টিট….টিট… টিট…টিট…. টিটটট…..টিটটট…. : এহ…কোনেনো ইমানকৈ হৰ্ণডাল মাৰি আছেহে। এনে একেবাৰে গাড়ীখন। যেন পৃথিৱীত আৰু কাৰোৰে গাড়ী নাইহে হুহ। মিছেছ বৰুৱানীয়ে পৰ্দাখন থেলি বেলকনিলৈ ওলাই আহি তেওঁৰ চকু ডাঙৰ হৈ পৰে। : উৱা…তাৰমানে শৰ্মানীহঁতৰ গাড়ী আনিলে। ৰঙটোযে বৰ ধুনীয়া লাগিছে পায়। গাড়ীখনলৈ চাই চাই নিজৰ মাজতে কথা পাতি থকা বৰুৱানীক দেখা পাই শৰ্মানীয়ে মাত দিবলৈ লওঁতেই বৰুৱানীয়ে নেদেখাৰ ভাও জুৰি বেলকনিত মেলি থোৱা কাপোৰবোৰ অলপ লিৰিকি-বিদাৰি ভিতৰলৈ সোমাই আহে। : হুহহ…লোকৰ কি দেখিবা গাড়ীয়েই গাড়ী। আজি যদি এখন কালিলৈ আন

ৰাতি বাৰ বাজিল মানে এবেগেতীয়াটোৱে ধৰাধৰ সংকেত দিলেই, ‘হেপ্পী বাৰ্থদে, হেপ্পী বাৰ্থদে’। দুদিনমান আগৰেপৰাই গাটোও সাতখন আঠখন, ৰঞ্জিৎ ৰঞ্জিৎ লাগি আছিল “হেপ্পীৱালা বাৰ্থদে” আহি আছে বুলি। নিজে নাপাতো বুলিলেও জুকাৰ ভায়ে সোঁৱৰাই দিবলৈ নেপাহৰে। জুকাৰ ভাই সহোদৰ ভাই নহ’লেও কেক খোৱাৰ আশাতে ডাটা অন কৰাৰ লগে লগেই মোৰ সকলো বন্ধু বান্ধৱীক মনত পেলাই দিব আজি অমুক/অমুকীৰ বাৰ্থদে। বাৰ বাজিল, কেক কাটক। কেক কটা, কেক খুৱাই দিয়া ফটো দুখনমান আপলোড কৰি দিয়ক। হৈ গ’ল হেপ্পী বাৰ্থদে। ল’ৰাৰপৰা বুঢ়ালৈকে হেপ্পী বাৰ্থদেৰ নামত

ৰুচি অভিৰুচিবোৰ সকলোৰে বেলেগ বেলেগ। কোনোৱে গান গাই ভাল পাই, কোনোৱে নাচি ভাল পাই, কোনোৱে খাই ভাল পাই, কোনোৱে আকৌ ৰান্ধি ভাল পাই ইত্যাদি। এই ৰুচিবোৰৰ এনে বহুবোৰ ৰুচি মোৰো আছে। কিন্তু এটা ৰুচিহে মই আজিলৈকে ৰুচিৰ লিষ্টখনত যোগ কৰিব নোৱাৰিলো! দুডাল শলাৰ যুদ্ধ। মানে ঊল গুঠা ৰুচিবিধ। দেখাক দেখি বহু বছৰ আগতেই, মানে বিয়া হৈয়ে, তেওঁলৈ বুলি মাফলাৰ এখনকে গুঠিবলৈ লৈছিলোঁ। এওঁ আকৌ তেতিয়া মুম্বাইত থাকে। এক দুই মাহমানৰ মূৰে মূৰেহে ঘৰলৈ আহে! আৰু তেওঁ যেতিয়াই ঘৰলৈ আহে মোক

: নমস্কাৰ মিচিকিয়া হাঁহিৰে কাষৰ চিটত বহি থকা মানুহজনে ক’লে৷ মুখত এক অবুজ উজ্জ্বলতা তেওঁৰ৷ যেন বহু দিনৰ আগৰ পৰা চিনি পাই বৰুৱাক৷ বৰুৱা মানে সত্যেন বৰুৱা৷ গুৱাহাটীলৈ গৈ আছে সোণাৰিৰ পৰা৷ কাইলৈ দিল্লীলৈ ৰাওনা হ’ব৷ মূৰৰ পৰা ভৰিলৈ মানুহজনলৈ চাই বৰুৱাই লাহেকৈ মুখৰ ভিতৰতে সঁহাৰি দিলে৷ সিজনে আকৌ মিচিকিয়া হাঁহিৰে মাত লগালে, : আপোনাৰ ‘কাৰ’খনহে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল৷ সেইখনকো ভিতৰতে থ’ব লাগিছিল৷ ‘কাৰ’ চলালেও বৰ প্ৰদূষণ হয় বুজিছে৷ তাতে আকৌ আজিকালি গাড়ী চলাবলৈ ভয়৷ চৰকাৰে এশ এবুৰি কাগজ পত্ৰ

ঘটনাতো 3G ৰ স্বৰ্ণীল যুগ চলি থকা সময়ৰে৷ তেতিয়া স্মাৰ্ট ফোনে প্ৰসাৰ লাভ কৰিছে যদিও এতিয়াৰ দৰে ইমানবোৰ ব্ৰেণ্ড বা মডেল উপলব্ধ হোৱা নাচিল৷ মোৰ তেতিয়া এটায়েই ফোন নম্বৰ, এয়াৰটেলৰ৷ মাহে ১৫০০ টকা ৰেণ্টেলত ৩ জিবি ডাটা পাওঁ৷ এতিয়াৰ দৰে ডাটা এভেলভেল নহয়৷ WhatsApp ত লাহে লাহে অফিচৰ গ্ৰোপ আৰু আপডেটবোৰ আৰম্ভ হৈছে৷ এইখিনি সময়তে স্মাৰ্ট ফোনৰ প্ৰথম অৱতাৰ হিচাপে মোৰ হাতত ধৰা দিয়া ব্লেকবেৰি ফোনটো বেয়া হৈ গ’ল৷ মেৰামতি কৰাৰ পৰিবৰ্তে Samsung ৰ নতুন ডুৱেল চিমৰ মবাইল এটাকে লোৱাটো

নৱম শ্ৰেণীৰ কথা৷ এবছৰ পিছত দশম শ্ৰেণী আৰু মেট্ৰিক পৰিক্ষা৷ সকলো পিনৰ পৰা উপদেশ/আদেশ আহিব ধৰিলে বোলে মেট্ৰিক পৰিক্ষা দিবি ধদুৱামি এৰি অলপ ছিৰিয়াছ হব লাগে৷ তেতিয়াৰ দিনত মেট্ৰকৰ পৰীক্ষা বোৰ আজিৰ দৰে নাছিল তাতে নৱম শ্ৰেণীৰ মখাও জাপি দিয়ে গতিকে মোৰো চিন্তা লাগিল অলপ ছিৰিয়াছ হব লাগিব৷ লাহে লাহে বাকী ছাত্ৰ ছাত্ৰীবোৰেও পঢ়াত মনোযোগ দিব ধৰিছিল৷ কিন্তু মই ছিৰিয়াছ নো হ‌ওঁ কেনেকৈ পঢ়াপাতি দেখোন ঠিকেই কৰো, শ্ৰেণীৰ ৰিজাল্টও সিমান বেয়া নহয়৷ কিন্তু সকলোৱে বিছাৰে যেতিয়া অলপ হ’লে‌ও ছিৰিয়াছনেছ আনিব

আটা থোৱা টেমাটো ওপৰৰ ‘ছেল্ফ’ৰ পৰা নমাবলৈ লওঁতেই সাঁফৰখন সুলকি পৰি গোটেইখিনি আটা অজিত কাকতিৰ অৰ্ধতপা মূৰটোতে পৰিল৷ অষ্ট্ৰেলিয়াৰ চিকমিকাই থকা সামান্য ঘাঁহযুক্ত ক্ৰিকেট পিট্চৰ দৰে কাকতিৰ মূৰৰ ক্ষুদ্ৰ সমতলভূমিত থকা উদংপ্ৰায় বনাঞ্চলখনত যিকেইডাল ক’লা-বগা বন আছিল তাৰ মাজত সামান্য আটাই স্থান গ্ৰহণ কৰিলে৷ বাকীখিনি আটাই ভাগে ভাগে তেওঁৰ মুখমণ্ডল আৰু এসপ্তাহমান পিন্ধি থকা গেঞ্জীটোত আশ্ৰয় ল’লে৷ ইয়াতো স্থান নোপোৱাখিনিয়ে কাকতিৰ লুঙীখনত চুমা দি মজিয়া পালেগৈ৷ অৱশ্যে টং টিং টংকৈ শব্দ কৰি টেমাটোৰ সাঁফৰখনে প্ৰথমে মজিয়া পোৱাৰ জাননী দিবলৈ নাপাহৰিলে৷

ৰাতি শুবৰ সময়ত ককায়েক-ভনীয়েকৰ বিভিন্ন কথা ওলায়৷ সাধু কোৱাৰ সময়খিনি বেছি আমোদজনক৷ এভেঞ্জাৰপৰা আৰম্ভ কৰি ৰজা, ৰাণী, বাৰ্বী, চিন্দ্ৰেলা, তেজীমলা সকলো চৰিত্ৰ সোমায় পৰে৷ ল’লাৰ প্ৰশ্নবাণত পাবলোৱে কেতিয়াবা চাৰেণ্ডাৰ কৰি শুই যায়৷ কালি কি সাধু কৈ আছিল নাজানো৷ বেডৰূমত ল’লাৰ চিঞৰ শুনি বাচন ধোৱা আধাতে এৰি মই গ’লো৷ পাবলোৰ লগত তাইৰ কাজিয়া, মতবিৰোধ৷ কাৰণটো? মোক দেখিয়েই উত্তেজিত হৈ ক’লে“ মা, মা, পাবলো দাই কৈছে তুমি হেনো দেতাৰ wife!” মই ক’লো”অ, তাতে ইমান চিঞৰিব লগা কি হৈছে?” দুখমনে তাই ক’লে”তুমি মোৰ

“উ–ফ!” গচকটো খাই মুখেৰে স্বতঃস্ফূৰ্ত ভাবে ওলাই আহিল৷ কলেজ গৈ পাওঁতে কিছু পলমেই হৈছিল৷ আজি স্নাতক বিজ্ঞান শাখাৰ নামভৰ্তিকৰণ আছে৷ প্ৰক্ৰিয়া দহ বজাৰ পৰা আৰম্ভ হ’বই৷ আৰম্ভণিতে অধ্যক্ষ মহোদয়ে উপস্থিত অভিভাৱক আৰু ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলক উদ্দেশ্যি ভাষণ ৰাখিব৷ তাৰ পিছতেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলৰ নাম সমূহ মেধাৰ ভিত্তিত একাদিক্ৰমে মাতি থাকিব লাগিব৷ এইটো দায়িত্ব মোৰ ওপৰত পৰিছে৷ নামভৰ্তি সমিতিৰ আহ্বায়কে টানি মাতিছে, — ’চাৰে ন বজাত কলেজ পাবই লাগিব৷ ’ ঘৰৰ পৰা হাতত কিছু সময় লৈয়েই ওলাইছিলো৷ ট্ৰেফিক জামত পৰিলো৷ গুৱাহাটীৰ কোনটো ৰাস্তাত

ট্ৰিং ট্ৰিং ••• ট্ৰিং ট্ৰিং•••ট্ৰিং ••• :: হেল্লো •• কোন? :: হেল্লো, হয় •• নমস্কাৰ, মই * বেঙ্কৰ পৰা কৈছোঁ, অনুগ্ৰহ কৰি জনাবচোন মই বিজয় মহন্তৰ লগত কথা হৈ আছোঁনে? :: হয়, ময়ে বিজয় মহন্ত! কওকচোন কিহলৈ ফোন কৰিলে৷ :: ধন্যবাদ চাৰ! আপুনি যদি ব্যস্ত আছে, মই মাত্ৰ ৫ মিনিট সময় ল’ম, ••••• :: নাই, নাই, ••• মই আজি একদম ফ্ৰী আছোঁ, মানে এওঁ ঘৰত নাইতো ••••! :: ধন্যবাদ চাৰ, ••••• এতিয়া মূল কথালৈ আহিছোঁ, আপুনি আমাৰ বেঙ্কৰ বহুদিনৰ পুৰণি