দেখাত ভালেই যেন লাগে, কিন্তু আগতে মোৰ কথা শুনি লওক। আমি, মানে বিল ড্ৰিচক’ল আৰু মই তেতিয়া সেই দক্ষিণৰ ফালে আলবানিয়াত আছিলোঁ,  যেতিয়া এই অপহৰণৰ বুদ্ধিটো আমাৰ মূৰত খেলাইছিল। বিলে পিছলৈ কোৱাৰ দৰে “এক মানসিক বিভ্ৰান্তিৰ সময়ত” বুলি ক’ব পাৰি; অৱশ্যে আমি পাছলৈ সেই মানসিক বিভ্ৰান্তিটো বিচাৰি নাপালোঁ।  চেপেটা পিঠাখনৰ দৰে টাউনখনৰ নাম অৱশ্যে শিখৰ আছিল। কিন্তু তাত বাস কৰা লোকসকল মে মাহৰ প্ৰথম দিনা পোল-নৃত্যত মগ্ন একেবাৰে নিমাখিত  আৰু আত্মসন্তুষ্ট মানুহ আছিল। বিল আৰু মোৰ যুটীয়াভাৱে প্ৰায় ছশ ডলাৰ

ল’ৰালিকালত মোৰ এজন বন্ধু আছিল, লালু। আধা শতিকা আগেয়ে অৰ্থাৎ তোমালোকে ঠিক ধাৰণা কৰিব নোৱাৰিবা। আমি এখন সৰু বঙালী স্কুলৰ একে শ্ৰেণীৰে ছাত্ৰ আছিলোঁ। আমাৰ বয়স তেতিয়া দহ-এঘাৰ। মানুহক ভয় খুওৱাৰ, জব্দ কৰাৰ কিমান যে কৌশল তাৰ মগজত সোমাই আছিল! সি মাকক এবাৰ ৰবৰৰ সাপ দেখুৱাই ইমান চক খুৱাইছিল যে তেওঁ ভৰি মোচোকা খাই সাত-আঠদিন খোজ দিওঁতে খোৰাব লগা হৈছিল। তেওঁ খঙতে ক’লে— তাক এজন ঘৰুৱা শিক্ষক ঠিক কৰি দিবলৈ। গধূলি আহি পঢ়াবলৈ বহিলে সি আৰু উৎপাত কৰিবলৈ সুযোগ নাপাব।

এগৰাকী বৰ সুন্দৰী গাভৰুৱে এখন দোকানত মোলৈ এযোৰ নীলা হাতমোজা আগবঢ়াই দিলে। মোক নীলা ৰঙৰ হাতমোজা নালাগিছিল, কিন্তু সুন্দৰীয়ে ক’লে যে, মোৰ হাতত হেনো নীলা ৰঙৰ হাতমোজাহে ভাল লাগিব। সুন্দৰীৰ মন্তব্যই মোৰ কোমল অন্তৰ স্পৰ্শ কৰি গ’ল। মই মোৰ হাতখনলৈ লুকাই লুকাই চাই পঠিয়ালোঁ, সঁচাকৈয়ে সেইযোৰ মোৰ হাতৰ সৈতে শুৱাই পৰিব যেন লাগিছিল। মই এপাত হাতমোজা মোৰ বাওঁহাতত পিন্ধিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ; পিচে লাজত ৰঙা-চিঙাহে পৰিলোঁ। মোজাযোৰৰ চাইজটো বৰ সৰু আছিল। কিন্তু মই তেওঁৰ কথা শুনি খুব সন্তোষ পালোঁ, যেতিয়া তেওঁ

ইদ্ৰিছে ক’লে, ভাইজান ভালকৈ চাওক। এইডালৰ নাম অচিন বৃক্ষ। কৈয়েই মোৰ ভৰিৰ কাষতে এসোপামান থু পেলালে। মানুহজনৰ বদ অভ্যাস, প্ৰতিটো বাক্য দুবাৰকৈ কয়। দ্বিতীয়বাৰ কোৱাৰ আগতে এসোপামান থু পেলাই লয়। : ভাইজান ভালকৈ চাওক, এইডালৰ নাম অচিন বৃক্ষ। অচিন চৰাইৰ কথা গানৰ মাজত প্ৰায়ে থাকে, মই অচিন বৃক্ষৰ কথা এই প্ৰথম শুনিলোঁ তথা দেখিলোঁ। মজাৰ কথা হৈছে এওঁলোক সকলোৱে বৃক্ষ শব্দটো শুদ্ধকৈ উচ্চাৰণ কৰিছে। তৎসম শব্দৰ উচ্চাৰণত কোনো গণ্ডগোল হোৱা নাই। অচিন বৃক্ষ নুবুলি অচিন গছ বুলিও ক’ব পাৰে, সেইটো

যেনেদৰে আন সাধুবিলাক আৰম্ভ হয় তেনেদৰেই আমাৰ সাধুটোও আৰম্ভ হৈছে….. এসময়ত এখন গাঁৱত এটা অতি দুখীয়া ল’ৰা আছিল, তাৰ নাম আছিল তীখৰ। নামৰ দৰেই ল’ৰাটোও আছিল অতি বুধিয়ক। কিন্তু ঘৰৰ দুখীয়া অৱস্থাৰ বাবে একো কৰিব নোৱাৰি অনিচ্ছা স্বত্ত্বেও শেষত সৰু-সুৰা চুৰি কৰিয়েই সি জীৱিকা নিৰ্বাহ কৰিবলৈ ল’লে। লাহে লাহে সি চুৰি বিদ্যাত পাকৈত হৈ পৰিল। মানুহে কয়, “সি বোলে কোনেও গম নোপোৱাকৈ মানুহৰ চকুৰ পৰা কাজল পৰ্যন্ত চুৰি কৰি নিব পাৰিছিল!” যেনে তেনে চলি থকাকৈ তাৰ উপাৰ্জন হয় যদিও সি

চৰিত্ৰ জন বক্স : এজন চপাশাল কৰ্মী জেমচ কক্স : এজন টুপী ব্যৱসায়ী মিচেচ বাউন্সাৰ : ভাৰাঘৰৰ মালিকনী দৃশ্য এটা আটোমটোকাৰীকৈ সজাই থোৱা কোঠালি। সোঁ-মাজত এখন পুৰণি আৰ্হিৰ বিছনা চাৰিওফালৰপৰা পৰ্দাৰে ঢাকি ৰখা দেখা গৈছে। কোঠালিৰ বাওঁফালে এখন দুৱাৰ দেখা গৈছে। দুৱাৰৰ কাষত এটা আলমাৰি আৰু এটা ড্ৰয়াৰ লগোৱা বাকচ আছে। কোঠালিৰ পিছফালৰ দেৱালখনৰ ঠিক সোঁঁ-মাজত এখন খিৰিকী আছে। কোঠালিৰ সোঁফালে আৰু এটা আলমাৰি দেখা গৈছে। আলমাৰিটোৰ কাষত এটা পকী জুহাল আৰু তাৰ ওপৰত খোৱা বস্তু গৰম কৰিব পৰাকৈ ব্যৱস্থা

বীণাৰ বয়স একৈশ বছৰ৷ তাই লালমাটিয়া কলেজৰ স্নাতক দ্বিতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী।  বীণাৰ মোমায়েক ইদ্ৰিছ চাহাবে এদিন পটকৈ ক’লে, : বীণা, তই আৰু কলেজলৈ যাব নালাগে। ঘৰতে থাকি পঢ়াশুনা কৰ। পৰীক্ষাৰকেইদিন গৈ পৰীক্ষাকেইটা দি আহিলেই হ’ব। কলেজত আজিকালি কি পঢ়ায় মোৰ জনা আছে। যোৱা-নোযোৱা একেই কথা। বীণাই মূৰ দুপিয়াই মিহি সুৰত ক’লে, : বাৰু। মোমায়েকৰ কথাৰ ওপৰত মাত মতাৰ সাহস তাইৰ নাই। তাইৰ পঢ়াশুনাৰ সম্পূৰ্ণ খৰচ মোমায়েকে বহন কৰে। যোৱাবছৰ সোণৰ চেইন এডাল গঢ়াই দিছে। তাৰোপৰি তাইৰ বিয়াৰ কথা ওলাইছে। বিয়াখন

আমাৰ তাজমহল বিশ্বৰ সাতটা বিস্ময়কৰ বস্তুৰ গণনাত আহিল, তাৰবাবে বাতৰিকাকত আৰু মোবাইল ফোনক বিশেষভাৱে কোটি কোটি ধন্যবাদ! আমাৰ ভাৰতত গণমাধ্যম আৰু মোবাইল ফোন নোহোৱাহেঁতেন জনতাৰ আহ্বান ‘বিশ্ব বিস্ময়কৰ বস্তু বাচনি সমিতি’ পৰ্যন্ত কেনেকৈ বিস্তাৰিত হ’লহেঁতেন? (ইয়াততো চৰকাৰৰ কাণত কথা পৰাটোৱেই এটা বিস্ময়কৰ কথা) জনতাৰ কণ্ঠস্বৰ বিশ্বৰ দৰবাৰলৈকে নুশুনাহ’লে বিশ্বই কেনেকৈ গম পালেহেঁতেন যে ভাৰততো পুত্ৰধনৰ মোহত নিজৰ প্ৰেমৰ চিহ্ন হোৱাৰ স্বত্বেও কন্যাৰ ভ্ৰুণ গৰ্ভতে নিঃশেষ কৰি পেলায় কিন্তু চাহজাহানৰ প্ৰেমৰ চিহ্নক নিজৰ অন্তৰৰ মাজত সযতনে থয়৷ অৰ্থাৎ প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰতবাসীৰ

: বন্ধু, ষ্টেগ পাৰ্টি কেতিয়া দিবা? শুনিছোঁ তোমাৰ বিয়া ঠিক হৈছে বোলে? ক্লাবত বন্ধু এজনে প্যটাৰ পেট্ৰভিচ্ছ মিল্কিনক উদ্দেশ্যি ক’লে। : ক’ত শুনিলাহে তুমি এইবোৰ কথা? কোন মূৰ্খই ক’লে মই বিয়া পাতিবলৈ ওলাইছোঁ বুলি? মিল্কিনে বিৰক্তিৰে উত্তৰ দিলে। : আৰে মিল্কিন ভাই, যোৱা দুদিনমানৰপৰা সকলোৰে মুখে মুখে তোমাৰ বিয়াৰ কথাই চলি আছে দেখোন। পাৰ্টি কেতিয়া দিবা কোৱা। বন্ধুজনে মিল্কিনক উভতি ধৰিলে। : তুমি ভাবিছা আমি একো নাজানো বুলি, হেঃ হেঃ! আমি সৱ লক্ষ্য কৰি থাকোঁ মিল্কিন ভাই। তুমি দিনৰ দিনটো

মজিদে ক’লে, : ব’ল তোক এফালে লৈ যাওঁ। ৰাতি বহুত দেৰি হৈছিল, চাৰিওফালে ঘন কুঁৱলী। দোকানবোৰ বন্ধ। ঠাণ্ডা বতাহ বলিছে। গাঁঁৱৰ সমীপৱৰ্তী নগৰবোৰত আগেভাগেই শীত নামে। মজিদে ক’লে, : বেগাই খোজ কাঢ়, ঠাণ্ডা কমকৈ লাগিব। : ক’লৈ যাবি? : ব’লচোন চাওঁ। তোৰ জৰুৰী কামতো একো নাই? নে কিবা কাম আছে? : নাই। কম সময়ৰ ভিতৰতে মূলপথ এৰি ইটা পাৰি থোৱা ঠেক ৰাস্তা এটাৰে পোনালোঁ। চহৰখন সলনি হ’ল। আগতে ইয়াত দাইলৰ বেপাৰীবোৰ বহিছিল। এতিয়া ঠাইডোখৰ জনশূন্য। পিছফালে কাৰ্তিকৰ মৰ্ডাৰ্ণ চ্যেলুনখন আছিল।