ছয়-সাত বছৰমান আগতে এদিন দেওবাৰে নিউ গুৱাহাটিত থাকা পেহীহঁতৰ ঘৰলৈ ভাত খাবলৈ গ’লোঁ। গৈ পাই অলপ কথা পাতি ভাতলৈ দেৰি আছে বুলি গম পাই, পেহীৰ ল’ৰা, ভাইটি অয়ন শৰ্মাক লগতলৈ অলপ এনেয়ে এক চক্কৰ মাৰি আহোঁ বুলি ওলালোঁ মোৰ ধন্নো Mahindra Duro খনত। অলপ দূৰ আহিয়ে দেখোঁ সন্মুখত বহুত মানুহৰ ভীৰ আৰু বিপৰীত দিশৰ পৰা টি ভি চেনেলৰ কেমেৰা আৰু তেতিয়াৰ গড়কাপ্তানি মন্ত্রী অজন্তা নেওগ বাইদেউ আহি আছে। কেমেৰা দেখি নিজকে Dhoom ছবিৰ হিৰো বুলি ভাবি পুৰা দবাই দিলোঁ এক্সেলেৰেটৰ

২০০৭ চন, জুন মাহ৷ আমি কেইজনমান বন্ধু  অমৰনাথ যাত্ৰালৈ ওলালোঁ৷  গুৱাহাটীৰ পৰা ৰেলেৰে জন্মু আৰু জন্মুৰ পৰা গাড়ীৰে বালটাল৷ বালটালত নিশাটো কটাই পিছদিনা ৰাতিপুৱাই দুৰ্গম পাহাৰীয়া পথেৰে অমৰনাথ গুহালৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ ( অমৰনাথ অভিমুখে গৈ থাকোঁতে যাত্ৰা কালৰ আহুকালবোৰ সময় পালে আন এদিন বৰ্ণনা কৰিম)৷ অমৰনাথ দৰ্শন কৰি সেই নিশাটো তাৰেই অস্থায়ী তম্বুত কটালোঁ (তাৰ স্থানীয় মানুহবোৰে অতি কম মূল্যত এনেকুৱা তম্বুত থকা খোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰে)৷ পিছদিনা ৰাতিপুৱা আমি খোজকাঢ়িয়েই উভতি অহাৰ কথা, কিন্তু এইবাৰ পহেলগাম হৈ৷ মোৰ শৰীৰটো

বন্ধু মোৰ সাংঘাটিক মিতব্যয়ী। জীৱন বীজগণিতৰ চলকসমূহৰ নিখুঁত মান নিমিষতে উলিয়াই দিব পাৰে। গতিকে মই নিৰ্বিবাদে তেখেতক গুৰু মানোঁ। জীৱন বীজগণিতৰ দুই চলক x আৰু y ৰ মান উলিয়াব খুজিলে কেতিয়াও মোৰ দুইটা মান শুদ্ধ নোলায়। x শুদ্ধ ওলালে y ভুল ওলায় আৰু y শুদ্ধ ওলালে xৰ মান ভুল ওলায়। কেতিয়াবা ( মানে প্ৰায়েই) মোৰ  x ৰ মান অপৰিমেয় সংখ্যাত ওলায়। কেতিয়াবা অমানুষিক কৃচ্ছ্ৰসাধনাৰ অন্তত যদি কাচিৎ x, y ৰ মান শুদ্ধ কৈ ওলায়, তেতিয়াই আন এক ৰাশি z ৰ

বন্ধুৰ খুলশালীৰ বিয়া। জোৰ কৰি মাতিছে, যাবই লাগিব। সাধাৰণতে বিয়া বুলি ক’লেই মনলৈ আহে, ‘খানা কি হ’ব’। আমাৰনো কি আৰু! ভালকৈ দগৰি খাই আহিব পৰা মানেই বিয়া খোৱা সফল। এতিয়া কথা হ’ল বিয়াখনলৈ যোৱাৰ সময় মিলোৱা। অফিচৰপৰা আহি অলপ জিৰণি লৈ লাহেকৈ ওলাই যাম বুলি ভাবি আছোঁ আৰু। আবেলি অফিচৰপৰাই লগৰটোলৈ ফোন কৰিলো। সিও যাব মোৰ লগত। তাৰ আকৌ অলপ ষ্টাইলটো বেছি, যেনেকৈ তেনেকৈ ক’লৈকো নাযায়, তাতে বিয়াৰ কথা। বাৰু যি হওক পাঁচ বজাত অফিচৰপৰা ওলাই আহিলো। তাক ফোন কৰি

আজি যিটো ঘটনা আপোনালোকৰ আগত ক’বলৈ লৈছোঁ‌; সেই ঘটনাটো আজিৰ পৰা প্ৰায় আঠ বছৰমানৰ আগতেই এই আমুকীৰ লগত ঘটিছিল। স্থান: গুৱাহাটী সময়: ২০১২ চনৰ কোনোবা এটা মাহ। মনটো একেবাৰে উগুল থুগুল হৈ আছে মোৰ, দুদিনৰ ছুটিও লৈছোঁ‌ কাৰণ মোৰ হ’ব লগা মানুহজন যে আবেলিলৈ মোৰ চহৰ পাবহি। কৰ্মসূত্ৰে তেওঁ অসমৰ বাহিৰত থাকে আৰু সেয়ে পুৰা ছয়মাহৰ পাছতহে কাইলৈ আমাৰ দেখা হ’ব৷ যদিও তেওঁ আজি গধুলিলৈকে লগ কৰিম কৈছিলে কিন্তু মই যে অফিচৰ পৰা সোনকালে ওলাব পাৰিম সেই আশা ক্ষীণ, গতিকে

এই ঘটনা আজি প্ৰায়  ছয়বছৰ মান আগৰ। সেইটো সময়ত মই ডালমিয়া চিমেণ্টত চাকৰি কৰি আছিলোঁ গুৱাহাটীত। আমি কোম্পানীৰ চাৰিজন যথেষ্ট ভাল বন্ধু আছিলোঁ, আমাৰ মনবোৰ প্ৰায় মিলিছিল। গতিকে বহু সহযোগী থকাৰ স্বত্বেও আমি চাৰিজনে প্ৰায়ে একেলগে কামবোৰ কৰিছিলোঁ। এদিনাখন আমাৰ মাজৰে এজন বন্ধু শান্তনুৰ বায়েকৰ বিয়া আছিল। গতিকে সন্ধিয়া পৰত আমি তিনিওটা বন্ধু বিয়ালৈ বুলি ওলাই গৈছিলোঁ। যিহেতু ভাল উপহাৰ এটাও দিব লাগিব, সন্মানৰ কথা আছে। গতিকে গোটেই কেইজন মিলি বহুত গুণাগথা কৰি হকিংচৰ পাঁচ লিটাৰৰ প্ৰেচাৰ কুকাৰ এটা কিনি

আঠ-ন বছৰ আগৰ কথা দেই। আমাৰ বিয়াৰ তেতিয়ালৈকে কিছুদিন পাৰ হৈ গৈছিল যদিও মোৰ স্বামীৰ পৈতৃক ঘৰত বেছিদিন থকাকৈ যোৱা হোৱা নাছিল। কেতিয়াবা গ’লেও এৰাতি বা দুৰাতিৰ মাজত ঘূৰি আহিব লগীয়া হয়। স্বামী আৰু ননদ গুৱাহাটীৰ বাসিন্দা বহু আগৰ পৰাই, ইপিনে আকৌ দক্ষিণ কামৰূপৰ পলাশবাৰীৰ পৈতৃক ঘৰত দেৱৰ আৰু শাহুমা থাকে। দক্ষিণ কামৰূপৰ মানুহখিনিৰ কথিত ভাষাটো অলপ বেলেগ। গুৱাহাটীৰ লগত নিমিলে কিছুমান শব্দ। সুৰটোও অকমাণ বেলেগ। সৰুৰে পৰা গুৱাহাটীৰ উজনি নামনি খিছিৰি ভাষাত কথা কোৱা হয় যদিও পলাশবাৰী, মিৰ্জাৰ পিনৰ

কেতিয়াবা মোৰ মূৰত ভূতে লম্ভে। এদিনৰ অভিজ্ঞতাৰ কথা কওঁ। অভিজ্ঞতাখিনিক পৰুৱাই পোৱাৰ বিড়ম্বনা বুলিও কব পাৰি। এখন কেব লৈ জীয়ৰীক এয়াৰপৰ্টত থ’বলৈ গ’লোঁ। সন্ধিয়াৰ বিমানত বেংগালুৰুলৈ যাব। সাধাৰণতে আমি দুয়ো গৈ তাইক এয়াৰপৰ্টত থৈ আহোঁ। সেইদিনা বিশেষ এটা সকামত তেওঁ যাব নোৱাৰাত এখন কেব ল’লোঁ। কেবখনৰ ভাড়া চাৰিশ পয়ত্ৰিশ টকা হ’ল। দিবলৈ লওঁতে জীয়ৰীয়ে ক’লে, “মই দিম ৰহ”। আচলতে বহুত দিন থাকি মোৰ লগত মুখৰ খজুৱতি মৰা জীয়ৰীৰ যোৱাৰ দিনাখন মৰম উথলি উঠে। মোক দিবলৈ নিদিলে ভাড়াটো। তাই দিলে। ভঙনি