: মাছ কিমানকৈ দিছা? : বাইদেউ পোৱা পঞ্চাশ টকা। টিঙিচকৈ উঠিলেই নহয় খঙটো। হেৰৌ ভাব কি বুলি অমুকীক তহঁতে! মোৰ কাপোৰ-কানিৰ গতি দেখিয়েই কৈছ নে, ঘৰত খোৱা মানুহ কম বুলি ভাবিয়েই কৈছ নে, অংকত অলপ কেঁচা বুলি ভাবিয়েই কৈছ নাজানো আৰু। হেৰৌ কৈছ ক, কিন্তু ভদ্ৰতাৰ খাতিৰতে পোৱাটো নকয় কিলো কিমান তাকেই কচোন। তাৰপৰা মই একপোৱা কিনো বা আধাপোৱা তাত কাৰ কি আহে যায় ঔ! তোৰ দৰে তপামূৰীয়া বেপাৰীৰপৰা নিকিনিহে পাৰিছোঁ বুলি মুখৰ ভিতৰতে ভোৰভোৰাই ওলাই আহিলো মাছ বেপাৰীৰ ওচৰৰপৰা।

(১) “আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয়” বৃদ্ধজনে বহুত সময়ৰ পৰা বাছৰ কাৰণে ৰৈ আছে। বাছ আহি আছে – গৈ আছে, কিন্তু বাছৰ ভিতৰত মানুহৰ ভিৰ দেখি উঠিবলৈ সাহস কৰা নাই — গাত বল শক্তিও নাই –সেই মানুহবোৰৰ লগত হেঁচা ঠেলা কৰি বাছত উঠিবলৈ। তেনেকুৱাতে এখন বাছ আহি ৰ’লহি। বৃদ্ধই জুমি চাই ভিতৰত অলপ খালি ঠাই থকা যেন দেখিলে আৰু লাখুটিত ভৰ দি বাছৰ ভিতৰলৈ উঠি গ’ল। “ককা এইফালে আহক — পিছলৈ; পিছত চীট আছে” কণ্ডাক্টৰ ল’ৰাটোৱে মাত লগালে। বৃদ্ধই মানুহৰ মাজে

এজনী ছোৱালী ওচৰেৰে পাৰ হৈ গ’লেই হৈ গ’ল আৰু। মোক ওচৰত বহুৱাই কবিতাৰ পংক্তি আওৰাই যায়। “তোমাৰ লিহিৰি আঙুলিৰ ভাজত নিয়ৰৰ বেঙেনাবুলীয়া সপোনৰ ডালিমগুটীয়া সৰগৰ তৃতীয় সূৰুযৰ পাজিসেৰীয়া জোনাকৰ কোমোৰাবুলীয়া স্নিগ্ধতাৰ এফাল নয়নাভ বুকুৰে মানস সৰোবৰবুলীয়া নাভিমণ্ডল চুই কোন গোলাপী জামুৰ সৰি পৰা কিন্তু নপৰা উদ্বাউল বিৰহীপখীৰ নিস্তব্ধ ডেউকাই বোলাই যোৱা সপোনকোমল উদিতা ৰহণৰ সান্ধ্য তুলসীৰ নিৰিবিলি শিৰাবিন্যাস যেন সৌম্য কাতৰতাৰে বননিজৰাৰ কুলু কুলু নিষ্ঠুৰ ধ্বনি জাগৃতি সপোন..” মই আহি ৰূম পাওঁ‌, কফি একাপ বনাই খাওঁ‌, চাৰ্ফত দি থোৱা চাৰ্টটো

দুদিনমানৰ পৰা বৰষুণ দি আছে৷ বতৰৰ এই বতৰা দেখি শ্ৰীমতীৰ ভীষণ অশান্তি, “উস্‌ এই আপদীয়া বৰষুণজাক যেন নেৰিবই আৰু! একো এডাল মনৰ মতন কৰিবও নোৱাৰি, ক’ৰবালৈ যাওঁ বুলিলেও ভালদৰে সাজি-কাচি ওলাই যাব নোৱাৰি৷” অথচ দুদিনমান আগলৈ তেওঁ কৈ আছিল, “আৰু নোৱাৰোঁ দেই সহিব ইমান গৰম! তাতকৈ বৰষুণ দিয়া হ’লেই ভাল আছিল; তেহে যদি গাটো অলপ শাঁত পৰিলহেঁতেন৷” প্ৰায়েই মোৰ এনে লাগে কিজানি অহৰহ অসন্তুষ্টিৰ কিবা এটা সুৰুঙা উলিয়াব পৰাটোৱেই এওঁলোকৰ অন্য এক ঐশ্বৰিক প্ৰদত্ত দুৰন্ত প্ৰতিভা৷ আনকি বহুদিন হামৰাও কাৰি

পুৱা পাঁচবজাতে ফোন এটা আহিল। কৰিছে স্থানীয় সাংবাদিক দেৱাদাই। চকামকাকৈ সাৰ পাই ফোনটো ধৰিলোঁ। কিন্তু ফোনত অহা খৱৰটোৱে মোক কঁপাই গ’ল। ভদ্ৰদাক বোলে পুৱতি নিশা পুলিছে এৰেষ্ট কৰিছে। ততাতৈয়াকৈ স্কুটাৰখন উলিয়াই লৈ কিক্ মাৰিলোঁ। তেনেতে দেখিলোঁ দীঘলীয়া পদূলিটোৰে ভদ্ৰদাৰ নবৌ সোমাই আহিছে। নবৌৰ ৰাউচি শুনি ওচৰ চুবুৰীয়াবোৰে হেঁচা মাৰি ধৰিলেহি। সদায় সুহুৰিয়াই সুহুৰিয়াই অহা বাবুৰাম দৰ্জীৰ মুখতো আজি চিনাকি সুহুৰিটো নাই। চামাদ কছায়েতো কৈয়েই পেলালে “হেৰৌ কালি তোৰ ঘৰৰ বাৰান্দাতে সি ল’ৰা দুটাৰ লগত বিচনী মাৰি মাৰি কথাৰ মহলা মাৰি

কিছু কালৰ আগৰ পৰা যমৰাজৰ ম’হটোৰ অৱস্থা কাতিমহীয়া এৰালৰ গৰুৰ দৰে পিঠিৰ হাড় গণিব পৰা হৈছেগৈ। নহ’বনো কিয়, আগতে তাৰ কাম আছিল দেৱলোকৰ মেল মিটিংবোৰলৈ যমৰাজক অনা নিয়া কৰা। পৃথিৱীৰ পৰা আত্মা অনা কামবোৰ য্‌মদূত বোৰেই কৰিছিল। পিচে যেতিয়াৰে পৰা টকা দহটাৰ বাবেও মানুহে মানুহ হত্যা কৰা হ’ল তেতিয়াৰে পৰা পৰ্য্যাপ্ত যমদূতৰ অভাৱত যমৰাজেও আত্মা অনা নিয়া কৰিবলৈ পৃথিৱীলৈ টাকুৰি বাব লগা অৱস্থা আহি পৰিল। ফলত অভাৰটাইম ডিউটি কৰি কৰি ম’হৰো হাড় ওলাল। লগতে পৃথিৱীৰ মানুহৰ চয়তানি বুদ্ধিত বহুতো যমদূতৰে

আহিন মাহ সোমাল। আহিন মাহ মানে শাৰদীয় বতৰ। আহিন মাহ মানে তলসৰা শেৱালিৰ সুবাস বিলোৱাৰ বতৰ। পদুম পুখুৰী বিলত পদুম ফুলাৰ বতৰ, ভেটফুল ফুলাৰ বতৰ। শাৰদীয় বতৰতেই শাৰদী ৰাণীৰ আগমন। শাৰদী ৰাণীৰ আগমনৰ লগে লগে আগমন হয় পূজা, পূজা আৰু পূজা। দেৱাদিদেৱ গনেশ পূজা আৰু বিশ্ব খনিকৰ বিশ্বকৰ্মা পূজা ইতিমধ্যে পাৰ হৈ গ’ল। আহি আছে দূৰ্গা পূজা, লক্ষী পূজা, কালী পূজা আৰু ছঠ পূজা। পূজা, পূজা, পূজা। পূজা বুলিলেই প্ৰতিজন হিন্দু মানুহৰ উলাহে নধৰে। অসমতো ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহয়। বৰ্তমান সময়ৰ

অসমীয়া মানুহে হেনো ব্যৱসায় কৰিব নাজানে, বা জানিলেও নকৰে। সঁচাকৈয়ে চাবলৈ গ’লে ব্যৱসায়ৰ ক্ষেত্ৰখনত প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰা অসমীয়া মানুহৰ সংখ্যা আঙুলিৰ মূৰত গণিব পৰা। আজিও সাধাৰণ অসমীয়া লোকসকলে নিজৰ সন্তানক ডাঙৰ হৈ ভাল ব্যৱসায়ী হ’ব বুলি আশা নকৰে। ঐতিহাসিক ভাৱে অসমীয়াসকলে ব্যৱসায়ক গুৰুত্ব নিদিয়া বাবে, অসমীয়াই কেতিয়াও ব্যৱসায়িক নেটৱৰ্ক এটা গঢ়ি তুলিব নোৱাৰিলে। আৰু অনভ্যাসৰ বাবেই অসমীয়া লোকৰ ব্যৱসায় বুদ্ধি একেবাৰে সীমিত হৈ থাকি গ’ল বুলি ক’লেও ভুল নহ’ব। কিন্তু এই প্ৰতিকূল পৰিবে‍শৰ মাজতো, দুই এজন অসমীয়া লোকে ব্যৱসায়ৰ জগতখনত

বহুদিন মহাপুৰুষ হৈ পোৱা নাই। মই লাষ্ট কেতিয়া মহাপুৰুষ আছিলোঁ মানুহে চাগে পাহৰিলেই। মই নিজেও অনভ্যাসৰ ফলত মহাপুৰুষৰ কাজ-কৰ্ম বিলাক পাহৰাৰ নিচিনাই হ’ল। সেয়েহে ভাবিলোঁ- এই কথাই কথা নহয়, ঘণ্টাচেৰেকৰ বাবে হ’লেও মহাপুৰুষ ‘বনি’ পতিতসকলক উদ্ধাৰ কৰোঁ। মহাপুৰুষ হোৱাটো যেতিয়া খাটাং হ’লেই, পতিত-দলিত-নিৰ্য্যাতিত আৰু অজ্ঞান আন্ধাৰত ডুব গৈ থকাসকলক উদ্ধাৰ কৰাটো যেতিয়া ‘ফিক্সড’ হ’লেই , তেন্তে দেৰি কিহৰ? কিছু অমৃত বাণী বিতৰণ কৰোঁ নহয় জানো? অমৃত বাণীবোৰৰ দুই-এটা চেকেণ্ডহেণ্ড ওলাবও পাৰে, দুই এটা “বেওৱাৰিছ” ওলাব পাৰে বেয়া নাপাব। ১) হে

১৯৯৮ চনত মুক্তি পোৱা এখন চিনেমা আছিল ‘আণ্টি নাম্বাৰ ১’। হয়, ঠিকেই ধৰিছে, গোবিন্দা হিৰো আছিল। কিন্তু চিনেমাখন মোৰ গোবিন্দাৰ বাবে নহয়, মনত ৰৈ গ’ল এটা পাৰ্শ্ব চৰিত্ৰৰ মুখত থকা সংলাপ এটাৰ বাবেহে। এজন চিনেমা পৰিচালকৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰা সতীশ কৌশিকৰ মুখত চিনেমাখনত প্ৰায় পুনৰাবৃত্তি ঘটি থকা সেই সংলাপটো আছিল – ‘ৱেচে ত’ ম্যে এক ফ্ৰাষ্টেটেড আদমি হু, মেৰি ষ্ট’ৰী কা পাটা নাহি হ্যাই, ফাইনান্স কা ঠিকানা নাহি হ্যাই, হিৰো ডেট নাহি দে ৰাহা হ্যাই, হিৰ’ইন কেহ ৰাহি হ্যাই কি