হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী পাছ কৰি কলেজীয়া জীৱন আৰম্ভ কৰিছোঁ তেতিয়া। বাইদেউৰ (টিউচনৰ) পৰামৰ্শ অনুসৰি মেজৰৰ কিতাপ কেইখনমান কিনিবলৈ বুলি গুৱাহাটীলৈ যোৱা ঠিক কৰা হ’ল। যিহেতু তেতিয়া কিতাপবোৰ নিৰ্দিষ্ট কেইখনমান দোকানতহে পোৱা গৈছিল। জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ঘৰৰ মানুহৰ অবিহনে, বান্ধৱীৰ লগত মহানগৰীলৈ বজাৰ কৰিবলৈ ওলাইছোঁ। যদিও ঘৰৰপৰা কিতাপ কিনাৰ উদ্দেশ্যেই ওলাইছিলোঁ, তথাপিও ইমান কাষলৈ আহি ফাঁচীবজাৰখনত এপাক নামাৰিলে মহানগৰীলৈ যাত্ৰা আধৰুৱা হৈ থাকিব, সেয়ে কিতাপ কিনাৰ পিছত, সুসজ্জিত চকু চাট মাৰি ধৰা দোকান নে চুপাৰ মাৰ্কেট কিবা এখনত সোমালোঁগৈ। দোকানখন বিভিন্ন বস্তুৰে

স্বপ্না চৌধুৰীক চিনি পায়নে? নাপায়? সেই যে ‘বিগ বছ’ৰ স্বপ্না চৌধুৰী। অ, অ, এতিয়া ঠিক ধৰিছে সেই যে ‘বিগ বছ’ত অংশগ্ৰহণ কৰিছিল হাৰিয়ানবি নাচনী গৰাকী। কি হ’ল হে, মুখত যে মিচিকিয়া হাঁহি ? এই বুঢ়া বয়সতো ‘দিল ঢক ঢক কৰনে লগা’ ন ? বৰলা ডেকা দঙুৱাবোৰৰ কৰিছে কৰক, আপোনাৰ দৰে বুঢ়া মানুহৰ নাপায় আৰু দেই। বাৰু বাৰু বাদ দিয়ক মই সেই গৰাকী স্বপ্না চৌধুৰীৰ কথা ক’ব খোজা নাই। আমাৰ যে মানুহজনৰ মোবাইলত ফোন আহে ‘ছুইট হাৰ্ট স্বপ্না চৌধুৰী’ – সেই

কিছুমান মানুহে কৰোঁ বুলি ৰসিকতা নকৰে৷ কিন্তু তেওঁলোকৰ কাম-কাজ আৰু কিছুমান কথা-কাণ্ডবোৰে নিৰ্মল ৰসৰ যোগান ধৰি যায়৷ এইলেখীয়া অনভিপ্ৰেত ৰসিকতা মোৰ আটাইতকৈ প্ৰিয়৷ তেনে বহু চৰিত্ৰকে লগ পাইছোঁ জীৱনৰ বাটে-ঘাটে আৰু বাৰে বাৰে বুৰ গৈছোঁ ৰসৰ অনন্ত সাগৰত৷ যোৰহাটৰ মানুহগৰাকীৰ কথাই কওঁ৷ সম্বন্ধত তেওঁ আছিল মোৰ জেঠাই৷ তেওঁ এতিয়া এই সংসাৰত নাই৷ পিছে মানুহগৰাকীক লৈ অনেক ৰসাল কথাৰে ভৰি আছে তেওঁৰ সান্নিধ্যলৈ অহা প্ৰতিজনৰে হৃদয়৷ স্বৰূপাৰ্থত জেঠাইগৰাকীয়েও কৰোঁ বুলি হয়তো ৰসিকতা কৰা নাছিল৷ পিছে তেওঁৰ কিছুমান কথা-কাণ্ডই আমাক যোগাই গৈছিল

ববীয়ে সৰুৰে পৰা গান গাই ভাল পায়৷ কলেজত দুটামান কোৰাছত ’লিপচ’ও দিছিল৷ স্কুলত পঢ়ি থাকোতে মৌজাৰ ভিতৰত এটা লোকগীতৰ প্ৰতিযোগিতাত তৃতীয় হৈছিল৷ প্ৰতিযোগী তিনিজনেই আছিল পিছে হ’লে কি হ’ল তাইকো মঞ্চলৈ মাতি প্ৰমাণপত্ৰ এখন দিছিল যিখন এতিয়াও, ত্ৰিশ বছৰ পিছতো তাই আটোমটোকাৰিকৈ সাঁচি ৰাখিছে৷ কলেজত হোস্টেলত থাকোতে তাইৰ ভায়েকে লগৰ ল’ৰাৰ পৰা ধাৰলৈ লৈ অনা ৱাকমেন এটা এসপ্তাহৰ কাৰণে তাই লৈ আহিছিল৷ সেই গোটেই সপ্তাহ তাই কাণত সেইডাল লগায়ে থাকিল৷ বহুত হিন্দী গান শিকিলে চুৰা লিয়াৰ পৰা হাম্মা হাম্মা লৈকে৷

পতকে মনত পৰিল। ভাবিলো আপোনাকো কওঁ। বহুতেই মোৰ এই ঘটনাটো জানে। তৃতীয় নে চতুৰ্থমানত দে’তাই হেলিকপ্তাৰ এখন আনি দিছিল। সৰু। চাবি পকোৱা। অনাৰ দিনাই ৰাতি সেইখন মাটিত চলাই মেলি এবাৰত চাবিটো পকাই মূৰত লগাই দিলোঁ। মোৰ চুলিবোৰ ভালুকৰ দৰে আছিল। জপৰা। হেলিকপ্তাৰৰ ইঞ্জিনে পলকতে গোটেই চুলিসোপা সামৰি ধৰিলে। প্ৰপেলাৰ ৰৈ গ’ল। হেলিকপ্তাৰখন মূৰতে হেলিপেডত ৰোৱা নিচিনাকৈ ৰৈ থাকিল। মায়ে কেঁচি লগালে। নোৱাৰিলে। দে’তাই সৰু কেঁচি লগালে নোৱাৰিলে। তালুখনৰ গোটেই চুলি ইঞ্জিনে সামৰি লৈছিল। ৰাতি মূৰত হেলিকপ্তাৰ লৈয়েই ভাত খালো। হেলিকপ্তাৰ

আমাৰ মাৰ মাক অৰ্থাৎ মোৰ আইতাজনীৰ বিষয়ে লিখিছিলো আগতে।  ছাগলী খেদিবলৈহে যি স্কুলৰ ফিল্ডত ভৰি দি পাইছে কিন্তু শাস্ত্ৰত অগাধ পাণ্ডিত্য। শুনিয়েই সৱ মুখস্থ। ব্ৰহ্মাই নিজৰ পত্নী কোন নাজানে, আইতাই জানে। কুন্তিয়ে কৰ্ণক উটুৱাই পঠিওৱা খৰাহিটো কি বাঁহৰ তালৈকে জানে। সেই হিচাপত সৱেই শলাগোতে শলাগোতে আইতা ওপৰলে উঠি দেউতাৰ ওচৰতো যিটো তাওত থাকিবলে ল’লে যেন দেউতাৰ স্কুলৰ পৰিদৰ্শক তেওঁৱেই। দেউতাৰ আগত জাষ্ট কেমব্ৰিজৰ পৰা আহি জোঁৱায়েকৰ চোতালত এন্ট্ৰি মৰা মোচনতো নকওঁৱেই। আইতাৰ সেইকণ হিম’গ্লবিন আইতাৰ পুতেক এজনৰ গালেও আহিল। সেইজন

লৰালৰিকৈ কামবোৰ শেষ কৰিলোঁ। ভাত খাই বাচন ধুই কাপোৰ পিন্ধিবলৈ লৈছোঁ হে, মানুহজনৰ আৰম্ভ হলেই। : হেৰা.. হ’লনে তোমাৰ অ’টো মাতো নে? : আৰে..ৰে ৰ’বা হে ড্ৰেছ কৰিবলৈ আহিছোঁ হে। তুমি দুঠেঙীয়াটো এক চেকেণ্ডত পিন্ধি এতিয়া মোক লৰালৰিখন নকৰিবা দেই। মই পাঁচমিটাৰখন মেৰিয়াও মানে দহ মিনিট লাগিব। ক’ৰনো দহ মিনিট লাগে! দুই মিনিটতে সেইখন মেৰিয়াই পিন্ধিব পৰা কেপাচিটি আছে অমুকীৰ। (সেইবুলি পিছে অলপো অহংকাৰ নাই দেই) তাৰ পিছত চকুৱে, ওঁঠে ৰং লগাওঁতেহে মোৰ দেৰি হয়। দেৰি হ’ল বুলি চকুত ৰংকণ

অ’ আইজনী! তুমি বোলে কালি আমাৰ ইয়াৰ লগত কথা পাতোতে কিবা যোগাসন কৰি আছিলা। সেইকাৰণে সি বেছি কথা নাপাতিলে ফোনত। মই আকৌ গমেই নাপাওঁ নহয় তুমি যে যোগকৰা বুলি। ই মোক সুধিছে তোমাৰ যোগাসনৰ স্কুল আছে নেকি? কিবা বোলে ‘ঘোৰা বাগৰাসন’ নামৰ আসন কৰি আছিলা।সেইবাবে কথা নাপাতিলে বেছি। হ’বলগীয়া শাহু মায়ে কি কৈছে মই একো বুজা নাই।আৰু মইয়ে বা যোগ গুৰু কেতিয়াৰ পৰা হ’লো! মোৰ দৰে এলেহুৱা এজনীয়ে যোগাসন কৰিম? একো বুজি পোৱা নাই? কি কৈছে হ’ব লগীয়া শাহু মাই?

“উ–ফ!!” -গচকটো খাই মুখেৰে স্বতঃস্ফুৰ্ত ভাবে ওলাই আহিল। কলেজ গৈ পাওঁতে কিছু পলমেই হৈছিল। আজি স্নাতক বিজ্ঞান শাখাৰ নামভৰ্তিকৰণ আছে। প্ৰক্ৰিয়া দহ বজাৰ পৰা আৰম্ভ হ’বই। আৰম্ভনিতে অধ্যক্ষ মহোদয়ে উপস্থিত অভিভাৱক আৰু ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলক উদ্দেশ্যি ভাষণ ৰাখিব। তাৰ পিছতেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলৰ নাম সমূহ মেধাৰ ভিত্তিত একাদিক্ৰমে মাতি থাকিব লাগিব। এইটো দায়িত্ব মোৰ ওপৰত পৰিছে। নামভৰ্তি সমিতিৰ আহ্বায়কে টানি মাতিছে- ‘চাৰে ন বজাত কলেজ পাবই লাগিব।’ ঘৰৰ পৰা হাতত কিছু সময় লৈয়েই ওলাইছিলো। ট্ৰেফিক জামত পৰিলো। গুৱাহাটীৰ কোনটো ৰাস্তাত কেতিয়াযে ট্ৰেফিক

আমি তেতিয়া ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ 2nd Semesterত৷ Physics Labৰ পৰীক্ষা আছিল সেইদিনা৷ আমাৰ হোষ্টেলৰ পৰা কলেজলৈ এক ডেৰ কিলোমিটাৰ মান দূৰ। সেইকণ বাট খোজ কাঢ়ি গৈয়ে ভাল লাগে। কথা পাতি পাতি কেতিয়া পাওঁগৈ গমেই নাপাওঁ৷ ভাল লগাৰ আৰু এটা কথা নথকা নহয়, পাহাৰৰ ওপৰত থকা গাৰ্লছ হোষ্টেলটো ৰাষ্টাৰ পৰা চকা মকাকৈ দেখা যায় আৰু ৰাষ্টাৰ পৰাই গাৰ্লছ হোষ্টেলৰ কাৰোবাক খিৰিকীত দেখি নেকি খোলা খুলিকৈ নহ’লেও আঁৰ চকুৰে হ’লেও সবেই এপাক চাই মনটো ভাল লগাই যায়৷ হোষ্টেলৰ পৰা চক্ৰ, মই আৰু দুটামান ওলাইছোঁ