ভাৰতীয় পৰম্পৰাত গৰুপাল ৰখা প্ৰথা অতি প্ৰাচীন কালৰে পৰা প্ৰচলিত হৈ আহিছে। ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণয়ো শৈশৱ কালটো বৃন্দাবনত গৰু চৰায় পাৰ কৰা কথা ভাৰতীয় দৰ্শনত বিদ্যামান। অসমৰ সমাজ জীৱনতো গৰুপালে এক সম্প্ৰীতিৰ নিদৰ্শন তাহানিৰে পৰা ধৰি আহিছে। অসমৰ ডাকৰ বচনসমূহত গৰু কেন্দ্ৰ কৰিও বহুত বচন বিদ্যামান। যেনে “যাৰ নাই গৰু সি সবাতোকৈ সৰু,” সাতপুৰুষত নহ’ল গাই কঁৰিয়া লৈ খিৰাবলৈ যায়”। এই বচনসমূহে যেন অসমীয়া সমাজৰ এক চহকী পৰম্পৰাৰ কথাকে কৈ গৈছে।  এসময়ত আমাৰ গাঁওবোৰত ঘৰে ঘৰে এগোহাঁলিকৈ গৰু আছিল। গৰুবোৰ গাঁৱৰ

দৰঙৰ ইছলামধৰ্মী লোকসকলে অতীজত  মাৰৈ বা মনসা পূজা কৰিছিল বুলি জনা যায়। সুকন্নানী ওজাই সুকবি নাৰায়ণদেৱ বিৰচিত পদ্মাপূৰাণ, দূৰ্গাবৰ, মনকৰ আদিৰ পাচালী আৰু বেউলা লখিন্দৰৰ গীত পদ গায়। মাৰৈ বা মনসা পূজাত পৰিৱেশিত হোৱা সুকন্নানী ওজাপালিৰ লগত দেওধনীয়েও নৃত্য কৰে। অসমত সুকন্নানী ওজাপালি অনুষ্ঠান দৰঙত বিশেষভাৱে জনপ্ৰিয়। দৰং জিলাৰ মাৰৈ, তুৰাই, পাথৰিঘাট আদিত আগৰ দিনত বহু মুছলমান ওজাইয়ো হেনো সুকন্নানী ওজাপালি পৰিৱেশন কৰিছিল। দৰঙৰ ইতিহাসপ্ৰসিদ্ধ মাৰৈ গাঁৱৰ পৰশু ওজা আছিল তেনে এগৰাকী সুকন্নানী ওজা। আজিও মাৰৈৰ যিটো চুবুৰীত পৰশু ওজাৰ

অসম বিভিন্ন জাতি-জনগোষ্ঠীৰ বাসভূমি। প্ৰতিটো জনগোষ্ঠীয়ে বিভিন্ন সময়ত কৃষিৰ লগত জড়িত বিভিন্ন ধৰণৰ উৎসৱ-অনুষ্ঠান পালন কৰি আহিছে। অসমৰ প্ৰধান উৎসৱ বুলি ক‘লে আমি সকলোৱে একেমুখে বিহু বুলিয়েই কওঁ আৰু এই বিহু প্ৰতিটো জাতি-জনগোষ্ঠীয়ে নিজস্ব পৰম্পৰাগত বিধিৰে অতীতৰে পৰা পালন কৰি আহিছে আৰু সেই পৰম্পৰাসমূহৰ লগত জড়িত হৈ আছে একোটা লোকবিশ্বাস। লোকবিশ্বাসৰ আধাৰতেই এখন সমাজৰ বা এটা জাতিৰ পৰিচয় পোৱা যায়। অসমীয়া লোকসমাজত বিবিধ বিষয়ক লোকবিশ্বাস থকা দেখিবলৈ পোৱা যায়, যিবোৰ ধৰ্ম, প্ৰকৃতি, বিবাহ ইত্যাদিৰ লগত জড়িত। অসমৰ উৎসৱসমূহৰ ভিতৰত ব‘হাগ

দেউতাৰ পদূলি উদূলি-মুদূলি। সংস্কৃতিৰ বাকৰি জীৱন্ত প্ৰতিশ্ৰুতি। সংস্কৃতি এটা জাতিৰ দৰ্পন, এটা জাতিৰ প্ৰতিচ্ছবি। জাতি এটাৰ সংস্কৃতিয়েই হৈছে সেই জাতিটোৰ লোক-সংস্কৃতি। সংস্কৃতি শব্দটো কৃষ্টিৰ লগত জড়িত। আচাৰ্য মনোৰঞ্জন শাস্ত্ৰীৰ মতে, “কৰ্ষণৰ লগত কৃষ্টিৰ সম্পৰ্ক ওতঃপ্ৰোত আৰু কৃষ্টিক সংস্কাৰ কৰি ল‘লেই সংস্কৃতিৰ জন্ম হয়।”। সংস্কৃতি ব্যক্তিৰ প্ৰতি সমাজৰ দান। মনুষ্য জাতিৰ প্ৰসাৰৰ লগে লগে লোক-সংস্কৃতিও প্ৰসাৰিত হয়। অসমীয়া সংস্কৃতি পথাৰৰ সংস্কৃতি, কৃষি সংস্কৃতি। লুইতপৰীয়া সংস্কৃতিৰ প্ৰতীক বুলি ৰঙালী বিহুকেই ঘাঁইকৈ কোৱা হয়। এই বিহুঢোলৰ গুমগুমনিৰ, পেঁপাৰ পে-পেৰ। জনবিশ্বাসত বাদ্যসমূহ খেতি কৰ্মৰ

প্ৰায় সত্তৰ বছৰৰো অধিক কাল এখন কিতাপে  অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰায় সকলো শ্ৰেণীৰ পাঠককে হাঁহিৰ খোৰাক যোগাই অহাটো কম বিস্ময়কৰ কথা নহয়। শ্ৰীযাদৱ চন্দ্ৰ দাসে ৰচনা কৰি উলিওৱা “নিংনি ভাৱৰীয়াৰ ৰহস্য” কিতাপখন পোন প্ৰথমে প্ৰকাশ পাইছিল ১৯৪৯ চনত। তাৰ পিছৰে পৰা আজি প্ৰায় ৭৩ বছৰে প্ৰতিটো পৃষ্ঠাতে হাস‍্যৰসৰ পয়োভৰ ঘটা এই কিতাপখনৰ কেইবাটাও সংকলন প্ৰকাশ পাইছে আৰু  প্ৰতিটো সংকলনেই অজস্ৰ গুণমুগ্ধ পাঠকৰ সৃষ্টি কৰিছে, প্ৰজন্মৰ পাছত প্ৰজন্মই কিতাপখন  আদৰি লৈছে। ‘নিংনি ভাৱৰীয়াৰ ৰহস্য’ কিতাপখনত ভিন ভিন শিৰোনামাৰ মুঠ ২৮ টা কাহিনী

“হাঁহিৰে জীৱন সুন্দৰ কৰা, চকু পানীৰে নহয়, কামেৰে তুমি যুগজয়ী হোৱা, প্ৰতিশ্ৰুতিৰে নহয়।” হাঁহি মনৰ দাপোন। সকলো প্ৰাণীৰ ভিতৰত একমাত্ৰ জীৱশ্ৰেষ্ঠ মানৱেই হাঁহিৰে মনৰ আনন্দৰ ভাব প্ৰকাশ কৰিব পাৰে। ই মানুহৰ আটাইতকৈ মধুৰতম প্ৰাপ্তি। হাঁহি মানুহৰ সৌন্দৰ্য আৰু ব্যক্তিত্বৰ উজ্বলতম আৰু মূল্যবান অলংকাৰ। দৈহিক সৌন্দৰ্য্যতকৈ এখন হাঁহিভৰা মুখৰ সৌন্দৰ্য অধিক। ই মানুহৰ মন আৰু শৰীৰৰ ক্লান্তিৰ ভাব দূৰ কৰি শান্তি আনি দিয়াত সহায় কৰে। হাঁহি আচলতে সুখ, আনন্দ আৰু সুস্থতাৰ প্ৰতীক। অন্তৰৰ নিভৃত্য কোণৰ পৰা ওলোৱা হাঁহিয়েই হৈছে প্ৰকৃত হাঁহি।

প্ৰকৃতিলৈ বসন্তৰ আগমন ঘটাৰ লগে লগে গছে-বিৰিখে নতুন সাঁজ পৰিধান কৰে। ফাগুনৰ পছোৱাই মানুহৰ মন-প্ৰাণ শিহৰিত কৰাৰ সময়তেই এই দৌল উৎসৱ পালন কৰা হয়। আচলতে, অন্য সকলোবোৰ বসন্তকালীন উৎসৱৰ দৰে এই উৎসৱৰ লগত জড়িত মূল বিশ্বাসটোও হৈছে, প্ৰকৃতিৰ উৰ্বৰা শক্তিৰ বৃদ্ধিৰ কামনা। বসন্তকালত প্ৰকৃতিত ফাকুগুৰি ছটিয়ালে পৃথিৱীৰ প্ৰজনন শক্তি বৃদ্ধি হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।উক্ত বিশ্বাসক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই ফল্গু উৎসৱ বা দৌল উৎসৱৰ পালন কৰা হয় যদিও ইয়াৰ লগত মূলতঃ ধৰ্মীয় বিশ্বাস এটাও ওতঃপ্ৰোত ভাৱে জড়িত হৈ আছে৷ আনহাতে, দৌল