———- এইকেইদিন ভাৰত চাইনা টাইপৰ শীতল যুদ্ধ এখন চলি আছে ঘৰত । অৰ্থনৈতিক সংস্কাৰ এটা কৰি নিজৰ আৰ্থিক স্হিতিটো টনকিয়াল কৰি লওঁ বুলি ভাবি সিদিনা শ্ৰীমতীক যোৱা মাহত দিয়া টকা দহ হেজাৰৰ এনেই হিচাব এটা বিচৰাটোৱেই মোৰ ভুল । নিয়মমতে জি এচ টি বিলেই বিচাৰিব লাগিছিল । কিন্তু সেইটো বিচৰা হ’লে চাগে এইকেইদিন বতাহ খাই জীয়াই থাকিব লাগিলেহেঁতেন । যি কি নহওঁক কণমানিজনীকে মধ্যস্হতাকাৰী হিচাবে লৈ কোনোৰকম চাহ ভাত কেইটা পাই আছোঁ । : দেউতা মায়ে ভাত দিছে । ন’হলে

জানুৱাৰী মাহৰ ঠেটুৱৈ ধৰা ঠাণ্ডা। স্কুলৰ পৰা আহিয়ে ফুকননীয়ে চাহৰ আউল মাৰি তিনিওটা ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাক সেক ল’বলৈ জুইৰ কাষলৈ মাতিলে। ফুকন ৰাতিপুৱাতে ওলাই গৈছে ডিউটিলৈ বুলি। মৰিয়নী পাবগৈ, গতিকে তেওঁ কাইলৈহে ঘূৰিব। দিনটো স্কুলত ল’ৰা-ছোৱালীৰ লগত চিঞৰি অহা ফুকননীয়ে এইকণ সময়ে শান্তিত বহিবলৈ পায় । কিছু সময়ৰ পিছত ৰাতিৰ সাজ ৰান্ধিবলৈ যো-জা কৰিবৰে হ’ব। আজি গাটোও তেওঁৰ বৰ জ্বৰ-জ্বৰ লাগিছে। হ’লে কি হ’ব, নিজে নাখালেওঁ ল’ৰা-ছোৱালী কেইটাক এমুঠি দিব লাগিব। এইবোৰ ভাবি-গুণি বহি থাকোতে বাহিৰত কলিং বেল বাজি উঠিল ।উফ! এই

ডায়েটিঙৰ অৰ্থ ভালদৰে বুজি নোপোৱাৰ বাবেই নেকি মোৰ পেটটো বাঢ়ি একেবাৰে ঢোলটোৰ হ’ল। সকলো ফালৰ পৰাই বিবাহোপযুক্ত হোৱা স্বত্বেও মোৰ এই ঢোলটোৰ বাবেই ইতিমধ্যে দুগৰাকীয়ে মোক ৰিজেক্ট কৰিলে। মই বোলো এই পেটটোৰ বাবেই গোটেই জীৱন কি বৰলা হৈ কটাম নেকি!! নাই, এইটো হবলৈ দিব নোৱাৰি । সেয়েহে কালিৰ সিদ্ধান্ত অনুসৰি ৰাতিপুৱা এলাৰ্মটো তিনিবাৰ বজাৰ পিছত মৰ্নিং ৱাক কৰিবলৈ বুলি ওলালো । অলপ দূৰ যোৱাৰ পিছত বাইক আৰোহী এজনৰ মাতত ঘূৰি চালোঁ — “ইমান কাউৰীপুৱাতে ঠাণ্ডাখনত ক’ত মৰিবলৈ ওলাইছ অ’?” মোৰ

কিবা হিচাপত আউল লাগিল হবলা! মোক নিবলৈ জয়-বিজয়ৰ দৰে দুজন দেৱদুত আহিছে৷ মনটো বিৰাট ভাল লাগি গ’ল৷ ভুল-শুদ্ধ যিয়েই নহওক মই অন্ততঃ সৰগলৈ যাম৷ কাষতে নিৰ্ভয়ে শুই থকা এওঁলৈ চালোঁ,কিবা এটা বুজাব নোৱাৰা শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিলে৷ চেঃ ল’ৰা-ছোৱালীহালো দেখা নাপালো৷ চাই যাবলৈ মন অকণ আছিলে৷ কিন্তু, সিহঁতক চাবলৈ গলেই আইতাকে সাৰ পাই জেং কৰিব৷ মোৰ সৰগ যাত্ৰাত বাধা আহিব৷ মোবাইলটো অন কৰি সিহঁতৰ ফটোকেইখন চাওঁতেই এজনে মাত লগালে৷ “মহাশয়, আমাৰ যাবৰ হৈছে৷ অকণমান লৰালৰি কৰক৷” ইমান মৰমসনা মিঠা স্বৰ্গীয়

আন কিবা গুণ থাকক বা নাথাকক, খোজকঢ়াত কিন্তু মই চেম্পিয়নৰো বাপেক৷ তেনেই সৰু কালতেই এবাৰ ফৰকাটিঙৰ পৰা গোলাঘাটলৈ খোজ কাঢ়ি গৈছিলো৷ তাৰ সাক্ষী-প্ৰমাণ এতিয়াও আছে৷ ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা মেডিকেল কলেজ, নতুন দিল্লীত চফদৰজং এৰিয়াৰ পৰা কনাট প্লে’ছ, বম্বেত ভিক্ত’ৰিয়া টাৰ্মিনাছৰ পৰা নৰিমান পইণ্ট.. এইবিলাক মোৰ কাৰণে তেনেই সাধাৰণ কথা হৈ পৰিল৷ গুৱাহাটীত পুৱা বাছৰ পৰা নামি চিৰিডাল বগাই ৰে’ল-ষ্টেছনৰ দলংখনত উঠো, ইপাৰ হওঁ, তাৰ পৰা উজান বজাৰলৈকে পিঠিতে বেগটো পেলাই লৈ গিৰিপ-গাৰাপ আহি থাকো৷ গোটেই ৰাস্তাটোত খোজ কাঢ়িবলৈ ওলাই অহা

তাৰ ওফোন্দা মুখ, চলচলীয়া চকু, নাকৰ তললৈ বৈ অহা শেঙুনৰ টোপাল, হাতত লাগি থকা ড্ৰয়িঙৰ দীঘল বহীটো, চকুৱে-মুখে বিয়পি পৰা ক্ষোভৰ প্ৰলেপ – এইবোৰ অনুধাৱন কৰি গম পালো সি মোক নিশ্চিতভাৱে অভিযোগ দিছেহি যে মই এইমাত্ৰ তাক দোকানৰ পৰা ইৰেজাৰ আনি দিব নোৱাৰিলে সি স্কুল নাযায়। অতএব, পিন্ধি থকা হাৱাই চেণ্ডেল চোচৰাই মই আবিৰ্ভাৱ হ’লো নবীনৰ মণিহাৰী দোকানত, ক’লো – ‘ইৰেজাৰ –এই যে পেঞ্চিলেৰে লিখা ভুল-চুলবোৰ মচি পেলাব পাৰি, যাক আমি সৰুতে পঢ়াশালিত ৰবৰ বুলিয়েই কৈছিলো।’ মই ইমানবোৰ ব্যাখ্যা শেষ

(পট খোল খোৱাৰ লগে লগে দেখা যাব এটা সুদৃশ্য কাৰ্যালয়, বেৰত মহাত্মা গান্ধী আৰু আন কেইবাজনো নেতাৰ ফটো ওলমি থাকিব। প্ৰকাণ্ড অফিচ টেবুলখনৰ সিপাৰে এজন ব্যক্তি। তেওঁক দেখিয়েই গম পোৱা যাব তেওঁ এজন প্ৰভাৱশালী মন্ত্ৰী, চুলি তেল লগাই পৰিপাটিকৈ ফনিওৱা, গাত জহৰ কোট। টেবুলখনৰ ইটো পাৰে কেইবাখনো গেষ্ট চেয়াৰ। সকলো আচবাবেই মূল্যবান। টেবুলত কেইটামান ফাইল থাকিব। দুটামান মোবাইল ফোনো থাকিব। মন্ত্ৰীজনে ফাইলত চহী কৰি থাকিব। তেনেতে চাপ্ৰাছীৰ পোচাক পিন্ধা মানুহ এজন সোমাই আহি মন্ত্ৰীৰ কাণে কাণে কিবা এটা ক’।ব। মন্ত্ৰীয়ে

(শিক্ষামন্ত্ৰীৰে শিক্ষা সচিবৰ বৈঠকৰ ৰেঙনি:) শিক্ষামন্ত্ৰীঃ কওকচোন, কি আপত্তি আহিছে জিলা শিক্ষা বিষয়াসকলৰ পৰা ? শিক্ষা-সচিবঃ সকলো জিলাৰপৰা নহয় ছাৰ। উজনিৰ দুখন আৰু নামনিৰ পাঁচখন জিলাৰপৰা আপত্তি আহিছে নিম্ন বুনিয়াদী পাঠ্যক্ৰমক লৈ। শিক্ষামন্ত্ৰীঃ কি আপত্তি তাকে কওক । বেছি পেঘেনিয়াই থাকি লাভ কি ? শিক্ষা-সচিবঃ ছাৰ, ইংৰাজী পাঠ্যক্ৰমটো অধিক জটিল হৈ পৰিছে বুলি ব্লক অফিচাৰসকলৰ যোগেদি আপত্তি আহিছে। বহুকেইজন প্ৰধান শিক্ষকে জনাইছে যে যি পৰ্যায়ৰ পাঠ্যক্ৰম প্ৰভাইড কৰা হৈছে, সেইবোৰ পঢ়ুৱাবলৈ শিক্ষকসকল অপাৰগ হৈ পৰিছে। প্ৰথম-দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ পাঠ্যপুথিত voice, narrationৰ

দৃশ্য-১ ঘোচ(উৎকোচ) নিদিও, নলওঁ বছৰটোৰ আৰম্ভণিতে চিয়েমে অফিচত হোৱা মিটিং এখনত আহি কৈ গ’ল -“সকলোৱে এটা কথা হৃদয়ত বহাই ল’ব লাগিব৷ আৰু সেয়া হ’ল -“নিদিও আৰু নলওঁ”৷ সেইমতে সকলোৱে হৃদয়ত বহালে৷ উপায়ুক্তৰ নিৰ্দেশমতে অফিচৰ গেটৰ পৰা আৰম্ভ কৰি, ক’ৰ্টয়াৰ্ড, ক’ৰিডৰলৈকে প্ৰায় ২০ খন মান লোহাৰ ফলক লগাব লাগে৷ আৰু তাত লিখিব লাগে “ঘোচ(উৎকোচ) নিদিও, নলওঁ”৷ দায়িত্ব দিয়া হ’ল আমাৰ ADC X ক৷ আলিৰ ফেব্ৰিকেশ্যনৰ দোকানখন ডাঙৰ হ’ল৷ আগতে সৰু আছিল৷ আমাৰ ঘৰৰ RCC পাৰ্টটোৰ গ্ৰীল সিয়েই বনাইছিল৷ বেচ অমায়িক৷ আজিকালি

ক’লে অহংকাৰ কৰা হয়, নক’লেও মনটো খু-দুৱাই থাকে । কোনোবাই ‘আত্মশ্লাঘা’ বুলি ক’লেও কওক — কথাটো কৈয়েই দিও। আজি কালি বহুত মানুহে মোক এটা প্ৰশ্ন সঘনাই সুধি থাকে — মোতকৈ সৰু ডাঙৰ বহুতেই। প্ৰশ্নটো কি? ৰ’ব কৈ আছোঁ : আপোনাৰো চাগে কৌতূহল হৈছে — কি বা প্ৰশ্ন? প্ৰশ্নটো সৰু, কিন্তু উত্তৰটোহে অলপ দীঘলীয়া হ’ব। “আপুনি কেনেকৈ এই বয়সতো স্বাস্থ্য, চেহেৰা অটুট ৰাখিব পাৰিছে — ইয়াৰ ৰহস্যটো কি ?” —এইটোৱেই প্ৰশ্ন। ভাবি চাওকচোন, এই প্ৰশ্নৰ সঁচা উত্তৰ দিবলৈ হ’লে মোৰ নিজৰ