পৃথিৱীৰ দেহা পৰে বাঢ়ি অহা নৰিয়াত ভাইৰাছে কণী পাৰে ছ’লি মুতা চৰিয়াত… খেতি কৰি সুজে হেনো জমিদাৰৰ ধাৰ ৰংমনে হাল মাৰে চাহাবৰ পথাৰত, তথাপি মৰি নাহে সুতে-মূলে চবখিনি জমিদাৰে খুটা পোতে ৰংমনৰ চোতালত… ফচলৰ দাম নাই, কৃষকৰ নাম নাই মধ্যভোগীৰ পেট দিনে দিনে বাঢ়ি যায়, উচিত ধন নাপাই দুখতে হৈ একো নাই কৃষকে পন্তা ভাতত ফুৰাদন মিহলায়… -“টিকা ফটা ৰ’দ বুলি বেছিকৈ পাঁচটা টকা দিয়ক না দাদা দীঘলীয়া ৰাস্তা!” -“ফুটনি নেমাৰিবি লোকেল হয় মই দিনে আহো দহ টকা, বেছিহে হয়!”

“চলতৌ মিনি চলে যাবই ৰে, কন কনা মে জীৱন বিটাবই..” ফুলতীয়ে চৰিয়াটোৰ পানীখিনি চোতাললৈ সজোৰে মাৰি পঠিয়ালে। : হাৰামী বুৰা। মৰেক লেগি বয়চ হলি, ইতিয়াও মিনিৰ সংগে জীৱন বিটাৰ বাত কৰথি। চৰম নি লাগে তখে। মাংৰাৰ মুখত মদৰ লগতে গানো সমানে চলিছে। পুৱাই পুৱাই সি হাড়িয়া আনকালে নধৰে, আজিৰ কথা পিচে একেবাৰেই বেলেগ। বাগান উৰি ফুৰিছে এইকেইদিন। আবেলিলৈ বাগানত পূজাৰ বোনাচ দিয়াৰ কথা৷ : ২০% পূজাৰ বনাচ, একঝনৰ কমচেকম পন্ধৰ হাজাৰ টকাত’ হয়েক লাগি। মাংৰাৰ পুতেক ধালুৱে হিচাপ মিলাই। তাৰ

: হেৰি মেধি, এ সন্ধিয়াকে এপাক মাৰিবহে আমাৰ ফালে ৷ : হয় নেকি ? এ যাম বাৰু দিয়ক ৷ পিছে ল’ৰা-বোৱাৰী আহিছে বোলে? : অঁ অঁ, এই দুপৰীয়া পালেহি… হলিৰাম আৰু ফুলমাইৰ মন আজি হলিৰ দৰে ৰঙীন আৰু ফুলৰ দৰে ফুলাম হৈ আছে৷ কাৰণ? কাৰণ ল’ৰাই বিয়া পাতি ন বোৱাৰীক নতুনে নতুনে নি যি কোৱাৰ্টাৰত সুমুৱালে, তাৰ পিছত এয়া ডেৰ বছৰীয়া ৰোমাঞ্চ শেষ কৰি দ্বিতীয়বাৰলৈ আহিছে ঘৰলৈ পুৰণা হৈ৷ গাঁৱৰ বুঢ়া-মেথাৰ মনত আকৌ সেই বাহি বিয়াৰ দিনাৰ কইনাজনীয়ে হৈ আছে,

কলা কলাৰ বাবে নে কলা মানুহৰ বাবে? পৃথিৱীৰ চুকে-কোণে কলাই প্ৰসাৰ কৰিছে সাংস্কৃতিক বাতাৱৰণৰ। মানুহৰ অসূয়া-দ্বন্দ্ব আদি আঁতৰাই কলাই সামৰি লৈছে আপোনাৰ, মোৰ অথবা সমগ্ৰ মানৱ জাতিৰ অনুভুতি আৰু আৱেগক। বাস্তৱিক জীৱনৰ বিৰক্তিকৰ আৰু একঘেয়ামী প্ৰক্ৰিয়াৰ পৰা আমাক মুক্ত কৰে কলাৰ প্ৰসাৰ আৰু উৎকৰ্ষতাই। সেয়েহে আমি ভাবো কলা কলাকাৰসকলৰ বাবে এক মাধ্যম যি মাধ্যমৰ যোগেৰে কলাকাৰ আৰু শিল্পীসকলে মানুহৰ মনটোত সৃষ্টি কৰিব পাৰে সাতোৰঙী ৰামধেনুৰ, সাগৰৰ নীলাৰ এচামুচ আৱেশ আৰু আৱেগ। ফটাঢোলৰ মজিয়াত সেয়েহে আমি আমন্ত্ৰণ কৰি আনিছো এনে এগৰাকী

: এইটো ৰাস্তা নে কি হা? পুখুৰী হয় পুখুৰী, ইয়াত মাছ জীয়াই ‘বিজিনেছ’ কৰিব পাৰিবি৷ ওখোৰা মোখোৰা ৰাস্তাটোৱেইদি গাড়ীখন চলাই চলাই বিৰক্ত হৈ ঈশানৰ মুখৰ পৰা আপোনা আপুনি ওলাই আহিল৷ : আৰে ভাই, তোৰ দৰে জনাবুজা লোকে এইবোৰ কথা নুবুজিলে কেনেকৈ হ’ব, মানে টুবি ফ্ৰেংক; এডুকেটেড পিপল চুড হেভ দিচ এবিলিটি টু ফাইণ্ড আউট দি হিদেন এজেণ্ডা। : চুপ থাক, কথাই কথাই হিডেন এজেণ্ডাৰ কথা নক’বি।আহ, তাৰ ইংলিছ শুনা৷ বিকাশৰ কথাত ঈশান বেছিহে বিৰক্ত হ’ল। পুনৰ ভেকাহি মাৰি সুধিলে৷ :

মাঘ বিহুৰ উৰুকাৰ ৰাতি। চুবুৰীয়া গোটেই পিলিঙা গেং মিলি ভোজভাত খাবলৈ লৈছোঁ। লগৰ সকলোৱে মোক ধৰিলে আমাৰ ঘৰৰ পৰা হাঁহ এটা দিব লাগিব মই। মই মায়ে খুৱাই-বোৱাই নোদোকা কৰা হাঁহ কেইটালৈ মনত পেলালোঁ। ওহোঁ! মায়ে ভোজত মোকেই পুৰি খাবলৈ দিলেও হাঁহ নিদিয়ে মই ভালকৈ জানো।বহুত সময় ধ্যানত বহাৰ পিছত ঋষি মুনিৰ দৰে গম্ভীৰ সুৰত ক’লো লগৰবোৰক : হাঁহ খাৱ যদি চুৰ কৰিব লাগিব। সকলো মান্তি হ’ল, ঠিক হ’ল মোৰ সৈতে মৌচুমী আৰু প্ৰাঞ্জল যাব। মাষ্টাৰ প্লেন মই বনালো। নিজৰ ঘৰত

পিন্ধনত এটা থ্ৰি কোৱাৰ্টাৰ হাফ পেণ্ট আৰু হাফ গেঞ্জী। হাতত এখন দীঘল দা আৰু এডাল ৰছী লৈ কুকুৰ খোজে প্ৰায় দৌৰি অহাৰ দৰে মানুহটো আহি আছিল ৰাস্তাইদি। কৰ্ম সূত্ৰে আমি তেতিয়া চৰকাৰী আৱাস গৃহ লৈ জয়সাগৰ পুখুৰীৰ পাৰত আছিলোঁ। মানুহটোক সকলোৱে চিনি পায়। পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে একেৰাহে কাম কৰে। কাৰো ঘৰত ক্ষন্তেক বহি এষাৰ কথা পাতিবলৈও সময় নাই। আনে হাজিৰা কৰা কাম সি নকৰে, ঠিকা লয়। খৰতকীয়া কাম কৰি দুদিনৰ হাজিৰাৰ ধন একেলগে আদায় কৰে বাবে মানুহে তাৰ হতুৱাই কাম

পৰিৱৰ্তনেই হৈছে একমাত্ৰ ধ্ৰুৱক। সৃষ্টিৰ আদিৰে পৰা সভ্যতাৰ উত্তৰণ ঘ’টি ঘ’টি আজিৰ এই বিজ্ঞান প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ প্ৰভাৱে ৰূপ সলাই দিয়া এক ইণ্টাৰনেটৰ যুগত আমি প্ৰৱেশ কৰিছোঁহক। বৰ্তমান সময়ত সকলোৰে জীৱনশৈলীত ইণ্টাৰনেটৰ প্ৰভাৱ কম-বেছি পৰিমাণে আছেই। নক’লেও হ’ব এই যুগত ‘ৱিকিপিডিয়া’ৰ লগত অপৰিচিত লোক খুউব কমেই ওলাব। ২০০১ চনৰ ১৫ জানুৱাৰীত জিমি ৱেলছ আৰু লেৰি ছিংগাৰে প্ৰতিষ্ঠা কৰা কেলিফৰ্ণিয়াস্থিত ‘ৱিকিমিডিয়া’ নামৰ সংস্থাটো হৈছে ৱিকিপিডিয়াৰ স্বত্বাধিকাৰী। উল্লেখযোগ্য যে চাৰি কোটিৰো অধিক তথ্যভিত্তিক প্ৰৱন্ধৰে বিশ্বৰ অগণন পঢ়ুৱৈক জ্ঞান আৰু তথ্যৰ যোগান ধৰি অহা ৱিকিপিডিয়া

প্ৰায় পাঁচবছৰমানেই হ’ল পেহীদেউহঁতৰ ঘৰলৈ নোযোৱা। সংসাৰৰ বিভিন্ন লেঠাৰপৰা ওলাবই নোৱাৰি। সিদিনা বোলো যাওঁ। আবেলি খাই বৈ গধূলী পেহা-পেহী, ভণ্টিহঁতৰ লগত কথা চোবাই আছোঁ।তেনেতে বাহিৰত পেহীক মতা শুনিলোঁ৷ : অ’ খুৰীদেউ। শুলেই নি। নিমখ ভণ্টি আহিছে বোলে বহুদিনৰ মূৰত। চাই মাত এষাৰ লগাওঁ বুলি আহিলোঁ৷ ভিতৰত মই আচৰিত হ’লোঁ। নিমখ ভণ্টি! পেহীৰ ছোৱালীয়েহে মনত পেলাই দিলে, সোণটো দাদাহঁত আহিছে।(সোণটো সিহঁতৰ পৰিয়ালৰ নিচায়েকৰ ল’ৰা।) : এ মিনিবা, সৰু দাইৰ বিয়াত যে..মনত নাই..! অ’ এতিয়াহে মনত পৰিল। মনত পৰি হাঁহিও উঠিল৷ ঘটনাটো