাব লাগে….৷” বেতালক পিঠিত পেলাই বিক্ৰমে কাহিনী শুনিবলৈ খৰধৰ লগালে। “ভায়ৌ ঔৰ বেহনো…” বুলি কাহিনী আৰম্ভ কৰিবলৈ লৈ বেতালে সন্মুখত বিশাল জনসমাগমৰ সলনি বিক্ৰমৰ পিঠিখন দেখি জিভা কামুৰি ব্ৰেক লগালে।  সদায় টিভি চোৱাৰ অভ্যাসটোক মনে মনে গালি এটা পাৰি পুনৰ কাহিনী আৰম্ভ কৰিলে। “বহুত প্ৰাচীন কালত ভাৰত নামৰ এখন দেশ আছিল। প্ৰাচীন কালৰ মানুহে জম্বুদ্বীপ বুলি কৈছিল। ইয়াৰ বাসিন্দাসকলৰ বিদগ্ধতা, বিচক্ষণতা প্ৰশ্নাতীত আছিল। নতুন ৰিচাৰ্চ এণ্ড ডেভলপমেন্ট  চকুত

প্ৰিণ্ট মিডিয়া, ইলেকট্ৰনিক মিডিয়াৰ পিছত লিখিবলৈ ওলাইছোঁ ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ বিষয়ে। সঁচা অৰ্থত ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ বিষয়ে গোটেই ৰচনাখন যদি লিখিবলৈ যাওঁ, মেট্ৰিকত অসমীয়া প্ৰশ্নখনত লিখিবলৈ অহা পোন্ধৰ নম্বৰ থকা ৰচনাখনতকৈ বহুত দীঘল হ’ব। বাৰু, সেইখনতকৈ দীঘল নহ’লেও, সেইখনৰ সমানেই যেনিবা লিখিলোঁ, মইনো পাম কি? নম্বৰেই পামনে, শৰাই- বঁটা পাম! ওলোটাই চাগে ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ ওপৰত ইমান পাণ্ডিত্যালি দেখুৱাব নালাগে বুলি গালি-শপনিহে পাম। সেয়ে ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ সবিশেষলৈ নগৈ তাৰ ভিতৰত থকা এটা ছ’চিয়েল নেটৱৰ্কিং ছাইটকে লৈছোঁ। সেইটো হৈছে ফে’চবুক, যাৰ বিষয়ে আজিৰ সমাজত

জীৱনত সমাজৰ হকে বহু কাম কৰিবলৈ আশা থাকে। কিন্তু জীৱনটোচোন এটাই। তাতে আকৌ কিমান দিন জীয়াই থাকিম তাৰ কোনো দিন মাহ বছৰৰ সঠিককৈ ভৰষা নাই! ভবামতে সকলো কাম কৰিব পৰা হোৱা হ’লে মানুহে খঙৰ ভমকত এনেকৈ নক’লে হয় – ‘মই মানুহহে! মেছিন নে কিবা’ – বুলি। মন মগজুৰ চিন্তাবোৰো মানুহ ভেদে ভিন্ন। এনেধৰণৰ বিভিন্ন ভাবৰ বুৰবুৰণি লৈ, সমাজ সেৱিকা মিছেছ ৰহমানে বাৰাণ্ডাৰ চকীখনত বহি, এখন হাত থুতৰীটোৰ একাষে লগাই, বহু দূৰলৈ উদাস দৃষ্টি ৰেখাডালক স্থিৰ কৰি ৰাখিছিল। ফাগুনৰ শুকান বতৰ।

জুকাৰ ককাইৰ কৃপাত ফে’চবুকত মানুহৰ বিভিন্ন ধৰণৰ প’ষ্টত বিভিন্ন ধৰণৰ অনুভৱ বুজাবলৈ কেইবাটাও ইম’জিৰ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে। তাৰে দুটামান বহুলভাৱে ব্যৱহাৰ হোৱা দেখাৰ বিপৰীতে দুটামানৰ ব্যৱহাৰ সীমিত হোৱাও দেখা যায়। আজি সেই অভিনৱ আৱিষ্কাৰটোৰ চিনাকিপৰ্ব তথা ব্যৱহাৰৰ বিষয়ে কিছু ব্যাখ্যা আগবঢ়োৱা হ’ল। কিবা ভুল ভ্ৰান্তি হ’লে গুণীজনে নিজগুণে শুধৰণি কৰি ল’ব বুলি আশা ৰাখিলোঁ। প্ৰথমটো ইম’জিৰ নাম হ’ল লাইক। মানে লাইকটো বিশেষ্য পদেই হ’ব চাগে। এক অৰ্থত অংগুষ্ঠ ছাপ। প্ৰথম অৱস্থাত ফে’চবুকত লাইকৰ ব্যৱহাৰ তথা জনপ্ৰিয়তা আকাশচুম্বী আছিল যদিও বৰ্তমান

বাহিৰত দোপালপিটা বৰষুণ দি আছে। ৰাতিৰ ভাতসাঁজ খাই ৰূমৰ দুয়োখন বিছনাত লেধেপা-লেধেপকৈ বহি আড্ডা মাৰি আছোঁ। বৰষুণৰ বতৰত লগৰীয়াৰ লগত কথাৰ মহলা মাৰি থকা আমেজেই সুকীয়া। কিতাপৰ টেবুলতকৈ আড্ডাৰ যি ৰস পাওঁ‌, সেয়ে আমাৰ ৰূমটোত আমাৰ মনে-মিলা আটাইকেইটাই এনেদৰে কেতিয়াবা কেতিয়াবা লগ হওঁ। বহুত ভাল লাগে। জমনি জমনি কথাবোৰ ওলায়, প্ৰাণখুলি হাঁহিবলৈ পাওঁ, ইটোৱে সিটোক ভালপোৱাগৰাকীৰ বিষয়ত জোকোৱা-জোকোৰি কৰোঁ। আড্ডাৰ বিষয়বস্তু ৰাষ্ট্ৰীয় -আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয়ৰপৰা আমাৰ ঘৰৰ পদূলিমুখলৈকে থাকে। সত্যকামৰ যুক্তিৰে ভৰপুৰ কথাৰে আমাৰ আড্ডা কেতিয়াবা গুৰু-গম্ভীৰ হৈ পৰে। অপৰ্ণে আকৌ ফুচুৰি