ৰাম বিলাচ পাছোৱান – অমিতাভ মহন্ত

: ডাক্তৰ মোৰ সমস্যাটো এয়াই যে মই ৰাতি যিয়েই সপোন দেখোঁ, পিছদিনা সেয়া সঁচাকৈ ঘটে৷

: মানে?

: মানে কালি মই সপোন দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে৷

চাইকিয়াট্ৰিষ্ট সমুদ্ৰই সন্মুখত বহা ল’ৰাটোলৈ মন দি চালে৷ মধ্যমীয়া গঢ়ৰ এক যুৱক৷ চুলি সামান্য কম৷ দেখিবলৈ আকৰ্ষণীয়৷ সমুদ্ৰই আগন্তুকক প্ৰশ্ন কৰিলে৷

: আপোনাৰ নামটো?

: বাসৱী, বাসৱী বৰুৱা৷

: হোৱাট! এয়াতো ছোৱালীৰ নাম৷ আপুনিতো ল’ৰা৷

: নামেৰে কিনো হয় ডাক্তৰ চাহাব৷ আপুনি নাম বাদ দিয়ক৷ সমস্যাত গুৰুত্ব দিয়ক৷ 

সমুদ্ৰৰ লাহেকৈ মূৰটো বেয়া হৈছিলেই কিন্তু উপায় নাই৷ এনেই ডাক্তৰ, তাতে আকৌ……

: বাৰু৷ তাৰমানে আপুনি যি সপোন দেখে সেইবোৰ পাছদিনা সঁচা হৈ যায়৷

: একদম৷ মানে কালি মই সপোন দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে…

: এইটো উদাহৰণ মই শুনিলোঁৱেই আৰু তেনেকুৱা কিবা?

: নাই তেনেকুৱা আৰু বিশেষ নাই কিন্তু কালি ৰাতি মই দেখিছিলোঁ যে মই এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ গৈছোঁ৷ আৰু চাওক, আজি মই ইয়াতে…৷ কওক এতিয়া কি ক’ব? ইজ নট ইট এমেজিং!

সমুদ্ৰৰ মুখেৰে এটা মা বিষয়ক গালি বাহিৰ হ’ব খুজিছিল৷ কোনোমতে নিজকে ৰখালে৷ ডাক্তৰ মানুহৰ মুখখন অশ্লীল হ’লে পৃথিৱী নচলে, বিশেষকৈ চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ৷ যথেষ্ট শান্ত স্বৰত সমুদ্ৰই আৰম্ভ কৰিলে,

: চাওক মিষ্টাৰ বাসৱী বৰুৱা, আজি আপুনি ইয়াত নাহিলেই হ’লহেঁতেন৷ তেতিয়া আপোনাৰ সপোনো সঁচা ন’হলহেঁতেন৷ হয়নে?

: কিন্তু সেয়া নহ’ল, মই আহি গ’লোঁ৷ তাৰমানে কি? মোৰ সপোন সঁচা হ’ল৷

মহা বিপদ! এই অহৌবলীয়াটোক লৈ কি কৰা যায়৷ উপায় নাপায় সমুদ্ৰই প্ৰেচক্ৰিপশ্যনত এটা শ্লিপিং টেবলেট লিখি দিলে৷

: এইটো প্ৰতিদিনে টোপনিৰ আগত খাব৷ প্ৰব্লেম ঠিক নহ’লে এসপ্তাহৰ পাছত দেখা কৰিব৷

বাসৱী এসপ্তাহ পাছত নাহিল কিন্তু তাৰ সলনি চেম্বাৰলৈ আহিল এগৰাকী যুৱতী৷

ডাক্তৰ, মোৰ সমস্যাটো হ’ল যে মই যি সপোন দেখোঁ সেইবোৰ কোনোদিনেই দিঠকত সঁচা নহয়৷

: যেনে? 

: ধৰক কালি মই সপোনত এজন ইঞ্জিনিয়াৰৰ কাষলৈ গৈছিলোঁ কিন্তু দেখিলেনে বাস্তৱত কি হ’ল? মই ডাক্তৰৰ চেম্বাৰত বহি আছোঁ৷

সমুদ্ৰই ছোৱালীজনীলৈ মন দি চালে৷ বয়স খুব বেছি পচিশমান হ’ব৷ দেখাত ধুনীয়াৰ শাৰীত নপৰে৷ গালদুখন গোলাপী, টনা টনা চকু, বগা মেদৰহিত শৰীৰ, হাঁহিলে গালত ডিম্পল পৰে৷ 

প্ৰেচক্ৰিপশ্যন লিখিবলৈ ৰৈ সমুদ্ৰই প্ৰশ্ন কৰিলে,

: আপোনাৰ নাম?

: অতনু চৌধুৰী৷

: কিন্তু এয়াতো ল’ৰাৰ নাম? আপোনাক দেখি কোনোফালৰপৰা ল’ৰা যেন নালাগে৷

: তাতে কি হ’ল? আপোনাক দেখি জানো হোটেলৰ ৰান্ধনি যেন লাগে৷

ধেই পাগলসোপা! সমুদ্ৰৰ যোৱা সপ্তাহৰ সেই বাসৱী বৰুৱালৈ মনত পৰিল৷ এইসোপাৰ লগত কথা বঢ়াই লাভ নাই৷

: বাৰু! আপুনি সপোনত দেখিলে যে আপুনি ইঞ্জিনিয়াৰৰ কাষলৈ গৈছে  অথচ আপুনি বহি আছে ডাক্তৰৰ চেম্বাৰত৷ ঠিক?

: একদম৷

: আচ্ছা, মোক এটা কথা কওক, আপুনি কিয় ইঞ্জিনিয়াৰৰ কাষলৈ যাব? আপুনি ডাক্তৰৰ কাষতেই আহিব৷ ইঞ্জিনিয়াৰৰ কাষলৈ মানুহ যায় নেকি? নে কি কয়?

: কিয় নাযাব? ময়েই প্ৰায় সদায় যাওঁ৷

: কিয়?

: কাৰণ ইঞ্জিনিয়াৰজন মোৰ বয়ফ্রেন্ড৷

 

সমুদ্ৰই কিছু সময় তলমূৰ কৰি কিবা ভাবিলে৷

: যদি মোৰ কোনো ভুল হোৱা নাই তেন্তে আপোনাৰ ইঞ্জিনিয়াৰ বয়ফ্ৰে’ণ্ডৰ নাম বাসৱী বৰুৱা?

: ৱাও! আপুনি কেনেকৈ জানিলে?

এসপ্তাহৰ শ্লিপিং টেবলেটৰ চেম্পল দি সমুদ্ৰই অতনুক বিদায় দিলে৷ মূৰটো বিষাইছে, জিৰণিৰ খুবেই প্ৰয়োজন৷

ঠিক এসপ্তাহ পাছত বাসৱী আৰু অতনু একেলগে চেম্বাৰত হাজিৰ৷ সমুদ্ৰই পলাবলৈ কোনো সুৰুঙাই নাপালে৷ বাসৱীয়ে আৰম্ভ কৰিলে৷

: ডাক্তৰ! এইবাৰৰ সমস্যা আৰু জটিল৷ মই যি সপোন দেখোঁ সেয়া মোৰ প্ৰেমিকাই নেদেখে৷ তাই বেলেগ সপোন দেখে৷

সমুদ্ৰই পেপাৰৱেইটটো তুলি লৈছিল৷ বহুত কিবাকিবি ভাবি সেইটো আকৌ ঠাইত থৈ দিলে৷ 

: চাওক বাসৱী, এয়া খুবেই স্বাভাৱিক৷ আপুনি যি সপোন দেখিব সেয়া আপোনাৰ প্ৰেমিকাই নেদেখে৷ কোনোমতেই নেদেখে৷ ইন ফেক্ট দেখাৰ দৰকাৰো নাই৷ তেখেতে বেলেগ সপোনেই দেখিব৷

: কিন্তু মোৰ সপোন দিঠকত হৈছে৷ প্ৰেমিকাই দেখা সপোন দিঠকত হোৱা নাই৷

: যেনে?

: মই আপোনাৰ তালৈ অহা সপোন দেখিছিলোঁ৷ সেয়া দিঠকত পৰিণত হ’ল৷ তাই দেখিছিল গাড়ীৰ শ্ব’ৰূমলৈ যোৱাৰ৷ আপুনিয়েই কওক, এইটো জানো গাড়ীৰ শ্ব’ৰূম?

পইণ্ট! সমুদ্ৰই মানিবলৈ বাধ্য হ’ল যে এয়া সঁচাকৈ কোনো গাড়ীৰ শ্ব’ৰূম নহয়৷ বাসৱীয়ে খিলখিলাই হাঁহিলে,

: চাওক ডাক্তৰ, তাই গাড়ীৰ শ্ব’ৰূমলৈ নগৈ আপোনাৰ কাষলৈ আহিছে৷ তাৰমানে কি? তাইৰ সপোনবোৰ বাস্তৱ নহয়৷ 

সমুদ্ৰই এইবাৰ একেলগে দুটামান সেপ ঢুকিলে৷ কি কোৱা উচিত? সমুদ্ৰই চুপচাপ থকা দেখি অতনুৱে মাত লগালে,

: ছাৰ মই বাসৱীক কৈছিলোঁ গাড়ীৰ শ্ব’ৰূমলৈ যোৱাৰ কথা৷ নামানিলে৷ জোৰ জবৰদস্তি আপোনাৰ কাষলৈ মোক লৈ আহিছে৷

সমুদ্ৰৰ বিশেষ কথা আগবঢ়াবলৈ মন নগ’ল৷ 

: মই যে টোপনি অহা ঔষধ দিছিলোঁ, দুয়ো সময় মতে খাইছেনে?

: হয় সদায় পুৱা এটাকৈ খাইছোঁ কিন্তু তাৰ পাছত গোটেই ৰাতি টোপনি ধৰি থাকে৷ একো কামতেই মন নবহে৷ দুদিন অফিচৰ মিটিঙতেই শুই গৈছিলোঁ৷ কোনোমতেহে চাকৰি যোৱাৰপৰা বাচিছোঁ৷

এইবাৰ কাষৰপৰা মিচ অতনু চৌধুৰীয়ে মাত দিলে,

: হয় ছাৰ, মোৰো একেই সমস্যা৷ গোটেই ৰাতি টোপনি ধৰি থাকে৷

: কিন্তু মইতো প্ৰেচকিপশ্যনত স্পষ্টকৈ লিখিছোঁ ৰাতি খোৱাৰ পাছত খাবলৈ৷ ভালকৈ পঢ়ক, তাত 0-0-1 বুলি লেখা আছে।

: উহুঁ, ভুল।

: মানে?

: মানে ওলোটাকৈ ধৰিলেই এয়া 1-0-0 বুলি দেখোৱাই৷ তাৰমানে কি? ৰাতিপুৱাই খাব লাগিল ন?

: আৰে! ওলোটাকৈ কিয় ধৰিব আকৌ?

: আপুনি জানো কৈছে প্ৰেচকিপশ্যন কেনেকৈ ধৰিম৷ যিহেতু কোৱা নাই, গতিকে আমি নিজৰ মতে ধৰিছোঁ৷  

সমুদ্ৰই একেবাৰতে স্বীকাৰ কৰিলে যে তেওঁ কোৱা নাই৷ ইনফেক্ট আজিলৈ কোনো ডাক্টৰেই চাগে ৰোগীক কোৱা নাই যে প্ৰেচক্ৰিপশ্যনখন কেনেকৈ ধৰিব লাগে৷ সমুদ্ৰ মানসিক ৰোগৰ ডাক্তৰ৷ জীৱনত বহুত ৰোগী চালে, কিন্তু এইৰকমৰ ৰোগী ক’তো পোৱা নাই৷ যিমান পাৰে শান্ত স্বৰত সমুদ্ৰই ক’লে,

: ঔষধবোৰ ৰাতি খাব দেই!

আকৌ এসপ্তাহ পাছত৷

: ডাক্তৰ আমি দুয়ো সপোন দেখিছোঁ, একেই সপোন৷ কিন্তু সপোনবোৰ সঁচা হোৱা নাই৷

: মানে?

: মানে সপোনৰ মতে আজি আমাৰ মন্দিৰত বিয়া৷ কিন্তু আমি মন্দিৰৰ সলনি আপোনাৰ চেম্বাৰত বহি আছোঁ৷

: দুইজনে একেই সপোন দেখিছে?

: হয়৷

: শ্লিপিং টেবলেট সময়ত খাইছেনে?

: খাইছোঁ৷

: কালি খাইছে?

: খাইছোঁ৷ কিন্তু কাম দিয়া নাই৷ গোটেই দিনটো টোপনি লাগি থাকে৷ পৰহি ক্লায়েণ্টৰ বুকুৰ মাজত কুচিমুচি শুই আছিলোঁ৷ বৰ্তমান মই বেকাৰ৷ চাকৰি বিচাৰি আছোঁ৷

: আৰে! মই দেখোন ক’লোঁ ৰাতি খোৱাৰ পাছত খাবলৈ৷

: একদম৷ মই আমেৰিকাৰ সময়মতে ৰাতি খাইছোঁ, ঘড়ীৰ কাটা মিলাই৷

: কি? কিয়?

: আপুনিতো আমাক কোৱা নাই কোন দেশৰ ঘড়ীমতে খাম৷

কেশ বিষয়ক অশ্লীল গালি এটা পাৰি সমুদ্ৰই দুয়োৰেফালে চোঁচা ল’লে৷ সেই গালিটোৰ আঁত ধৰি  মুখেৰে বাহিৰ হৈ আছে ব্যাকৰণ বৰ্হিভূত এসোপা গালি৷ সমুদ্ৰৰ চিঞৰ বাখৰ শুনি তেখেতৰ পতি দৌৰ মাৰি আহিল৷

: কি হৈছে? আকৌ সপোন দেখিছা?

: উফ! হয়, আকৌ!

বেডচুইচ টিপি লাইটটো জ্বলাই ল’লে৷ ঘামি জামি হাঁহাকাৰ পৰিস্থিতি৷ তেখেতৰ পতিয়ে চিন্তিত স্বৰত ক’লে৷

: কাইলৈ এবাৰ এজন নতুন চাইকিয়াট্ৰিষ্টৰ তালৈ যাব লাগিব৷ মই চুটি ল’ম কাইলৈ৷

: মই দেখোন নিজেই চাইকিয়াট্ৰিষ্ট!

: ৰ’বাহে৷ ক’ৰ চাইকিয়াট্ৰিষ্ট৷ তুমি উকীলহে৷

: কিন্তু সপোনততো মই চাইকিয়াট্ৰিষ্ট৷

: তাতে কি হ’ল? বাস্তৱত তুমি উকীলেই৷ কাইলৈ আমি যাম৷ মই এপইণ্টমেণ্ট লৈ ল’ম  

পাছদিনা-

: ডাক্টৰ মই পাগল হৈ যাম৷ মই সপোনত সিহঁতক দেখোঁ৷ সিহঁতে মোক নিজৰ সপোনৰ কথা কয়৷ মই নোৱাৰিছোঁ৷

চাইকিয়াট্ৰিষ্ট অঙ্গদে সন্মুখত বহি থকা মধ্যবয়সীয়া মহিলাগৰাকীক মন দি চালে৷

: আপোনাৰ নাম?

: সমুদ্ৰ দুৱৰা৷ 

: হোৱাট? এয়াটো পুৰুষৰ নাম৷

: মইতো পুৰুষেই!

: নাহ৷ আপুনি এগৰাকী মহিলা৷ 

: সেয়া বাস্তৱ জীৱনতহে৷ সপোনত মই এজন পুৰুষ৷ আপোনাতকৈ বেছি বিখ্যাত এজন চাইকিয়াট্ৰিষ্ট৷

চাইকিয়াট্ৰিষ্টে খঙ কৰিলে বেয়া দেখি৷ অঙ্গদে আকৌ আৰম্ভ কৰিলে৷

: বাস্তৱত আপোনাৰ নামটো কি তাকে কওক৷

: ক’লোঁ দেখোন৷ সমুদ্ৰ দুৱৰা৷

: মই বাস্তৱৰ নামটো সুধিছোঁ৷

: আৰে সপোনত এয়াই বাস্তৱ৷

: চুপ, আকৌ উল্টাপাল্টা ক’লে পুলিচ মাতিম কিন্তু৷

: মোক ধমকি দিছে? মই আপোনাৰ বিৰুদ্ধে ক’ৰ্টলৈ যাম৷ আপুনি জানেনে মই এজন উকীল?

: গুড! আপুনি বাস্তৱলৈ আহিছে৷ পটাপট নাম আৰু বয়স কওক৷

: ৬০ বছৰ৷

: কি? আপোনাক দেখি ৪৫ৰ বেছি যেন একদম লগা নাই৷

: কিন্তু সপোনত মোৰ বয়স ৬০য়েই৷

প্ৰচণ্ড জোৰে চিৎকাৰ কৰি বাগৰি পৰিল অঙ্গদ৷ শব্দ শুনি সিটো কোঠাৰপৰা মাক দৌৰি আহিল৷

: কি হ’ল জোন? আকৌ সপোন দেখিছা৷

: অ’ মা৷ মই চাইকিয়াট্ৰিষ্ট৷ মোৰ নাম অঙ্গদ৷ 

জোনৰ মূৰত হাত বুলাই দিলে মাকে৷

: এতিয়া শুই যোৱা জোন৷ বেছিকৈ ম’বাইলত ভিডিঅ’ চোৱা বাবে হৈছে চাগে৷

: না মা, শুলেই আকৌ সপোন দেখিম৷ মই নুশুও আজি৷

: একো নহয় জোন৷ মই আছোঁ নহয়৷

@#₹%&*-+)(#/”/”-₹?!#/#

সকলোবোৰ কিবা খেলিমেলি৷ একোৱেই ভাল লগা নাই অতনুৰ৷ বাৰাণ্ডাখনত অক’লে বহি আছে অতনু৷ ঘড়ীটোলৈ চালে, ৰাতি দুটা বাজিছে৷ ইমান সময়ে বাসৱী চাগে শুইছে৷ তথাপি কিবা এটা ভাবি ফোন লগালে অতনুৱে৷

: অতনু কোৱা৷ ইমান ৰাতি? এনী প্ৰব্লেম?

: তুমি দুদিনমানৰ চুটি লৈ আঁহানা৷

: বিহুত যামেই দেখোন৷

: নহয় তুমি এতিয়াই আঁহা৷ বিহুলৈ বহু দিন আছে৷

: অতনু কি হৈছে খুলি কোৱা মোক৷

: কিনো ক’ম৷ সেই একেই সমস্যা৷ জোনে সদায় সপোনবোৰ দেখি শুব নোৱাৰে৷ মই মাকজনীয়ে অ’কলে কিমান চম্ভালিম৷ মই নোৱাৰিছোঁ বাসৱী! তুমি এবাৰ আহি যোৱানা প্লিজ!

☆ ★ ☆ ★ ☆