ঠাচ্ ঠাচ্! শ্ৰেণী কোঠাৰ সকলো ছাত্ৰ ছাত্ৰীয়ে শব্দৰ উৎস বিছাৰি মূৰ দাঙি চালোঁ। দেখিলোঁ, দিবাকৰৰ গালত পৰীৰ দুটা পূৰ্ণহতীয়া চৰ। ৰ’ব এনেকৈ ক’লে একো বুজি নাপাব।প্ৰথমৰ পৰা কওঁ শুনক- তেতিয়া মই ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ। পৰী মোৰ সহপাঠী আছিল। আমাৰ দুয়োজনৰ আগতে চিনাকি নাছিল। কাৰণ আমাৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয় বেলেগ আছিল আৰু আৰু পৰীৰ ঘৰ মোৰ ঘৰৰ পৰা দুই কি: মি: মান আঁতৰত আছিল। ষষ্ঠ শ্ৰেণীত পঢ়ি থাকোঁতে মই ইংৰাজীৰ টিউচন ল’লোঁ আৰু মই টিউচন লোৱা ছাৰজনৰ ওচৰতে পৰীয়েও টিউচন লৈছিল। আৰু

কেচটো মানে 2009 চনৰে। তেতিয়া মই ডিগ্ৰী ছেকেণ্ড ইয়েৰত পঢ়ি আছোঁ, হোষ্টেলত থাকোঁ। হোষ্টেলত আমি দুজনীমানৰ বাহিৰে বেছিখিনিৰেই বয়ফ্ৰেণ্ড আছে। প্ৰাইভেট হোষ্টেল হোৱা বাবে মোবাইল ফোন ৰখাত আপত্তি নাছিল আৰু এই সুযোগটো বয়ফ্ৰেণ্ড থকাসকলে ভালদৰেই উঠাইছিল। মোৰ ৰূমমেটজনীৰ কাণতো কলেজৰ বাদে বাকী সকলো সময়তে ফোনটো ফিক্স হৈয়ে থাকিছিল। সেয়ে আবেলি সময়খিনিত প্ৰায়ে আমাৰ বয়ফ্ৰেণ্ড নথকা কেইজনীৰ হোষ্টেলৰ ছাদৰ ওপৰত আড্ডা চলিছিল। আমাৰ হোষ্টেলৰ সন্মুখতে ৰাষ্টাৰ সিটো পাৰে আইন কলেজ, আইন কলেজৰ কাষতে ডাঙৰ ফিল্ড এখন আৰু তাৰ কাষেদিয়েই অলপমান গ’লেই

চলনাধাৰী অনলাইন প্ৰেমৰ এইটো মোৰ দ্বিতীয় কাহিনী। তেতিয়া মোৰ নাৰ্চিং ট্ৰেইনিং শেষ হোৱা নাই, অন্তিম ছমাহ আছিল। শেষৰ ছমাহ ইনটাৰ্নশ্বিপ আছিল। পঢ়াৰ ধান্দা একেবাৰেই নাই। “ফেচবুক”ৰ নিচাই মোক ভাঙুৰীৰ নিচাৰ দৰে গ্ৰাস কৰিছিল। এদিন মোৰ কাহিনীৰ আগন্তুকৰ বন্ধুত্বৰ আহ্বান আহিল। ময়ো লাহেকৈ গ্ৰহণ কৰিলোঁ। দেখিলোঁ ল’ৰাজন ডাঙৰ, মোতকৈ সাত আঠ বছৰ মান ডাঙৰেই হ’ব বয়সত। তেওঁ মেছেজ কৰিলে, মই ৰিপ্লাই কৰিলোঁ দাদা সম্বোধনৰেই । ঘৰ ক’ত কি সেইবোৰ কথাও পাতিলোঁ। লাহেকৈ ফোন নং দিয়া লোৱাও হ’ল । তেওঁ ক’লে, “তোমাৰ

প্ৰেমৰ কিবা সাংবিধানিকভাৱে গৃহীত বয়স আছেনে নাই মই নাজানোঁ আৰু যদি আছে তেতিয়াহলে মোৰ জীৱনলৈ প্ৰথম প্ৰেম নামি অহা বয়সটো আইনমতে গ্রহণযোগ্য হয়নে নহয় সন্দেহ আছে। যদি সেইটো বয়সত প্ৰেমত পৰাটো ভাৰতীয় আইনমতে দণ্ডনীয় তেন্তে ইমান মুকলিমূৰীয়াকৈ কথাখিনি উল্লেখ কৰি নিজেই নিজৰ বিপদ চপাই অনা যেন মোৰ অনুভৱ। অৱশ্যে প্ৰেমত পৰা যিকোনো বয়সেই যে মা-দেউতাহঁতৰ বিশ্বাসৰ পৰিপন্থী সেইটো হ’লে নুই কৰিব নোৱাৰি। পঢ়ি থকা কালত ল’ৰা প্ৰেমত পৰিছে মানে সি ৰসাতলে গৈছে আৰু যদি কেনেবাকৈ কোনোবা চুবুৰীয়া বা আত্মীয়ৰ চকুত

তেতিয়া চাকৰিত যোগদান কৰিছোঁ মাত্ৰ। হঠাতে মোৰ জীৱনলৈ পুনৰ (দফে) প্ৰেম আহিল। ছোৱালীজনী বৰ মৰম লগা আছিল। জনজাতীয় এটা ঠাঁচ আছিল তাইৰ মুখাবয়বত। মোতকৈ বয়সত দুবছৰমান ডাঙৰ যেন অনুমান হৈছিল। হ’ব। প্ৰেমত কোনো বয়সৰ সীমা নাথাকে। মোৰ বন্ধু এজনৰ ককায়েকৰ সম্পৰ্কীয় খুলশালীয়েক আছিল তাই। দৌলত (হলি) বৰপেটালৈ আহিছিল। প্ৰথম দৰ্শনতে প্ৰেম। ভিনীয়েকৰ চকুত ধূলি মাৰি – মৰা নদী, চাউলখোৱাৰ পাৰে পাৰে আমি ঘুৰি ফুৰিছিলোঁ। মা ৰেষ্টুৰেন্টৰ চাৰিচুকীয়া বাকচটোত সোমাই চাহ-চিঙৰা খাইছিলোঁ। কীৰ্তন ঘৰলৈ লৈ গৈছিলোঁ তাইক ফানুছ দেখুৱালৈ। আৰু আচৰিত

হওঁতে অভিনৱদাদা মোতকৈ পাঁচবছৰৰ ডাঙৰ। কিন্তু অভিনৱদাদাই মোক কিবা লগৰ যেনহে ভাবিছিল। মই যেতিয়া পঞ্চমমানত আছিলো, তেতিয়াও মই দাদাৰ খেলৰ লগৰী। মই যেতিয়া অষ্টমমানলৈ উঠিলো, তেতিয়াও, মই যেতিয়া হায়াৰ চেকেণ্ডেৰী পঢ়িবলৈ ল’লো, তেতিয়াও দাদাৰ সৈতে মোৰ বেচ সনাপিতিকা। গতিকে দাদাৰ সমূহ প্ৰেমৰ ডায়েৰী এই যোগ্য ভনীয়েকৰ বেষ্টনীত সুৰক্ষিত। এইখিনিতে অভিনৱদাৰ চিনাকিটো অলপ দি লওঁ। অভিনৱদা মোৰ শৈশৱৰ ঘৰখনৰ প্ৰতিবেশী যদিও আমাৰ দুয়োঘৰৰ মাজত ইমানেই মিল আছিল যে, একেখন চোতালতে আমি নেওতা আওৰাওঁ, বুঢ়ী আইৰ সাধু পঢ়োঁ‌ নতুবা লুডু, কেৰমৰ প্ৰতিযোগিতা

প্ৰিয় সাহিত্যিক দেৱব্ৰত দাস চাৰৰ কিতাপ এখনৰ পৰা চুৰ কৰি অনা হাইকু এটাৰেই আৰম্ভ কৰোঁ‌। “…দুবৰি ফুলাৰ বতৰত চকুপানী হাঁহি হোৱালৈ বাট চাবা ডালিম পকিলেই আমি যাম ৷ প্ৰেমৰ স্বৰ্ণ-মন্দিৰলৈ , আৰু গাম প্ৰেমৰ আবহ সংগীত…” “তেতিয়া কক্ষ্যচ্যুত হ’ব ভানু মধ্যাহ্নৰ বেলা। মামা, এতিয়াও ম্লান নোহে ধৰ্মৰ মহিমা, এতিয়াও পুণ্যৱতী শ্যাম বসুন্ধৰা। হ’ব পাৰোঁ‌ সূতপুত্ৰ, হ’ব পাৰোঁ‌ বিশ্বৰ অস্পৃশ্য; তথাপিতো সখা বুলি, বন্ধু বুলি এবাৰ যাক সাবটি ধৰিছোঁ মামা, শত শত কুৰুক্ষেত্ৰ, সহস্ৰ পাণ্ডৱ; লক্ষ লক্ষ দৈৱকী নন্দনে, নোৱাৰে চিঙিব

বৰষুণজাক নেৰাই হ’ল। ছেহ! কাম এটাত শিলপুখুৰীৰ ফালে ওলাই আহিছিলোঁ এতিয়া দেখিছো আপদীয়া বৰষুণজাকৰ বাবে সময়ত গৈয়ে নাপামগৈ। চিগাৰেট এটা জ্বলাই শৰ্মাদাৰ চাহ দোকানখনত বোন্দা পৰ দি থাকোতেই কে……ৰে……ৰে……চ কৰি আদিত্যৰ বাইকখন আহি মোৰ নিচেই কাষতে ৰখিলেহি। বৰষুণত তিতি জুৰুলি জুপুৰি হোৱা তাৰ কেঁ‌টেলা পহুৰ দৰে চুলিখিনি জোকাৰি সি প্ৰায় চিঞৰি চিঞৰিয়ে দোকানখনৰ একমাত্ৰ এঢলিয়া চালিখনৰ তললৈ সোমাই আহিল। :ঐ তোমাৰ বাবে এটা বেয়া খবৰ আছে। :বেয়া খবৰ! কিনো? :তুমি লাইন দি থকা যে সংগীতা, তাইৰ বয়ফ্ৰেণ্ড আছে। :এ এ

‘প্ৰেম’ শব্দটো বৰ মিঠা। একেবাৰে চেনী টাইপ মিঠা। অ, চেনীৰ পৰা মনলৈ আহিছে মই কলেজৰ দিনত এতিয়াৰ দৰে চেনী নাছিলোঁ। ছোৱালীৰ ছাঁ দেখিলেই লাজতে  মৰিছিলোঁ। ছোৱালীৰ চকুত চকু থৈ কথা ক’ব পৰা সেই সাহস মোৰ তেতিয়া নাছিল। বন্ধুবোৰে যেতিয়া ছোৱালীৰ লগত কথা পাতে, ছোৱালী জোকাই ফুৰে মই মনতে ভাবোঁ‌ যে, আচলতে এইজনহে বীৰ। কি সুন্দৰ প্ৰতিভা এয়া। কাচ মোৰো এনে দিন অহাহেতেঁন। অৱশ্যে মোৰ মনৰ ভিতৰত কিন্তু সেই তেতিয়াৰে পৰাই চলমান খান টাইপ হিৰো এটা লুকাই আছিল। যদিও দেখিবলৈ কাঠৰ

যোৰহাটত থকা দিনৰ কথা। নতুনকৈ ‘চিনিয়ৰ’ হৈছোঁ তেতিয়া। গতিকে ‘ফটা-লেবেল’ এটা দি ফুৰাৰ বদ-অভ্যাসটো মোৰো গাতো লম্ভিছিল। সম্ভৱতঃ ক্লাচ আৰম্ভ হোৱাৰ সেইটো দ্বিতীয় দিন আছিল। আমি ৮-১০ জনীয়া দল এটা গঠন কৰি কেণ্টিনখনৰ সন্মুখৰ দেৱদাৰুজোপাৰ তলত ‘জুনিয়ৰ’বোৰৰ তথাকথিত পৰিচয় সোধাত ব্যস্ত আছিলোঁ (পৰিচয়ৰ গইনা লৈ কোনে কি প্রশ্ন সোধে সেইটো কিজানি কাকো নতুনকৈ বর্ণোৱাৰ প্রয়োজন নাই!)। সন্মুখেৰে পাৰ হৈ যোৱা ছোৱালীৰ জুমটোক উদেশ্যি লগৰ এজনৰ কঠোৰ বাক্যবাণ-“ঐ জুনিয়ৰ, এইফালে আহা।” গালে-মুখে ভয় আৰু কৌতুহলৰ আবিৰ সানি আমাৰ ফালে আহি থকা