ভাস্কৰ আৰু মোৰ দাদা দেখাত প্ৰায় একে। দাদা অলপ ক্ষীণ, সি অলপ শকত। বহুতেই কেতিয়াবা চিনি পোৱাত ভুল কৰে। ঘটনাটো অক্টোবৰ মাহৰ আছিল। চন পাহৰিছোঁ। মোৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় মাহীৰ (মা’ৰ মোমায়েকৰ নাতিনী) ডাঙৰজনী ছোৱালীৰ বিয়া। মাহীৰ দুজনী ছোৱালী। এজনী মোৰ সমসাময়িক, আনজনী সৰু। দুয়োজনীৰে লগত মোৰ বৰ বেছি ক্ল’জো নহয়, বৰ বেছি গেপো নহয়। দাদাৰ লগত কিন্তু দুয়োজনীৰে খুবেই ভাল। বিয়া হৈছিল উজান বজাৰৰ কণিকা বিবাহ ভৱনত। মা অৰু দেউতা দুপৰীয়াতে গ’ল। দাদা আৰু মই ঠিক কৰিলোঁ কাম শেষ কৰি

“গজেনে আজিকালি সকাল সময়তে কলা চচমা মাৰি  হিৰো হৈ থাকে দুখুনে গম পাইছানা নৰেন?” বুলি হাতৰ চিগাৰেটটো জোৰকৈ হোপা মাৰি নৰেনলৈ বুলি আগবঢ়াই দিলে ৰতনে।  একে টানে চিগাৰেটটো নি জোৰকৈ হোপা মাৰি ওপৰলৈ  ধোঁৱাবোৰ এৰি দি নৰেনে সমুখত থকা নাৰিকল জোপাৰ ফালে চাই থাকিল। যেন নাৰিকল কেইটা আছে গণিহে আছে সি।  ৰতনে নৰেনৰ পৰা একো উত্তৰ নাপাই আকৌ ক’লে ” আৰু এই মৰ গৰমতো ফুল চাৰ্ট আৰু লংপেন্ট পিন্ধি থাকে আজিকালি? সিদ্নাখান তাক দেখাপালো পূব মুৰোৰ চকোত থিয়া দি থাকাতে।

নটা বাজিল। বিভিন্ন বয়সৰ লʼৰা-ছোৱালীৰ কিৰিলি, দৌৰা-ঢপৰাই নিকেতনৰ আহল-বহল প্ৰাংগণটো চঞ্চল কৰি তুলিছে। চহৰৰ প্ৰায় মাজমজিয়াত অৱস্থিত বিদ্যালয়খনৰ প্ৰৱেশদ্বাৰৰ সন্মুখভাগত অভিভাৱকৰ বিভিন্ন জুম। কোনোবাই নিজৰ সন্তানক চাইকেলৰ কেৰিয়াৰত বহুৱাই থʼবলৈ আহিছে, আন কোনোবাই বাইক বা স্কুটীত থʼবলৈ, কাৰোবাক আকৌ মাক বা দেউতাকে হাতত ধৰিয়েই থʼবলৈ আহিছে, কোনোবাজন আকৌ লগৰীয়াৰ লগতেই খোজকাঢ়ি আহিছে। বিদ্যালয়ৰ সন্মানীয় আচাৰ্য-আচাৰ্যাসকল প্ৰৱেশদ্বাৰৰ ওচৰে-পাজৰে থাকি সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীকে প্ৰভাতী সম্ভাষণ জনোৱাৰ সমান্তৰালকৈ বিভিন্ন মাতৰ একে সমন্বিত স্বৰেৰে হাতযোৰ কৰি নমস্কাৰ ভংগীত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলেও বিশেষ এটা তানত সুৰ লগাইছে,  “আচাৰ্য

কাহিনীটো একপ্ৰকাৰ ভূতৰো আৰু ফটাপ্ৰেমৰো৷ পূৰাকৈ ক’বলৈ গ’লে ভূতৰ লগত ফটাপ্ৰেমৰ। মোৰ নহয় বন্ধুৰ, এতিয়া কলিকতাত থাকে। এয়া কলেজৰ প্ৰথম বাৰ্ষিকৰ কাহিনী। সেইসময়ত আমাৰ পাছকৰ্ছৰ গণিতৰ টিউচন আছিল শিলপুখুৰীত। টিউচনৰ পাছত আমি চাৰিজন ল’ৰা পুখুৰীটোৰ পাৰত বেন্সত বহি এঘণ্টামান আদ্দা দি ঘৰলৈ আহোঁ৷ সেইসময়তে দুজনী ছোৱালীয়েও কৰবাত টিউচনেই কৰি হ’বলা পুখুৰীৰ কাষৰ ৰাষ্টাটোৰে ঘৰমুৱা হয়৷ এদিন লগৰ এটাই ক’লে, : ঐ, মোক চায় বে’৷ তেতিয়া বিপৰীত লিংগৰ কাৰোবাক দুবাৰমান দেখিলেই প্ৰেমত পৰা বয়স, তাতে নিজেই চাইছে বোলে। ছোৱালী দুজনীও একেবাৰে

দুদিনমানৰ পৰা শইকীয়ানী চিকাৰলৈ চুপ লৈ থকা বাঘিনীজনীৰ দৰে হৈ আছে। গিৰিয়েকৰ মতিগতি বৰ ভাল দেখা নাই। কোনদিনা গৈ গিৰিয়েকৰ ডিঙিত টেপা মাৰি ধৰে ঠিক নাই। শইকীয়া মানুহটো এনেই ভালেই আছিল। এই বাৰে বাৰে দিয়া লকডাউনেহে মানুহটোৰ আচল চৰিত্ৰ উদঙাই দিছে পত্নীৰ সন্মুখত। আগতে শইকীয়াই কিয় অফিচৰ কাম আছে বুলি নিশা ন, দহ বজাত ঘৰ সোমাইহি এতিয়াহে শইকীয়ানীয়ে বুজিছে। মানুহৰ চেহেৰা যিয়ে নহওঁক, তাতে মতা মানুহ। ভাল চাকৰি এটা থাকিলেই হ’ল। এই কথাষাৰ শইকীয়ানীয়ে অগাধ বিশ্বাস কৰে। দুই তিনিবাৰ লকডাউনৰ

টিউশ্যনলৈ যোৱাৰ ৰাস্তাটোতে পৰীহঁতৰ ঘৰ৷ সেইখিনি একেলগে যোৱাটো নিয়মৰ দৰেই হৈছেগৈ আমাৰ৷ মই গৈ পোৱাৰ পাছতহে কাপোৰ কানি পিন্ধি ৰেডি হোৱাটো তাইৰ অভ্যাস হৈছেগৈ আৰু সেই দহ পোন্ধৰ মিনিট তাইৰ বাবে খাপ পিটি অনিচ্ছা স্বত্বেও ৰৈ থকাটো মোৰ বাবে বাধ্যতামূলক হৈছেগৈ৷ যিমানেই নকওঁ তাইক সাজু হৈ থাকিবলৈ, নাই- মোৰ যোৱা নহ’লে তাই টিউশ্যনেই নাযায় সেইদিনা৷ পৰীহঁতৰ ঘৰটো পুৰণা অসম আৰ্হিৰে এখন বাৰাণ্ডাৰে সৈতে ভাল লাগে৷ আমাৰ টিউশ্যন আৰম্ভ হোৱাৰ সময়তে টিভিত দেশৰ ফৌজী সকলৰ ওপৰত উচৰ্গিত “পৰম বীৰ চক্ৰ” অনুষ্ঠানটোও

ধমধমাই বাজি উঠিল নʼকিয়াৰ সৰু হেণ্ডচেটটো। পঢ়ি থকা কিতাপতে বৰ মনোযোগেৰে ৰঙা চিঞাহীৰে আণ্ডাৰলাইন কৰি থকাৰ পৰা মূৰ তুলি চালোঁ। আননʼউন নম্বৰ। মুখখন বেকেটাই দি আকৌ কিতাপত ৰঙা লাইন টনাৰ কাম চালু হ’ল। বিকট শব্দেৰে পুনৰাই ফোনটো বাজি উঠিল। আগৰ আননʼউন নম্বৰটোৱেই আকৌ ফোন লগাইছে। এইবাৰ গহীনত কলমৰ মূৰত সাঁফৰটো লাগিল, চকু কিতাপৰ পাতৰ পৰা আঁতৰিল। নাকৰ পৰা পিচলি অহা চছমাযোৰ ঠেলি পৰম বিৰক্তিৰে ফ’নটোলৈ চালোঁ। ৰিচিভ কৰিলোঁ।   : হেল্ল’ : হেল্লʼ কোনে কৈছে? ক’ৰ পৰা কৈছে? : ৱেইট ৱেইট।