সেইবাৰ ল’ৰাটোৱে মুঠতে নিজৰ গাড়ীখন লৈ যাবই ঘৰলৈ। নিজৰ গাড়ী থাকোঁতে কিয় বাছত যাম বুলি হুলস্থুল লগালে। আৰাম প্ৰিয় জীৱ, বাচত যাবলৈ এলাহ। তাতে আকৌ আমি থকা ঠাইৰ পৰা বাছত যাবলৈ হ’লে চিটিবাছ নাইবা ট্ৰেকাৰত আহিব লাগে এচোৱা। গাড়ীখন লৈ গ’লে ঘৰৰ দুৱাৰ মুখতে উঠিব পাৰেতো! কিন্তু নিও বুলি ক’লেই জানো গাড়ীখন নিব পাৰি! সেইখন চলাব নালাগিব? নে নিজে নিজেই যাব! পুত্ৰধনেতো ভালদৰে চলাবও নাজানে। ইফালে আমি থকা ঠাইৰ পৰা ঘৰলৈ নাই বুলিও কমেও এশ কিলোমিটাৰ দূৰত্ব। ছোৱালীজনী তেতিয়া ইউনিভাৰ্চিটিত

২০১০ চনৰ কথা৷ মই তেতিয়া গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ৷ মই থকা হোষ্টেলখন আছিল মাধৱ বেজবৰুৱা ১নং দুমহলীয়া ছাত্ৰাবাস চমুকৈ সকলোৰে মুখত RCC1৷ নতুনকৈ আমি চিনিয়ৰ হৈছোঁ৷ হোষ্টেলৰ প্ৰিফেক্টৰ দায়িত্ব ল’বৰ বাবে লগৰবোৰে মোক আগবঢ়ালে৷ প্ৰিফেক্টৰ দায়িত্ব গধূৰ৷ হোষ্টেলৰ প্ৰতিটো কামৰ খতিয়ান, প্ৰতিজন ল’ৰাৰে সুবিধা-অসুবিধাৰপৰা লৈ ইলেকচন, ভাৰ্চিটি উইক ইত্যাদি সকলোতে আগভাগ ল’ব লাগে৷ বহু চিন্তা-চৰ্চা কৰাৰ পাছত মই ২০১০ চনৰ জুলাই মাহত প্ৰিফেক্ট হ’লোঁ৷ দিনবোৰ বাগৰিল; অক্টোবৰৰ আৰম্ভণিতে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কৰ্তৃপক্ষই ইলেকচনৰ দিন ঘোষণা কৰিলে৷ কামৰ হেঁচা বাঢ়িল, প্ৰাৰ্থীক সাজু কৰোৱাৰ পৰা

(সত্য কাহিনীৰ ওপৰত আধাৰিত। চৰিত্ৰ একে ৰাখি নাম সলনি কৰা হৈছে) শিক্ষক তবিবুৰ ৰহমান এজন ব্যতিক্ৰমী গুৰু। তেওঁৰ হাতৰ পৰশ পৰিলেহেনো ভোদা ছাত্ৰও চোকা হৈ যায়।অৱশ্যে তেওঁৰ হাতত এনে কোনো ‘যাদু কী ছৰী’ নাছিল। এই কথা তেঁৱো ভালকৈ জানে। মানুহৰ এনে ধাৰণাৰ বাবে তেওঁ কেতিয়াবা মহা বিপদত পৰে। কাৰণ ভোদা ছাত্ৰ এজনো চোকা হ’ব পাৰে, যদি তেওঁৰ নিজৰ একান্ত ইচ্ছা আৰু চেষ্টা থাকে। কিন্তু ক্লাছৰপৰা গৈ পাঁচ মিনিতো কিতাপৰ টেবুলত নবহা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ গতি-মতি, লিখাৰ ধৰণ দেখিয়েই তেওঁ বুজি পায় পঢ়াৰ

কথাতে কয় বোলে, “মানুহ মৰে কৈ, সেই পখী মৰে ৰৈ।” আপোনালোকে হয়তো ভাবিছে কি বলকি আছোঁ।আজি মই ক’ত কেনেদৰে কৈ মৰিলোঁ তাকেই আপোনালোকৰ আগত কম বুলি ভাবিছোঁ। নতুনকৈ ফেচবুক খুলিছোঁ। নেট পেক নহ’লে ৱাই -ফাই লৈ হ’লেও ফেচবুক চলাওঁ। দিনটো এটা চকু ফেচবুকতেই থাকে। এফালৰ পৰা যাকেই দেখিছোঁ তাকেই ফ্ৰেন্দ ৰিকুৱেষ্ট পঠাই গৈছোঁ। ইফালে লাইক কমেণ্টৰ কথা নকলোৱেই যেনিবা। ইমান হেঁ‌পাহেৰে ফেচবুকত ফটো কপি দিছে। লাইক কমেণ্ট নকৰিলে বেয়া পাব। নিজৰো সন্মানৰ কথা এটা আছে দিয়কচোন। দেখাত শকত-আবত গৰাকীক মৰমতে

বিয়াৰ পিছৰে ঘটনা৷ এদিন সন্ধিয়া মোৰ মানুহজনে অফিচৰ পৰা আহি খুচুৰা এটকীয়া দুটকাবোৰ অ’ত ত’ত জমা হৈ থকা দেখি মোক ক’লে, : নিক্ষী, এটা কাম কৰিম দিয়া৷ খুচুৰা পইচাবিলাক জমা কৰিম দিয়া৷ কেতিয়াবা কামতো আহিব৷ তুমিও থ’বাচোন৷ পাঁচ টকীয়া দহ টকীয়া থাকিলেও থৈ দিবা৷ ময়ো একে আষাৰতে হ’ব বুলি কলোঁ৷ এটা ডিঙিটো অলপ বহল মাটিৰ কলহ এটাত খুচুৰা টকা পইচাখিনি থোৱাৰ সিদ্ধান্ত কৰিলোঁ৷ এওঁ অফিচৰ পৰা আহি সদায় কিবা অলপ জমা কৰে তাত৷ মোৰ কেতিয়াবা মনত পৰিলেহে থওঁ৷ এওঁ মোক

“অই পাখৰী, গাড়ীখন উলিয়াচোন। বজাৰ দুটামান কৰি আহোঁ।” “হেই! মই নোৱাৰো, ভাগৰ লাগিছে।” “কি হ’ল? কিহৰ ভাগৰ অ’ তোৰ? কি পাহাৰ ভঙা কাম কৰিলি? দিনৰ দিনটো গাভিনী শিয়ালৰ নিচিনাকৈ বিচনাত পৰি পৰি জীৱ নথকাটোৰ লগত টুং টুং টাং টাংহে কৰি আছ? কথা ক’বলৈ আহিছ? ভাগৰ লাগিছে। ৫ মিনিটত গাড়ী উলিয়াই আন।” অনিচ্ছা স্বত্বেও দেউতাৰ গালিসোপা গিলি লৈ মন্ত্ৰমুগ্ধ মানুহৰ নিচিনাকৈ কাপোৰ কানি পিন্ধি ওলালোঁ। গাড়ীখন গেৰেজৰপৰা উলিয়াওঁতে ভাবিও আছোঁ – চাল্লা, আজি যদি মোৰ ঘৰত ল’ৰা এটা থাকিল হয়। এই

(১) গ্ৰেজুৱেচনত তেতিয়া নতুনকৈ নামভৰ্তি কৰিছোঁ মাত্ৰ । উৎসবে পাৰ্বনে খুড়াহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱা হয় । গাঁৱৰ মানুহবোৰে মোৰ খবৰ লয় হেনো “অমুকৰ পুতেকে কি কৰি আছেনো ?” বুলি । উত্তৰত পেছাৰে খেতিয়ক খুৰাই “ইঞ্জিনীয়াৰ কৰি আছে” বুলি কয় । “কিহত” বুলি সুধিলে খুৰাৰ হাহাকাৰ লাগি যায় । ফোন কৰি সুধিয়েই থাকে , তথাপিও এবাৰ গাওঁলৈ যোৱাত খুড়াই সুধিলে, “বাবা , তোমাৰ কিহত ইঞ্জিনীয়াৰ কৰি আছা ?” “ইলেক্ট্ৰনিক্স এণ্ড কমিউনিকেচন “ কেইদিনমানৰ পিছত আকৌ সুধিলে, “বাবা , তুমি ইলেক্ট্রিকচিটিত ইঞ্জিনীয়াৰ কৰি

শ্ৰদ্ধাৰ সম্পাদক মহোদয়, আন্তৰিক শ্ৰদ্ধা গ্ৰহণ কৰিব৷ আপোনাৰ দ্বাৰা সম্পাদিত আলোচনীখনৰ বাবে মই লেখা দিবলৈ নোৱাৰিম বুইছে৷ এইকেইদিনতে কৰিবলগীয়া বহুকেইটা জৰুৰী কাম আছে৷ গতিকে আপোনাৰ অনুৰোধ ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰিম৷ চেঃ! বৰ বেয়া কথা এটা হ’ল৷ আপোনাৰ আলোচনীখনৰ নামটোকেই পাহৰিলো নহয়! জানেই নহয়, মই বৰ ব্যস্ত লেখক৷ কেইবাখনো দৈনিক কাকতৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাৰ এটা স্তম্ভ মোৰ বাবে ৰিজাৰ্ভ হৈয়েই থাকে৷ তাৰ উপৰিও আন কেইবাখন কাকত, আলোচনীত মোৰ দীঘলীয়া লেখা নিয়মীয়াকৈ প্ৰকাশ হয়৷ আন লেখকৰ বাবে পৃষ্ঠা সংখ্যা বা লেখাৰ কলেৱৰ নিৰ্দিষ্ট থাকে৷

বাস্তৱ হেনো কল্পনাতকৈয়ো বিস্ময়কৰ। হ’ব পাৰে। মোৰ পোনপটীয়া অভিজ্ঞতা হোৱা নাই; গতিকে কথাষাৰ প্ৰতিপন্ন কৰিব পৰা যোগ্যতা মোৰ নাই। ইউট্যুবত কিছুমান আজৱ ভিডিঅ’ দেখিবলৈ নোপোৱা নহয়৷ সেইবিলাকৰ সত্যাসত্য কি মই নেজানো। ভূত মই দেখা নাই, দেখা নাই ঈশ্বৰকো। আলুগুটি আৰু সেকা ৰুটীত ঈশ্বৰক বিচাৰি থাকিবৰ মোৰ ধৈৰ্য্যও নাই। ভাতৰ পাতত মোৰ খোৱা কাম, কল্পনাৰ স্থান পায়খানাৰ ভিতৰত। অ’ হয়, মই এতিয়া মোৰ “सोचालय”টোৰ ভিতৰত আছোঁ। ভাবি আছোঁ, এই যে ফেণ্টাচী মুভীবোৰৰ ছুপাৰহিৰোবোৰ, ‘কল্পনাতকৈও বিস্ময়কৰ বাস্তৱ’ত এইবিলাকৰ আৱিৰ্ভাৱ কিয় সম্ভৱ নহয়

আজৰি পৰত নেইল কাটাৰটো লৈ ভৰিৰ নখকেইটা কাটি আছিলোঁ। তেনেতে মনত পৰিল চৰকাৰী গেছ কানেকচনৰ কামটো এইকেইদিনতে নকৰিলে শ্ৰীমতীৰ কথাৰ তৰোৱালে মোক কাটিব। আজি তাতে অফিচ ছুটী, আধাৰকাৰ্ডখন লৈ এজেঞ্চিটোত লাইন পতাই ভাল! মোৰ মানুহজনীও যে, শান্তিত নখকেইটা কাটিবলৈও নিদিয়ে। অৱশ্যে শ্ৰীমতী আজি ঘৰত নাই, দুদিনৰ বাবে কালিয়ে মাকৰ ঘৰলৈ গ’ল। দুদিনৰ বাবে ময়ো এতিয়া বৰলা, সেই বুলি কামটো কালি-পৰহি কৰি থাকিলে দুদিন পাছত মোক যে দুকথা ভালকৈ শুনাব সেইয়া ধুৰূপ। মানুহজনী আগতে ইমান এনেকুৱা নাছিল। বিয়াৰ পাছত লাহে লাহে