শাওণ মাহৰ প্ৰখৰ ৰ’দ। ফেনৰ বতাহো গাত নালাগে। গছৰ তলত বহি থাকিলেহে গাটো শাঁত পৰে। দুপৰীয়া ভাত পানী খাই গছৰ তলতে চুবুৰিটোৰ প্ৰায়বোৰে বহি কথাৰ মহলা মাৰে। পুৰুষসকল এফালে আৰু মহিলাসকল আনফালে। তামোল-পাণৰ লগতে কেতিয়াবা কঁঠাল, তিয়ঁহ, আনাৰসো ভোগ কৰিবলৈ পোৱা যায়। লগে ভাগে খোৱাৰ আমেজেই বেলগ দিয়কচোন। সেইদিনা আকৌ কোনোবা এজনীয়ে তিয়ঁহ উলিয়ালেহি। এজনীয়ে কটাৰীখন লৈ জাঁপ মাৰি খালটো পাৰহৈ কলপাত এখন আনি তিয়ঁহ কাটিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। ঘৰখনৰ পৰা কোনোদিনে বাহিৰ নোহোৱা বকুলি জেঠাইও সেইদিনাৰ মেলখনত উপস্থিত আছিল। কোনোদিনে

সপ্তাহৰ মূৰত দেওবাৰটো পাওঁ বন্ধৰ দিন বুলি। যোৱা দেওবাৰে বন্ধৰ দিন বুলি মই বোলো ব্ৰেক-ফাষ্টটো সকলোৱে ভাল পোৱাকৈ যোগাৰ কৰোঁ। আনদিনা পুৱাৰ চাহকাপেই খোৱা নহয় ভালকৈ। সকলোৰে স্কুল, অফিচ থাকে। ৰাতিপুৱা কাৰো মুখলৈ চাবলৈ সময় নাই। সকলোৰে লগতে ময়ো সময় মতে কৰ্মস্থলী পাবগৈ লাগে। ল’ৰা-ছোৱালীয়েতো চাহ নাখায়েই, ডাঙৰ দুজনৰ এজনে বাৰু আৰামত বহি পে’পাৰ চাই চাই চাহকাপ খায়, পিচে মই নিজৰ চাহকাপ চেঁচা পানী হোৱাৰ পিছত একেসোহাই গলাধঃকৰণ কৰি চাহ খোৱাৰ নামটো কৰোঁ। খোলা দিনত যি খিনি কাম কৰোঁতে দুঘণ্টা

ৰাতিপুৱাৰে পৰা বুকুখন অলপ অলপ বিষাই আছিল। কিবা অলস অলস ভাৱ এটাই বৰকৈ আমনি কৰি আছিল। দেহাটোত কিবা ভাগৰ ভাগৰ লগা যেন লাগি আছিল। খাবলৈও বৰ এটা মন যোৱা নাছিল যদিও যেনেতেনেহে খোৱা হৈছিল। তাৰমাজতে চাকৰিৰ ব্যস্ততায়ো আজি ভালেখিনি কষ্ট দিলে। ঘৰৰ সকলোৱে মোৰ অৱস্থা দেখি কিংকৰ্তব্যবিমুঢ় হ’ব বুলি ভাবি যিমান পাৰি সিমান সহজ হৈ থাকিবলৈ যত্ন কৰিছোঁ। তথাপিতো তাৰ মাজতে যেন কেতিয়াবা কেতিয়াবা বিষটো এনেকৈ মোচৰ মাৰি ধৰে যেন বুকুখন খামুচি ধৰিম। কিন্তু যেনেতেনে সহ্য কৰি থাকোঁ। নিশা দহমান

পুৱা ন-মান বজাত কলিং বেলৰ মাত শুনিয়েই অনুমান কৰিলোঁ কৰিম চাচা আহিছে৷ দুৱাৰখন খুলি দিওঁতেই মোৰ অনুমানক সত্য প্ৰতিপন্ন কৰি চাচাই মাত লগালে- “ছাৰ, ঈদ মোবাৰক৷” আনদিনা মোৰ বাৰীখন চিকুণাবলৈ আহিলে চাচাই মোক “নমস্কাৰ” বুলি সম্ভাষণ জনায়৷ কিন্তু বছৰৰ দুটা বিশেষ দিনত সম্ভাষণটো সলনি হৈ “ঈদ মোবাৰক” হয়গৈ৷ সম্ভাষণ হোৱাৰ লগতে শব্দ দুটাৰ আন এক বিশেষ তাৎপৰ্যও আছে৷ সেই শব্দ দুটাৰে আচলতে কৰিম চাচাই মোক সাংকেতিক ভাষাত কয়, “আজি এনেই অহা নাই দেই, ছাৰ৷ নাতিকেইটালৈ কিবা এটা নিব পৰাকৈ টকা

কৃষি সৰ্ম্পকীয় কামৰ বাবে মাজে সময়ে বিশ্বনাথ চাৰিআলিলৈ যাব লগা হয়। ২০ মে’ তাৰিখে যাব লগা হ’ল। নগাঁৱত ট্ৰেভেলাৰত বহি ৰৈ আছোঁ । মানুহ গাড়ীখনত খুব কম । বাহিৰৰ পৃথিৱীখন মুকলিকৈ চাবলৈ কাষৰ খিৰিকীৰ ছিটটোকে বাছি ল’লোঁ। কিছু সময়ৰ পাছত হুৰমুৰকৈ ছোৱালী এজনী আহি কাষতে বহিলেহি! মন ম্যেয় লাড্ডু ফুটা। বোলো বেটা প্ৰণৱ, দিন ভাল তোমাৰ ! ওহোঁ, খৰখেদা নকৰি লাহে লাহে আগবাঢ়। চকুৱে চকুৱে পৰাত বৰ ধুনীয়া কৈ মিচিকিয়াই দিলে। ভয় লাগিল , ধুনীয়া হাঁহিটো মাৰি মোৰ ছিটটো নিবিচাৰেতো!

শীতৰ কোনোবা এটা গধূলি খেৰ ভৰোৱা সেই বস্তাকেইটাৰ ওপৰত “দ” হৈ শুই মই জুইৰ মধুৰ আমেজ লোৱাত ব্যস্ত।ওচৰতে দেউতাৰ দুই এজন বন্ধু, মা, ককাইদেউ, বাইদেউ আৰু হলধৰ খুড়া। তেওঁলোকে কি কথা পাতিছে তাত মোৰ মন কাণ নাই। ওচৰতে শুই থকা কালুৰ ফালে চাই তাৰ নকল কৰি আছো। মাজে-মাজে তাৰ দৰে এটা চকু মেলি তাৰ ফালে চাইছো, সিও চাইছে, চকুৱে চকুৱে পৰাত সি নেজডাল লৰাইছে, মই আকৌ চকুকেইটা মুদি দিওঁ, আকৌ চাওঁ। কালুৰ লগত আমি আমাৰ নিজৰ পৃথিৱীত ব্যস্ত। বাকী কথাত

: হেৰা হেৰা উঠিছানে! হেৰা মই নকৈছিলোনে! সৌৱা চোৱা, সৌৱা। গোঁহাইয়নীয়ে ব্ৰক্ষ্মপুৱাতে উঠি চোতাল সাৰে৷ এহ যাবই এতিয়া, নোচোৱাহি কিয়? : হেই! কিনো ৰাতিপুৱাই লোকৰ মাইকী মানুহক চাই ফুৰে! মোক অশান্তি কৰি নাথাকিব দেই৷ ৰাতি গৰমত শুব নোৱাৰি এক বজালৈ অনলাইনত আপডেট দিলো। এতিয়া শুবলৈ শান্তি নিদিব নেকি! – লাহেকৈ শইকীয়ানীয়ে বাগৰ সলাই সিকাটিকৈ শুলে৷ নিৰস্ত্ৰ হৈ শইকীয়া ঘুৰি আহি বিচনাৰ ওচৰ পালেহি৷ ঘৈণীয়েকে নাকেৰে বাজনা বজাই শুয়েই আছে৷ উপায়হীন হৈ ভোৰভোৰাই ভোৰভোৰাই শইকীয়া পাকঘৰত সোমালগৈ৷ : কিনো সাধি আহিছিল

বাহিৰত মাজনিশাৰ ঘোপ মৰা অন্ধকাৰ৷ নিশাচৰ দুই-এটা নাম নজনা চৰাইৰ বিকট মাত৷ চিপচিপীয়া এজাক বৰষুণ আৰু মাজে মাজে বলি থকা বতাহছাটিয়ে নিশাটোক আৰু ৰহস্যময় কৰি তুলিছে৷ সেই ৰহস্যত ভৌতিক অনুভূতি সানি ঘৰটোৰ দ্বিতীয় মহলাৰ খোলা খিৰিকীখনৰ পৰ্দাৰ ফাঁকেৰে জান-নাজানকৈ দেখা গৈছে এটা ছায়ামূৰ্তি৷ যেন ওপৰ মহলাৰ খিৰিকীখনৰ বাহিৰৰ ফালে শূন্যতে ওপঙি আছে ছায়ামূৰ্তিটো৷ ৰাজহাড় শীতল কৰি দিব পৰাকৈ পৰিবেশটো আৰু বেছি জয়াল কৰি তুলিছে ৰৈ ৰৈ ভাহি অহা নুপূৰৰ শব্দই, ৰুণজুণ, ৰুণজুণ৷ কোনোবা অতৃপ্ত আত্মাই মাজনিশা মোৰ বেডৰুমৰ খিৰিকীৰ কাষত

কত যে ঘটনা ঘটে জীৱনটোত! সুখৰ, দুখৰ। কিছুমান ঘটনা, কিছুমান কথা মনত পৰিলে দুই ওঁঠেৰে হাঁহি এটি আপুনি আপুনি বিৰিঙি যায়। কোনোবাটো মুহূৰ্তত ভগৱানক ধন্যবাদ জনাওঁ এইবাবেই যে আমি আজিৰ দৰে যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা শৈশৱৰ দিন পাৰ কৰিবলগীয়াকৈ জন্ম নল’লো। বৰ সুখদায়ক আছিল আমাৰ শৈশৱৰ দিনবোৰ। সোণোৱালী শৈশৱ বুলিব পৰা বিধৰ, সেই দিনবোৰৰ কথা মনত পেলাই সুখ বুটলিব পৰা বিধৰ। স্কুলত পঢ়ি থকা দিনৰ কথা এয়া। দাদাৰ পুৰণি ক’লা লংপেণ্ট এটা বাইদেউৱে চিলাই মেলি মই পিন্ধিব পৰা কৰি দিছিল। লংপেণ্টটো আঁঠুলৈকে

“আমাৰে বাচাটো শুব এ, বাৰীতে বগৰী ৰুব এ, অয়ে.. অ’.. অ’.. অ’.. বাচা মোৰ টোপনি যায়ে.. অ’.. অ’.. টোপনি যাচোন অ’ ল’ৰা! টোপনি যা। অ’.. অ’.. অ’.. অয়ে.. বাচা মোৰ টোপনি যাই এ।” মানুহগৰাকীয়ে কেঁচুৱাটোক সন্ধিয়া সাতমান বজাৰপৰা এবাৰ কোলাত লৈ, এবাৰ বিচনাত ভৰি দুখন চিধাকৈ মেলি বহি, গাৰুটো ভৰিৰ পতাখনৰপৰা অলপ তলত লৈ, কেঁচুৱাটোক তাত শুৱাই ভৰি দুখন জোৰে জোৰে লেফ্ট ৰাইট কৰি আছে। পিছে নাই, কেঁচুৱা কিন্তু নুশুৱেয়। কন্দাও নাই সি। কোলাত লৈ থাকিলে অকণমানো আমনি নকৰে সি।