তহঁ‌তৰ বাৰু জানিবৰ মন নাযায় নে আমাৰ গাঁওখনৰ নামটো কেনেদৰে হ’ল, কোনে ক’ত কেতিয়া ৰাখিলে? “ক’চোন বাৰু তয়েই জান্ যদি”। কেইজনমান ল’ৰাই হেমন্তকে উভতি ধৰিলে। গাঁৱৰ বেছিভাগ ল’ৰাই জানে যে হেমন্তই উল্টা পুল্টা যুক্তি কিছুমান দি হ’লেও নিজৰ কথাখিনি সত্য বুলি প্ৰতীয়মান কৰিবলৈ যৎপৰোনাস্তি চেষ্টা চলাব, তথাপিও তাৰ অতুলনীয় প্ৰকাশভঙ্গী শুনিবৰ বাবেই সিহঁ‌তে তাৰ মিছা কথাবোৰো প্ৰতিবাদ নকৰাকৈ শুনে। এনেই ল’ৰাবোৰে গাঁৱত হেমন্তক ধপকুমাৰ বুলিয়েই মাতে, তথাপিও তাৰ ৰস লগা মিছা কথাবোৰ শুনিবলৈ সকলো আগ্ৰহী হৈ থাকে। ৰাইজৰ জোৰ যিফালে

দুদিনমানৰ আগৰ কথা, আমিকেইজনে পৰনিন্দা ৰস লৈ আড্ডা দি আছিলো। আমাৰ পৰনিন্দা ৰস সদায় হাই লেভেলত হয়। আচল কথা হ’ল, নিম্ন শ্ৰেণীৰ মানুহে “গাঁৱলীয়া” স্তৰৰ নিন্দাৰসৰ সোৱাদ লৈ সন্তুষ্ট হোৱাৰ দৰে নিম্ন স্তৰৰ সোৱাদ লৈ আমি সন্তোষ নাপাওঁ। অঁ, পৰকীয়া হ’লে লেভেলৰ কথা নাই বাৰু। দুঘণ্টামান পৰনিন্দা কৰাৰ পাছত আমাৰ চেলবোৰ নতুন আনন্দ আৰু জীৱনৰ প্ৰতি নতুন আস্থা লৈ দিনটোৰ বাবে ফুল চাৰ্জ হৈ পৰিল। দিনটো উৎসাহ আৰু ফূৰ্তিৰে পাৰ কৰিবলৈ ইমানকণ ড’জেই যথেষ্ট। সেইদিনা আমি সুখৰ সাগৰত ডুবি থাকোতেই

কবিতা বুলিলে স্কুলত পঢ়া দিনৰ পৰাই পগলা। অৱশ্যে তেতিয়া লিখাৰ কথা ভবা নাছিলোঁ। বিদ্যালয়ৰ বার্ষিক আলোচনীত দিবলৈ কেতিয়াবা যদি মহৎ লোকৰ বাণী, কেতিয়াবা সাঁথৰ! চলি আছিলোঁ এনেকৈয়ে। কি ‘জৌচ’ উঠিল নাজানো, ষষ্ঠ শ্রেণীত আলোচনীলৈ কবিতা দিম বুলি লগৰসোপাৰ আগত ফটা লেবেল এভাগ দি আহিলোঁ। তাৰ পাছত কি লিখিম, কি নিলিখিম ভাবি ভাবি আগষ্ট মাহ ভনীজনীকে কবিতা(?)ৰ বিষয়বস্তু সাজি লিখিছিলোঁ- “মোৰ এজনী ভণ্টী আছে তাইৰ নাম মাইনা তাই খেলি ভাল পায় দৰা আৰু কইনা……” দিনবোৰ এনেকৈয়ে গৈ আছিল। কলেজ পোৱাৰ পাছত

সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগত ৰজিতা খুৱাই মানুহৰ জীৱন যাপন, ধৰণ-কৰণৰো পৰিৱৰ্তন ঘটিছে। বৰদেউতাই ৰাজহুৱাকৈ কৈছিল “আমি চৰকাৰ গঠন কৰিলে পৰিৱৰ্তন আহিব।” আমি ভতুৱায়ো ভাবিছিলো, চকুত লগা পৰিবৰ্তন আহিব। পিছে নাহিল। কিন্তু কিছুমান নাহিবলগীয়া ক্ষেত্ৰত পৰিৱৰ্তন আহিল। আমাৰ ভতুৱামখাই পাভলুটি দেখি হুঁচ অহাত আপুনা আপুনি মুখৰপৰা ওলাই গ’ল, “এ বাদ দিয়া হে”। ধনৰ মূল্য কমিল। আমি অধিক ভিকহু হ’লো মনৰ। আপোনপেটীয়া হ’লো। খেতিখোলা এৰি দুটকীয়া চাউলত শৰণ ল’লো। কেনেকৈ বিপিএল কাৰ্ড এখন গোটাব পাৰো তাৰে চিন্তাত ডুব গ’লো। চুলাই ভাটী ভাঙি পদূলিয়ে

সর্বভাৰতীয় স্নাতকোত্তৰ প্ৰৱেশ পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ নামভৰ্তি কৰিলাে —ৰাষ্ট্ৰীয় আয়ুর্বেদ সংস্থান, জয়পুৰত। শল্য বিভাগত। প্রথম ক্লাছ। মনটো উগুল-থুগুল। আগদিনা গধূলি মাহঁত গুছি আহিছে। অসমৰ বাহিৰত ফুৰিবলৈ বহুবাৰ গৈছাে, এক্সাৰচনত গৈছাে – কিন্তু থাকিবলৈ? তাকো তিনিবছৰ লৈকে? মা গুছি অহাৰ পিছত হেঁপাহ পলুৱাই কান্দিলাে..।। মন পচন্দৰ বিষয় বাচনিৰ টেনচন, নামভৰ্তিৰ দীঘলীয়া প্রক্রিয়া, মেডিকেল ফিটনেচ, এফিডেফিদ বনােৱা আদি কামৰ পিছত এখন অচিনাকি ঠাইত সকলাে অচিনাকি মানুহৰ মাজত অকলশৰীয়া হােৱাৰ অনুভৱ… তাৰ পিছত এই প্রথম ক্লাছ। মােকো কোনেও চিনি নাপায়, মইও কাকো চিনি

:: হে হৰি মানুহটোৰ কি হ’ল? লেঙেৰীয়াই আহিছে যে? অ’ কণাগোঁসাই মই ক’তে মৰোঁ৷ :: ধেৎ এইজনী৷ ইমান টেঁটুফালি এনাৰ্জী লছ কৰিছ কিয়? বহুদূৰ খোজ কাঢ়িলোঁ যে, সেয়ে এটা ভৰিক ৰেষ্ট দিছোঁ৷ অলপ হ’লেওটো এনাৰ্জী বাচিব৷ চৰাইবোৰক গছৰ ডালত বহিলে এটা ঠেঙত বহি ইটো ঠেঙক ৰেষ্ট দিয়া দেখা নাই হ’বলা? অলপ প্ৰকৃতিৰ পৰা শিকিবিচোন হেৰৌ৷ :: ইমান দূৰৈৰ গাঁৱৰ নামঘৰলৈনো কিয় যাব লাগে নিজৰ গাঁৱতে থাকোঁতে৷ :: হেৰৌ আজিকালি মানুহবোৰ বৰ কৰাইছ হ’ল৷ গাইপতি ঘৰমূৰি প্ৰসাদ নিদিয়ে৷ সেয়ে আমি যদি

নমস্কাৰ৷ ‘ইতিহাসৰ দেহ-বিচাৰ !’ অনুষ্ঠানটোলৈ আপোনালোকক ‘মই কেতেকী’য়ে স্বাগতম জনাইছোঁ । আহকচোন, আমি এই অনুষ্ঠানটোৰ যহত কাহানিবাই মৃত্যু ঘটা ইতিহাসৰ নিৰুদ্দিষ্ট দেহটো আজিও বিচাৰ কৰোঁ : [ খণ্ড : ( বিখণ্ড ) ] আজিৰ খণ্ডটিত আমি আলোচনা কৰিম ইতিহাসত নোহোৱা-নোপজা, ভাৰত-মাতাৰ এনে এগৰাকী সন্তানৰ বিষয়ে যাক হয়তো চিনি পোৱা লোক আজিৰ তাৰিখত এজনো নোলাব.. ক্ষমা কৰিব, ‘মই কেতেকী’ৰ বাহিৰে আন এজনো নোলাব.. আকৌ ক্ষমা বিচাৰিছোঁ, স্ক্ৰীপ্ট ৰাইটাৰে আপত্তি কৰিছে, তেওঁ আৰু ‘মই কেতেকী’ৰ বাহিৰেহে দৰাচলতে আন কোনো নোলাব। তেন্তে আহক,

মাৰ ঘৰত অসীমা সাঙুৰ নোখোৱা টপিক নাই৷ চৰকাৰী লেট্ৰিনলৈকে মোৰ নাম। মাজতে মোৰ মবাইল ফটোগ্ৰাফীত বিৰাট চখ হৈছিল। আজিও নিচা সেইটো মোৰ। ঘৰলে গ’লে পুৱাতে চাপৰিৰ কঁহুৱা, ঝাওবনৰ মাজত মই এংগোল মিলাই বহি থিয় হৈ ফটো তোলোঁ৷ দেখোঁ গৰাৰ ওপৰৰ পৰা ওচৰৰ মিচিঙ ককাই দুটামানে চাই থাকে। ওচৰলে আহিলে কেতিয়া আহিলি তাকে সুধি থৈ দিয়ে। সিহঁতি যে তলে তলে মোক লৈ ৰামায়ণ ৰচি থৈছে নেজানো নহয়৷ মাত্ৰ সীতা মাটি ফাটি তললে গৈ, আকৌ ওপৰলে আহি, ৰামে জুপি চাই আছেনে নাই

স্থান ষ্টুডিঅ’ ১ম : নমস্কাৰ! সন্ধিয়া ৭ বজাৰ বাতৰিলৈ আপোনালোকক স্বাগতম জনাই মই ৰাজীৱ… ২য় : আৰু মই দীপাংকৰ! ১ম : বাতৰিৰ আৰম্ভণিতেই আপোনালোকক দিবলৈ ওলাইছোঁ এটি বিগ ব্রেকিং! এটি দুখবৰ! অসমৰ জনপ্রিয় ফুটবল তৰাকা ৰূপজ্যোতি বৰদলৈ আৰু আমাৰ মাজত নাই। ২য় : আজি সন্ধিয়া ঠিক ৫ বাজি ২০ মিনিট যোৱাৰ পিছতেই নিজ বাসগৃহত শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰে ৰূপজ্যোতি বৰদলৈয়ে। টিভিৰ পর্দাত খৈলুৱৈ গৰাকী খেলা খেলসমূহৰ দুই এটা দৃশ্য দেখোৱাই৷ ১ম : টিভিৰ পর্দাত আপোনালোকে ইতিমধ্যে দেখা পাইছে অসমৰ জনপ্রিয়

সাধাৰণতে ফটাঢোল ই-আলোচনীৰ নতুন সম্পাদক ঘোষণাৰ লগে লগে প্ৰথম চিন্তাটো হ’ল এইমাহৰ আলোচনীৰ বাবে কাৰ সাক্ষাৎকাৰ লোৱা হ’ব। সম্পাদকৰ লগতে সম্পাদনা সমিতিয়ে আলোচনা কৰি ঠিক কৰিলে অসমীয়া চলচ্চিত্ৰৰ এগৰাকী জনপ্ৰিয় অভিনেত্ৰীক। সেয়ে তেখেতক কেনেকুৱা ধৰণৰ প্ৰশ্ন সুধিব পৰা যায়, সম্পাদকে আলোচনীৰ টিমৰ সকলোকে প্ৰশ্নসমূহ যুগুতাবলৈ ক’লে। কাৰণ সম্পাদকৰ বিশ্বাস “ৰাইজে নখ জোকাৰিলেহে প্ৰশ্ন ওলাব কি বোলে নৈ ব’ব।” সম্পাদকৰ কথা শুনি যিয়েই যি পাৰে প্ৰশ্ন কিছুমান যোগাৰ কৰি দিলে। সেই প্ৰশ্নবোৰৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বেছি প্ৰশ্ন আছিল বিজয় মহন্তৰ ফালৰ পৰা।