: বুজিছ নে, বৰ্মন দা যদি ফে’চবুকত থাকিলেহেঁতেন, ফালি দিলেহেঁতেন  গুটখাৰ পেকেটটো ফালি গুটখাখিনি মুখত ঢালি সংঘৰ এজনে লগৰজনক ক’লে। : কৈছ হে নে, নাৰীৰ লাইন লাগি গ’লহেঁতেন। কবিতা লিখা মানুহ ভাই! আনজনে এইবাৰ সৰু সৰুকৈ কথাখিনি কৈ ফিচিককৈ হাঁহিলে। গুটখাই মুখখন ভৰাই ৰখা বাবে সেইজনে সশব্দে হাঁহিব নোৱাৰিলে যদিও সি মুখৰ অংগী-ভংগীৰেই বুজালে যে কথাষাৰ শুনি সি হাঁহিত ফাটি পৰিছে।  অলপ আঁতৰত বহি থকা বৰ্মন পত্নী হৰবালাই সিহঁতে কিয় হাঁহিলে, বুজি নাপালে, নুশুনিলে। নৃপতি বৰ্মন ঢুকোৱাৰ দুদিন হৈ গ’ল।

চহৰৰ সম্ভ্ৰান্ত ব্যৱসায়ী প্ৰদীপ বৰুৱা৷ বয়স প্ৰায় ষাঠীৰ উৰ্ধত যদিও যথেষ্ঠ কৰ্মঠ৷ পিচে আজিকালি তেওঁ সমস্ত দায়িত্বভাৰ তেওঁৰ একমাত্ৰ পুতেক দিগন্তৰ ওপৰতে এৰি সামাজিক কাম আৰু মেলে মিটিঙে ঘূৰি ফুৰে৷ পয়ত্ৰিচ বছৰীয়া দিগন্ত বৰুৱাও বাপেকৰ দৰেই কৰ্মপিপাশু, পিচে তেওঁৰ পত্নী বৰ্ণালীৰ মতে দিগন্তৰ ভীষণ সমস্যা এটা আছে৷ মানুহজন প্ৰয়োজনতকৈ বেছি কৃপণ৷ নিজৰ ঘৈণীয়েকজনীক চলাফিৰাৰ ক্ষেত্ৰত টকা পইচা দিয়াৰ পৰা সময় দিয়ালৈকে সকলো হিচাব মতেহে চলে৷ সেইটো কথাতে বৰ্ণালীৰ মনত অলপ দুখ যদিও বিয়াৰ তিনিবছৰ পিছত আজিকালি দিগন্তৰ লগত ‘এডজাষ্ট’ কৰিবলৈ

অতি সন্তৰ্পনে সি বিস্কুটৰ টেমাটো খুলিলে। টেমাৰ ভিতৰত বিস্কুটবোৰৰ মাজত ঘঁহনি খাই সৃষ্টি হোৱা গুড়ি অকণমানৰ বাহিৰে একো নাছিল। খঙতে টেমাটো দলিয়াই দিয়াত শব্দ এটা হ’ল যদিও ঘৰটোত শুই থকা কোনেও শুনা নাপালে। এইবাৰ সি এন্ধাৰতে খোৱাপানী এটুপি বিচাৰিবলৈ ধৰিলে। ভোকে-পিঁয়াহে লেবেজান হৈ পৰিছিল সি কিন্তু যোৱা আধাঘণ্টা ধৰি পাকঘৰত বিচাৰি বিচাৰি এটাও খোৱা বস্তু নাপালে। আচলতে সি ঘৰটোত চুৰি কৰিবলৈহে সোমাইছিল। ঘৰৰ গৰাকী অকলশৰীয়া বুঢ়া-বুঢ়ীযোৰা অগাধ সম্পত্তিৰ মালিক আছিল। মানুহে কয় যে বুঢ়াৰ খেতি পথাৰৰ এটা মূৰৰপৰা আনটো মূৰলৈ

“বিহু যেতিয়া পাটৰ পাঞ্জাৱীটোৱেই পিন্ধি যাওঁ, বুজিছানে?” “মই উলিয়াই থৈছোঁৱেই৷ আপোনাৰ বিছনাত গাৰুটোৰ কাষতে থৈছোঁ৷ যাব খুজিছে যেতিয়া যাওকগৈ৷ কিন্তু বয়স হৈছে, কথাটো মনত ৰাখিব।” – গিৰীয়েক হৰেশ্বৰ চৌধুৰীয়ে পাটৰ পাঞ্জাৱীটো পিন্ধি যোৱাৰ কথা কোৱাত ৰমলা দেৱীয়ে কথাখিনিৰে গিৰীয়েকক সতৰ্ক কৰি দিলে৷ “হ’ব দিয়াহে৷ মই সৰু ল’ৰাও নহয় আৰু অালৰ অশীতিপৰো হোৱা নাই৷ ল’ৰাকেইটাই বৰকৈ মাতি থৈ গৈছে দেখোন, তুমিওতো দেখিছা৷ সিহঁতকেইটাৰ লগত যে আহিছিল, ৰজনী ঠিকাদাৰ, তেওঁ একো চিন্তা কৰিবলগীয়া নাই বুলি কোৱা নাই জানো?” – হৰেশ্বৰ চৌধুৰীয়ে ধূতীখন

: এয়া লোৱা ৰিংকী৷ সোনকালে দাঁত ব্ৰাচ কৰি লোৱা৷ তাৰপিছত গাখীৰখিনি খাই লোৱা৷ ডাইনিঙত থৈছোঁ৷ কালিয়েই দেউতাৰাক কৈছিলোঁ কলগেট শেষ হৈছে বুলি৷ অফিচৰ পৰা আহোঁতে লৈ আনিবলৈ কৈছিলোঁ৷ নাই ক’ত মনত থাকিব! পটাগুটিটোৰে চেপি চেপি কলগেটটোৰ পৰা অৱশিষ্টখিনি উলিয়াই উলিয়াই বিনীতাই ক’লে৷ : হেৰা – এই ৰাতিপুৱাই ৰাতিপুৱাই তোমাৰ বকনি আৰম্ভ হ’লনে? কৈছিলোঁৱেই দেখোন মোৰ কালি পুৰণা বন্ধু এজনক পাইছিলোঁ বুলি৷ কথা পাতি পাতি সি মোক আমাৰ গলিটোতে তাৰ গাড়ীৰে নমাই থৈ গ’ল৷ উভতি দোকানলৈ যাবলৈ আৰু মন নগ’ল৷ হ’ব

ফোনটো থৈয়েই কাকতিদা দৌৰি আহি বৌৰ কাষ পালে, : হে’ৰা শুনিছা নে? এইবাৰ হ’বই বুজিছা। খাটাং অতগাল কষ্টৰ অন্তত এই ব’হাগতে বৰুৱাৰ বিয়াখন হ’ব গৈ আৰু। উসঃ ঈশ্বৰেও যে চকু মেলি চালে!…কি! বৰুৱাক চিনি পোৱা নাই! কিয়, সেই যে যোৱাবেলি ৰাসত ‘দুঃশাসনৰ ৰক্তপান’ ভাওনাত ভীমৰ ভাও দিছিল। ৰক্তপান কৰিবলৈ লৈ যে সংলাপ গাইছিল “ঐ ৰে পাপিষ্ঠ। আজি তোহাৰ ৰক্তপান কৰিয়া মাটিৰ সীমা ঠেলাৰ প্ৰতিশোধ লহিবো।” অঁ অঁ সেই বৰুৱাৰ কথাই কৈছোঁ। মনত পৰিছে এতিয়া? ৰং নাম্বাৰ লাগি হ’লেও যে এজনী

পত্নী : হে’ৰা, শুনিচানে! শুনিচানে! ক’ত গৈছা হে তুমি। শুনাচোন! হে…ৰা মানুহজনীয়ে হাতত ম’বাইলটো লৈ মানুহজনক মাতি মাতি একো সঁহাৰি নাপাই বিছনাত বাগৰি থকাৰ পৰা উঠি আহিল। বেডৰূমৰ গাতে লাগি থকা ড্ৰইং ৰূমটোত পেপাৰ পঢ়ি বহি থকা মানুহজনে ঘৈণীয়েকৰ মাতটো শুনিয়েই পোৱা নাই নে শুনিও নুশুনাৰ ভাও জুৰিছে, পেপাৰেৰে মুখখন ঢাকি ৰখা বাবে ধৰিব পৰা নগ’ল। (বহুত সময়ত তেওঁ তেনেকুৱা ভাও জোৰেই বাৰু ঘৈণীয়েকৰ বকনিৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ, আজিও হয়তো!) তেওঁক তেনেকৈ থমথম মদন গোপাল হৈ বহি থকা দেখিও ঘৈণীয়েকে

: অ আৰু শুনচোন, ইয়াত জান ইমান ভাল লাগিছে আহি, সব বস্তু ফ্ৰেচ ফ্ৰেচ পায়। বিল আছে ওচৰে-পাজৰে কেইবাখনো কিমান যে ভাল ভাল লোকেল মাছবোৰ; লগতে গাখীৰ, দৈ, গোবৰ সাৰৰ সতেজ পাচলি মুঠতে ক’লোঁ‌ নহয় তহঁতক, যাক কয় একেবাৰে ভোগালী ঠাই।  : কি ক’লি? অকলে খাম? হাঃ হাঃ ধেইই পাগলীহঁত কি যে কৱ নহয়, পাগল হ’লোঁ‌ নি মই? আহিবিচোন দেই যেনেতেনে তয়ে ভিনদেৱে। ও আৰু নিৰ্মালিগাঁৱৰ মাহীহঁ‌তকো মাতিছোঁ। আহি থাকিবি আকৌ সবেই, তেতিয়াহে ভাল লাগিব নহ’লে অকলে অকলে ব’ৰ হৈ

চেগুনৰ পাহাৰটোৰ দাঁতিৰে উঠি-নামি একা-বেঁকাকৈ আগবঢ়া ৰঙচুৱা কেচা ৰাস্তাটোৰে গৈ গৈ তুমি হঠাৎ ৰৈ দিলা। সন্মুখত বাঁহৰ বেৰ আৰু খেৰৰ চালেৰে কুটীৰ বুলিব পৰা সৰু ঘৰটো। ৰাস্তা আৰু পাহাৰৰ আৰম্ভ হোৱা হেলনীয়াখিনিৰ মাজৰ তাকৰীয়া সমতলভাগত অবৈধ অধিগ্ৰহণেৰে নতুনকৈ ঠিয় হোৱাৰ সকলো লক্ষণেই সেই কুটীৰৰ গাত প্ৰকট। দুৱাৰখন বন্ধ। বাঁহৰ বেৰ এখন এজনে লেপি আছে। এইটোৱেইতো হ’ব লাগে। তথাপি অধিক প্ৰমাণৰ বাবে তুমি চকু ঘূৰালা৷ চাকৰিৰ বাবে প্ৰতিযোগিতামূলক লিখিত পৰীক্ষা দিবলৈ অচিনাকি পৰীক্ষা কেন্দ্ৰ বিচাৰি গৈ গৈ সেই স্থানৰ কাষত অন্য

: ডাক্তৰ মোৰ সমস্যাটো এয়াই যে মই ৰাতি যিয়েই সপোন দেখোঁ, পিছদিনা সেয়া সঁচাকৈ ঘটে৷ : মানে? : মানে কালি মই সপোন দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে৷ চাইকিয়াট্ৰিষ্ট সমুদ্ৰই সন্মুখত বহা ল’ৰাটোলৈ মন দি চালে৷ মধ্যমীয়া গঢ়ৰ এক যুৱক৷ চুলি সামান্য কম৷ দেখিবলৈ আকৰ্ষণীয়৷ সমুদ্ৰই আগন্তুকক প্ৰশ্ন কৰিলে৷ : আপোনাৰ নামটো? : বাসৱী, বাসৱী বৰুৱা৷ : হোৱাট! এয়াতো ছোৱালীৰ নাম৷ আপুনিতো ল’ৰা৷ : নামেৰে কিনো হয় ডাক্তৰ চাহাব৷ আপুনি নাম বাদ দিয়ক৷ সমস্যাত