আজিকালি মানুহ যিমানেই বাঢ়িছে, সমানুপাতিকভাৱে ভিৰৰ মাজত হেনো দুলৰ্ভ হৈছে মানৱীয়তা! মানুহ নামৰ বান্দৰৰ আজোনাতিসকলে সেয়ে এই গুণটো বাদ দি কৰি থকা বান্দৰামিবোৰৰ শ্ৰীবৃদ্ধি সেয়ে আমি সকলোৱে মহামাৰী দেখাৰ নিচিনাকৈ দেখিবলৈ পাইছোঁ।  আজিৰ যুগ, আধুনিক যুগ! মানুহৰ মানুহৰ বাবে সময় কমিছে। কিন্তু বানপানীৰ দৰে  বাঢ়িছে প্ৰদৰ্শণকামিতা, মানে ‘জহোৱা প্ৰতিযোগিতা’। এই প্ৰতিযোগিতা এতিয়া আঞ্চলিক, কেন্দ্ৰীয় পৰা ৰাজ্যিক-দেশৰ সীমা পৰিধি ভাঙি ইণ্টাৰনেচল হৈছেগৈ। ৰাতিপুৱাই আজোনাতিৰ জাকে বোলে ভাবে, আজি ‘জহাব পৰা কামৰ তালিকা’ বনাইহে কামত ধৰে। মাহেকত বোলে জহোৱা কম্পিটিচনত টাৰ্গেটো থাকে,

আমাৰ যিসকলে সচৰাচৰ ৰেডিঅ’ শুনে তেওঁলোকে সময়ে সময়ে আকাশবাণী গুৱাহাটী যোগে সোমবাৰে পুৱা ৭-৩০ বজাত প্ৰচাৰিত “মোৰ সংগীত যাত্ৰা” শীৰ্ষক শুৱলা অনুষ্ঠানটো নিশ্চয় শুনিছে। বীৰেণ দত্ত, পুলক বেনাৰ্জী, কুল বৰুৱাকে আদি কৰি অসমৰ স্বনামধন্য সংগীত শিল্পীসকলৰ সংগীত যাত্ৰা মই পৰাপক্ষত মিছ নকৰোঁ। মোৰ অত্যন্ত প্ৰিয় এই অনুষ্ঠান৷ তেওঁলোকৰ এটা এটা গীতৰ জন্মকাহিনী য’ত শিল্পীজনৰ মুখেৰেই শুনো।  সংগীত মোৰ প্ৰাণত আছে – anything musical is close to my heart – মোৰ হৃদয়ৰ সোঁমাজতে ঠাই সংগীতৰ। গান গাই কেতিয়াও বিখ্যাত হ’ব পৰা

আমাৰ সময়ৰ ব্যতিক্ৰমী কইনাসকলৰ বাবে একলম৷ তোলনি বিয়াৰ অযথা খৰচটো সমৰ্থন নকৰোঁ৷ পৰম্পৰাৰ নামত ই জাকজমকতাৰে পালন কৰা এক অনৰ্থক খৰচ যেন। নিয়মটো পালন কৰাটো যদি জৰুৰী সেয়া গাঁৱৰে দুগৰাকীমান বয়োজেষ্ঠক লৈও পাৰি। তাকে নকৰি ৰৌজাল বৌজাল, যেন মোৰ ছোৱালী গাভৰু হ’ল তহঁতে চকু দিবি। পৰম্পৰাৰ নামত সামৰ্থ্য নথকা ঘৰেও আগতে দেখোঁ ছাগলী-গৰু বেচি এই বিয়া পাতে। সেয়া টকা যদি তাইৰ নামত জমা থ’লেহেঁতেন অন্ততঃ তাইৰ পঢ়াৰ ক্ষেত্ৰতে কামত আহিলেহেঁতেন। নিয়মৰ নামত আন্ধাৰ চুক এটাত, মাটিতে শুবলৈ দি সৰু ছোৱালীজনী

ৰাতি ভাতকেইটা খায়েই আৰম্ভ হৈছিল বৈঠকখন। বৈঠকৰ উদ্দেশ্য বাখ্যা কৰাৰ লগে লগেই সকলো উত্তেজিত হৈ উঠিল। ইমান সাহস এই বহিৰাগত কুলঙ্গাৰবোৰৰ, আমাৰ ঐতিহাসিক সম্পদৰ প্ৰতি ইহঁতৰ কোনো সন্মান-শ্ৰদ্ধা নাই, ইয়াৰ উচিত শাস্তি দিব লাগিব ইহঁতক। চৰকাৰে এইবোৰ নেদেখিলে কি হ’ল আমি আছোঁ‌ আমাৰ ঐতিহাসিক সম্পদৰ ঐতিহ্য ৰক্ষাৰ বাবে। ঘটনাৰ পটভূমি যোৰহাট চৰকাৰী বালক বিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰাবাস আৰু জাতিৰ ঐতিহ্য ৰক্ষা কৰাৰ বাবে চলা এই বৈঠক অনুষ্ঠিত হৈছে ছাত্ৰাবাসৰ কমন ৰুমত ১৯৯০ নে ৯১ চনৰ কোনোবা এক শীতৰ নিশা। ঐতিহ্য ৰক্ষাৰ বাবে

বহুত দিনৰ পৰা ভাস্কৰহঁতৰ লগত কথা পাতি আছিলোঁ‌, এবাৰ বেলিত’লৈ একেলগে যাম, ভাল লাগিব৷ ভাস্কৰ, ইনা দুয়োটা ফুৰি ভালপোৱা মানুহ৷ আমিও ফুৰি বেয়া নাপাওঁ‌। গতিকে কথা মতেই কাম৷ ভাস্কৰে থকা ঠাই বিচৰাত লাগিল। কেইবাটাও থকা ঠাইৰ ফটো পঠিয়ালে, গোটেইবোৰেই ধুনীয়া৷ তাৰে ভিতৰত এটা সকলোৰে পচন্দ হ’ল। আটোমটোকাৰী ঘৰটো, তিনিটা বেডৰূমেৰে প্ৰকাণ্ড ঘৰটোৰ বেলকনিৰ তলতেই ভাৰত মহাসাগৰখন৷ কি এক মনোৰম দৃশ্য। গতিকে সেইটো ঘৰতেই থকাটো ঠিক কৰা হ’ল। ছেপ্টেম্বৰ মাহত এটা লং উইকএণ্ড মানে তিনিদিনৰ সময় লৈ বেলিত’ যোৱাটো ঠিক কৰা

মোৰ প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ, গানৰো গানৰ, অতি মৰমৰ, অতি হেঁপাহৰ, অতি চেনেহৰ, শ্ৰদ্ধেয়, প্ৰাতঃস্মৰণীয় অসমীয়া ৰাইজ, আজি আমাৰ জাতিটোৰ বাবে অতি শুভদিন, আজি বিশ্ববাসীয়ে আমাৰ অসমীয়াসকলৰ বীৰত্ব আৰু বুদ্ধিমত্তাৰ আগত সেও মানিছে। আজি আমি দেখুৱাই দিব পাৰিছোঁ, আমাৰ প্ৰকৃত শক্তি, আমাৰ জাতিপ্ৰেম, আমাৰ একতা। আজি আমি প্ৰমাণ কৰি দিছোঁ, আনে যিমানেই আমাক ৰঘুমলা, পৰাশ্ৰয়ী, হিংসুক, মৌলবাদী, লেতেৰা, জধামূৰ্খ, অশিক্ষিত, চোৰ, ডকাইত, দগাবাজ বুলি নেহাঁহক কিয়, আজি আমি এক পৰাক্ৰমী, হাজাৰ বছৰীয়া ঐতিহ্যৰে শক্তিশালী এক জাতিক পদানত কৰি আমাৰ বিজয় ধ্বজা উৰুৱাবলৈ

–এটা কথা শুনাচোন। –কি হ’ল? –আমাৰ দেউতাক গুৱাহাটীলৈ আনোতে এটা গাৰু দিছিলোঁ‌। যিটো দেউতাৰ লগতে গুচি গ’ল ঘৰলৈ। মই তিতাবৰত থাকোতে দুটা গাৰু বনাইছিলোঁ। মই বিয়া হৈ আহোঁ‌তে চাৰিটা গাৰু আনিছিলোঁ‌। এতিয়া কাৰ্টনটোৰ ভিতৰত চীল কৰি থোৱাৰ পৰা এটা গাৰু নাই দেখোন? তোমাৰ মনত পৰে নেকি? –মনত পৰা নাই দেখোন। ৰ’বা মই কালিৰ বজাৰৰ হিচাপটো মিলাই আছোঁ।  –ঘৰখনত কি হৈ থাকে মইহে হিচাপ ৰাখিব লাগে। মই মূৰ ঘমাই থাকিম আৰু বাকীবোৰে আৰামত চলি থাকিব। হুহ্।  (মই মনতে, হে ভগৱান। গাৰুৰ

কেতিয়াবা কিছু লেবেল, ফিতাহিৰ উত্তৰ দিবলৈ নিজেও এক লেভেল ওপৰলৈ উঠি লেবেল দিব লগীয়া হয়৷ ডায়লগ পে ডায়লগ মাৰিব লগীয়া হয়৷ মই দেখা শুনা তেনেকুৱা দুটামান ঘটনাৰ লগত আপোনালোককো পৰিচয় কৰাও বুলি ভাবিলোঁ৷  এইটো যোৱাবছৰৰ ঘটনা, প্ৰথমবাৰৰ বাবে স্কুলৰ বান্ধৱী এজনীৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ তাইৰ বহুদিনীয়া পেণ্ডিং ৰিকুৱেষ্ট অনুসৰি৷ গিৰিয়েকজনৰ লগত মোক পৰিচয় কৰোৱাৰ পাছতেই গিৰিয়েকে মোক অদ্ভুত কথা এষাৰ শুনালে৷ ক’লে – “বিয়া হ’ল, বাচ্ছা হ’ল, ঘৰ-বাৰী হ’ল, এতিয়া বচ চৰকাৰী চাকৰি এটা হ’লেই হয় আৰু, নে কি?”  অলপ আচৰিত

বৰ্তমান চাৰিওফালে ৰাজনৈতিক দল গঠন আৰু যোগদান কৰাৰ কুচকাৱাজ চলি থাকোঁতেই ফেচবুক গোটৰ তৰফৰ পৰাও এটা ৰাজনৈতিক দল খোলাৰ যো-জা চলোৱা হ’ল। আমাৰ নিচেই চিনাকি ফেচবুক গোট এটাৰ পৰাও অনতি পলমেই হেমকান্ত কাকতিৰ নেতৃত্ব আৰু সভাপতিত্বত ‘জনতা-গ্ৰেছ পৰিষদ’ বুলি এটা দল গঠন কৰা হ’ল। না না, ভুল নুবুজিব। কংগ্ৰেছ, বিজেপি, অগপৰ মহাজোট হৈ এই ‘জনতা গ্ৰেছ পৰিষদ’ হোৱা নাই দেই। জনতাৰ সমৰ্থন আৰু আশীৰ্বাদ অৰ্থাৎ ‘গ্ৰেছ’ লৈ আগুৱাবলৈ সংকল্প কৰিহে এই নাম দিয়া হ’ল। দল গঠন হোৱাৰ লগে লগে অলপ

পুৰণি কথা এটা মনত পৰিল আজি৷ যোৱা বছৰ বজাৰ কৰিবলৈ বশিষ্ঠ চাৰিআলিৰ মেঘা প্লাজালৈ গৈছিলোঁ। মেঘা প্লাজাৰ বাহিৰত ফাষ্ট ফুডৰ দোকান আছে। ম’ম’, চাওমিন লগতে কাষতে তণ্ডুৰী মুৰ্গীও পোৱা যায়। এখন তণ্ডুৰী দোকানৰ দোকানীজন জনজাতীয় লোক। তেওঁৰ দোকানৰ তণ্ডুৰী মুৰ্গী আন দুখনতকৈ খাবলৈ ভাল। গ্ৰাহকো বেছিকৈ আহে তেওঁৰ ওচৰলৈ। বজাৰ কৰি হোৱাৰ পিছত ছোৱালীয়ে ম’ম’ খাবলৈ বিচৰাত তণ্ডুৰী মুৰ্গীৰ দোকানখনৰ ওচৰৰ ফাষ্ট ফুডখনত বহিলোঁ। ম’ম’ অৰ্ডাৰ দি বহি আছোঁ। তণ্ডুৰী দোকানৰ দোকানীজনৰ ফালে চকু গ’ল। মুখখন ফটফটাই আছে। কাষত ধুনীয়া