____________________________________________________________________________________________________________________________  “অলপ হাঁহি অলপ অশ্ৰু অলপ নুবুজা ডাৱৰ এয়ে পৃথিৱীৰ সেউজী দূবৰি যাউতিযুগীয়া সাঁথৰ “                        – নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ সঁচাকৈয়ে, মানুহৰ জীৱনটো সুখ-দুখ, হাঁহি কান্দোনেৰে সমৃদ্ধ এক অবুজ সাঁথৰ৷ তথাপি প্ৰতিজন মানুহেই জীৱনত সুখী হ’বলৈ বিচাৰে আৰু এই ’সুখ’ মানুহৰ মনৰ এক অধিৱস্থা৷ সংগ্ৰাম অবিহনে কাহানিও প্ৰকৃতিত এটা সাধাৰণ বেক্টেৰিয়াও জীয়াই থাকিব নোৱাৰে৷ সংগ্ৰামৰ মাজেদিয়েই ঠন ধৰি ডাল পাত মেলি ডাঙৰ হোৱা বট-বৃক্ষজোপাকহে প্ৰকৃতিয়ে নিৰ্বাচন কৰে৷ কাঁইটৰ মাজতেই গোলাপৰ কলিটো

  “যি জীৱনত বজ্ৰ কঠোৰ দুখ-বেদনা নিৰ্য্যাতনৰ ঘোৰ বৰ্ষণ লাগি মত্ত মহৎ কাল বিজয়ী ৰুদ্ৰ লীলাৰ ভমক ভেদি অনল উঠে জাগি,….” “সেই জীৱনে কৰে কেৱল উৎপীড়নৰ অঙ্গ ছেদি জগত নিৰ৷” সময় আৰু কৰ্মৰেহে মানৱ জীৱনক জুখিব পাৰি৷ কোনো লোকৰ বাবে কাম্য সুখ সম্পদেৰে পৰিপূৰ্ণ এটি দীর্ঘ জীৱন। কিন্তু কেৱল উপভোগৰ বাবেই জীৱন নহয়। কৰ্মময় জীৱনহে প্ৰকৃত আৰু কাম্য জীৱন। তেনে জীৱনৰ ওজন সময়ৰ জোখৰ জীৱনতকৈ বহু বেছি। জগতত দীৰ্ঘায়ু লোকসকলেই খ্যাত নহয়। মৃত্যুৱেই তেওঁলোকৰ জীৱনৰ সীমা। যিসকলে সময় বালিত এটি

অলপ ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতা আৰু অনুভৱৰ কথা লিখিম বুলি ভাবিলো। অকালতে চুলি পকাৰ চেগ বুজি গহীন কথা কবলৈ চেষ্টা কৰা যেন হ’লে আগতীয়াকৈ ক্ষমা বিচাৰিলো। ‘সময়ত নিসনি নিস্তাৰিত অন্ন, ৰূপে নিক্ষুভা’- গতিকে সৰু ঘটনা এটাৰ বৰ্ণনা দিবলৈ বাধ্য। জুলাই মাহৰ পাতনি মেলা দিনকেইটাৰ কথা…দিনটো অফিচত জিএছটি নামৰ ভূতৰ লগত কৰা অদ্ভুত টা-টা-ঠৈয়াৰ পৰা আজৰি হৈ সন্ধিয়াৰ সময়কণ মই অঘাইতং এটাৰ সৈতে যুঁজি-নাচি পাৰ কৰোঁ। এই অঘাইতংটো আন কোনো নহয়, মোৰেই চৈধ্যমহীয়া সন্তান। তাৰ ত্ৰাহি মধুসূদন দেখাই দিয়া দুষ্টামিবোৰতেই দেখোন দিনটোৰ দুখ-ভাগৰ