এসময়ৰ এজন জনপ্ৰিয় অসমীয়া লেখক ৰামানুজ গোস্বামীৰ দ্বিতীয় প্ৰকাশিত গ্ৰন্থখন পঢ়িলো৷ কবলৈ গ’লে মোৰ লগতে এইখন গ্ৰন্থই সকলো পঢ়ুৱৈকে হতাশ কৰিলে৷ উল্লেখযোগ্য যে ৰামানুজ গোস্বামীৰ প্ৰথমখন কিতাপ ‘দ্যা লায়ন্স আৰ্মি’ৰ সফলতাৰ পাছত সকলোৱে অতি উৎসুকতাৰে লেখকৰ দ্বিতীয়খন কিতাপলৈ বাট চাই আছিল৷ কিন্তু সদ্যপ্ৰকাশিত ‘দ্যা ইগল অব জেৰুজালেম’ শীৰ্ষক এই কিতাপখন লেখকৰ প্ৰথম কিতাপখনৰ তুলনাত এক ভগ্নাংশমানো নহয় বুলিয়েই মই কব খোজো৷ ৰামানুজ গোস্বামীৰ প্ৰথমখন কিতাপ ‘দ্যা লায়ন্স আৰ্মি’ৰ মুখ্য উপাদান আছিল বুৰঞ্জী আৰু কল্পনাৰ এক উপাদেয় মিশ্ৰণ৷ সেইখন উপন্যাসে ভাৰতৰ

যিটো কাম নিজে জীৱনত এবাৰো কৰিয়েই পোৱা নাই সেই কামটো অইনে কৰি থকাৰ সময়ত বিশেষজ্ঞ ওলাবলৈ যোৱাজন আচলতে মূৰ্খ, জধা মূৰ্খ! অন্ততঃ মই তেনেকৈয়ে ভাবোঁ। সেয়ে কিছুমান কথা বা কামৰ সমালোচনা এৰাই চলোঁ, সেয়া লাগিলে বন্ধু মহলতেই হওক অথবা অন্য ক’ৰবাত। আজি কিছুদিনৰ আগতে বহু সমলোচিত ট’পিক আছিল- হিমা দাসে কিডাল দৌৰে! বহুতেই বিশেষজ্ঞৰ চোলা পিন্ধি উপদেশৰ ফুলজাৰি মেলি দিছিল। দৌৰিব এনেকৈ লাগে, তেনেকৈ লাগে, অমুক, তমুক…! কেৱল সিমানতেই শান্ত নাথাকি দুই এজনে আকৌ হিমা দাস এনেকুৱা তেনেকুৱা ধৰণৰ মন্তব্যও

: বুজিছ, আলী, তোৰেই ভাল দেʼ। তামোলেৰে মুহুদিটো কৰি মই কʼবলৈ ধৰিলোঁ৷ : হেই আম্‌ৰা নাম আলী নয়, ৰফিকুল বোলবো৷ : ধেই, বাৰে বাৰে ভুল হৈ যায়; আচ্ছা মই কৈ আছিলোঁ কি, বোলো তই কেতিয়াবা স্কুলত পঢ়ি পাইছ নে, আগেয়ে সেইটোকে কʼচোন৷ : কে, আমি? আমি এল পিতে পঢ়েছিলাম; বৰো ক-মানে পঢ়ি আৰ স্কুলটা বাদ দিয়েছি। : ঐ, অসমীয়াত কʼৱৈ! মই বাংলা-চাংলা বুজি নাপাওঁ। আমি বাংলা “বুজেন না”! : আমি বৰো ক-মানে পঢ়ি৷ তাৰ পৰ পঢ়া আৰ বাদ দিছি। :

: আজি ৰাতি মই ৰান্ধিব নোৱাৰোঁ, বাহিৰত খাম। : হ’ব দিয়া। : ক’ত খাম ভাবিছা? খৰিকা? মিছিঙ কিটছেন? ভোট জলকীয়া নে একেবাৰে দিছাংলৈকে যাবা? : এঃ এইবোৰত আৰু কিমান খাবা, ব’লা আজি ভিভাণ্টা যাওঁ! কেণ্ডেল লাইট ডিনাৰ কৰোঁ! : সচাঁ! ইম্মান যে ভাল তুমি! সোনকালে আহিবা হাঁ। : হ’ব, চাৰে ছটাত ৰেডী থাকিবা। : বাই। : বাই। সন্ধিয়া ৭ বজাত গনেশগুৰিৰ ফালৰ পৰা এখন গাড়ীত এহাল দম্পতী খানাপাৰাৰ ফাললৈ! পৰিবেশ ৰোমাণ্টিক। : এই ৰাষ্টাটোত যে আজিকালি ইমান ফাষ্টফুডৰ দোকান হ’ল

মই কনল’ৰা, হয় অসমীয়া মাধ্যমত পঢ়া প্ৰতিজন ব্যক্তিৰে শৈশৱৰ  হিৰ’ মই কনল’ৰা৷ মই অতি বুদ্ধিমান ল’ৰা৷ মোৰ সমান বুদ্ধিয়ক ল’ৰা এই  ভূ-ভাৰস্তত নাই। মোৰ বুদ্ধিৰ বাবে মোৰ গাঁওখন বহু বিপদৰ পৰা উদ্ধাৰ পাই উঠে৷ মোৰ বুদ্ধিৰ শলাগ মই নিজেই লোৱাতো বহু  কমহে হৈছে। অসম চৰকাৰেও মোৰ বুদ্ধি দেখি সকলো খাৰ খোৱা অসমীয়া ল’ৰা মোৰ সমান বুদ্ধিয়ক হওক বুলি জীৱনৰ প্ৰথম স্কুলীয়া কিতাপ  ‘কুঁহিপাঠ’ত মোৰ বিষয়ে ‘কনল’ৰাৰ বুদ্ধি’ বুলি এটা পাঠ তাহানিতে সন্নিবিষ্ট কৰিছে। পাঠটোত অবশ্যে মোৰ বুদ্ধিৰ যি কথা উল্লেখ

সম্বন্ধত একো নহয় যদিও চুবুৰীয়া হিচাপে তেওঁক দাদা বুলি মাতোঁ আৰু ভাবোঁও সেইদৰেই৷ দুবছৰমানৰ আগেয়ে চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লৈছে যদিও এতিয়াও থুলন্তৰ চেহেৰা তেওঁৰ৷ গাৰ ৰং এই যেন তেজে ফুটি যাওঁ, ফাটি যাওঁ৷ খোৱা-বোৱাতো আগৰণুৱা৷ স্বভাবত একেবাৰে চিধাচিধি৷ দাদাই কাৰো অহিত চিন্তা কৰাৰ উদাহৰণ নাই৷ দাদাৰ কেৱল এটাই দোষ আৰু সেই দোষটোৰ বাবেই বহুতে তেওঁৰ পৰা আঁতৰি থাকিব বিচাৰে৷ চেঙেলীয়াসকলৰ ভাষাত তেওঁ “কিছু কামোৰ”৷ আচলতে দাদাই অনবৰতে নিজৰ গাত কিবা নহয় কিবা এটা অসুখ লাগি থকা বুলি ধাৰণা এটা লৈ

সন্ধিয়াৰ আগে আগে ৰুমমেট ভণ্টিজনীৰ লগত ওলালো তিনিআলিৰ দোকানলৈ। ৰাতি ভাতৰ সলনি খাব পৰা কিবা এটা আনোগৈ বুলি। সেইকেইদিন দীঘলীয়াকৈ অসম বন্ধ দি আছে। গোলাঘাটত ভালকৈ প্ৰভাৱ পৰিছে। কেইবাদিনো বজাৰৰ ফালে যাব‌ই পৰা নাই। তাতে জ্বলা জুইত ঘিঁউ হৈ আমাৰ ৰুমৰ চিলিণ্ডাৰৰ গেছ শেষ হ’ল। দুখক কোলাই পাছিয়ে যেনে তেনে সামৰি কাষৰ ৰুমটোতে এসাজ ৰান্ধিলো। ভণ্টিজনীৰ দেউতাকে চিলিণ্ডাৰ আনি দিয়াৰ কথা, কিন্তু বন্ধৰ বাবে আহিব পৰা নাই। বেলেগৰ ৰুমৰ গেছ ব্যৱহাৰ কৰি থাকিবলৈও ভাল নালাগে। গতিকে ভাবি গুণি বেলেগ কিবা

বতৰটো গোমা কৰি আহিছে। পাতলকৈ দুছাটিমান বতাহো বলিছে। দূৰৈৰ আকাশত মাজে মাজে চিকমিকাই উঠিছে বিজুলী। নন্দই তপিনা দাঙি দাঙি মাজে মাজে ওপৰলৈ চাই যিমান পাৰে সিমান বেগত চাইকেলখন চলাই নিছে ঘৰ অভিমুখে। বৰষুণ পৰাৰ আগত ঘৰ সোমাব নোৱাৰিলে দিনটোৰ কষ্ট অথলে যাব। এইকণ যোগাৰ কৰিবলৈকে দিনটো কমখন কষ্ট কৰা হ’ল নে! সেই পুৱা ভীমকল এটাৰে চাহকণ খাইয়ে ওলাই আহিছিল সি। মনত পৰাৰ লগে লগে পকেটত কাগজেৰে বান্ধি অনা বস্তু দুটা হাতেৰে এবাৰ চুই চালে। আছে, আছে নুৰাটো ভালকৈয়ে আছে। হওকতেও,

আমি ছোৱালী হৈ থকা সময়ত লেণ্ডলাইন ফোনটো আমাৰ বাবে এক হেঁপাহৰ সম্পদ আছিল। বহুত আনন্দৰ, সুখৰ স্মৃতি জড়িত থকা ফোনটো পিছে সেই সময়ৰ সকলো মানুহৰ বাবে প্ৰয়োজনীয়ও নাছিল আৰু সুলভো নাছিল। এটা অঞ্চলত আঙুলিৰ মূৰত গণিব পৰা কেইঘৰমান মানুহৰ ঘৰত হে ফোন আছিল। যাৰ ঘৰত আছিল, সেইঘৰ মানুহ ধনী বুলিয়েই পৰিগণিত হৈছিল। অৱশ্য তাকে লৈ মানুহঘৰৰ কোনো অহংকাৰ নাছিল। বৰং কোনোবাই ফোন কৰিব আহিলে ভালেই পাইছিল। দূৰৰ পৰা কোনোবাই যদি কাৰোবাক ফোন কৰিম বুলি নিৰ্দিষ্ট সময়ত মাতি দিবলৈ কয়, তেন্তে

আমাৰ তেখেত কালি তেখেতবৰ হাতলৈ গৈছিল। তেখেতবৰ হাতৰ পৰা কেইটামান তেখেত কেৰেলা আনিছিল। খাবলৈ যে ইমান তেখেত তেখেত ঐ। এয়া আছিল তিতাৰমৰ ঘৈণীয়েকে তিতাবৰৰ তিতাকেৰেলাৰে তাহানিতে খোৱা এসাঁজৰ কথা। আজিৰ তিতাৰমৰ ঘৈণীয়ে কয়, ঐ শুনিছ, ভাত খাৱ যদি তিতাকেৰেলা এপোৱা লৈ আহিবি। মোৰ ত্ৰিট এটা আছে। মই বাহিৰত খাম। তিতাৰামৰ ঘৈনীয়েকে বন্ধন গোটৰ লোন এটা লৈ i-phone কিনিলে আৰু এতিয়া ফে’চবুক কৰে।তিতাৰামে তিতাবৰীয়া বজাৰত তিতা কেৰেলা বেছি বন্ধন গোটৰ লোন মাৰে। ভাল বেয়া নিচিনিলোঁ, পিচে থাৰে-ইচাৰে মতা মাতষাৰ, হে’ৰি, শুনকচোন,