আলোচনীলৈ বুলি কিবা এটা লিখিবলৈ তাগিদা দিয়াৰ লগে লগে মানুহগৰাকীৰ উথপথপ লাগিলেই নহয়।খাওঁতে, শোওঁতে ,বহোতে আগতে লেকচাৰ দি থকা মুখখনো বন্ধ হ’ল।হ’ল মানে এনেয়ে নহয় দেই। দস্তুৰমত মগজুৰ কচৰৎ। দহোবন কাটি কৰি কাগজ একদিস্তাও কিনি আনিলেগৈ,লগতে দামী কলম এটাও। আচল কথাটো হৈছে, দামী কলমেৰে লিখিলেহে লিখাবোৰ গধুৰ হ’ব। সমস্যা হ’ল লিখিব কোন সময়ত? পুৱাগধুলি লৰা-ছোৱালী মখাৰ হুলস্হূল, গিৰিহঁতৰ ইটো-সিটো ফৰমাইচ। সব ভাবিগুনি কামকৰা বাই এগৰাকীকে ৰাখিলে,অন্ততঃ দুপৰীয়া সময়খিনি ফ্ৰী হলে লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিব। সমস্যা কিবা এটা নে?ক’ত বহি লিখে? লিখিবলৈ

অথনিৰ পৰা কথা পকাই পকাই মানুহজনে মূৰটোৱেই নষ্ট কৰি পেলাইছে৷ কি দৰকাৰ আছিল আহোঁতে হাঁহিটো মাৰি মিঠাকৈ মাতষাৰ লগাবলৈ? এনেকুৱা কামোৰ মানুহ বুলি একেবাৰেই ভবা নাছিলোঁ৷ লাহে লাহে মোৰ খং উঠি আহিবলৈ ধৰিলে৷ এসপ্তাহমান ঘৰতেই আছিলোঁ৷ অহাৰ সময়ত মায়ে আটোমটোকাৰিকৈ কিছুমান বস্তু মোনা এটাত ভৰাই দিলে৷ এই এসপ্তাহ ঘৰত দকচি খোৱা আৰু শোৱাৰ বাহিৰে একোৱেই কৰা নাই৷ ৰে’লখনৰ খালী দবাটোত আৰামত বহি আহি থাকোঁতেই অনুভৱ কৰিলোঁ যে পেটটো গোমোঠা মাৰি ধৰাৰ লগতে কুৰুং কাৰাং কৰিবলৈ ধৰিছে৷ এনেতে লগৰ এটাই ফোন

‘যি পাৱ তাকে গাহৰিৰ দৰে এসোপামান খাবি আৰু ‘গেৰা শিয়াল’ৰ দৰে বিচনাখনত পৰি থাকিবি। কাম-বন নাই। পঢ়া-শুনাটো নায়েই। সংগীততে ভালকৈ লাগ। নাই, তাতো মন-কাণ নাই। এতিয়ালৈকেতো বিচনাৰ পৰা উঠিবৰে হোৱা নাই।’― মাকৰ চিৰপৰিচিত গালিখিনিয়েও কাম নিদিলে হৰিকান্তক। বিচনাতে বাগৰ সলাই আকৌ তলকা মাৰিলে সি। মাকৰ গালিবোৰ হৰিকান্তৰ বাবে অসমীয়া টিভি চেনেলবোৰৰ বাতৰিৰ দৰে। মাকৰ একেখিনি কথাকে দিনটোত চাৰিবাৰমান শুনিব লগা হয়। গালি পৰা বাবে খং নুঠে হৰিকান্তৰ, কিন্তু একেখিনি কথাকে দিনটোত বলকি থকা বাবে খং উঠে তাৰ। টিভি হোৱা হ’লে

অভিযন্তা প্ৰশান্ত বাল্যবন্ধুসহ গড়আলিত পূজা চাই আছে। এজন বন্ধু এতিয়াও আহি পোৱাহি নাই। সেই লৈ উত্তেজিত ৰাজে ফোন কৰিলে, : এই তই আহিবিনে নাহ, এইখন তোৰ চেম্বাৰ বুলি ভাবিছ নেকি। আমি ডাক্তৰলৈ বোন্দাপৰ দি ৰৈ থাকিম হাঁ? উত্তৰলৈ বাট নাচাই ৰাজে ফোনটো কাটি, কাষতে থিয় হৈ থকা প্ৰশান্তক প্ৰশ্ন কৰিলে, : এই প্ৰশান্ত, তোৰ মনত আছেনে এই ডাক্তৰ গোলোকে মুঠতে সেইদিনা কেইচৰ খাইছিল। হাঃ হাঃ হাঃ! উপস্থিত বাকী চাৰিটাই সমস্বৰে চিঞৰি উঠিল, : মাত্ৰ বাইছ চৰ, কপাল ভাল আছিল, বাইছ

নাই নহ’ব আৰু৷ শান্তি নাই ক’তো। নিজৰ মতে থাকিবলৈ নিদিব যেন পাইছোঁ। এইবুলি স্কুলৰ পৰা আহি মোবাইলটো খুচৰি চালোঁ। কিন্তু এয়া কি? বহুত চেষ্টা কৰিও মনত পেলাব পৰা নাই। কনটেক্ট লিষ্টখন চালোঁ, তাতো নাই। কি হ’ব বাৰু এতিয়া! ধেৎতেৰি মাথাটো মোৰ ইমান বেয়া নে? সাধাৰণ কথা এটা মনত নাথাকে। কেনেকৈ স্কুলত পঢ়াই আছোঁ নিজৰ ওপৰতে সন্দেহ হৈছে। ঘৰত কৰবাত মই নজনাকৈ আছে নেকি বাৰু? ঠিকেই ঘৰতে আছে চাগে? মনতে ভাবিলোঁ, কালিলৈ দেওবাৰ। স্কুল বন্ধ। ভবাৰ লগে লগে এখন ভৰি গাড়ীত

তেতিয়া মই দ্বাদশ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী। মই আৰু মোৰ বান্ধৱী এজনীয়ে ইংৰাজীৰ টিউচন কৰিবলৈ যাওঁ স্কুলৰে বাইদেউ এগৰাকীৰ ঘৰত। তেওঁ এনেই টিউচন নকৰে।কিন্তু আমি জোৰ কৰাত কৰিলে কিন্তু ফিজ নল’লে। সেইদিনা আমাৰ টিউচনৰ শেষৰটো দিন আছিল। মাঘ মাহৰ ৪ তাৰিখ। সকলোৰে ঘৰে ঘৰে কম বেছি পৰিমাণে ভোগালীৰ ভোগ। বাইদেৱে আমাক চাহ খাই আহিবলৈ ক’লে। আমিও ভালেই পালোঁ। ইমান ঠাণ্ডা। সন্মুখত চাহৰ ধোঁৱাই মনটোৰ লগতে দেহতো গৰম গৰম ফিলিং আনি দিলে। যথাসময়ত চাহ আহিল। পিৰিচত ভিন ভিন লাড়ু পিঠাৰ বাহাৰে মোক খা

আমাৰ জোঁৱাইৰ ঘৰ হ’ল ধেমাজিত। তেওঁলোকৰ ফালে কথা বতৰা বিলাক বৰ ধুনীয়া। বৰ সুন্দৰ কৈ কথা বিলাক লাহে ধীৰে ৰস পম থকাকৈ কয়। মোৰ ছোৱালীৰ মানে আমাৰ ঘৰ হ’ল বৰপেটাত। বৰপেটাৰ ফালে আকৌ কথা বিলাক চৰ্ট কাট আৰু স্পীদত কোৱা হয়। সেই কাৰণে আমাৰ কথা বিলাক বুজি পাবলৈ জোঁৱাইৰ অলপ সময় লাগে। নাইবা তেওঁক কেতিয়াবা দুবাৰ বুজাই দিব লগা হয়। এদিনৰ কথা! নাতিটোৰ স’তে জী-জোঁৱাই আমাৰ ঘৰলৈ আহিছিল। নাতিৰ বয়স তেতিয়া ডেৰ বছৰ মান আছিল। গধূলি সময়ত ছোৱালীজনীয়ে নাতিটোৰ কাৰণে

ষ্টাফৰ চিষ্টাৰ কেইগৰাকীমানৰ ফেয়াৰৱেল পাৰ্টি আছিল শনিবাৰ এটাত। মই, আৰু লগৰ দুজনে একেখন টেবুলত খাবলৈ বহিছোঁ। তাৰে এজনৰ নাম জীটু শৰ্মা৷ ভাবিছিলোঁ জীটুৰ ব্ৰত, তাৰ লখিমপুৰৰ দদায়েক ঢুকাল, গতিকে সি চাগে মাছ-মাংস নেখাব। আমি লাহে লাহে নিজৰ খোৱাত মন দিছোঁ। প্ৰথমতে মটৰ পনীৰ দিলেহি, সি “মোক সেইবোৰ নেলাগে, ব্ৰতত আছোঁ” বুলি ওলোটাই পঠিয়ালে। ডিউটিৰ পিছত মিটিং, তাৰ পিছতহে খানা। গতিকে ভোক তুংগত, যি পাইছিলোঁ গো-গ্ৰাসে গিলিছোঁ। তেনেতে মাংসৰ প্লেট দিলেহি। কিন্তু এইবাৰচোন সি বৰ আগ্ৰহেৰে উমনিত বহা কুকুৰাই ঠোঁটেৰে কণী

বেটাৰী ৰিক্সাখন লৈ নিশা অমল ঘৰলৈ উভতিছিল। পিছফালে ৰাজু। ৰাতি চাৰে দহটাৰ পাছত আৰু ভাড়া পোৱাৰ আশা কম থাকে। এইসময়ত আৰু দোকানে বজাৰেও মানুহ নাথাকে বা চহৰখনলৈ ট্ৰেইন বাছ আহিবলৈও নাথাকে। যাত্ৰীৰ বাবে খাপ পিতিও লাভ নাই। গতিকে অমল ঘৰমুৱা হৈছিল। গাঁৱৰে ৰাজুও তাৰ ৰিক্সাখনত জাঁপ মাৰি উঠিল। বোলে ভালেই হ’ল তোক পালোঁ। বাইকখন পাংচাৰ হ’ল। ৰবিৰ দোকানত পেলাই থৈ আহিছোঁ। কালিলৈ ৰাতিপুৱা লৈ যাম। সিহঁতে ইটো সিটো কথা পাতি আহি আছিল। নগৰখন কিছু দূৰ পাৰ হৈছিল সিহঁত। নিজান বাট

মাগুৰ মাছৰ মাথা, চিতল মাছৰ মাথা আদি তিৰোতা মানুহে খায়। কাৰণ, সেইবোৰ মাথাত একো নাথাকে, কাঠ! মাইকী মানুহে যিহেতু মগজ খটোৱা কাম কৰিব নালাগে বা নোৱাৰে, সেইবাবেই আছিল এই ব্যৱস্থা। কথাবোৰ সৰুতে শুনা। দেউতাহঁতে ধেমালি কৰি কৈছিল। দেউতাহঁতৰ দেউতাকহঁতৰ মুখেৰে বাগৰি অহা কথা আছিল এইবোৰ। এনেবোৰ ভাৱ-ধাৰাৰ তিলমাত্ৰও যে বাস্তব অস্তিত্ব নাই আজিৰ যুগত তাক আৰু বুজাব লাগিছেনে? মাইকী মানুহে কি কৰিব নোৱাৰে এতিয়া? এনেবোৰ প্ৰশ্ন কৰাও অবান্তৰ হৈ পৰিছে। কিন্তু সঁচাকৈয়েনে? স্ববিৰোধ কথা কিছুমানে নিৰন্তৰ দন্দ-খৰিয়ালৰ সৃষ্টি কৰি থকা